Klaudia Gasztold

Nie mów nikomu że mnie widziałaś Na drzewie W bajorze Nad stawem Pod czyjąś opieką Nie mów nikomu bo i tak nie uwierzą Nie wierzą we mnie Ja nie istnieję Nic nie pisałam w wersach znaczonych liliami Mój duch uciekł zagubiony jak pyłek tynku Uniesiony przez wiatr który wpadnie w dziób jaskółki Obojętnie jaki będzie kolejny lot Chcę szukać szczodrych traw W nich buduję szałasy Wznieść się ponad grzbiety płomieni Stanąć na gęstym dymu dywanie chcę Nie mów nikomu Zachowaj dla siebie tę tajemnicę Pomimo oczu białych jak chmury na czystym nieboskłonie Widzę wszystko nawet niewidoczne dla maszyn Byłaś blisko tuż nad moją głową Jakbyś w snach szukała odpowiedzi Dotknęłam Twojej stopy wtem zniknęłaś ponownie Jak wtedy gdy Cię poznałam W nocnej otchłani lasu odziana jedynie we mgłę Zawitą pasmami rosy Nie odchodź spod powiek a ja nie zniknę z legendy Zakazanych wersetów Klaudia Gasztold

wyjaśnić wszystko po kolei brakuje przystani na przysięgę wierności coś czemuś zaprzecza samego siebie niepewne wytłumaczyć sobie to wszystko jak najjaśniej kiedy słońce się chowa za grzbiety gór przede mną jakby się obawiało mojej reakcji na własne pragnienia jakby tu ująć w dłoni aby się nie rozlało między palcami ulegając prawom fizyki wątpliwość zawsze mnie znajdzie nawet gdy przybędę do własnego serca Klaudia Gasztold

Oczekiwań mam Zbyt wiele Znów bariera Stoi na drodze do spokoju Sama ją sobie buduję Odchodzę Do jaskini samotności Melancholii Przed integracją Możliwym zagrożeniem Najgęstsze myśli Przychodzą nocą Gdy na powierzchni Sen mnie trzyma Sentencje wypływają Przenosząc ciężar Z barków na serce Znów opadłam mentalnie Rozbijając się O brylantową rosę Klaudia Gasztold polecam mój blog poetycki

Ekshumacje się powtarzają Miałam już tam nie wracać Zamknąć drzwi na klucz Zawsze zostawiam uchylone W nadziei na wysłuchanie Że nie będzie kolejnego odroczenia Odkopuję zimne już dni Jakbym chciała się upewnić Czy nadal tam są Pożółkłe kalendarze Tlą się w rogu Pod cienką siecią Zakorzeniają się W zapamiętaniu Cóż po mnie zostanie Nikomu nie będzie się chciało Dokonywać ponownego otwarcia Aby mnie zobaczyć jeszcze raz Zostaną jedynie zapiski Pomarszczone fotografie I Twoje senne widzenia Ekshumacje Klaudia Gasztold polecam mojego bloga https://m.facebook.com/Poetka97/?ref=bookmarks

Wiedziałam i jestem świadoma Argumentów popierających mi nie trzeba Oboje wiedzieliśmy i jesteśmy tego świadomi To co robimy Gdzie jesteśmy Razem blisko Nijak ma się do przypadku To predestynacja zapisana odgórnie Wszystko gwiazdy już wiedzą Nawiedzany się w snach Podświadomie kopiujemy swoje poczynania Nawet o tym sobie nie mówiąc Jak chmury tworząc jedność Nie będzie dziś deszczu Spokojnie W tej chmurze zmieszczą się Wszystkie nasze marzenia Niespełnione emocje Małe aniołki I łkające maleńkie łezki Dryfujące po strunach orbit By upaść nisko Wiem Łatwo się domyślić W obecnym stanie rzeczy Gdzie podziewa się zarzewie błogostanu Klaudia Gasztold

Poetycka parafilia Zboczenie sztuki Z obrotu kamuflażu Karty się rozłożyły Na czerwonym dywanie Kiedy życie oddałam Miłości pod zastaw Klaudia Gasztold

Rośnie we mnie Rośnie Niebawem wybuchnie Rozsadzi każdy narząd Każdą żyłkę rozsadzi jak bomba Uwolni powietrze Spokój więziony Tam głęboko W lochach przeszłości Pulsuje Coraz szybciej Niebawem wybuchnie Wiem że nastąpi I godzę się na to Jak godzi se mnie życie Pragnę Tylko spokoju Jedynie Chociażby wiecznego Klaudia Gasztold

Rozpływam się Tym razem Nie na Twój widok Nie w objęciach W trakcie nocnego tańca Nie podczas konsumpcji Najsłodsze czekolady Nie tym razem Rozpływam się W zasięgu Bezlitosnego słońca Gdy dotyka mnie Swoimi promieniami Zamyka okno Mistrz ikebany Uporządkował książki Na półce w kształcie mostu Stojącego w płomieniach Aby nie plątały snów Przez które lecą łzy Oplatając każdy włos Spływam po barwach Wchodu księżyca Spółgłoskami wyrazów pochodnych Spróbuj mnie chwycić W jedną melodię Nim struny zmiękną Pod palcami A życie się roztopi Pomiędzy nami Klaudia Gasztold

