Klaudia Gasztold

Wciąż się odwracam Jakbym się bała Tego co przede mną Poskładam się Jakbym tylko umiała Zaufać samej sobie Komukolwiek Myślałam o wszystkich Za każdym razem Kiedy trzęsła się ziemia Zapominając o własnym sercu O złocistym zamku Zbudowanym na ruchomych piaskach Nadal się odwracam Szukając swojego odbicia W głęboko osadzonej ciszy Jakby to miało przywrócić Prosty strumień światła W złamanej na pół naszamie Klaudia Gasztold

Odłożyła ostatni kieliszek Do połowy pusty Zjadła kawałek ciasta Wyłączyła telefon Gdzie czarno-białe zdjęcia Z wszystkich lat Włączyła muzykę Najgłośniej jak tylko się dało Aby zagłuszyć pulsujący ból Schowała żyletkę Pod wilgotny zeszyt Zdobiony kleksami Otwarte już okno Jakby przewiew wywarł wrażenie Albo wrażenie wywarło przewiew Rozłożyła dłonie ku ciemności Rozsypane kapsułki Wszystkie białego koloru Jakby miał rozświetlić Całe jej życie Gorzkim smakiem Ktoś biegnie W ostatnim momencie Za nią ku wolności Klaudia Gasztold

Uczę się Ciebie na pamięć Choć wciąż opuszczam Tok niezbędnych zajęć Uczę się Ciebie na pamięć Choć wciąż zapominam Kluczowe pojęcia Mylą mi się głoski Głos mi zabiera To coś co zatyka gardło Ściskając serce Na wylot znam każdy szczegół A ogólnie nic nie pojmuję Siedzę tylko wpatrując się W znane mi odłamki poezji Dalej milcząc Jakbym nigdy nie uczyła się kochać Klaudia Gasztold

Chciałabym Zrozumieć logikę Twoich żartów Porannego uśmiechu Niczym niepowodowanego Rozmowy z rzeczami martwymi W nich więcej tkwi życia Niż w moim istnieniu Bicie serca Kojarzy mi się Z siniakami na duszy A Tobie Z oklaskami gwiazd Nawet we dnie Chciałabym Umieć wychodzić na prostą Będąc na ostrym zakręcie Klaudia Gasztold

Błękitna muszla Którą porzuciło na brzegu Martwe Morze Ma w sobie więcej życia Niż ja Zanim postawiłam swój pierwszy krok Nim mój pierwszy niewyraźny wiersz Zapisany ukrytym sensem Umknął między palcami Potykając się O wielorakie interpretacje Często o zaskakujących zabarwieniach Słyszę pod poduszką Hieroglificzne szepty O suicydalnym brzmieniu Zasypiam z pulsującym w głowie Wielodźwiękiem obietnic Zawsze Obecnego Że moje modlitwy Będą wzięte pod uwagę Jeszcze nim ujrzę na niebie Po środku zorzy polarnej Cień drewnianej łódki wystruganej z kory Czy pozostanie mi Ufać jedynie własnej intuicji Zostawiajac za sobą wszelkie ideologie I doktryny wypisane kruchą kredą? Klaudia Gasztold

Kosmiczna dusza Na gwiezdnej płaszczyźnie Ulepiona przez Iluminatę W pozycji Embrionalnej Delikatnie opada Jak poranna kropla rosy Z wysokosiężnych liści Mnie ktoś strącił z chmury Skacząc tuż za mną głową w dół Oboje mamy te same blizny W kształcie pękniętej gwiazdy Klaudia Gasztold

Księżyc zagląda Między drzewami W oczy dziecka Dziś nad pełną głową Dziwne kształty Szarych chmur Dziewczynka Założyła na szyję Male z jarzębiny Wzniosłam dłonie ku Gowardana Licząc krople deszczu Spływające po ramionach Klaudia Gasztold

Sennie poganiam fale Przy tym tracąc równowagę Już wiele zbędnych wiatrów Wyprowadziło mnie z równowagi Daleko w nagie pole Pozbawione nawet skąpych łodyg Mimo to jakoś znajduję grunt Ulepiony z niepewnego piasku Boję się że kiedyś mi umknie Kiedy za bardzo poddam się melancholii A wtedy nie zdołam zawołać Choć wiem że i tak nikt nie usłyszy Sennie spoglądam na księżyc Wokół którego niczym świadkowie Wtórują gwiazdy Woda pochłania każdy centymetr ciała Rozluźniając mięśnie Pozwalając mi na chwilowe osłabnięcie Unosząc mnie na własnym lustrze Nad złamanym światłem Umykającym między drzewami Klaudia Gasztold

