Lidia Maria Concertina

Księżyce skarżą się na lód bez whisky. Późne lato ... Przemijam tuż obok przemijania Jestem bezdrożem w przestworzach siebie Opuszczam dom. Ludzie piszą haiku i długie poematy ponieważ wiedzą, że umiera się często i z głupią myślą: "Nie teraz!!! Błagam, tylko nie teraz!!!" A w tle skowyczą kolosalne rachunki i niespłacone długi. I kończy się papier toaletowy i sól. I ileś lat życia. Jeśli była w nim miłość - to dobrze. Jeśli tylko kradzież i ciągły brak - też ujdzie. Ważne, że był krwioobieg i jakiś stosunek do kościoła, leasing i korzystne raty oraz seks "bez lub z" i coaching z origami. To istnienie. Naprawdziwe. Ciekawy neologizm. Wciąż brakuje mi wiersza, który zaginął w przepastności cyfrowego okrucieństwa. Pt. "Ja?" Jeszcze tu jestem. Że spokojem obserwuję, jak nic się nie zdarza. Przystaje obok mnie życie i że zdziwieniem upewnia się: " nadal tu na mnie czekasz?" Nie. Bo czekałam całe życie. Coś się rozbiło, ale jestem w jednym kawałku. Już wieczór, głowię się, żeby jakoś to wszystko sensownie poskładać. Marmurową wazę pełną orchidei. Myśli! Brakuje im tylko jednego kawałka: tego z życiem.

Świat? Hermetycznie globalna wioska, tragikomiczna sztuka. Nie wychodzimy z roli ...

Noc - most zwodzony na pokuszenie. Pierwsza noc w klasztorze. Umieram na sepsę nieczystych myśli. Szatan patroszy mnie jak strzępiel - od głowy. Od głowy - zaczyna się najlepsze i najgorsze ... Dlatego właśnie zamierzam jej nie mieć. W spadku po sobie pozostawiam jedynie płaszcz. Ziemi ...

"(...) I odnaleźliście wszystko oprócz siebie" - jesień pisze czułym w liście. Czy banałem będzie, jeśli dodam, że lato odeszło ... głęboko w pamięć, ja znów (jak zawsze) bez grosza przy ciele, bez reszty - przy duszy ... Wsłuchuję się w szepty przydrożnych kamieni, na złotą pajdę słońca zarzucam ciężki łańcuch z rozpulchnionych deszczem korzeni: miłość urosła latem ... do rangi wiecznej niedzieli "I nie oglądaj się za siebie!" Nie myśl o mnie, kiedy ... jesteś! Nocą? "Nie chcę go budzić" - biernik strachu, przemocy ... ? Nikogo? Co? Odkładam pierwsze skrzypce - nie umiem nawet porządnie fałszować. Ścielę starannie siennik z gwiazdozbiorów. Deszcz - zasłania ciężką kotarą wszystko, co zamierzam wydarzyć później. Spokój przychodzi ze świadomością, że już go nie raczej zaznam. Po pięknie ciężko się czeka następnego dnia na pustym przystanku, nie robi wrażenia croquembouche na deser ani nawet na śniadanie, nie do opisania są muzyki w rozszalałej od jedwabiu i tafty myśli - oniemiałej głowie ... girlandy bijących dzwonów - wyłącz to. Usiądź teraz przy szachowym stoliku i zapytaj nas, czy jesteśmy nazbyt luddzcy czy po prostu niezbyt anielscy Pakuję to wszystko do pudła i wyprowadzam się ... z błędu. Zyjemy całkiem sami. W Bogu. Nikogo nie ma. W domu.

Człowiek to ktoś, kto w nie-zupełności doświadcza siebie W nie-śmiertelności brnie - w wieczne 'teraz' Biegnąc - tkwi w miejscu Osiągając - zawodzi A życiu ... właśnie o to chodzi...

