Deonix_

wśród spokoju poranka zamajaczył na tafli o wschodzie czarny ropą dymiący żaglowiec a dym skłębił się mocno na tyle że niebo się czarne zrobiło i z palm pospadały daktyle księżyc na wpół lazurem zeszklony zaćmił słońce dopiero wzniesione a morze dotąd spokojne przez cieśninę wylało się wartko wodospadem wprost do kieliszków gazowane ze słoną pianką a żaba co z błota wylazła po całej tej katastrofie do klawiszy pianina zasiadła i jęczała "Mio o Sole" ...

Ślicznie napisane, lubię malowniczość Twoich wierszy. Tylko: tutaj mi się rytm wykrzywia w czytaniu, osobiście zostawiłabym tu tę "nicość" w mianowniku, chociaż pewnie się to z Twoją autorską wizją kłóci, więc więcej marudzić nie będę. Serdeczeństwa :)

Refleksyjny, nostalgiczny wiersz. Chyba każdy z nas miał w swoim życiu moment, w którym marzył o nieśmiertelności i zadawał sobie pytania podobne do tych, jakie padają w wierszu. Mnie też to ciągle zastanawia. Też czasem odzywa się we mnie idealistyczny pierwiastek. Człowiek całe życie łudzi się, że kiedyś będzie szczęśliwy i zostawi coś po sobie, a umiera nie osiągnąwszy tego. Jedynie: "same" zmieniłabym na "samo"; Ale to taki drobiazg. I tak wiersz jest dobrze napisany. Pozdrawiam serdecznie. D.

@egzegeta Dziękuję bardzo :)

To mnie cieszy :))

Śliczny, czuły, matczyny wiersz pisany w nieco folkowym stylu. Spodobał mi się. Pozdrawiam D.

Jako domatorka skupiłam się na miejscu i odczytałam puentę jako podkreślenie cykliki okołodobowej w danym miejscu, o drugiej półkuli nie pomyślałam, dobrze że objaśniłaś w komentarzu. Ale to tyle mojego. Wiersz prześwietny, nie mam uwag :) Pozdrawiam :))

Dzięki za wgląd i sugestię, zawsze nad wszystkimi uwagami głęboko się zastanawiam. Póki co nie jestem przekonana, bo i tytuł musiałabym chyba wtedy zmienić, ale może kiedyś będę :) Jeszcze raz dziękuję za pochylenie się nad tekstem :) Pozdrawiam :)

PL = podmiot liryczny

Podepnę się pod Waldka, bo mi taki układ tekstu też niezbyt przypada. Co do myśli przewodniej- osobiście nawet tę samotność lubię, są gorsze rzeczy na świecie. Ale rozumiem, że osamotnienie jest tu bliskoznaczne z bezsilnością, stąd całe nieszczęście Peela. Osobiście nie lubię, gdy ludzie stawiają samotność i bezradność na równi, dla mnie nie są to tożsame pojęcia. Niemniej spodobało mi się, że Peel poszukuje pocieszenia w literaturze, próbuje pisać (co też mu się niezbyt udaje) :) Co do technicznej strony wiersza, to mogłabym z pewnymi wycinkami przekopiować swój poprzedni komentarz pod Twoim tekstem. Ale się aż tak tym nie przejmuj, pisz dalej - przynajmniej wyładujesz emocje :) Zostawię jeszcze od siebie "parę linijek" w odp. na Twój utwór: pisz linijki gdyś smutny mogą być nawet nieskładne kreśl piórem w powietrzu głupoty i ogniem natchnienia stal hartuj Pozdrawiam :)

O ile pozostawienie w domyśle, że Peel jest zostawiany przez adresatkę jest dla mnie do przełknięcia, to reszta uwag Justyny jest jak najbardziej słuszna, wg mnie. Skoro piszesz (w komentarzu) o całkowitym otwarciu może warto dodać do czasownika "otwieram" zaimek zwrotny "się"? Przemyśl. Nie będę powielać wpisu Justyny, więc od siebie dodam tylko, że jednosylabowe akcenty są tu dla mnie irytujące, pomijam już patetyczność i zastosowanie w tekście wyświechtanych eksponatów. Ale każdy jakoś zaczynał, więc nie zniechęcaj się. Wybacz, ale tyle dziś ode mnie :) Pozdrawiam :)

Z tego, co mi wiadomo, to administrator podpiął "Prozę" pod "Wiersze gotowe", po to, by więcej osób tam zaglądało. Dziwny to zabieg, ale być może skuteczny, sieokażesie :) A co do warsztatu, to jest to rzeczywiście nieprecyzyjnie nazwane, spisana proza też jest przecież utworem. Osobiście nie mam nic do działu "Warsztat", wszystko można przecież ulepszać, jeśli ktoś się czuje niepewnie. Tosieugadałam :) Pozdrawiam :)

Dobry, mocny wiersz z istotnym przesłaniem, fajnie, zgrabnie poprowadzony, ciekawe neologizmy. Ujmująca pointa. Widzę, że po lifitingu, ale takie poprawki mogę zaakceptować :) Pozdrawiam :)

Nie przeszkadzasz :)

A to mnie zaskoczyłaś, bardzo miło zresztą, bo się w międzywojniu i starych piosenkach durzę :)) I fajnie, że zachód widzisz. Dzięki serdeczne, pozdrawiam D.

Znaczeniowo się nic nie zmieni, ale... no sama nie wiem. Niemniej za propozycję dziękuję :) Rozumiem, że wolałabyś inne rymy tu uwypuklić? Pomyślę, dzięki za zwrócenie uwagi :)

Wg mnie byłoby lepiej, może nie tak obrazowo i poetycko, ale merytorycznie poprawniej. Spokojnie, nic się nie stało, ja też miałam ostatnio ciężki tydzień i jestem rozkojarzona i chimerna, być może bardziej od Twojej kotki :)

Coś się chyba dzisiaj nie rozumiemy.

Przyznam, że pomyślałam o tym, ale czasami jakieś dawne zboczenie się przeze mnie przebije :)

Witam, też mi się pierwsza wersja bardziej podoba :) Pozdrawiam :)

Dla mnie jest w porządku, jest rytm, to jest dobrze, nie ma przerzutni, więc nic się nie tnie, nie jestem aż taką wredotą, by się o to czepnąć :)

Podoba mi się obrazowanie w tym wierszu, jak dla mnie przyjemny w czytaniu, pobudza wyobraźnię i ma wyraźny przekaz, z którym się identyfikuję w dużej mierze. Jednej rzeczy bym się tylko przyczepiła, jeśli pozwolisz: ozon to też tlen, tylko ujęty w cząsteczkę trójatomową w ilości powyżej 2 x 10 do pot. -5 g/l może być szkodliwy dla zdrowia (za PWN). Pozdrowienia :)

Dobrze rozumiesz, fajnie, że pasuje. Dzięki za odwiedziny Pozdrawiam D.

Dziękuję Maro, fajne to Twoje czytanie, aż się zastanowię, czy go nie wykorzystać. Serdecznie :)

Nie ma taśm, prawda. Miało być niepokojąco i frapująco, dobrze się wczułaś. Cieszę się, że wiersz Cię skłonił do przemyśleń. Dziękuję. Pozdrawiam ciepło D. @Blinder Tobie też dziękuję i pozdrawiam.