Poezja to życie

Co zostało z naszych Upojnych nocy? Tylko krople deszczu Na twojej skórze I namiętne wspomnienia Których nie można pominąć

Kim jesteś? Głosem który mnie prześladuje? Nie! (Jesteś nikim!) Tylko wytworem mojej chorej wyobraźni I karmisz się moimi koszmarami (Najwyższy czas powiedzieć tobie żegnaj!) Bo zostanę tylko ja sam Na własnych zasadach I zostawisz mnie w końcu w spokoju!

Czy warto się smucić I mieć głowę pełną zmartwień? Czy zostawić wszystko za sobą Jak te otwarte drzwi I mieć spokojną głowę?

Kim jesteś? Czym się stajesz? Czy dobrych ludzi nie poznajesz? I gubisz się w odmętach szaleństwa Powiedz mi prawdę o sobie

Ból gdy rodzi Kobieta niespokojna Jej krzyk budzi Wszystkie krople deszczu A prawda jest światłem Od Boga tego jedynego Już nie zapłaczę więcej tej nocy

Zło nie dotyka gwiazd A dobro dotyka zakochanych Gdy razem Tak trwają dzień i noc I odliczają minuty i godziny Do miłosnego uniesienia A wszystko inne toczy się Tak jakby od niechcenia

Dzień zostawił po sobie Intymny chłód A noc przywitała Nas obłędem Powiedziała: "Tak miło jest upadać i wstawać" (To symfonia upadku i wstawania)

Zło nie wraca Tak jak dzień Karma wraca Tak jak ból A noc dotyka Chłodem czoła gwiazd

Jesteśmy jak Ogień i woda I choć szarpiemy się Gryziemy i bijemy To i tak tylko Jedno z nas będzie szczęśliwe (U kresu życia)

Zostały nam sny Zostały nam łzy Z poprzednich wcieleń A prawda okazała się kłamstwem Zapisanym w pamiętniku Tam głęboko gdzieś na strychu

Gubimy się w świecie kłamstw I żyjemy w świecie chaosu Nie mogąc znieść własnego losu Udajemy że żyjemy A tak naprawdę jesteśmy martwi Tak jak inni (Zwykli ludzie zapisani na kartkach smutnego wiersza)

Nie pytaj o imię Nie pytaj o czas Bo i tak nie ma nas Rozpłynęliśmy się W nocnych światłach miasta Goniąc za utraconymi wspomnieniami Ale to już nie wróci

Miłość to tylko Wypadek przy pracy Przy kształtowaniu Nowej rzeczywistości A słowa i znaczenia Myśli i pragnienia Nie mają sensu W zdemoralizowanym świecie

Jesteś piękna Tak jak odcienie błękitu I sięgasz wzrokiem Tam gdzie nikt nie sięga A twoje ciało jest gotowe Do rajskich rozkoszy Zawsze w ten sam sposób Jesteś moją obsesją!

Uciekam gdzieś Kradnąc twoje sny I zamieniam się W coś nieobliczalnego Co zakłóci twoje życie I przerwie ciszę (Ten koszmar się nigdy nie skończy)

Szczerze to wierzę że Dobro jest ukryte Tam na dnie w sercu U każdego człowieka Chcesz się przekonać?

Czy kochasz się Tak dziko przy świetle księżyca? I gdy patrzysz w gwiazdy Jesteś daleko poza swoim ciałem A piękna noc odkrywa Przed tobą wszystkie sekrety (Upojnych chwil i przyjemności)

@FaLcorN Sporo wierszy już napisałem. Jak byś przeczytał choć trochę z nich to byś wiedział czy napisanie ich przychodzi mi z łatwością.

Gwałtowna przemoc Przerywa ciszę A ty zastanawiasz się Co dalej Czy warto żyć Wedle wytyczonych schematów Czy lepiej zdusić Prawdę o sobie W świecie pełnym kłamstw

Czy wyrwę się Z szaleństwa W które mnie wpędziłaś?

@Amber Dokładnie. Lepiej bym tego nie ujął:)

Jesteśmy czasem Który biegnie do tyłu I jesteśmy ogniem Który nie przestaje płonąć Więc bawimy się sobą Układając horyzont zdarzeń Na mapach wyobraźni Malując świat w ciemnych barwach

Byłaś ty Byłem ja I ta płynąca łza Łza radości Łza miłości I łza smutku A co będzie dalej?

@Ewelina Jeśli nie masz celu to musisz cierpliwie poczekać:) Dzięki cieszę się, że podoba Ci się mój wiersz. Również pozdrawiam

Kim jesteś W świecie myśli nieodgadnionych? Czy chcesz być jednym Z tych zbawionych? Czekając na bilet W jedną stronę do nieba Czy to jest właśnie Twoim celem? Życie po śmierci? Życie wieczne?