Najwięcej mówię milczeniem. Jak stary zrujnowany fort, jak tańczący samotnego walca jesienny liść... Grzmi we mnie. Przełamuję horyzont. Dwie nierówne połowy, śmiech bez radości ... Kolejny ranek to kolejne życie. Narodzone o 6:30 rano przy pospiesznej kawie i twardych jak skała bagietkach, "muszę lecieć"! Co zradza twój budzik? Godziny zatrzymane w chwili? Minuty zwisające nad przepaścią? Sekundy nie mające końca ... ? Odradzam się. Zwiedzam słoneczne popołudnia października, udostępniam też do zwiedzania siebie: bez przewodnika. I na coś czekam - podobnie jak reszta świata i ten proces absorbuje mnie do tego stopnia, że ... nie żyję. Czasem ...

Wysyłam siebie na adres słońca Nadmiar Brak Czekanie Nikt nie otwiera, bo nie ma nawet drzwi Nie ma nawet budynku, który mógłby je pomieścić Nie, to nie parabola dla miłości Tęsknota Nie skamle Spokojnie czeka przy stoliku na przystawkę, może kawę A ty to kto? Nie znam. Nawet siebie. Założę korale z kamieni. Rzucisz mi się na szyję ...? Dziś pogoda ładna - w samym środku nocy Ktoś wyprowadza lemura na spacer Gdzieś za przepierzeniem z muślinu świętują środek roku - petardą miłości A potem rodzi się pierwszy przypadek: kto? co? Rozkoszny mianownik, mały bobasek Za kilkadziesiąt lat ten właśnie bobasek będzie architektem - własnego wnętrza, żalu, niespełnienia, a może nawet ... szczęścia? Kto wie - nierealne czasem się zdarza. Wyjdę po chleb. Pójdę się zakochać. Pozostanę - przy życiu, ktoś w końcu musi się nim zajmować? Niby proste czynności, a jednak nikogo po drodze nie udało mi się spotkać, nikogo nie udało mi się ... zanucić, rozczytać jak szyfr, niedbale wrzucić do torebki, zaciągnąć - jak wilka do lasu ... Płaczę I śmieję się do tych łez Słowa przychodzą I odchodzą z kwitkiem Jestem cała pozniekształcana. Od spędzania czasu w sobie Od przerw na drugiego człowieka Od powrotów do ... otwierania wyważonych drzwi Somnambulizm. Zbyt wcześnie zdiagnozowana myśl. Jeśli jestem ... w ogóle ... Kontrabas samotnego popołudnia i Paryża za progiem snów ... ... Poddaję się walkowerem. Nie mam szans na twoje Budapeszty, jeśli mi we mnie nie wierzysz ... "Z Panem Bogiem."

Coż ja bez siebie pocznę, gdy umrę ... ? Z kim będę czekać na miłość - późnym popołudniem? Z kim będę się wykłócać, fikać koziołki, gniewać? Choć może poznam nuty? Dusza podobno śpiewa ...

Zakładam grube palto z tranu. Nieodporność na miłość, tęsknotę, na sen, na czasowniki w trybie niedokonanym ... Kupuję sobie czas. I lichy zgrzebny sweter z kurzem wspomnień - gratis. Przepłacam? Cały czas! - dobrą monetą, ale rzuconą - w złą stronę ... Pragnę umówić się na randkę. Z przeznaczeniem. W ciemno. Zapalam światło, stygnie ... szampan, milkną świece, stolik pusty ... "Miło poznać!" (Któż to?!) "(...) Wszystko ... jedno."

Są szczęśliwcy kąpiący się w lazurze greckiego nieba. Ale - późnym wieczorem dostaję inną pocztówkę: mijam miasto. Bezdomny robi pompki na zaplutym asfalcie, kolejka po zupę Metro-Centrum, młodzież - połyka ogień, naiwni - przeżuwają rapy nawróconych ewangelistów, ja - kokosowe rafaello, ale myślę, że tych ludzi od zupy musiał nieźle wychujać i los i człowiek w ścisłej współpracy, jak to zwykle się dzieje.... Ale - muszą się z tego podnieść. Nie można nakładać aureoli na tzw. życiowy błąd, nie można potrzebować jego ciągłego wstawiennictwa! Nic nie osiągnęłam w życiu, niczego nie posiadam, niczego nie zabiorę ... Przeznaczenie robi notatki i przed kawalkadą chmur parkuje cudzym samochodem: "Idź i grzesz jeszcze więcej!" Spotkanie absolwentów po latach. Powieki na Saharze, łezka nawet nie ma się w czym kręcić, bo jedyne, co wspominam, to to, że w szkole podstawowej nabyłam piśmienność. Też byś się tym nie wzruszył, co? Jeśli chodzi o cyfry - nieco lepiej: jest mnie tyle ... Oblicz! Podzielę ... się.