Obracam w dłoniach Szklany globus Dotykam każdego przylądka Gdzie bywaliśmy Nawet dwa razy dziennie Nocą robiliśmy Półtoragodzinny postój Siadając na mchu By przyjrzeć się ciemności W której wszystko Staje się takie jasne i oczywiste Odkładam kulę Między tomikami wierszy Poetów żyjących A mój gdzieś pomiędzy nimi Wciąż pyta o Ciebie Klaudia Gasztold

Pod perfekcyjnym niebem Będę gołębiem błękitnym Zamknę w dłoni wszechświat Otulę Twe serce piórkami czułości Jutro będę umierać W jesiennym deszczu Mroźna jak śnieg Sztywna jak kamień Widzisz mój miły Nie wiem jaki będzie Mój poranny nastrój Jeszcze zanim wstanie słońce Może coś się wydarzyć Z pogranicza Życia i śmierci Miłości i nienawiści Zagubiona doszczętnie We własnym odbiciu Nie szczędzę czasu na chwile Choć tak pragnę spokoju Klaudia Gasztold

A jeśli Cię nie znajdę Między górskimi szlakami W ogrodach różanych Tam gdzie srebrne motyle Siadają na lotosie Pójdę znów nad Ganges Poszperam w chmurach W poszukiwaniu łódki Która gdzieś już płynie A jeśli Cię nie znajdę Pośród różowych flamingów Drzemiących na lustrze stawu Pójdę znów nad Ganges By odsłonić szarą zasłonę I być znów niewidzialna Pomiędzy ludźmi Jeśli Cię odnajdę Ucieszę się że żyjesz Jedyny jak zawsze Się do mnie uśmiechniesz Choć nikt mnie nie dostrzeże Jak wtedy Patrzą jak na wariata Choć sami stracili zmysły I znaczenie człowieka homosapiens Wiesz że Cię za dłoń dotykam Bo lekko zamykasz pięść Zwalniając kroku Klaudia Gasztold

Nad ranem Widać cień mgły Próbuje połączyć przestrzeń Jeszcze ospałą od pełni Nocą liczyłam wierzchołki traw Oddech mój ucieka Jakby miał swój cel O którym nie mam pojęcia Omijać próbuję Przypadki zdarzeń Jakby to miało uronić przespany czas W kierunku Oriona kieruję wzrok Nawet podczas czuwania bladego głazu Pozwoliłam sobie w pustej przystani Przywłaszczyć okruchy czasu Niczyją litość Pozostawioną na listku paproci Miewałam halucynacje Własnych narodzin Ziściła się fatamorgana Z momentem wypowiedzenia mojego imienia Przez najważniejszą we Wrindavan Gopi Klaudia Gasztold

Idylla wyciągnęła po mnie ramiona Zniżając wszystkie owoce szczęścia Piękne dłonie zdobione białymi piórami Podziękowałam pięknym aniołom Z pełnym nostalgii uśmiechem Bez drzazgi wątpliwości Nie jestem narcyzem zapatrzonym w lustro Po krawędzie swoje imię tatuującym Jeśli zostajesz ja także pozostanę Na co mi beztroska wyczekiwana nirvana Bez fundamentu Jakim jest druga połowa wiecznego życia Klaudia Gasztold

Czasem tańczę Jak obłąkana W obłędnej sukience Na szklanej klepsydrze Nieugiętym czasem Się nie przejmując Jakże tegoż spokoju mi brak W obliczu własnego odbicia Zwyczajnie chwytam W dłonie nieba kryształy Lub dojrzałe czerwone czereśnie Klaudia Gasztold

Rozhuśtałeś moją termoregulację Miałam oddech pod kontrolą Teraz dusza w ciele się dusi Bulgocze homeostaza organizmu Wystarczy że jesteś w pobliżu Jedynie słowem sen podrażnisz To w zupełności wystarczy Aby mustang odepchnął grzywą wiatr I na dwóch łapach przeganiał białe skrawki Być może sam nie jesteś w stanie wyjaśnić Mojego innowacyjnego oblicza Wykiełkowało dzięki Twoim cennym chwilom Czuję że może pęknąć jądro ziemi Wylewając na zewnątrz złotą lawę Szybciej roztapiasz lodowce Uginasz kolana niemym zewom miłości Czy ktoś mi uwierzy że stałam obok siebie ? Kiedy przechodziłeś obok zbijając spojrzeniem Klaudia Gasztold

Stojąc przed lustrem Dostrzegam kompleks meduzy Węże zamiast włosów Opadają na ramiona Spojrzeniem zamieniam Każdy złoty liść w kamień Bo jakie inne ma być serce Skoro rzeczywistości stało się zadość Chmury gęstnieją Woda twardnieje A źdźbła trawy się plączą Syndrom obecnego bólu Dławi mnie od środka A lustro popękane Przymuszone do ściany Tak bardzo jest podobne do mnie A jednak dostrzec w nim można Odbicie złamanego światła Klaudia Gasztold

