-
Postów
416 -
Dołączył
-
Ostatnia wizyta
Treść opublikowana przez Klaudia Gasztold
-
niepodległe cnoty zakute między wierszami ostygły wystarczyło kilka dekad by lustro mgłą pokryło życie a widok jakiś nieznany poemat płonących żagli w imię plagiatu zbrukany by zniknąć jak popiół wiatrem spłoszony ostygły niepodległe cnoty zakute między wersami liryki tak epickiej że dramat wchodzi pomiędzy a parabole świadomości transcendentnej tańczą między gwiazdami jakby bały się wrócić na ziemię czyż tak straszne jest życie ? że lepiej pozostać bezimiennym wierszem w kołowrocie interpretacji tylko czytaj a cnota sama urośnie jak tulipany i wierzby płaczące Klaudia Gasztold
-
niepodległe cnoty
zakute między wierszami
ostygły
wystarczyło kilka dekad
by lustro mgłą pokryło życie
a widok jakiś nieznany
poemat płonących żagli
w imię plagiatu zbrukany
by zniknąć jak popiół
wiatrem spłoszony
ostygły
niepodległe cnoty
zakute między wersami
liryki tak epickiej
że dramat wchodzi pomiędzy
a parabole świadomości transcendentnej
tańczą między gwiazdami
jakby bały się wrócić na ziemię
czyż tak straszne jest życie ?
że lepiej pozostać bezimiennym wierszem
w kołowrocie interpretacji
tylko czytaj
a cnota sama urośnie
jak tulipany i wierzby płaczące
Klaudia Gasztold
-
zniknęła na chwilę by wszystkich zaskoczyć swą nadludzką potencją mnie to jednak nie zdziwiła wiedziałam że wróci zawsze wraca tylko na chwilę się oddala by zasiać ziarno niepokoju oderwać jacht od przystani by płynął po otwartym oceanie wiatrem zaś go kieruje nie pozwalając utonąć to prawdziwy schemat wiary transcendentalnej świadomości pomiędzy nutami dostrzec ciszę a w ciszy najgłośniejszy głos przecież nocą widać wszystko wyraźniej a w samotności obecność jest wszechobecna Klaudia Gasztold
-
uczę się nie być na wojnie gdy jej nie ma jesteś więc nie każdy jest wrogiem jak przestać rozdrabniać na czynniki pierwsze coś co jest jedno niepodzielne wychodzić naprzeciw będąc obok nikomu nie świecąc szablą od Ciebie spokoju ostojo atypowy a jednak jeden typ pożądany od deszczu i smukłych błyskawic sięgam porad jak nie razić będąc urażonym jak nie zatapiać świata wokół gdy sama tonę w głębinach własnego cierpienia rozświetlam się nocą kiedy wszystko milknie a cienie mówią wyraźniej niż światło kolejny dzień przekonuje że jest wskazówką pomocną dłonią nie białą flagą lub czerwoną lampką czego się ode mnie uczy się świat? dryfujące cienie i inne byty które nie były wtedy gdy bycie było obligatoryjne Klaudia Gasztold
-
zbyt szybko czas biegnie jakby coś miało mu uciec gdzieś miał zdążyć na ostatnią chwilę uciekał coraz więcej dni upływa nim zdążę się obudzić nie nadążam parzyć kawy obserwować wschodu słońca znów letni upał jesienna chandra zimowy mróz wiosenne kwiaty czas przyśpieszył nie dając szans kroplom deszczu wyparowały nim zdążyły dotknąć trawy zbyt szybko ludzie mijają nim zdążę zpamiętać kolor oczu imię już jest wspomnieniem boję się budzić a co ze snem ? który już przecież się kończy... zbyt szybko pojmuję jeszcze milczy ja już słyszę zbyt wyraźnie Klaudia Gasztold
-
życie nie jest szyte na miarę kolejne zbroje pływają w rzecze dotykam barwne kolory snu każdej nieprzespanej nocy trzeba być wariatem żeby w szalonym świecie przertwać nie musząc liczyć powodów dlaczego lepiej porzucić zbroje nie czekając na swą kolej zawrócić głowę aniołom życie na miarę szyte nie jest mało kto wie kto jest krawcem czy to ważne ? może bezpieczniej jest być obłąkanym w tym nieobliczalnym świecie gdzie wariat rozdaje karty swoim pismem zapisane a jemu równi wydają werdykty kto następny zrzuci zbroję Klaudia Gasztold
