-
Postów
411 -
Dołączył
-
Ostatnia wizyta
Treść opublikowana przez Klaudia Gasztold
-
w obliczu wrastającego dźbła trawy wzrasta ciśnienie mroku tak samo jak owe ciśnienie mroku w obliczu odpowiedniej troski zostaje wyeliminowane na zawsze trawnik dotykam bosymi stopami i nic jakby każdy miecz się uginał lub pękał pod naciskiem pięty twardej od przebytej drogi z której nie ma powrotu Twoja szabla na baczności gotowa opiekować się ogrodem pomo niezbadanych jeszcze kwiatów i ciem motylopodobnych Klaudia Gasztold
-
za oknem noc bezszelestna
myśli gawędzą zagłuszając sen
siedzisz w mojej głowie
jak w pełnej poczekalni
zagłuszając głębię nocy
gęszczą się myśli rozwiane
Klaudia Gasztold
-
,, w życiu istnieją rzeczy o które warto walczyć do utraty tchu,, cytat widnieje na rogu ściany szpitalnej ktoś miał tupet zrobić w tej właśnie sali oddział na którym leżą astmatycy ,,walczyć o każdy oddech do utraty życia,, pomyślałam a kobieta leżąca obok jakby czytała mi w myślach przytaknęła niewerbalnie czasami a nawet często bycie filozofem bywa drogą przez pandemonium szufladkowi ludzie bardziej podobni do awatarów mają lepiej w tej kwestii a nasza kwestia ? jak trzymać się serca kiedy chce się siłą wyrwać jakby traciło dech? Klaudia Gasztold
-
ciemna pajęczynka oplata smukłe wdzięki odsłaniasz je nocą gdy najwięcej widać obok przyciemnionych świec trzy stopnie w górę czerwone szpilki unoszą wysoko bym mogła później opaść na śnieżną pościel ciii już dobrze spokojnie już lepiej nic nie mówię tylko zatrzymam powietrze głębokie płuca serce trzepocze jak skrzydła spłoszonego wiatrem gołębia ciemna pajęczynka w rogu pokoju lub pomiędzy palcami traw grasz na harfie z pulsujących strun tętni wulkan jakby chciał uwolnić mleczną lawę ciiiii spokojnie potrafię splatać warkocze z opadłych liści Klaudia Gasztold
-
3.05
Klaudia Gasztold odpowiedział(a) na Klaudia Gasztold utwór w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
@Waldemar_Talar_Talar witam dziekuje pozdrawiam -
dwa drzewa i chatka obok była ona i ja byłam z Tobą ktoś był jeszcze jak mam być szczera nad średniowieczną kryptą czytam wers teraz o co grzmiało niebo nikt sie nie dowie relikwie aniołów wielu w zarośniętym legendą hotelu sadystycznie przybite do ściany za dwoma drzewami i chatką obok Klaudia Gasztold
-
wysłano na Ceres majętny obraz przestrzeni Edenu manufakturę alfabetu skeczów milczących niepojęta mimika księżyca i moje w tym względy gdzie idę którędy ? zbieram decybele liści łamiących prawo Malusa obnażając na niebie mgławicę Welon mnie już dawno z wielką estymą wysłano na Ceres i tak nie pojmę spółgłosek gniewu niepojętego mirażu księżyca Klaudia Gasztold
-
próbuję odepchnąć od siebie suicydalne przekonania ale ich siła mnie paraliżuje pomimo długich spacerów alejkami brzóz i sosen wracam przybita rozbita jak szklanka napotkane twarze przypominają o pandemonium zakrzywiając niedawno proste linie Boga +++ próbuję zasłonić niewinność zbluzganą przez ilekroć szpilek wbijanych w serce bezpieczniej jest spoczywać w mroku jakoś tak lżej się oddycha gdy niczego nie słychać na nic nie trzeba się kierować wzrokiem nie bez przyczyny ostrym jak brzytwa źrenice ściśnięte przez sztorm łez +++ nadaremnie próbuję kogoś pokochać czy to uczucie jeszcze jest ? czy nadzieja je zabrała ze sobą w niepamięć Klaudia Gasztold
-
próbuję odepchnąć od siebie suicydalne przekonania ale ich siła mnie paraliżuje pomimo długich spacerów alejkami brzóz i sosen wracam przybita rozbita jak szklanka napotkane twarze przypominają o pandemonium zakrzywiając niedawno proste linie Boga +++ próbuję zasłonić niewinność zbluzganą przez ilekroć szpilek wbijanych w serce bezpieczniej jest spoczywać w mroku jakoś tak lżej się oddycha gdy niczego nie słychać na nic nie trzeba się kierować wzrokiem nie bez przyczyny ostrym jak brzytwa źrenice ściśnięte przez sztorm łez +++ nadaremnie próbuję kogoś pokochać czy to uczucie jeszcze jest ? czy nadzieja je zabrała ze sobą w niepamięć Klaudia Gasztold
