Deonix_

słońce zawodzi na całej linii jękiem spalając widnokrąg a ja to zajście wpisuję w pamięć dokładnie sumiennie na stałe i dręczę się i pocieszam od tyłu puszczając taśmę

No, nawet ciekawie napisane. Może bym zwersyfikowała inaczej, a.. może i nie :) Fajne, "obtulone" słowami rymy. Z przekazem się nie zgadzam, bo sytuacja polityczna nie jest taka znów najgorsza, jak dla mnie. Ale to jest tekst z mocą i potencjałem, zdecydowanie. Pozdrawiam.

błogi spokój śnieżna jasność błyszczy miękko na styku sunie tylko słońca diament po jedwabiu błękitów dzień polarny mlecznym światłem wciąż rozszerza horyzont noce wyschły w źrenicach szorstki granat wpadł w nicość

A mnie tu rymy jakoś nie przeszkadzają, choć zwykle w takim układzie są dla mnie drażniące. Tutaj jednak tak groteska - być może niezamierzona - podoba mi się, trąca czarnym humorem. Odrobinę mi przeszkadza arytmiczny wers: i błąd ortograficzny w nim zawarty, a także: trochę mi ten uśmiech na policzkach nie pasi, prędzej dołeczków czy łez bym się tam spodziewała, bezpieczniej jest pisać/mówić o uśmiechu na twarzy wg mnie, choć rozumiem, że rymowana forma wiersza wymusiła na Tobie takie rozwiązanie. Wiersz chyba miał na celu ośmieszyć perfekcjonizm, jeśli tak, to się bardzo udał. Pozdrawiam.

Ładnie napisany, koronkowy wiersz, też znam te (sprzeczne) odczucia :(( Niezręcznie mi trochę przy tym tekście dłubać, ale w jednym wersie rytm mi się załamał (przy czym nie wykluczam, że to celowe) i jeśli pozwolisz - zaproponuję Ci fakultatywną poprawkę wyrównawczą : czytam sobie: i niebu na złość zabrać chmury Pozdrawiam.

Jakoś się z tym nie zgadzam, a przynajmniej niecałkowicie. Owszem, nie na wszystko mamy wpływ, nie da się uniknąć wszystkich nieszczęść. Ale nie jesteśmy w naszej szarej codzienności całkowicie bezradni. Pozdrawiam.

Chwała Ci za podjęcie się takiego tematu w minimalistycznej formie. Wiara chrześcijańska ma w sobie wg mnie sporo masochistycznego profetyzmu, lecz przez to też daje nadzieję wierzącym i pozwala im zmierzać się z codziennymi problemami. Pozdrawiam.

Fajnie piszesz, bardzo plastycznie :) Chyba Cię będę czytać :) Ale do papierochów w literaturze (i w ogóle) mam awersję. Pozdrawiam :)

Też przyznam, że nie za bardzo to rozumiem. Ale podoba mi się ten wiersz, bardzo mocno działa na wyobraźnię :) Pozdrawiam :)

Witaj, że się tak wyrażę :))) Ciekawy tekst, narracja może trochę bardziej prozatorska niż poetycka, ale czyta się przyjemnie. Dla mnie ten tekst to uzewnętrznienie rozważań, jakie towarzyszą osobie chcącej się skontaktować (drogą elektroniczną) z inną osobą, z którą - jak wynika z tekstu - jest silnie emocjonalnie związana. Mam wrażenie, że to opis jakiegoś snu albo widziadła. Pozdrawiam :)

No i jest lepiej, ale głupio mi teraz ;<

Cytuję Twój tekst, żeby mieć później możliwość porównania, jeśli coś poprawisz :) A teraz będę dłubać : Słowa "zawsze" oraz "i" wykrzywiają rytm w tym fragmencie, przez to też trąci on banałem. Rozumiem, że uprzejmość i dobroć adresatki są godne wyróżnienia, lecz osobiście przekonałam się, że przyjaciel niekoniecznie zawsze jest dobry i miły, zwłaszcza gdy się go w biedzie poznaje. Bardzo mi się ten "czarny deszcz" spodobał :) A tu już mi się nie podoba, jednosylabowy akcent brzmi tu dla mnie topornie, interpunkcja też odczapkowa, kropka po "mym" niepotrzebnie zatrzymuje czytelnika, oprócz tego nie lubię zbytnio archaicznych zaimków dzierżawczych. Nieładny rym wewnętrzny, poza tym dla mnie brzmi to dość infantylnie, tęcza stała się niestety dość oklepanym symbolem i rzadko kiedy jawi się w wierszach nie trącając kiczem (wg mnie rzecz jasna). Porównania z użyciem słowa "jak" nadają się bardziej do tekstów prozatorskich, w poezji wygląda to wg mnie brzydko. Poza tym piszesz tu w moim odczuciu nazbyt patetycznie i znów sięgasz po ograne rekwizyty. A tu jest fajny przekaz, ale niestety - w mojej subiektywnej ocenie - zbyt dosłownie to wyraziłaś. Przepraszam, za to, co powyżej, ale nie chcę być nieszczera. Pozdrawiam ciepło :)