Zawiązała wokół szyi różową wstążkę Odepchnęła stopą drewniane krzesło Tak jak ją wiele osób odpychało Kiedy tak bardzo pragnęła bliskości Pień był niebieski i szeroki A gałęzie ozdobione liśćmi Niemal natychmiast puściło serce Skrzypnęły stalowe drzwi bramy Klaudia Gasztold

Brakowało mi świadomości Dopiero co nauczyłam się Poprawnie łapać oddech Nie pytając o zgodę A nawet o opinię Przykleili plakietkę Bez możliwości sprzeciwu Zakrywam ją wstydem Za nich wszystkich Co odbierają wolną wolę Tym co jeszcze nie powiedzieli Pierwszego słowa Wyrwę sobie tę klątwę razem z sercem Sztucznie pompującym zimną krew Cuda się zdarzają Świadomość jest cudem Choć teraz ją mam Mam też kłujące znamię Które choć nie widać z zewnątrz Uwiera mnie z każdym krokiem Najmniejszym odruchem Człowieczeństwa Klaudia Gasztold

Opowiem Ci bajkę O dobrym człowieku Słowach pełnych prawdy Pomocnej dłoni I życiu wiecznym Jeszcze przed śmiercią Opowiem Ci bajkę Na dobranoc Aby sen był lżejszy Od skrzydeł ważek Od letniego oddechu Zaśpiewam grając na flecie O pokoju i miłości Na znanym nam świecie Zostaniesz w tej bajce już zawsze Jeśli zatęsknisz Szukaj złamanego światła W centrum różanego ogrodu Za tęczowym mostem Klaudia Gasztold

Zimna ręka kobiety Odkrywa muszelki Spod ziaren piasku Na dnie oceanu Zaczynam dzień W tej samej sukience Ozdobionej kroplami deszczu Jutro będzie idealnie pasować na Ciebie Klaudia Gasztold

Wiatr przyniósł mi do stop Białe płatki chryzantem Które kiedyś zostawiłam Na opuszczonym już Placu zabaw Nienawidzę Cię Nie odchodź Naprzemiennie Krzyczę Przed snem Gdy światło stuka w okna Odpowiada tylko echo Leśne licho Kocham Cię Nie zbliżaj się Na różowym pamiętniku Zobaczyłam Popękane łzy Nienawidzę Cię Nie odchodź Jak mantrę Powtarzam Odbijając się O ścianę Łapiąc w ramiona Kolejną Klaudia Gasztold

Jutro będzie nasze W całej swojej okazałości wierzę w to Za oknem słychać kolejne strzały Krzyki obu płci w obcym języku Jakby wołały o pomstę to nieba Moje Aniołkowo drży łapiąc każdą modlitwę Jutro jest zamknięte w naszych dłoniach Znajdziemy wspólnie oczekiwane spełnienie Jak kochankowie romantycznego filmu Różany ogród przywitał kolorowe motyle To przecież zapowiedź nadejścia wiosny Nawet słońce częściej spogląda w nasz azyl Muskając każde drzewo ozdobione rosą Motywując każdy liść do pobudki A my jeszcze leżymy wtopieni w siebie Pod jedną warstwą jedwabnej pościeli Jutro należy do nas a zaczyna się już dziś Klaudia. Gasztold

Nie poddam się Dla Ciebie Choć tłum Posłusznie zniżał wzrok Ja zacisnęłam zęby Stawiałam do przodu krok Gdy oni chowali się w tył Jeśli nawet zakryją mi usta Wykrzyczę swój ból Miłość do Ciebie Chociażby alfabetem morsa Choć skneblują moje dłonie i stopy Cienką jak nadzieja liną Powstanę Choćby z popiołu Ale Nie poddam się Nie ulegnę Przeżyję Dla Ciebie Dla naszego świata Po którym pływają Drewniane łódki Wystrugane z kory Mając na pokładzie Nasze małe aniołki Dotykające delikatnie Cienkich strun harfy Tworząc nasz ukochany hymn Miłości pieśni Pieśni wolności Buntu zew Burzy szał Głośny bas Przestrzeń nocy Jestem białym wilkiem Wśród iglastych drzew Żadne z nich tak nie rani Jak życia jeden dzień I fak Pomimo strzał Nie poddam się Klaudia Gasztold

