duszka

Dziękuję, Victorio :) Rzeczywiście tak jest: dopiero gdy zaakceptuje ten smutek, robi on obok siebie miejsce na radość i to, co odczuwam, to jest ich współistnienie... Uświadomiłaś mi to. Również serdecznie pozdrawiam :) Może dlatego, że je dogłębnie przeżyłam, i było jakby objawieniem... Ciesze się, że to odebrałaś :) Dziekuję! Takie wpisy też lubię, taką otwartość w nich :) Dziękuję tez za czytanie i wspołodczuwanie :) Pozdrawiam Czasem ta "akcja porodowa" własnego jestestwa zostaje przez coś zatrzymana... To straszne, bo wtedy zaczyna się pseudo-życie "obok siebie", jego iluzja, gra... Ale mam wrażenie, że życie, Bóg walczą o nas. Dopiero niedawno to zauważyłam i się temu poddałam. Dziekuję Ci za wczucie się, miłe słowo i inspirujacą refleksję. Pozdrawiam :) .

zdążyłam się do końca urodzić zanim umrę odrobina życia w całości to cudowne . .

Lubię to Jego milczenie.., wtedy wiem, że mnie widzi i słucha :) A mówi do mnie, gdy potrafię słyszeć...i widzieć. Ostatnio mi się to czasem udaje. Piękny, ciekawy wiersz. Pozdrawiam :)

@Czarek Płatak miło, że zajrzałeś i dziękuję za serduszko :)

Ciężar naszej duszy, podobnie, jak ciężar naszego ciała zależą też od nas.., a może nawet - przede wszystkim od nas..? Nie powinniśmy o tym nigdy zapomnieć. Mam wrażenie, ze to "przepraszam" o tym wie... Pozdrawiam optymistycznie :)

Tak, stapiać się z materią, z tym co jest, i jednoczesnie spogladać w niebo... Wiersz płynie, tak, jak opisywane w nm życie, - lekkie, bo wolne od hamujących je myśli i wspomnień. Podoba mi się :) Pozdrawiam.

Tak, cel jest autorowi w pewien tajemniczy sposób wiadomy, choć nie od niego pochodzi, bo od "generała"... Lekko i zrecznie władasz słowami :) Pozdrawiam

To chyba przebudzenie... cierpieniem - do zapachu kwiatów, zapachu życia... Poruszający, zaskakujacy wiersz. I do tego piękny. Pozdrawiam :)

Jeżeli pamiętasz, to można je chyba ożywić... i chyba warto :) Dziekuję Ci za refleksję i pozdrawiam.

Wzruszający, smutno-piekny wiersz... Szczególnie ujęła mnie ostatnia zwrotka, - jest tak liryczna i piękna, że "musiałam" przeczytac ją kilka razy :) Pozdrawiam.

@Radosław dziękuję za przeczytanie i miły ślad :)

I też nie porównałam go do teatru, bo znalazłam je nie w nim, a za jego drzwiami... Pozdrawiam również :) Tak, teatr to nie życie, ale gra w życie, które tak naprawde znajduje się za jego drzwiami i pod teatralnymi maskami i przebraniami. Dziekuję Ci za refleksję i pozdrawiam :) Dzięki waszym komentarzon zauwazyłam, że określenie "za drzwiami teatru" nie wyraża jasno, czy w jego wnętrzu czy na zewnątrz... Dołączę więc powyżej druga wersję, która, mama nadzieję, jest bardziej jednoznaczna. Dziękuję :) :) .

tuż za drzwiami teatru pod ciasną maską i przebraniem brudne i nieuczesane jako w niebie, tak i na ziemi . . tuż za drzwiami teatru bez ciasnej maski i przebrania brudne i nieuczesane jako w niebie, tak i na ziemi .

Tak! Ale dla siebie czytam: "cierpiące na miłość".., bo jest to jedyne uzdrawiające cierpienie, czyli "zmuszajace" do wspólnego rytmu - nie tylko ze soba nawzajem, ale tez z ta najgłebszą prawdą istnienia. Takie są moje doświadczenia. :) Pozdrawiam Cię :)

A może nasze plany zawsze budzą w nas lęk..? Bo wykluczają pełne poddanie się życiu i jego "dyrygentowi" i przez to czynia prawdopodobnym konflikt z nimi... A przecież tylko one dobrze wiedzą, "jak ma być". Z zaciekawieniem przeczytałam Twój wiersz i dałam się ponieść refleksji. Pozdrawiam.

@Natuskaa @Andrzej_Wojnowski Dziękuję Wam za głosy :) :)

Przekonuję, się, że nie tylko tych zwykłych ścieżek codzienności, ale szczególnie tych cięzkich i poważnych przeszkód na nich... Płynie we mnie wtedy siła i spokój. Robię się bardziej obecna i lżejsza. Dziekuję Ci Nato, za wczucie się i pochwałę. Pozdrawiam :)

Tymi dwoma wersami je obnażasz, to znaczy pozwalasz rozpoznać po wygladzie i metodzie, jaką stosuje... Jestem pod wrazeniem celności i jednocześnie liryczności tej króciutkiej wypowiedzi. Pozdrawiam :)

Myślę, że przed tym dramatycznym procesem, który opisujesz i którego już nie da się powstrzymać, musiało wydarzyć się coś, co go wyzwoliło.., musiało dojść do zranienia relacji, zerwania więzi... Twój wiersz mnie bardzo poruszył. Pozdrawiam.

Ten fragment jest przepiękny w swoim obrazowaniu i głębi wypowiedzi... Dla mnie mógłby samodzielnie istnieć. Naucze się go na pamięć, bo koi moja duszę :) Pozdrawiam.

A najlepiej kiedy po takim darciu można sie całą sobą śmiać. :)) Dziękuję Ci za poparcie, też w pisaniu :) @Joachim Burbank @Waldemar Talar pozdrowienia z podziękowaniami za serduszka :) :)

...lecz drę się odważnie w ciemność całą sobą się śmieję gdy mnie znajdziesz Twoje umorusane, zagubione dziecko .

Wyjąć je ze szkatułek i rozsiać we własnym życiu - a niektóre z nich może ożyją. :) Z przyjemnościa przeczytałam. Pozdrawiam.

Ale zmierzch i zachody słońca potrafia być przepiękne, tak jakby zbierały w sobie całą urodę przemijajacego dnia... Znajduję to piekno też w Twoim wierszu. Pozdrawiam.

Odczytuję to jak powrót, czy silną wolę powrotu do pierwotnego źródła miłości... Jego woda jest najczystsza. Piękny i decydujący dla naszego dla życia temat. Pozdrawiam