Bardzo dobra, plastyczna i mocna miniatura opowiadająca o szaleństwie na portalach społecznościowych. O egocentryzmie, próżności, pozoranctwie i pragnieniu zdobycia uznania oraz pochwał publiczności za wszelką cenę. Pozdrawiam i witam na forum :)

Ładna ta Twoja codzienność, bardzo ciekawie ubarwiona, wcale nie bura. Jedną uwagę mam do tego tekstu, w zasadzie nawet nie uwagę, ale prywatne marudzenie - interpunkcja, którą tu stosujesz osłabia (wg mnie) wydźwięk pięknych przerzutni. Pozdrowionka :)

Toś i skrobnął wierszyk o mnie :) Dla mnie nieufność jest tu ok, choć może nieśmiałość byłaby celniejsza, co do zaciśniętych zębów... hm... może niektórych ze strachu łapie szczękościsk? Tutaj poniekąd zgadzam się z Betą, mnie ta reakcja fizjologiczna kojarzy się ze wściekłością, z bólem, ale i z uporem i buntem. Jeszcze to Ci pokażę: A tak to - super wiersz o nietuzinkowym i cennym przekazie :)) Serdeczeństwa :)

Fajna satyrka, teraz mnie tu przywiodło :) Pozdrawiam :)

Super pomysł z tym autobusem, oryginalna puenta. Tylko jedno mi tu nie pasi: nie widzi mi się to bliskie powtórzenie; Może by w ostatnim wersie napisać - nie umiem odpowiedzieć ? To tylko propozycja oczywiście :)) Pozdrowionka serdeczne :)

Tak, to jest mocny, życiowy tekst. Każdemu z nas pewnie zdarzyło się, że odwagi na ten "zwykły ludzki gest" zabrakło, w zasadzie nie wiadomo, dlaczego. Później tego gorzko żałujemy. A takie nakazy, jak ten w wierszu (pod)świadomie odrzucamy, a przynajmniej - tak jest w moim przypadku. Pozdrawiam, Waldku :)

Cudny, nastrojowy, zaskakujący wiersz, przy puencie się rozpłynęłam, bardzo mnie ujęła. Pozdrawiam serdecznie.

Dwie pierwsze zwrotki - bajeczne, później już nie tak malowniczo, ale dobrze oddajesz w nich rozchwianie emocjonalne Peelki. Za to ostatni wers mi nie pasuje, obniża temperaturę dobrego tekstu, nie tak, jak bym tego oczekiwała. Wyłączając ten jeden wers - wiersz podoba mi się nadzwyczaj :))))) Pozdrawiam :)

@JaKuba Dziękuję i kłaniam się :))

Świetne, udane bardzo :)))))) Też podjęłam kiedyś podobny temat, ale nie tak dobrze jak Ty tutaj :) Pozdrawiam :)

Przyznaję, że dla mnie to też jest trudny tekst. Następuje tu nagłe przeniesienie akcji z budynku mieszkalnego na cmentarz, co wprowadza pewien chaos, jednakże biorąc pod uwagę obecne w tagach słowo "wizja" brak spójności nie razi już tak bardzo, wiadomo przecież, że treść snów czy omamów może nie być przejrzystym komunikatem, rzadko kiedy jest. Ja odbieram to w ten sposób, że Peel czuje się we własnym domu jak żywy trup na cmentarzu. Czuje w powietrzu smród (własnego) szaleństwa, tak jakby czuł odór (swojego) rozkładającego się ciała, widzi pikujące ptaki (nawiasem mówiąc można by tu określić które, gdyż kruki również nimi są) - będące zapewne symbolem jakiegoś nieszczęścia (mnie nasuwają skojarzenia ze słynnym dreszczowcem). Cała pierwsza strofa jest turpistycznym obrazem (ob)umierania, jednak zastanawia mnie postawa kruków, one się tu buntują, nie rozpaczają "szaleńczo" tylko "racjonalnie" cofając bieg wydarzeń echem uderzeń serca w żyłach (które, jak wiadomo nie odzwierciedlają rytmu pracy serca - bardzo wieloznaczna symbolika, jak dla mnie). Dalej widać, że mimo odizolowania od zewnętrznego środowiska, w którym toczy się szaleńcza burza, Peel bardzo się boi, co zresztą wyraża dosłownie. Puenta tego utworu znów wprowadza element zaskoczenia, bo Peel orientuje się, że to nie szaleństwo będące tu alegorią nagłej śmierci, lecz życie (wieczne) jest tym, czego się tak naprawdę obawia. Jeszcze kwestyjka techniczna : Ten nagły wyskok z jednosylabowym rymem i poprzestawiany szyk zdania wg mnie nie pasują do tego wiersza, pisanego na wolno/biało. Plus - za dużo prozatorskiej wyliczanki w pierwszej strofie, dla mnie - oczywiście :) Jednakże - muszę tu pochwalić obrazowość i oryginalność metafor :))) Pozdrawiam :)))

Prosto, lekko, ładnie i konkretnie. Podobasię. Pozdrawiam :)

Literówka; A tak - podoba mi się, chyba będę Twoją wierną wielbicielką :) Pozdrawiam :)