Dopiero teraz pojęłam Że nie ma czego się bać Obawiać się cienia Śmielej spoglądam na jutro Odsłaniam żaluzje Jeszcze przed wschodem słońca Podałeś mi swoją dłoń Gdy najniżej byłam swej egzystencji Pełna bólu i roztargnienia Pomogłeś stanąć na nogi Nauczyłeś mnie chodzić I patrzeć życiu w oczy Pełne poplątanych tajemnic Obserwuję różowe chmurki Pływające po błękitnym niebie Przez które czasami przelatują kaczki Nie pamiętam kiedy ostatnio Czułam się tak lekko Tak błogo i dostatnio Zdołałam zejść z huśtawki emocji Na ugruntowane dziedzictwo Naszego Szczęśliwickiego Aniołkowa Klaudia Gasztold

Zakopane kości Głuchy strzał Nadal szumi w uszach A ja czekam W niebieskiej sukience Na pustym peronie Deszcz dzwoni o szybę A ja wypatruję lokomotywy I nic i nic Tylko dym się ulatnia Z pobliskiego ogniska Rozpalonego przez dzieci Obracam palcami Czerwoną różę z drewna Posypaną złotym brokatem Już się nie boję Odcieni szarości Głosu nocnych zjaw Wszystkie uciszasz oddechem Nadajesz koloru dotykiem Każdej chmurce Moim snom Wiecznie zmęczonych Czuwaniem nad moim Aniołkowem Klaudia Gasztold

Podarta sukienka Na wieszaku huśtana Wiatru lekkim powiewem Twoja elokwentna transcendencja Rozkłada mnie na czynniki pierwsze Każdą część ciała dotykasz z osobna Jakby jego indywidualność była widoczna Niczym indywidualna neszama W tylko sobie znanej powłoce Będąca kolorowym motylem którego oswoiłeś Namacalną odwzajemnioną bliskością O której nikt po za nami nie ma pojęcia Potajemne pełne świadomości igraszki Wyrzeźbiły się w naszej pamięci I chcemy ich podświadomie coraz to więcej Poznaliśmy się niezależnie od własnych wyborów Życie samo nam drogę usłało różami Które jak Twoje delikatne dłonie Koją nerwowe komórki mózgowe Utrudniając stopom stawianie oporu Klaudia Gasztold

Żeglowaliśmy wspólnie Nieopodal naszego żółtego domku Który zdobiły białe delikatne kwiatki Swoim kształtem Przypominały czterolistną koniczynę Na niebie nie było żadnej chmurki Szklana tafla wody emanowała spokojem A złote słońce z nutką czerwieni Przebijało się przez szare zasłonki Zapełniając próżnię Pachnącego konwaliami pokoju Przemoczeni do ostatniej nitki Wracaliśmy do naszego azylu Trzymając się za dłonie Aby narzucić na siebie biały ręcznik I podziwiać na tarasie migoczące gwiazdy Konsumując przy tym słodkie czerwone wino Jak pośród kolorowych kartek Baśni dla dzieci Chichotaliśmy godzinami Podmuch wiatru zawsze był nam łaskawy Popychając postawione do pionu żagle Brakuje mi tego zwyczajnego życia Jeszcze na ziemi byliśmy w niebie Daleko od cywilizacji pełnej etykiet Chaosu i emocjonalnych barier Które zburzyły już wiele mostów Teraz samotnie przekroczyłeś niebieski próg Czekając na mnie delikatnie dotykając Cienkich strun złotej harfy Jakby każda z nich miała symbolizować Sekundę spędzona ze mną Każdy hymn opowiada inny dzień Z tej samej historii W Szmaragdowym lesie Wąskie ścieżki Którędy przechodzi mgła Nieopodal jeziora A wokół gęste zarośla Na których latem przesiadują motyle W kolorowej sukience Zmierza kobieta Wzdłuż jeziora Pewnym krokiem Unosi dłonie Ku grafitowemu niebu Delikatnie uchyla usta Mdleje Upada Wprost do zimnej wody Budzą się fale jeziora Zanurzając w sobie Powłokę duszy Ona też z kimś żeglowała Podziwiała zachód słońca Zbierała muszelki na plaży Każdą z nich ozdabiała polnymi kwiatami Ona też ufała gwiazdom Także kochała Zbyt mocno Klaudia Gasztold

