tetu

Bądźmy wrażliwi i dajmy drugiemu tyle, ile jesteśmy w stanie udźwignąć. Podoba się.

Witaj Nat. Po pierwsze i przede wszystkim dziękuję Ci za komentarz i docenienie utworu. Bardzo mi miło i ogromnie się cieszę, że wypatrzyłaś tutaj drugie dno, a to zapewne za sprawą szkiełka i oka, tfu okna i nie tylko;) To prawda, że trochę tutaj przemyciłam. Takie komentarze są dla mnie nagrodą. No właśnie, trochę szkoda. Doceniam serducha, bo to miłe, rozumiem też, że czasami to brak czasu nie pozwala nam na więcej, sama mam go niewiele, ale każdy komentarz pozostawiony pod moim wierszem zawsze jest traktowany poważnie i z należytym szacunkiem. Ośmieszyć się? Nata proszę Cię! Jesteśmy tu po to, żeby się wyrażać na swój własny sposób, czy to w komentarzach, czy w utworach. Tutaj nikt się nie ośmiesza. Sama wielokrotnie komentując zastanawiam się, czy podążam właściwą ścieżką, ale przecież nie siedzę w głowie autora, mało tego, mogę mieć i mam do tego prawo, by przedstawić swój punkt widzenia. Niech nikt nigdy nie obawia się jakiegoś ośmieszenia. Komentujmy i jeszcze raz komentujmy, nie bójmy się! To nas rozwija. Często komenty są lepsze od wierszy, także bez obaw. U mnie za wyjątkiem personalnych wycieczek i krytykanctwa powiązanego z kpiarstwem i oszczerstwami, można naprawdę wiele, a konstruktywna krytyka tylko mnie buduje. Pozdrawiam serdecznie Nat. Wszystkiego dobrego.

Marku, albo usunęłabym zaimek z początku drugiego wersu, albo ocieramy zamieniła na ocieranie, inaczej coś mi tam zgrzyta. Wiem, że tutaj chodzi bardziej o łapanie spojrzeń w locie i to co z tego zapamiętujemy, emocje z tym związane, ale skoro ta rzeczywistość jest szara to: Może rzeczywistość zależy od naszego na nią spojrzenia? Każdy widzi dokładnie to, co chce widzieć. Anna Onichimowska - Lot Komety.

@Deonix_ dziękuję za piękny muzyczny upominek, idealnie pasuje. Dziękuję. @violetta tobie również piękne dzięki. Serdeczności. @annzau @Sylwester_Lasota @Leszczym @Łukasz Jasiński @Domysły Monika @Laura Alszer @mariusz ziółkowski Wszystkiego dobrego dla Was.

ma chronić być naszym szkiełkiem i oknem otwartym na łakome dałeś się ponieść im bliżej wszechświata tym cieplej — między nami światło porusza się z dziką prędkością otwarte na łakome dałam się ponieść słońce skraca odległość między nami szkiełko i okno zamknięte przed wiatrem ma chronić

Świetny! Kapitalna gra słów, pyszna zabawa słowem. Czytając, uśmiecham się, czuję lekkość. Zgadzam się co do komentarza @Domysły Monika lepiej bym tego nie ujęła. Pozdrawiam Nat.

Forma fizycznej przemocy, tak to widzę. Krótko i zwięźle. Na temat. Pozdrawiam.

Sprawnie napisany, bez nadmiaru słów. Dobrze się czyta. Bardzo mi się podoba. Pozdrawiam.

Fajny, zwiewny, lekki, klimacik. Powtórzenia bardzo na tak, ponieważ nadały dodatkowo melodyjności. Podoba się. Pozdrawiam.

@Pan Ropuchdzięki za wgląd. Pozdro. @Nata_Krukmiło że zajrzałaś. Masz rację z tym katastrofizmem w puencie, tyle tylko, że on się budzi w tym wierszu od pierwszego wersu i powolutku nabiera prędkości. W związku z tym w puencie musiało wybuchnąć;) Ale rozumiem, że nie każdy lubi taką formę ekspresji - iście apokaliptyczną;) Pozdrówka. @Jacek_Suchowiczrozbawiłeś mnie na maksa:) Uwielbiam Twoje komenty. Dzięki za wgląd. Miłego. @m1234 bardzo mi się podoba Twoja wizja szukania nowych światów i tok rozumowania jakim podążałeś. Super. Czy daremna? Tego nie wie nikt. Może gdzieś tam w kontekście jednostki, gdybyś się uparł, że to Ty odkryjesz nieznane, to pewnie tak:) Ale ludzkość (ogólnie) może ma jakieś szanse:) Dzięki za zajrzenie i podzielenie się słowem. Fajnie że się podoba. Pozdrawiam. @Domysły Monika @Sylwester_Lasota @mariusz ziółkowski @iwonaroma @Leszczym @Lena @andreas @Wiesław J.K. Wszystkim Wam bardzo dziękuję za odwiedziny. Pozdrawiam.

