tetu

Ja bym powiedziała, że posucha:) Idem, poprawy nie obiecowywuje. Dzięki za zajrzenie.

Geograficzne ostrzeżenie :D Mapa i kompas w dłoń i cała wstecz:)

Winnie i zwinnie ;P ale co z tego? Raj bez happy endu;)

O! Świeżo tutaj i ciekawie, a co najważniejsze pachnie kawą:) Bardzo fajna puenta. Niebo-gwiazdkowym zapisałabym z łącznikiem. Pozdrawiam.

Nie przepraszaj, gadaj, przeglądaj się;) Jeśli tylko znalazłaś coś dla siebie, to cieszę się. Miło Cię gościć, mgiełko.

Nie da się ukryć, musi:) Też siem* zgadzam. Lepiej nie smakować:) Pozdrówka Iw.

@jan_komułzykantwidzisz i tu Cię mam:) Zawsze należy mieć więcej niż jedną teorię;) Jak to świat potrafi wywrócić się do góry żebrami :D Dzięki Janko za zajrzenie. Pozdrówka. I otóż to @opal Przeca my nie będziemy zawsze wszystkiemu winne;) Bardzo dobre spojrzenie na wiersz. Dziękuję za wizytę. Serdeczności.

zanim odejdziesz spójrz wszystkie punkty to jedna wypadkowa historia obrosła w piórka i nie jesteśmy zdolni do poświęceń trzeba serca odgrzesz więc wszystko i powiedz jak z jej ciała wyciągałeś żebro jak utknąłeś na pierwszym słowie — po słowie był już tylko raj drzewa obrastały w węże węże w jabłka w wydychanym powietrzu promil kłamstwa wił się w swojej zawiłości i było winnie zwinnie lecz na próżno wyciągała rękę wąż ugryzł jabłko eden rozpadł się na pestki na tym pustkowiu susza zebrała żniwo

@Gosława serdecznie dziękuję za komentarz. Pozdrawiam.

Ładne i z troską. Czuć dobre, pozytywne wibracje. Drzewa potrafią dać nam sporo energii, być może odwrotnie też, zatem warto je leczyć, przytulać się. Pozdrawiam.

Blisko Natko, blisko. Ćmy jako zbłąkane dusze, potem trochę o żywych, a jednocześnie jakby martwych, którzy już za życia są pogrążeni w ciemności. Stąd takie a nie inne rozważania w trzeciej cząstce. Światło również jako symbol nadziei na oczyszczenie i wieczność. Dziękuję za komentarz, że się podjęłaś, odważyłaś;) Serdeczności. Dziękuję także za serducha. Pozdrawiam

samotne i porzucone skupiają wokół nadpalone żywoty (każdy z innej bajki) możesz się kiedyś znaleźć w krzyżowym ogniu zmian błądzić pośród chaosu wtedy przyjdzie noc nieskończona symetria twojego odbicia i zrozumiesz że ciemność wyłania się by zwabić światło — światło ćmę taka zależność za cenę życia po życiu

@Dagdziękuję Ci za komentarz i odwiedziny. Pozdrawiam.

@opalŁadny liryk. Bardzo dużo tutaj subtelności. Podoba mi się. Pozdrawiam.

Nie powiem nic więcej niż przedmówcy. Bardzo wzruszający wiersz, do tego pomysłowo podany i świetnie napisany. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam i wszystkiego dobrego życzę Franku.

Tak to już jest, rozum jedno, serce drugie i to ono z reguły wyrywa się przed szereg. Na wszystko potrzeba czasu, a perspektywa spojrzenia z dystansu, na chłodno, pozwala przeanalizować i zrozumieć pewne sprawy. Z przyjemnością Beato i wszystkiego dobrego. Pozdrawiam.

Dobrze, że zajrzałam. W tym okruchu jest bardzo dużo zawarte. Właściwie zawarte jest wszystko — życie. O tym mówią przecież mocne ręce, wstawanie świtem, pacierze. Tutaj jest odczuwalne całe ich poświęcenie. Tytuł dopełnia całości. Pozdrawiam.

@huzarcbardzo dziękuję za taki komentarz, cieszę się że podążasz moją ścieżką i że było czym posmarować sny, a skoro tak tzn, że bardzo dobrze przyswoiłeś wiersz. Pozdrawiam i życzę dużo dobrego w Nowym Roku. @valeria, dziękuję za słowo i odwiedziny. Wszystkiego dobrego, pozdrawiam. @Czarek Płatakbardzo się cieszę, że zajrzałeś i że poczułeś. Piękne dzięki i wszystkiego dobrego. Pozdrawiam. Wszystkim czytelnikom dziękuję też za serducha. Pozdrawiam.

Jeśli nie oprzesz jednej nogi poza Ziemią nie utrzymasz się na niej. Odyseas Elitis nie przyjdziesz. wiem, czasy są inne; oderwane od rzeczywistego strachu przesiąkają innym. to co brałam za jasną stronę — pociemniało. trzeba odtłuścić światło, zmyć niepotrzebny nalot; spójrz, noc ma podkrążone oczy, nie spała czekając naszych snów, uwięzionej w próżni historii kochanków. pamiętasz księżycowy kamień? był namiastką bliskości, przeglądałam się w błękitnej poświacie, by choć przez chwilę ujrzeć Lunę wtuloną w półnagie ciało. przyjdź, mój dom sięga dalej niż droga mleczna, im głębiej, tym wyższe zagęszczenie. świat ma więcej niż jedną krawędź. wisimy na włoskach, otwieramy się pod wiatr; słoneczny strąca z pękniętego nieba wszystkie obumarłe szczątki. jesteśmy tak szczęśliwi w swoich nieszczęściach, że przepływamy obok, od nowiu począwszy.

Wszystkim serdecznie dziękuję i życzę dużo dobrego w Nowym Roku. Pozdrawiam.

nie powiłam żadnego choć mówią że jestem płodna merytorycznie cykl zaczyna się po zmroku wtedy zwalniam to nic że puchną palce oczy bolą z niedopatrzenia wciąż próbuję gdy będę gotowa nakarmię wzrok przebiorę się w miłość i z dumą powiem że jutro

Fakt, robi się ciepło i przyjemnie. Jednak, jeśli pozwolisz Valerio malutka dygresja; zamiast podnosisz w 1 wersie, to unosisz, brzmi zdecydowanie lepiej i pozbyłabym się okna, zrobi się ciekawiej. Z 3 wersu natomiast usunęłabym spójnik z początku oraz partykułę. Reszta obrazowa, bez zarzutu. Smacznie i pachnąco. Pozdrawiam.

To realizuj marzenia, te przyziemne są na wyciągnięcie ręki. Póki co, słowem już namalowałaś i to całkiem przyjemny obrazek. Pozdrawiam.

Bardzo proszę. Odpozdrawiam.

@Radosław odsyłam do tytułu. Można powiedzieć, że to dwuznaczny fragment:) Myślę, że masz wiersz dobrze poukładany. Peel lubi mróz. W innym klimacie nie czuje się zbyt dobrze, ale coś sprawiło, że się topi tzn topnieje;)