huzarc

Nie bądźmy tacy dosłowni. Ja tam też jestem restauracją dla różnych stworzeń, które wyrzutów sumienia, nie mówiąc o żerowaniu na mnie tych czy innych ludzi:) i nie lubię ludziom patrzeć do talerzy. Sam karp jako produkt zootechniczny, ma marne szanse życia w stanie wolnym, zaiste więc jego los to skończyć w mule jako pożywka dla robaki, albo na talerzu tłustego mieszczucha;) Punta wiersza natomiast taka mi się nasuwa, że za fasadą obrzędowej cukierkowatości kryję się mroczna część tej rzeczywistości, którą z nabożnością święta oficjalnie celebrujemy, nie widząc innych jego detali.

Prawdy nie ma, są tylko interpretacje;) podobno;) ale jak się uśmiecha to pełnym uzębieniem i warg serdeczną czerwieni. Zatem szczerze. I szczerze pozdrawiam:)

Frywolnie, ale ze wdziękiem;) pozdrawiam

@kronikarka1000 To chyba dobrze, że słowa tak prowokują i budzą namiętności;) dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam serdecznie

Odwieczny dylemat, czas jest w nas, czy poza nami...

Lustro bywa jednak najbardziej kruchym obserwatorem wojennej zawieruchy...

@Lahaj Historia to jedno, a opowieści o niej to drugie. A narracja jest produktem, stąd trwa jej kupczeniem. I bardziej do pewnych sytuacji związanych z sposobem przedstawienia historii pasuję pojęcie mitu i mitologizacji jej znaczenia. Bajka to inna bajka mimo wszystko:)

@Wędrowiec.1984 @opal Dziękuję za odwiedziny i lekturę. Pozdrawiam

@Kot Cały czas się poprawiam;) dziękuję za uwagi, a pewna nieznośność stylu jest potrzebna, aby pobudzać polemikę i inspirować owe uwagi. Pozdrawiam

@Lahaj Nie oceniam tego, ja to w wierszu ująłeś, po prostu taka ogólna refleksja nasunęła się mi w związku z całą dyskusją, sposobem w jaki jest ona prowadzona na temat naszej historii. @Agrafka Historia to głównie małe sprawy, które tworzą ogrom zjawisk i procesów zwykle mało dostrzegalnych i pomijanych, bowiem w opowieści o przeszłości akcentowane są najgłośniejsze momenty, nie zawsze najistotniejsze dla obrotu dziejów, a potem i tak wszystko zostanie zinterpretowane przez bardzo stronniczą teraźniejszość na jej potrzeby i bieżące porachunki.

Nic nie jest w naszej, szczególnej naszej historii prostej i jednoznaczne, ani białe ani czarne. Za to obsesyjnie popadamy w pułapki ocen, które mają "naszej" prawdzie nadawać sen uniwersalnej racji. Brutalnie się z nami obchodzono i bardzo wstrętnie eksperymentowała na nas opaczność, każda chwil mogąca być ostania była zawsze egzaminem charakteru, gdzie łatwo łamały się kręgosłupy i nie odrastały wyrwane paznokcie. Łotrami stawali się ludzie "porządni", gdy wojna wykłuła oczy i zalała śmiercią sumienie, a nie jeden rzezimieszek potrafił zachować się według najlepszych standardów dziś przez nasz czczonego humanizmu. Lecz podczas wojny nic nie jest oczywiste poza łatwością z jaką można spotkać śmierć. Piszemy mity, bo nigdy nie pozwolono nam pisać prawdy i swobodnie dyskutować, a gdy nie ma świadectw a są tylko domysły, wówczas pragnienie idealizujące porządek rzeczy, gdzie kaci i ofiary są oddzielni granicą dwóch światów.