-
nowe wspomnienia poranka w moim ogrodzie gdzie róż kwitnią krzewy stoi drewniana altanka gdzie kocham czytać książki gdy smętnie zachodzi słońce kwiaty rozkwitły w kolorach tęczy nim przyszła wiosna nie zdążyła rozłożyć skrzydeł strumień wody ledwo odmarzł a już życie nabrało dech w piersi biały lotos przy brzegu lśni dodając lekturze kunsztu aromatu każdej kartce kolejne wspomnienia poranka leniwie muskają starannie spięte włosy poruszając już zaspane zmysły altanka ma dach na wzór pajęczyny na której wiszą lampiony a reszta jest tylko resztą moja poezja moje Eldorado ogród różany z drewnianą altaną i cóż jeszcze potrzeba ? jednego słowika na harfie ? czy duszy na ramieniu? Klaudia Gasztold
-
pierwsza miłość zawsze jest na nie bądź więc moją ostatnią by nikt nie mógł mi przeszkodzić nam przekreślić planów pierwsze spojrzenie zawsze jest zawodne bo patrzy serce zawładnij więc mój umysł który szybciej kreuje pejrzaże ostatnie spojrzenie widzi najwięcej bo patrzy przez łzy zostań więc moim obrazem którego nie zamknę w powiekach pierwsze słowo zawsze jest kłamstwem bo odpowiadasz z grzeczności bądź więc ostatnim zdaniem słowem deptającym ciszy po piętach ostatnie słowo jest najważniejsze bo już nie ma odwrotu powiedz je tak żebym nie chciała słyszeć innych ostatnia nadzieja zawsze jest cicha nie woła nie krzyczy więc bądź moim szeptem kiedy świat zamilknie Klaudia Gasztold
-
cienkie włosy dojrzałych brzóz ozdobione bordowymi koralikami już ta pora zbiorów rozczesywane wiatrem włókna tworzą malownicze obrazy z ruchomych pyłków bordowe i pulchne czereśnie dojrzewają w blasku młodego czerwca na gałęziach czekają by się w koszyku zjednoczyć zawstydzone gofry z bitą śmietaną w którą już do połowy zanurzone maliny topnieją w słonecznym aromacie a ja gdzieś obok wczytana w wiersze uczę się Ciebie na pamięć choć tak długo Twoje imię nie wrzało Klaudia Gasztold
-
wiesz? śniłeś mi się dziś byłeś taki sam a jednak inny byłeś... wiesz? ja też tęsknię to była noc jak ich wiele późno ale nie za bardzo na pewne rzeczy nigdy nie jest za późno wiesz ? ja wiem kiedyś odnajdziemy siebie mamy swoje własne niebo i piekło musimy w nich odnaleźć swoje piękno Klaudia Gasztold
-
nie chciałam wiedzieć co kryje głębia tego spojrzenia poważnego i subtelnego niekiedy budzi niepokój a jednak jest tak pożądane jak ciało niejednej celebrytki nie chcę wiedzieć o czym myślisz gdy wypowiadasz moje imię bo i moje wytchnienia są spod ciemnej gwiazdy co najjaśniej nocą widnieje naucz mnie swojej precyzji nieokiełznanego spokoju który przeraża zamiast inspirować nie pragnę nowych wyzwań ani podbojów jedynie spokoju którego masz w nadmiarze i tej precyzji w byciu gdy inni tylko bywają Klaudia Gasztold
-
ostre rysy twarzy powinny ostrzegać nadmierna powaga chłodne spojrzenie doprawiane tonem głosu z pogranicza a jednak najwięcej w nich seksapilu nocą budzą się drapieżniki a jednak swobodniej się rozmawia wyraźniej widać nieludzkie sylwetki nawet ja urodziłam się o zmierzchu przed północą Klaudia Gasztold
-