-
nie jest mi dane żyć normalnie jak pozostali z trudem odpycham kolejny świt na przymus zasypiam aby choć na chwilę być wolna od tego gdyby nie to co nadeszło nieuniknione być może tylko wiersze byłyby pamiątką po mnie moje wiersze obnażone z całej mnie a jednak mało kto widzi jakby coś wzrok im odebrało jedyny podniosłeś stygnące już serce reanimując je czymś miękkim i ciepłym aby móc mnie bliżej poznać i zachować w poufnej tajemnicy nie jest mi dane poznawać raju alejki zielone wszędzie tu ciemno jednak widzisz każdy mój pierwiastek pogrzebany gdzieś między warstwami grubego szkła może będzie mi dane Pandemonium zwiedzać z Tobą naszą Arkadię nasze Eldorado Klaudia Gasztold
-
nie jest mi dane żyć normalnie
jak pozostali
z trudem odpycham kolejny świt
na przymus zasypiam
aby choć na chwilę być wolna
od tego
gdyby nie to co nadeszło nieuniknione
być może tylko wiersze
byłyby pamiątką po mnie
moje wiersze
obnażone z całej mnie
a jednak mało kto widzi
jakby coś wzrok im odebrało
jedyny
podniosłeś stygnące już serce
reanimując je czymś miękkim i ciepłym
aby móc mnie bliżej poznać
i zachować w poufnej tajemnicy
nie jest mi dane poznawać
raju alejki zielone
wszędzie tu ciemno
jednak widzisz każdy mój pierwiastek
pogrzebany gdzieś między warstwami
grubego szkła
może będzie mi dane
Pandemonium zwiedzać z Tobą
naszą Arkadię
nasze Eldorado
Klaudia Gasztold
-
wilgoć na pękniętym lustrze zasnął grabarz ciepło zmiana atmosfery progres na pochyłej ścianie zasnął pająk huśtając się na sieci owiniętej wokół grabarza Klaudia Gasztold
-
wilgoć
na pękniętym lustrze
zasnął grabarz
ciepło
zmiana atmosfery
progres
na pochyłej ścianie
zasnął pająk
huśtając się na sieci
owiniętej wokół grabarza
Klaudia Gasztold
-
atłasowe śnieżki znikają bezgłośnie trójkątne rzeźby lodowe kapią na traw wilgotne wierzchołki żegnaj kochany mleczny horyzoncie zasłany białą pościelą świerki zielenieją wdychając ostatnie mrozy idziesz pewnie zniuansowana dumna zostawiając ślady rosy gdzieniegdzie żegnaj kochany mleczny horyzoncie białą pościelą usłany w pęknięciach asfaltu główki pierwszych kwiatów i te moje nastroje przedwiosenne dziecinnie wołające ,, pamiętaj o mnie,, mój kochany mleczny horyzoncie Klaudia Gasztold
-
chcę znaleźć miłość co mam w naturze słońce zza chmur mnie swym urokiem nęci stawia natura w trawach gąszczu róże poezję wstrzyknęła wena na piórze ciszy zamęt wicher przegnał ku niepamięci jakie mi da chęć wejścia w las podróże razem bez śladów zmierzamy poeci przeklęci przez cmentarze pustynie kałuże nie takie tworzyliśmy po za szpitalem rzeczy gdzie zostały poniesione chwały górze dolinie urodzaju i oczom śmierci na siłę pod skos interpretacją rozpięci swoje włosy roztargane w Ganges zanurzę stawia natura w trawach róże nie takie w szpitalach działy się rzeczy Klaudia Gasztold
-
na zimnej pustyni stoi niemo wzrok spuszczając krzywa linia natury cienkie gałązki z poszarpanymi listkami wodzone wiatrem o pień stukają nawet spragniona wrona nie siądzie by móc wydalić niestrawioną kolację wróbel nie zaśpiewa tureckiej pieśni gdzie słońce i jego promienie? brzmi znajomo o tak jak stare drzewo samotna wśród tłumu niemych i głuchych na wołanie o pomoc i rynsztok bólu tylko cienkie włosy wodzone przez wiatr muskają ramiona stoję tak bez celu jakby nawet on mnie ominął szerokim jak niebo łukiem gdzie słońce i jego promienie? brzmi znajomo o tak czy znajdzie się garstka lepkiej ziemi? co okryje jak koc już zziębnięte ciało czy osunie się na bok jakby zlękniona dotykiem zapachem zawsze niewidzialnej Klaudia Gasztold