wyrastasz w obcym miejscu jeszcze nic nie wiem o twoich ramionach ziemi której przyjdzie mi słuchać ludzie mówią że piekło otwiera się w polu kukurydzy wznosi ku niebu ile języków pomieszasz ile pobliskich kamieni wypali ciało od spodu drżę w najgorętszej godzinie będę cząstką napęczniałej ziemi popiołem wpadającym w usta

@Leszczym@violetta@Jacek_Suchowicz@egzegeta@Sylwester_Lasota@Deonix_@Domysły Monika@Wiesław J.K.@kollektiv@Rafael Marius Pięknie Wam wszystkim dziękuję.

mówiłeś, że jest w nas droga; mleczna jaskrawość — pełnia migocących gwiazd. nie odmieniam ich przez lata — świetlne dawno za nami. żyjemy i wszystko co nasze żyć będzie. jestem — jesteś cząstką pulsującego światła, wiecznością, która nawołuje. przez cały czas idziesz — idziemy szukając odpowiedniego świtu, by pogodzić się ze światem; złapać tej świeżej gałązki,

@egzegeta tak, wielce prawdopodobne, choć Twojego niku nie kojarzę. Chyba, że masz na PP inny, podobnie jak ja. Będę musiała to prześledzić :) Ale pamięć Cię nie myli z marguerite :) Pozdrawiam i dziękuję za miłe słowa.

Panowie @Jacek_Suchowicz @jan_komułzykant bardzo dziękuję za słowa, za to że zechcieliście przystanąć i dać coś od siebie. @Monia @Starzec @Sylwester_Lasota @Rafael Marius @andreas @iwonaroma @sisy89 @Leszczym dzięki że zajrzeliście. Pozdrawiam.

Iw, dziękuję i cieszy mnie, że podobują ci się te gwiazdeczki:) Pozdrawiam. @Marek.zak1 @MIROSŁAW C. @beta_b @violetta @JWF @Krzysic4 czarno bialym dzięki piękne za wgląd i podobanie.

Delikatnie, subtelnie i zmysłowo ubrałaś w słowa swój ogród. Pozdrawiam.

Jest w tym coś subtelnego, delikatnego, niby w zasięgu, a jednak nie do końca uchwytne. Czuję to. Pozdrawiam.

@agfka bardzo dziękuję za tą myśl. Serdeczności. @Tyrs dziękuję. Wszystkim, którzy choć przez chwilę tu przystanęli bardzo dziękuję za obecność, za zamyślenie. Pozdrawiam.

Podoba mi się, zwłaszcza dystych o mostach i puenta, ale jakoś mi nie brzmi ostatni wers pierwszej strofy. Pozdrawiam.

Dziękuję @violetta Pozdrawiam.

Tak jest. Słuszności tu wiele. Zawsze wszystko się wyolbrzymia, a jeśli chodzi o wizerunek, to już w ogóle:) Miłego.

I bardzo dobrze. Trzeba sobie torować drogę. Serdeczności Iw.

Zgadzam się z przedmówczynią. Jest myśl, jest refleksja, ale nad ostatnimi dwoma wersami warto się pochylić. Na swój użytek czytam tak: jestem tylko w kontekście myśli zdarzenia tak naprawdę w oceanie kropli jestem nie jestem Ostatni wers zamieściłam tylko ze względu na tytuł, bo inaczej też wymagałby korekty. Pozdrawiam.

rozchodzi się ulicami miast raz wpada w ucho i szumi to znów niesie domy ich pełne kieszenie słyszałam jak przypływa żłobiąc pamięć o twojej matce (ostatni raz widziano ją przed upływem dnia) siedziała wpatrzona w fale wyciągając koniuszki palców do małej dziewczynki