Deonix_

Bardzo dobrze, że poruszyłeś ten temat Waldku. Trzeba o tym pisać i mówić. Też jestem za tym, by zachęcać ofiary przemocy domowej do walki/ucieczki, jednakże ciężko mi sobie wyobrazić, czy sama będąc w takiej sytuacji nie byłabym bierna, sparaliżowana strachem. Zgadzam się co do tego, że to nie jest miłość, tylko wypaczone uczucie. Jeśli się kogoś kocha, to nie krzywdzi się go tak perfidnie i (co najgorsze) świadomie i z przyjemnością. Małżeństwa, w których istnieje taka patologia powinny być bezwzględnie anulowane, nie powinno być tak, że ofiara obawia się jakichkolwiek konsekwencji swojego odejścia z takiego związku, czy to moralnych czy prawnych. Kościół katolicki - co przyznaję ze wstydem - niestety nie ułatwia ludziom życia w tej kwestii. Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo interesujący utwór, oparty na jednej, oryginalnej metaforze. Naprawdę mi się spodobał. Tylko nie wybiło się " ł " w "kłamstwach", tak w tytule, jak w treści :) Pozdrawiam :)

Dobre. Przypomina mi nieco inny Twój utwór - "Baśń o matce", o ile dobrze pamiętam. Znam te odczucia i lubię takie mroczne klimaty, zwłaszcza w pogodne, upalne dni. Pozdrawiam serdecznie.

Powracam, bo mnie ostatnim razem wywaliło :) Ech, ja też. Muszę. Serdeczności :) D.

Och, nie myślałam, że aż tak inspiruję :)

To się bardzo cieszę, że przejrzyście, jeszcze bardziej, że z przytupem :) Dziękuję Waldemarze :)) Serdeczeństwa :)

No właśnie, "chyba oj" :) Chociaż... ja się dość często zanurzam całą sobą, a przynajmniej tak mi się wydaje. Dzięki za miłe wejrzenie w moje progi :) Pozdrowienia przesyłam :)

Dziękuję ślicznie :) I cieszę się, że klimat odczuwalny, puenta zrozumiała, i że się podoba :) Pozdrawiam orzeźwiająco :)

A to mnie zaskoczyłeś ze swoim odbiorem :) Dziękuję pięknie, aż nie wiem, co odpowiedzieć. Odukłaniam się :)

To jeszcze zajrzę do Ciebie. Ale może w weekend, albo w przyszłym tygodniu, bo ostatnio zmęczona jestem. Odściskuję.

Można tak powiedzieć. Dziękuję za odwiedziny, zawsze miło Cię widzieć. Pozdrowienia, D.

Chyba pod wpływem burzowej energii elektrycznej pióro Ci się w pędzel zmieniło :) Z przyjemnością. D.

Bardzo fajne porównanie :) Ale cały wiersz superancki :)))))) Sienieczepiam :) Pozdrawiam :)

chociaż słońce miedziane rozpiera się w puchu i seledyn ozimin wznosi czuły wietrzyk i tombakiem się błyszczy z dala gąszczu szmaragd to jednak nie wszystka tam jestem

Urocza, lekka, choć nostalgiczna miniaturka. Lubię taką poezję. Mam wrażenie, że postać mówiąca z wiersza jest Twoim alter ego, a może to tylko złudzenie wynikłe z Twojego pseudonimu ? :) Pozdrawiam bardzo przyjaźnie :)

porobiło się tutaj - świństwa i umizgi nie przeczę, że to też są klimaty moje świnie, bydło i śledzie, upadek moralności i te biedne zwierzaki w tym błotnistym sromie pomieszane z fantazją czule sadmasochistyczną o głaskaniu po buzi i praniu po pysku przeszły nagle w refleksję o narodzie francuskim który ponoć ohydny - ale budzi uśmiech