tęsknota nocą się owinęła wokół mnie jak wąż Boa o zielonych oczach wyciskając z oczu ostatnie łzy ściskałam w myślach Twoje imię pokój zbyt cichy zbyt pusty choć wiem gdzie jesteś to zbyt daleko każdy dzień miesiąca przewracam w pamięci jakbym chciała wszyć w ściany każdy obraz każde wspólne wspomnienie spacer ciszę adrenalinę i podwyższony puls to wszystko cięższe niż dotychczas być może mnie nie pamiętasz ja nadal odwracam się odruchowo by wzrokiem jeszcze raz Cię przywitać to wszystko jest cięższe gęstrze niepojęte dla zwykłego zjadacza chleba nieobecne dla kogoś kto żyje bez kogoś dla zabicia czasu i wypełnienia żołądka jakby nic innego się nie liczyło mnie życie postawiło do potęgi przed nawias Klaudia Gasztold
-
leniwie dojrzewają krokusy opadły topnieje śnieg jeszcze o mnie szumi wiatr łódka wystrugana z kory płynnie dryfuje Gangesem by kolejną wziąć Neszamę w odpowiedniej dla niej porze jakoś sennie po mnie zmierza jakby od niechcenia za każdym razem gdy w myślach idąc lasem recytuję Twoje imię lub na głos przed snem siwy anioł odkłada scyzoryk jakby sam nie był pewien mojego przeznaczenia Klaudia Gasztold
-
księżyc w całkowitej pełni płynie po grafitowym niebie jak latarka lustruje co pod nim bardzo szybko się przemieszcza jakby chciał pominąć moje okno i zapisane na nim wyrazy w alfabecie tylko nam znanym jakby zechciał mieć je już za sobą i zostawić mnie w całkowitej ciemności do której przywykłam poznawszy niejedno imię dobrze że Twoje zawsze się kojarzy ze świtem Klaudia Gasztold
-
gubię się w tym spojrzeniu ostrzejszym gdy światło ciemnieje chłód odbiera mi mowę i działa jak magnes masochistyczna potrzeba czy ostateczność ? gubię się we własnych myślach splątanych kołtunami nadziei a ten wzrok tylko mnie dezorientuje nadając mocy dotąd nieznanej Klaudia Gasztold
-
chcesz poznać prawdę moją prawdę choć ich wiele prawie identyczne o moją prawdę wciąż zabiegasz jej zapachem łechtasz zmysły jej widokiem poisz oczy nie wiem czym jeszcze może ona Cię zaskoczyć mimo dekad nieodkryta mimo aktów nieprzeżyta nieopodal gdzieś za rogiem erupcja wulkanu wypełniła eter a ona niewzruszona moja prawda nieodkryta wielu inną już nad poznało prawdę fałszem w chrzcie nazwali wulkan cichy oschły srogi nerwy trzyma w napiętych strunach gra muzyka niespokojna a Ty pytasz o mą prawdę o jej zapach wygląd wdzięki nie sfałszuję mej muzyki moja prawda bez chrztu kłamstwem prawdą zwana prawdą uschnie czy po prawdy oczach licach eter zazna dziś erupcji? Klaudia Gasztold
-
noce się wydłużają wplatając w cienie drzew zapomniane oddechy wiatr przemyca mróz z melodią zimowego poranka rozsypując na ziemi szkło zamarzniętych łez wschód słońca będzie jedynie wspomnieniem dziecinną fatamorganą która nie chce odejść jakby chciała zaistnieć być zapamiętana przez nocy ciemne źrenice doceniona Klaudia Gasztold
-
chcę o Tobie mówić głośno i wyraźnie w każdym języku Twoim jestestwem łatać dziury w czasie swoim spojrzeniem Cię wspierać o Twoich dłoniach snuć melodię zapachem iskrzyć powietrze pragnę o Tobie marzyć nawet gdy bezsenns noc już któraś z kolei być Twoim ósmym dniem tygodnia piątą porą roku byś mógł mnie nazwać swoim imieniem choćby to miało wzburzyć Eden ja się przemienię w rzekę tak wierną by ponieść Twoją arkę chociażby zabrakło lądu zamarznę byś stanął na nogach i słońce zawstydził Klaudia Gasztold inspiracja: Halina Poświatowska ,, chcę pisać o Tobie,,