Zmądrzałam? Jedynie odłożyłam: głowę na półkę. Niepoczytalność ....

Problemy znosić - bezszelestnie A słońcu widzieć - tylko szarość ... Nie męczy pośmiertność ani powszedniość Szczęście? - te dwie trampoliny ma za nic. Otoczeni drucianą siatką ludzkich głów - staramy dostrzec ... się (i zabić! ) Bezsens życia. Spłacamy długi życiowych pomyłek - czekami lekko ... bez pokrycia. Myślę - więc nie ma: mnie ani ... Myślę! Nie! Myśle-nie Może ... mnie minąć Zakamufluję się! ... Wieczną zimą. Morze - podpłynąć ... może... ... Koniec? Nie szkodzi! Nadzieja i tak cenną jest - i niemal zawsze zawodzi ...

Bóg stworzył się sam i każdego z nas, czyli - siebie. Ciekawa sprzeczność: sam Mendelejew zmarł, bo nie odnalazł w człowieku "boskiego pierwiastka" Inaczej byłby nieśmiertelny. A my z nim. Ale jest ósma rano, zaspy i skandale. Mężczyzna z zimnym torsem popatruje w lodowaty laptop z wściekłością i napięciem, bo wie, że kocha swoją wierną ladacznicę, bo wie, że gdzieś na podłodze skrzypiącej epoką lodowcową poniewierają się slipki wydęte w balon - w kształcie bulgoczącego wrzątkiem serca ... Z tym, że ten balon przeczy prawom fizyki: jest ciężki i pełny... Chce latać bez worków z piaskiem. No tak. Statystyczni kochankowie zawsze myślą, że są sami, a tymczasem świat przeżuwa ich miłość przy śniadaniach w Kuala Lumpur i przy kolacjach w drapaczu chmur ... Nepalu. Za szczyt! (Wypijmy.) Newton nie wiedział, czym jest grawitacja, która przyciąga bryłę lodu do kotłującej się w piecu surówki (to do domu wraca, rozpłaszcza się i pada na łóżko - miłość! Pada - z wyczerpania - bo nie ma dachu i nie ma ... głowy) Podmioty niezbyt liryczne opuszczają z ociąganiem drugi akapit. Później piją beztrosko sok z marchwii i odliczają godziny do kolejnego całkowitego zaćmienia słońca. Nigdy jednak nie chwalą dnia przed zachodem, bo ich kompas okrąża wokół ziemię. Aby mogli przetrzeć szlak do ... ślepej uliczki. (Za) życia.

Powoli ... dobiega do mnie czas. ... Uciekam sprzed ołtarza.

@Klaudia Gasztold Piękne, zwiewne, opalizujące metafizyką i zmysłowością jednocześnie - BARDZO DOBRY (i bardzo ... zakochany) WIERSZ. Pozdrawiam! :)

@Konrad Koper ? Pozdrawiam! ??

Każdy z nas ma swoje wielkie ucieczki i podróże, które nie mają końca Każdy czasem wróży z własnej ręki, w burzowy dzień - wystawia twarz do słońca Każdy - co najmniej jeden raz popełnił "życiowe głupstwo" Większość, z pobudek troski, za prawdę powiada oszustwo Wielu nie ma bladego pojęcia o tym, co będzie dalej Boją się, płaczą, miotają, a jedyna wiadoma: "teraz" ... bawi się doskonale I wszyscy w coś zabrnęliśny: w spokój, stagnację, kłopoty - kokietujemy przyszłość Biedulka, nie wie, co myśleć o tym: "... Nadeszłaś już, tak szybko?! Bo nie masz na siebie pomysłu?! Bo bardzo się niepokoisz?! Bo twierdzą, że nie nastaniesz?! To głupcy są! Obrażasz się?! No co ty..."