Nie powiem Ci, w jakim kierunku iść, bo nie jestem wyrocznią, ba nawet krytykiem literackim ani filologiem nie jestem. Ale postaram się ocenić Twój utwór najrzetelniej, jak umiem. Zacznę od tego, co mnie w tym tekście uwiera: czy może jednak wyobraźnia ? literówka; przecinek by się zdał; to wytłuszczone brzmi wg mnie nieładnie, nie lubię takich zbitek. I chyba tylko twoją chorą wyobraźnią - winno być; dotykając miękkiej i jedwabistej poduszki - jak dla mnie błąd gramatyczny; znów interpunkcja się kłania; literówki; nie podoba mi się to lekkie wyleczenie, już prędzej - "otrząsnąć się" bym tu widziała. I Marsa - dużą literą, nazwa własna; oraz prosto na twoją głowę. Tu popatrz na pogrubienia. Poza tym - ten tekst jest w moim odczuciu zbyt dosłowny, zbyt bezpośrednio podajesz czytelnikowi swoje myśli, za dużo tu powtórzeń (warto by gdzieniegdzie zastosować synonimy), zbyt wiele zaimków, za często porównujesz używając słowa "jak", to brzmi dla mnie nieelegancko. Fantastyczne wtręty przeplatasz frazesami, przez co tekst traci swój urok i magię, a szkoda. Ale mam nadzieję, że pióro Ci się doszlifuje, bo potencjał jest, masz bujną wyobraźnię i wplatasz w tekst ciekawe obrazy, tylko go przegadujesz oczywistymi spostrzeżeniami, rozumiem, że chcesz czymś uderzyć w czytelnika, ale można to zrobić metaforycznie. Czasami dosłowności są potrzebne, ale tu jest ich zdecydowanie za dużo. Na razie tyle z mojej strony, mam nadzieję, że nie zabiłam w Tobie chęci do pisania :) Pozdrawiam :)

Racja, będzie furtka, to się rzucą. Limit 1/24 h jak dla mnie mógłby być.

Fajny, nawet dość oryginalnie napisany wiersz, ale miejscami - proponowałabym pozmieniać szyk zdania, bo się rytm kruszy, na co już MaksMara zwróciła uwagę, a i ja -pozwól - pokażę: nieważne czy się na nią godzisz - bym napisała; i światłu zda się znów zaprzeczyć - tu trochę bardziej przerobiłam; niech nas nie trwoży mara czarna - czytam sobie ; wyjdziemy jutro znów z jej cienia - a tu w ten sposób. Oczywiście nie musisz na nic przystawać :) Pozdrawiam :)

W. Gotowych i Prozy, w warsztacie i tak mały ruch, więc nie wiem...

I tu się muszę odrobinę wycofać z mojej poprzedniej wypowiedzi, bo ubzdurało mi się, że limit wynosi 2/24 h, tymczasem to jest 2/6 h, czyli jak się ktoś uweźmie - może dodać 8 wierszy na dobę. Tak nie może być, bo zgłupiejemy. Proponuję zatem albo 2/72 h albo 1/48 h, bo podtrzymuję, iż tydzień to dla mnie wciąż za długo :) I równocześnie zwracam się do wszystkich z pytaniem, co o tym myślą :)

No, to też jest ostry i istotny tekst. Lubię takie pisanie, ale moja humanistyczna próżność nie pozwala mi się z przekazem zgodzić, wolę się łudzić, iż coś znaczę, a moje życie ma sens, przynajmniej wtedy, gdy postaram mu się go nadać. Wszechświat jest ogromny, w związku z tym, nasza pozycja w nim jest taka jaka jest, mało wiemy i mało mamy możliwości - przynajmniej obecnie. Można idealistycznie wierzyć, że kiedyś to się zmieni, tylko... czy wtedy będzie nam lepiej? Znów temat do szerokich rozważań, ostatnio bierze mnie na filozofowanie po czytaniu Twoich utworów. Pozdrawiam serdecznie :)

znowu nieśmiało podejdę żeby się zbyt nie narzucać koń może by ze mnie się uśmiał lecz chyba żenadą już wzruszam

ech, przyjdę - bo pustki jakieś pocieszyć biedną Maryśkę byś nie musiała się z sobą bawić w kotka i myszkę :) Hej ! :)

Mateusz pisał tu kiedyś, że siedmiodniowy limit zabiłby portal. Liczba użytkowników co prawda wzrosła, ale pewnie i tak nie ma to racji bytu. Limity są potrzebne, co do tego nie ma wątpliwości, jednakże tydzień to w moim odczuciu za długo, mimo że nie publikuję nader często. Jest tu teraz bajzel - przyznaję, ale jakoś nie chce mi się wracać do tych zastoin, gdzie jeden tekst zdążył się człowiekowi opatrzeć po stokroć. Dla mnie limit powinien pozostać taki jaki jest, z małą modyfikacją - jeśli dany osobnik nie odzywa się pod cudzymi tekstami wykorzystawszy swój limit publikowania - włącza się blokada na utwory - jeśli zostawi w tym czasie powiedzmy 5 komentarzy zawierających co najmniej 70 znaków u innych autorów - dodawanie własnych utworów zostaje odblokowane.