Drzewo magiczne, drzewo kosmiczne:)

@Deonix_ Na wstępie dziękuję po pierwsze za miłe słowa pochwały dla utworu, a po drugie za celne zwrócenie uwagi na oczywistą omyłkę, która się przytrafiła:) Pozdrawiam @Marek.zak1 Dziękuję za miłe słowa o sonecie. Słuszna uwaga, chyba faktycznie lepszy rytm wiesza będzie po przestawieniu słów. Pozdrawiam

Brzegiem policzka spływa srebrnych kropel szkliwo, Po jej skórze się wije barwą deszcz perłowy, Przezroczystym konturem ujmując zmysłowy Owal jej twarzy mgiełką owiany leniwo. Kryształami mży kształt jej szyi, a przędziwo Wody strużką wezbranej w czuły brokat mowy, Spina agrafką dżdży szept ust amarantowy, Pocałunkiem kapiąc w nas jak nieba staliwo. Brylanty opadły z chmur lodowym pokotem, Nas wspomina już tylko kałuż granit smętny, A słońce zapomniało, zajęte swym lotem. I gdy patrzę w pamięci urok obojętny, Na jego dnie skrzep zimnych łez podniebnym grotem, Kreśli jej obraz niemy już i beznamiętny.

Nihilizm napędza myślenie, tworzy myśli, zmusza do działania, wreszcie ucząc pokory wynajduje drogi do jego przezwyciężenia.

Bóg umarł, albo w innej wersji zabiliśmy go...

Introwersja do ciężkie drzwi zamykające dusze, ale jest też kluczem, który pozwala ją otwierać, gdy człowiek w sobie rozpozna sposób, jak nim przekręcić w mechanizmie zamka.

@w kropki bordo ale męska ciekawość pozostaje:)

A kiedy mężczyzna staje na podium i jak często...:)

Bardzo przyjemnie się czyta, potoczyście i z odpowiednim rytmem. A pamięć to jedyny sposób oszukania czasu, sposób na ściganie się z jego nieuchronnością i bolesnym doświadczeniem przemijania. Pozdrawiam

czar Jesteś czarodziejką mej pokusy, uśmiechem Zwabiasz myśl powabnych ust obrazem swym, ruchem Uwodzisz, szkląc się barwą zwierciadła i grzechem Żądzy, obejmując jej ognistym podmuchem. Niebiański smak piekielnej ekstazy lśni w oczu Ciemnych iskrą płomienną, gdy zbliżasz swój dotyk... Dłoń pieszczotliwa gładzi po bujnym warkoczu Zmysłów spiętych oddechem ciał w czuły erotyk. Szukam Twego powabu w sekrecie iluzji Elektryzującego napięcia neonu Magnetyzującego cielesność w inkluzji Dwojga części wspólnego w nas oksymoronu obraz Lubię spoglądać, na Twój uśmiech pod koroną Włosów spiętych w zmysłowej obłok czarnej burzy Gdy bielą błyska pod ust czerwoną zasłoną I w lustrach jasnych oczu rzęsami się smuży Lubię patrzeć na dłonie Twe, gdy po aksamicie Skóry palcami kreślą dreszcz w czułości ciała Nucąc uwodzicielsko, aż rozkosz w zenicie Spływa w Tobie, jak w niebie rozpuszczona skała. Lubię zerkać ukradkiem, jak ze swych sekretów Rozbierasz się, kokardy fiszbin rozpinając W odbiciu mych oczu, bym mową epitetów Mógł ująć Twoją postać nic nie pomijając… wspomnienie Widzę Cię jak ambrozją swojego wspomnienia Wabisz me tęskne myśli, poisz pożądaniem, Magią podsycasz na wargach czerwień płomienia, Kusisz kształtem nagości skrytym pod ubraniem. A potem opadasz we mnie jak deszcz brokatu W podkowie mego brzucha pląsem swej smukłości Zanurzasz się z naręczem Orchidei kwiatu Przylepionym do skóry zmazą namiętności Twe włosy, przesycone ust lubieżnych jękiem, Rozwiewają się, wichrem dzikich zmysłów gnane, Sklejając ciała żaru nektarem i dźwiękiem Skrzydeł nocy, gdzie dusze nasze są schowane

@Radek78 Trafić do nieba;)

@Radek78 To ze mnie snajper jak tak:) również pozdrawiam

@Nata_Kruk wszystko tylko nie złość:) na wiele wpływu nie mamy, co się dzieje, ale na złość własną już chyba akurat tak. A złość to bardzo podstępna trucizna dla życia, bo szybko nad nim potrafi przejąć kontrolę. Pozdrawiam:)

Kokon to mikrokosmos, a motylek, który go przekraczam żyję krótko, choć urosły mu kolorowe skrzydła