-
chcę o Tobie mówić
głośno i wyraźnie
w każdym języku
Twoim jestestwem
łatać dziury w czasie
swoim spojrzeniem Cię wspierać
o Twoich dłoniach snuć melodię
zapachem iskrzyć powietrze
pragnę o Tobie marzyć
nawet gdy bezsenns noc
już któraś z kolei
być Twoim ósmym dniem tygodnia
piątą porą roku
byś mógł mnie nazwać
swoim imieniem
choćby to miało wzburzyć Eden
ja się przemienię
w rzekę tak wierną
by ponieść Twoją arkę
chociażby zabrakło lądu
zamarznę byś stanął na nogach
i słońce zawstydził
Klaudia Gasztold
inspiracja: Halina Poświatowska ,, chcę pisać o Tobie,,
-
cisza jak makiem zasiał tylko gwiazda jedyna nas doprowadziła do celu kilka domków w rzędzie każdy drewniany w środku lasu nieopodal rzeki która wiele już widziała nic więcej nie potrzeba ciepła herbata w kubku wełniany kocyk na posadzce nocne dźwięki tłumił oddech lasu poranny spacer wzdłuż szeregowców na boso ugniataliśmy trawę łapiąc palcami każdy liść by potem je wszystkie ułożyć w bukiet to był mój pierwszy raz tam gdzie drewniany dom rzeka i most nigdzie indziej z nikim innym tylko jedna gwiazda wie co w trawie piszczy (przecież nie ja) Klaudia Gasztold
-
otwórz mnie jak szampana w sylwestrową noc zawieś swoje ręcę jak świecidełka na choince nakryj mnie pocałunkami jak stół obfitymi daniami a ja Ci zapakuję prezent dla Ciebie starannie dobrany jak elf w zielonej czapce i niczym pierwsza gwiazdka opadnę na biały puch by kołysać nas na falach kolęd i niech rosną na krzewach liście jak pąki kwiatów w przedwiośnie otworzę się przed Tobą smutna piosenka to nie ja pusta świątynia to nie Ty smutna piosenka to nie ja pusta świątynia to nie Ty Klaudia Gasztold
-
Ahimsa jest najskuteczniejszą formą łagodzenia konfliktu bez szabli i mieczy gazów łzawiących i podobnych środków probacyjnych w tym wieku kali (kalijuga) jest to trudne zwłaszcza gdy więcej dusz jest młodych każdy kto żyje według zasad w tym Ahimsy postrzegany jest jako szaleniec ale to właśnie największy szał objawia się gdy coś lub kogoś tracimy lub nie możemy sięgnąć czegoś bo gdzieś jest nawet niewidzialna przeszkoda czy warto narażać tym spokój? Klaudia Gasztold
-
nocą najmocniej Cię czuję a tak dawno ulotnił się Twój zapach wiatr ustał zatrzymując wspomnienia w niewidzialnej próżni dotykam je każde z osobna każde nadal gorące widoczne i słyszalne nocą najmocniej Cię słyszę a tak dawno już zamilkł najcenniejszy głos wołający me imię Klaudia Gasztold
-
wciąż czuję Twoją obecność jak w innej skórze dajesz o sobie znać pierwszego dnia przed jak sądziłam trudnym snem czułam ciężar na pościeli a w sercu jakoś lżej wciąż czuję Twoją obecność wiem że jesteś jak nie tu to tam ale dla mnie zawsze jesteś i będziesz powietrze zza okna wleciało do salonu zamiotło z kurzu drewnianą posadzkę w niczym mi nie przeszkadzając czytam stopione kawałki drewna podstemplowane niebieskim tuszem by odświeżyć umysł gdy nie mam kofeiny łączone hieroglify ładują komórki mózgowe na pisanie wierszy chociażby alfabetem Morsea wystarczy jedynie nostalgiczny powrót do czasów kiedy jeszcze nie czułam nicości a Ty bez przesady obserwowałeś moje ciało nasze długie godziny wypełnione chwilami to wszystko było wszystkim czemuż teraz nie jest ? o tym wiedzą tylko odległe gwiazdy przybite do nieba a my musimy dalej żyć i wyciągać wszystko co dobre ze wszystkiego co było Klaudia Gasztold