Zapytaj pusty pokój, czy w cokolwiek wierzy. O, czyżby wszyscy już wyszli ... ? Wolę pozostać w bezpieczeństwie tego wszechświata, który znam: nieważkość, inercja i odciąganie ziemskie. Jakiż duch nas tutaj zesłał, że jesteśmy aż tak cieleśni, że nawet kubki smakowe parują od obfitości wędlin, cygar i rozcałowanych komet ... ? Nie jestem atrakcyjna dla Boga - to dlatego nigdy nie prosi mnie do tańca i zawsze ignoruje mój bełkot, zadrapuje igłą adaptera moje ulubione płyty: "w kółko powtarzasz te smęty o żalu za grzechy, jednocześnie mówiąc, że niczego nie zamierzasz żałować ..." Zdarta płyta. To w końcu jak? Zmierzamy donikąd, czy zamierzasz określić cel w momencie ustępowania z drogi? "Puść proszę następny utwór." Wolę iść sama. Jeśli nie doznam olśnienia dalsze życie nie ma sensu. Dalsze życie człowieka nagiego, czyli: odartego ze wszelkich złudzeń. Potykam się o wieszak, ale wiem że coś nas musi tu trzymać, w tej poczekalni do marzeń. Pusto. Czuję się ... Niecierpliwość? "Następny proszę."

Nie opychaj się całym światem, bo straci na ciebie apetyt ...

@Waldemar_Talar_Talar Świetne.

@duszka Super! ?

Są poranki, które nawet myśl zakłóca ciszą Nie śpię już, ale wiem, że nie chcę wstawać Za oknami umysłu wirujące kosmosy, rozpędzona przystań pełna kotwic z różu, aksamitny kandelabr rozświetlający zmianę ... Na ... nie najlepsze? Stałość - nie włącza się do kontaktu. Idę, myślę, stoję, nie wiem, spieszę się by zdążyć na ostatni pociąg do horyzontu Śmieszne: zadeptują mnie wszelkie drogowskazy. Jednak dziarsko idę dalej - bez powitania mija mnie własny los . Już dzień ... ... Dobry?

Wiek już dość zapomniany, rozwiany włos, na szklance purpura szminki Jeszcze się nie dobudził - uśpiony firmament młodości, kiedy poranków było jakby więcej, a szczęście brzęczało kluczami w podziurawionej kieszeni ... Nie doceniamy życia. Szastamy nim na lewo i prawo, owijamy wokół palca, strzelamy nim z procy i nie zawsze we własne okna, zapominamy, że nawet najdroższy zegarek nie odmierzy czasu tak, aby jeszcze coś pozostało - na zapas ... Pochylona nad talerzem zimnych frytek zapisuję - pretensje do tej złodziejki, wiosny. Kradnie uczucia, wieczory, zachody słońca, pióra z roznamiętnionych od potu pierzyn ... Nawet depresje i złudzenia! A może to dobrze? Może trzeba pozwolić zakwitnąć tęsknocie nieobecności? Bo za nadzieją nie tęsknię. Choć to zawsze - udana zima ...

Skułam lodem przestrzeń między nami ... Przejdź po mnie - jak po zwodzonym moście Karm miodem i mięsistymi malinami I daj nam umrzeć - tak będzie prościej ...

Najwyższy Byt - nierządnik Gdzieś na rogatkach diabelskiego miasta przelewa - napary i eliksiry I kusi - też jak należy Smutne, prawdziwe, nikczemne - bo nikt mu właściwie nie wierzy ... Pozostawieni sobie sami - splatamy ręce w ciasnym uścisku I przytulamy siebie łzami Tak to już bywa - w życiowym spisku Zastaw się, postaw, miecze, bagnety i bronie A na rogatkach rajskiego miasta - błazen się czołga w koronie ...