-
Morena
Klaudia Gasztold odpowiedział(a) na Klaudia Gasztold utwór w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
@Waldemar_Talar_Talar witam dziekuje -
odejdź lecz pozostań blisko milczeniem mów tyle aby mnie zatrzymać puść wolno w świat patrz jak rozkwitam by póżniej zwiędnąć tak to ja całkiem odkryta nikt mnie nie dostrzega drgają atomy by zamrozić w czasie bombę tyka w ziemi zatruta aorta zatrzymaj mnie puszczając wolno obejmij ramionami będąc daleko lub odejdź wciąż za krtań trzymając krzyk ściany kruszy mogę wszystko będąc nikim by znów łamać proste linie Boga cisza tak to ja Borderline Klaudia Gasztold
-
moja Mareno poczekaj jeszcze chwilkę odwiedzę jeszcze kogoś zostawię list przy wierzbie usiądź proszę już się pakuję zapomniałam nic nie zabieram poczekaj jeszcze napiszę wiersz tylko jeden na pamiątkę dla dalszych pokoleń co wniesie ? wzniesie? zburzy? czas pokaże moimi śladami już już tylko kogoś spotkam powiem że kocham że jestem wiem żeś niecierpliwa już się zbieram pozwól po drodze spojrzeć sobie w twarz przecież i tak nikt się nie dowie nikomu nie powiem jestem gotowa proszę roznieć ogien w kominku nie chcę zimna przed chłodem niech wiją się płomyczki zamknięte szczelnie w lampionach Klaudia Gasztold
-
do zakochanej nieszczęśliwie nikt nie przychodzi sama sobie zaparza kawę z ciszą dzieli pamiętne dni cytuje wersy poetów nieznanych jak ona zatroskanych snuje o zmroku kolorowe baśnie gdzie śnieg jest ciepły a słońce wilgotne wiem jak ułożyć cienkie nitki aby tuszować smutek do złego łgarstwa co wchodzi bez pytania zsynchronizować dobrą maskę Klaudia Gasztold
-
fenomenalny sen
nie było w nim żadnych istot
materialnych przedmiotów
czy głosu wiolonczeli w tle
jakby jeden kolor
nieokreślony zmysłem
przyjął mnie w siebie
jak jakąś kapsułkę
cóż ja bym mogła zdziałać?
na co lekiem się stać?
jaki przypadek rozwiązać?
jeśli własne myśli
związane w supeł
duszą mnie zaciskając thawicę
nie mogę zanknąć oczu
Klaudia Gasztold
-
zatrzymaj w ustach
słowa które mogą nas odróżnić
przelać strumień wody
pomiędzy smukłymi wierzbami
powstrzymaj palce
masujące nadgarstki
wzrokiem wodząc pigułki
wydłużając oddech
zatrzymaj gęste łzy
jeszcze nie czas na nie
zdążą się wykazać tańcem
rzecz jasna nieporządanym
zatrzymaj mnie proszę
bo biegnę zbyt szybko
omijając zbocza
może nie być powrotu
nie wiem co mogę stracić co może się poleprzyć
Zatrzymaj moje myśli
bo nie idą prostą drogą
każda w inny świat uderza
zatykają pory optymizmu
tworząc hałas i szumy w sercu
ogłuszając alarmujące diody
zatrzymaj
zattzymaj mnie
nie poradzę sobie sama
sknebluj w ramionach
zatrzymaj w czasie
bo niknę w nim
z każdą sekundą
głębiej
zatrzymaj
Klaudia Gasztold
-
Zjawa Nie bój się Ona pragnie Twojego uśmiechu Nic po za tym Pamiętasz jak przestała krzyczeć Gdy się do niej zbliżyłeś? Szybko łzy zniknęły Zastąpił je nadszeroki uśmiech Jak każde dziecko choć nim nie była Pragnie zaledwie cząstki uwagi Aby poczuć się lepiej Zapomnieć o bólu Wychudzona o dużych ciemnych oczach Z włosami zakrywającymi ramiona Zagubiona Czujesz jej głód ? Przenikający każde ledwo słyszalne echo Tak bardzo chciała by ją ktoś odnalazł Zrozumiał Nim ogień całkowicie ją strawi Nie potrafi zasnąć We dnie gdzieś znika Nieobecna By nocą łkać w zaroślach Klaudia Gasztold
-
Krążą wokół mnie Jak wygłodniałe sępy Szarpią wątrobę Kraczą machając skrzydłami Wkładają dzioby na siłę Nie straszna im sól A mi krwią splamione serce Za nic nie oddam im Koszyka swoich wierszy Ledwo narodzonych w bólu Naszych dzieci Klaudia Gasztold
-
Gęsina
Klaudia Gasztold odpowiedział(a) na Klaudia Gasztold utwór w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
@Waldemar_Talar_Talar witam pozdrawiam