Czarek Płatak

Tak, zima ma dla mnie więcej niż pozostałe pory roku tego transu, czegoś z pogranicza mantry, a snu zimowego. Wtedy bardziej niż zwykle wydaje mi się, że wiszę gdzieś pomiędzy powierzchnią ziemi, a brzuchami chmur. Cieszę się, że stany i kolory, które się we mnie przetaczają, bo to chyba najbliższe ich ciężkiemu i dosyć markotnemu ruchowi, dają się w trakcie lektury odczuć. Dziękuję i z serdecznością pozdrawiam.

@Wątpiciel, @beta_b, @Karina Westfall, @Marek.zak1, @tetu Serdeczne dziękuję za ślady uznania. Przesyłam Pozdrowienia

Zima Czarne ptaków plamy na niebie, czarne ptaków plamy na ziemi, czarne drzew gałęzie drą we mnie czarne mięso tkanek codziennych. Szarzy ludzie, szarym chodnikiem, szare świty, szare wieczory, szarych kałuż szpryce dożylnie szare łąki w ogniu czerwonym. Biała latarń krew na rozdrożach, białych okien w mroku bez liku, biały sierp księżyca i twoja biała pierś przy moim policzku.

W lesie Marek, w lesie jak ja sam chociaż mieszkam w niemal pół milionowym mieście.

Lubię ten Twój zbiór Marek. Z jego nieco staroświecką formą, która przez swoją staroświeckość dodaje tym tekstom jakiejś dodatkowej patyny mądrości. Pozdrowienia w Nowym Roku!

Aaa widzisz. Ano, myśli lecą nam częściej w strony, a które zwykliśmy je najczęściej kierować. To naturalne. Nie ma za co przepraszać :)

Na wieki wieków zamęt. Co za wspaniała puenta do pięknej prośby lirycznej. Rutyna i marazm to przecież śmierć miłości. Pozdrowieństwa

Słusznie mu powiedziałeś

Z podobaniem. Klasyczny podział 7/6, niby akcenty wędrują, ale chociaż kiedyś klasyczne zasady wydawały mi się ważne to mi przeszło. Teraz uważam i czuję, że podział to jedno, ale jak będzie coś zaburzone, wywrócone o ile tylko nie kuleje rytmika to nawet lepiej, ciekawiej, inaczej. Cześć :)

Dziękuję. Cieszę się, że ktoś docenia te moje próby 'malarskie'. Pozdrowienia serdeczne!

Zazdro tego widoku. U mnie za oknem szczerzy zębiska miasto. A to zapatrzenie to opis jak oczekiwałem w oknie na wizytę swojej kochanej, która szła przez ową łąkę między osiedlami, zawsze tą samą drogą. Niemal cały czas jej wtedy towarzyszyłem. Pozdrowienia

No, nie do końca. W oknie jest głowa, której 'sen rośnie w oczach'. Dzięki za chęci :)

Czy wizerunek Dag? Zimy? Miałem nadzieję, że zabieg z ramami skupi jakoś cały obraz w sobie.

To pozostawiam już inwencji czytelnika :) Dziękuję i ślę uściski

@Wątpiciel to dla mnie zaszczyt :)

Witaj Dziękuję

Świetnie ten pośpiech oddany. Fizyczny do bólu i zgrzytania tłuczonego szkła. Przyjemnie czytać. Opisałem kiedyś pośpiech. Jeśli Cię zaciekawi to wiersz ma tytuł Memento w biegu. Serdeczności

Pięknie dziękuję za niezwykle lirczną odpowiedź. Z serdecznym pozdrowieniem

Ostatnio przez emitowany na reżimówce serial o Osieckiej (nie oglądam tam. Ściągnąłem) wróciłem do jej tekstów. Kiedy czytałem Twój powyższy nie umiałem opędzić się od skojarzeń z Agnieszką. Tak tutaj jak w jej tekstach i życiu jest o miłości trudnej, może miłości przegranej i kobiecym, nieraz głupim zapatrzeniu i nadziei. Rytm i rym bez zarzutu proszę Pani. Pozdrawiam

Ona szła W ramie okna z widokiem na łąkę wpisanego w większą ramę bloku wniebowzięta głowa, której pachnący mgłą sen rośnie w oczach. Mokre słońce trzęsie się w przymrozkiem brokacących, posiwiałych trawach. Świt falującym kokonem obmywa Jej płynące stopy. Sunie na obłoku jak Gwiazda zaranna, z okna wchodzą w nią czułki głodu, spogląda ............... odgarnia włosy.

Przy moim nadpobudliwym zmyśle przemijania dałaś mi otuchę :)

Ta tęsknota jest tak opisana, że czytając cieszę się, że stworzyła wiersz. Nie to żebym źle życzył bohaterom ;)

Krajobraz bez drzew przeraża mnie.

Z serdeczną wzajemnością :)

Niech będzie normalniej. A co do fajerwerków z jakiejkolwiek okazji to popieram zdanie, że - niech sobie w dupę strzelą.