Kto mi uwierzy Że inaczej bym chciała Choć nogi samoczynnie Idą własną drogą Kto mi uwierzy Że byłam dziś u siebie I zobaczyłam Dotychczas niedostrzeżone Kto ma mi uwierzyć W nocy jasne źrenice I obłoków gęstych Jak moje przedsenne myśli Tak niedawno byłam pewna Swojej egzystencji A teraz wszystko zamknięte W posklejanych kartach Kto mi uwierzy I poda choć chłodną dłoń Przecież nie Ty Nigdy Nieobecny Klaudia Gasztold

Wciąż żyję Choć plany były inne Chwytam w dłonie Okruchy czasu Wciąż żyje Sama nie wiem w jakim celu Prostuję nogi Szybując w górę A włosy lekko opadają Poddając się grawitacji Nadal jestem Choć w części nieobecna Nikomu niepotrzebna Zagłuszona szumem wiatru Jeszcze jestem Lub bywam Tak często Jak mi na to pozwolisz Klaudia Gasztold

Wciąż się odwracam Jakbym się bała Tego co przede mną Poskładam się Jakbym tylko umiała Zaufać samej sobie Komukolwiek Myślałam o wszystkich Za każdym razem Kiedy trzęsła się ziemia Zapominając o własnym sercu O złocistym zamku Zbudowanym na ruchomych piaskach Nadal się odwracam Szukając swojego odbicia W głęboko osadzonej ciszy Jakby to miało przywrócić Prosty strumień światła W złamanej na pół naszamie Klaudia Gasztold

Odłożyła ostatni kieliszek Do połowy pusty Zjadła kawałek ciasta Wyłączyła telefon Gdzie czarno-białe zdjęcia Z wszystkich lat Włączyła muzykę Najgłośniej jak tylko się dało Aby zagłuszyć pulsujący ból Schowała żyletkę Pod wilgotny zeszyt Zdobiony kleksami Otwarte już okno Jakby przewiew wywarł wrażenie Albo wrażenie wywarło przewiew Rozłożyła dłonie ku ciemności Rozsypane kapsułki Wszystkie białego koloru Jakby miał rozświetlić Całe jej życie Gorzkim smakiem Ktoś biegnie W ostatnim momencie Za nią ku wolności Klaudia Gasztold

Uczę się Ciebie na pamięć Choć wciąż opuszczam Tok niezbędnych zajęć Uczę się Ciebie na pamięć Choć wciąż zapominam Kluczowe pojęcia Mylą mi się głoski Głos mi zabiera To coś co zatyka gardło Ściskając serce Na wylot znam każdy szczegół A ogólnie nic nie pojmuję Siedzę tylko wpatrując się W znane mi odłamki poezji Dalej milcząc Jakbym nigdy nie uczyła się kochać Klaudia Gasztold

Chciałabym Zrozumieć logikę Twoich żartów Porannego uśmiechu Niczym niepowodowanego Rozmowy z rzeczami martwymi W nich więcej tkwi życia Niż w moim istnieniu Bicie serca Kojarzy mi się Z siniakami na duszy A Tobie Z oklaskami gwiazd Nawet we dnie Chciałabym Umieć wychodzić na prostą Będąc na ostrym zakręcie Klaudia Gasztold

Błękitna muszla Którą porzuciło na brzegu Martwe Morze Ma w sobie więcej życia Niż ja Zanim postawiłam swój pierwszy krok Nim mój pierwszy niewyraźny wiersz Zapisany ukrytym sensem Umknął między palcami Potykając się O wielorakie interpretacje Często o zaskakujących zabarwieniach Słyszę pod poduszką Hieroglificzne szepty O suicydalnym brzmieniu Zasypiam z pulsującym w głowie Wielodźwiękiem obietnic Zawsze Obecnego Że moje modlitwy Będą wzięte pod uwagę Jeszcze nim ujrzę na niebie Po środku zorzy polarnej Cień drewnianej łódki wystruganej z kory Czy pozostanie mi Ufać jedynie własnej intuicji Zostawiajac za sobą wszelkie ideologie I doktryny wypisane kruchą kredą? Klaudia Gasztold

Kosmiczna dusza Na gwiezdnej płaszczyźnie Ulepiona przez Iluminatę W pozycji Embrionalnej Delikatnie opada Jak poranna kropla rosy Z wysokosiężnych liści Mnie ktoś strącił z chmury Skacząc tuż za mną głową w dół Oboje mamy te same blizny W kształcie pękniętej gwiazdy Klaudia Gasztold

Księżyc zagląda Między drzewami W oczy dziecka Dziś nad pełną głową Dziwne kształty Szarych chmur Dziewczynka Założyła na szyję Male z jarzębiny Wzniosłam dłonie ku Gowardana Licząc krople deszczu Spływające po ramionach Klaudia Gasztold