Leżałam sama Długo się wpatrując W czerwone światło Widoczne tylko dla mnie Jak jakieś objawienie Znak lub przestroga Od kogoś z góry Szafa była zamknięta Nadal jest Tylko kurz z niej spada Na długi czas Zostałam w tej pozycji Trzymając się koca Będąc pod nim Serce tupotało Jak na maratonie Byłam sama Nawet cisza się oddaliła Zostawiajac mnie Z garścią lęku I koszykiem pełnym wierszy Spod czerwonego światła Nic nie wyrosło Zgasło po kilku latach Zostawiajac strach I drewniany koszyk Pełen nieotwartych jeszcze wierszy Klaudia Gasztold

Czas nie leczy ran Nie pozwala zapomnieć Jedynie skraca uśmiech Uczy jak żyć samemu Bo przecież tak jest najbezpieczniej Dla umysłu Dla serca Dla własnej nieokreślonej przyszłości Czas jedynie zabiera chwile radości Zostawiając ciężkie sny Z którymi muszę się sama borykać Oszukuje mnie Dając kolejne Niepewne godziny grozy Wątpliwości Namacalnej nadziei Każe iść naprzód Mimo oporu emocjonalnego Bo czy może być jeszcze gorzej ? A jeśli to już droga z górki ? Zwracam wzrok Ku nieznanemu Nie ufając ziarnom piasku Szukam w jutrze Twoich słów Klaudia Gasztold

Siedzisz W mojej głowie Klonując się w snach Czasem jak anioł Na ramieniu Towarzyszysz mi Gdy nie ma na nim Mojej duszy Kochasz ogień Dlatego Zwiesz mnie słońcem Bo na nim Najwięcej ognia Tak samo Jak w naszej miłości Płomienie trzymałeś W uchylonych dłoniach Uśmiechając się do mnie A ja leżałam Na puchowym dywanie Z rozwianymi włosami Podziwiając Twoje Transcendentalne oblicze Które nie uniesie Żadna łódka Wystrugana z kory Bo tylko w sercu jest tyle miejsca Ile potrzeba miłości Nadziei I życiu Klaudia Gasztold

Nocą budzą się fantazje Pod blaskiem księżyca Tuż za oknem Lub pod powiekami Też je mam Nie wiem Czy zdążą się spełnić Czy zdążę uczynić z nich Jedną z tych nocy Kiedy pukasz do drzwi A po ich otwarciu Zamykają się zmysły Jedynie szary kurz Unosi się w powietrzu I zapach rozlanych perfum Nocą słowa wydają się cięższe A dotyk cieplejszy I Ty jeszcze bardziej mi bliższy Et cetera Będę śnić Będę żyć Abyś śnił Żebyś żył Klaudia Gasztold

Kładłeś mnie Zmęczoną dniem Na swojej piersi Odgradzałeś blond włosy Wzrokiem ślizgając się w dół Po niedojrzałym jeszcze ciele Nigdy nie poczułam ciosu Zamkniętej pięści Upokorzenia gorzkich słów Czasami tylko Paraliżowałeś dotykiem Onieśmielasz do dziś Urojoną przez się dobrocią Pozyskiwania radości Z czyjejś słabości Pełną milczenia bliskością Troskliwym zapytaniem O moje wątpliwe jutra serce Klaudia Gasztold

Apatia Objęła moją głowę Swoimi teoriami Ściskam w dłoni Złoty naszyjnik Ze złotym sercem Podarowałeś mi go Kiedy zachodziło słońce A biały wilk wypatrywał na niebie Śnieżnej kuli Wśród migoczących gwiazd Aby ją przywitać Wzniesionym skowytem Zamkniętymi oczami Ja tez wtedy Skupiłam emocje Pod powiekami Wraz z wstrzymanym oddechem Klaudia Gasztold