Czarek Płatak

Teraz z kolei to ja jestem przeświadczony, że się zgrywasz jedynie. Wszak pisanie to niemal fizyczna, a psychiczna już na pewno potrzeba osób nią "zarażonych". Udany żarcik ;)

Nie potrafię połączyć ze sobą mówienia o poszanowaniu praw człowieka i nietolerancyjnego tonu. Nie dziwi mnie jednak, że wobec tego najchętniej peel wystrzelił by w kosmos te wygłaszane banały, a może i ich autorów :)

Nie zrozum mnie źle. Absolutnie nie krytykuję treści, czy formy Twojego wiersza. Bardzo zresztą dobrego w swojej wzmiankowanej przez Ciebie prostocie. To była jedynie moja dygresja :)

Pytanie "jak leci" jest tak powszechne, że budzi we mnie jakąś niechęć, bo i odpowiedzi w większości na nie są równie zdawkowe jak samo pytanie. Fajny tekst Marek :)

Dziękuję. Masz rację - jest to wiersz w pewnym sensie rozliczeniowy. Ostatnio tak jakoś się rozliczam ze sobą i własną historią. Pozdrawiam

@Nata_Kruk dziękuję, że zajrzałaś :)

Dziękuję i pozdrawiam również

Przyjmuję ją z radością :) Nie będę. Właściwie to z zasady staram się nic nie tłumaczyć zostawiając czytelnikowi otwartą furtkę interpretacji. Nie raz też okazało się, że ktoś z czytających mój tekst wyłapał w nim znaczenia, które wymknęły się mojemu postrzeganiu, a były trafne i najwidoczniej podświadomie jedynie prześlizgnęły się do treści wiersza. Z pozdrowieniem

Dziękuję za uwagę o akcencie oksytonicznym. Nikt już chyba na takie rzeczy nie zwraca uwagi. Co do tego, czy nabieram, czy nie to pozwolę sobie tego nie komentować. Niech to pozostanie tajemnicą :) Ukłony Ala!

Pisałem w tym duchu, fakt, ale tutaj takich dylematów w ogóle nie poruszam. Dziękuję za odwiedziny

Nie boję się pytań i wciąż je zadaję, ale nie zdaję się w szukaniu odpowiedzi na tzw. Absolut, bo on nic mi nie wyjaśnia. Nie mi. Co do ciężaru nieba, to jak widać jest nas tych, którym czasem ono ciąży więcej.

Dziękuję :)

Wypada mi zatem cieszyć się z tego, że mimo osobistej treści tekst ma w jakimś stopniu uniwersalny charakter.

Dzięki, że zajrzałaś.

Za wysokie progi, ale szczerze dziękuję :)

Ciężar błękitu Wyrywam sobie skrzydła brudne, podaj mi życie z ust do ust, słyszysz dudnienie? to na trumnę ziemię już w mój rzucają grób. Ucałuj w bliznach neurotycznych przeguby moich drżących rąk, a wtedy może przyznasz i ty, że życie ma ze śmierci coś. Serce schowane w bieliźniarce to wszystko, co po matce mam, zimnych popiołów pełne, martwe, czasem przez wiatr coś krzyczy w snach. Ja — wieczne dziecko z duszą starca kamienie rzucam w szyby dni, a w TV Live za pięć dwunasta kamienie we mnie rzuca zły Bóg, że pytaniem on jest dla mnie a odpowiedzią nigdy nie, chodź, gdzie dobranoc mówi diabeł, gdzie nas nie znajdą Bóg i Śmierć.

Staram się jak mogę. No i mam też swoją Cerberkę, a może właściwsze byłoby porównanie z dłonią trzymającą za sznurek balonika mojego ducha :)

Sporo tutaj toksyczności. Zastanawiające jest też to nawiązanie do szczurów - gryzoni. Nasuwa mi skojarzenie z wyścigiem szczurów. Jakby bohaterowie tekstu zgubili w nim siebie na wzajem. Choć może to moja nadinterpretacja.

Szacun za sięganie do mitologii, a do tego tak niesamowite połączenie. Puenta z ponownym nawiązaniem do powietrza natomiast jest tak wyrazistą, że czytając niemal fizycznie poczułem dłoń zakrywającą mi nos i usta.

Ależ proszę Liryku :)

Eee tam. Ja straszny naiwniak Ala jestem. W życiu na pewno. Lubię się u Ciebie pokazywać ;)

Znaczy ceramiką?

Jak to mówią - swój swojego zawsze zrozumie :)

Takiemu jak ja paranoików bezpieczeństwa nigdy dość. Senkju :)

Może zatem facet też powinien tylko kawałek siebie? Zostawić miejsce wyobraźni. Jak przynętę ;)