Czarek Płatak

Szkoda. Co do Kościoła to osobiście akceptuję jedynie aspekt kulturalny, w tym zabytki architektury. Mistycznego nie akceptuję. Nie potrafię jednak opędzić się od myśli, że nasza planeta spala się (wcale już nie tak powoli jak wielu sądzi) sukcesywnie każdego dnia i jeśli nie my to nasze dzieci i wnuki przekonają się o tym bardzo dobitnie. Ilu z nas patrzy na to obojętnie? Ilu z nas bez żalu zupełnie, nie to co wobec katedry? Ilu wręcz nie wierzy, że Ziemia ginie na naszych oczach? Ot, drobna refleksja

Miłość potrafi również bywać niestety królową łez rozpaczy... ;)

Zdaje się wkradła literówka :) Tekst mocny i celny w uwagach. Pozdrowienia

Kurde, zajefajny tekst. Słowo w słowo. Pusto-słowia kopiuj wklej coś dodaj . W [...] Przyłbicach otwartych ran Jest moc!

@ania mila milewska, @Liryk Dziękuję haj fajv :)

Za eviccą ;) Howgh!

Trudno nie podśpiewywać sobie czytając :)

Dziękuję serdecznie :))) Pozdrowienia!!!

To znaczy za słownikiem języka polskiego Struga - ciecz płynąca, lejąca się wąskim pasmem. Wrazić - wsadzić, wetknąć, wbić. :)

A nie ma za co. Wierszu wdały to leci serce :)

Dzięki Waldku. Cieszy mnie Twoja obecność i komentarz. Pozdrawiam!

Dzięki. Właśnie skrobałem podziękowanie dla Ciebie. 555!

'strugi wrażone' nie mają zbytniego sensu bez tego co je poprzedza, czyli 'strzał z deszczu strug' właśnie. To strzały ze strug deszczu wrażone w grzbiet, zastygłe w nim jak sople. Innymi słowy to zastygłe w sople strugi deszczu wbite w plecy. Wszytko to oczywiście pewna symbolika, ale nie będę jej przed czytelnikami rozsupływał. Kto zechce niech sam próbuje :)

Te wersy dobre ;)

@Maria_M Hej Maryś! Dzięki za wizytę i odciśnięty serca ślad :)

Dziękuję. Chyba nie byłaby tak dobra bez uprzedniego wprowadzenia ;)

Aaa to romarycy zatraceni w swoich werteryzmach i neurasteniach. Chwała im za dorobek i kształtowanie kultury oraz epoki ;) Nie umieraj Pi jeszcze trochę przed Tobą :))

Dziękuję Justi. Podpowiem tylko, że chodzi o Charona boga, nie satelitę ;)

Też ją lubię, choć moją faworytką jest inna :)

Dwaj ja Jeden — ciernie ma na oczach, a w źrenicach immanentne sterczą groty włóczni słońca, jego mroczna twarz to ołtarz gdzie ze łzami miesza się krew. Sto strzał z deszczu strug wrażone w grzbiet, zastygły błyszcząc z wrzaskiem niczym mroźne, ostre sople, bezlitosne palce boskie, doskonałe w swym bestialstwie. Złoty anioł mu do ziemi obie stopy wskroś przyszpilił, teraz pyszni się i mieni, dumnoskrzydły, niedosiężny; niebo kipi ponad nimi. Drugi — obok niczym obłok lekko się nad drogą wznosi, ręką kulę ziemską objął, jakby to był wielki owoc kolorowy, dobry, słodki. Jedzą dzień i dzień śpiewają otwarte jak okno usta, szumi nad nim kwietna gałąź, na gałęzi stary Charon w hamaku ze snów się huśta. Dwóch nas, w duszach dwóch mieszkamy jak bliźniacy z jednym sercem, tacy różni, a ci sami, ponoć leczy się dualizm, lecz z nas żaden tego nie chce.

Ja bym jeszcze morze gryzące horyzont dorzucił i szum lasu zza pleców ;) Tzn w swoim portrecie. Ten wszak Twój i jest cacy :)

Czytałem po południu i wracam z sercem, bo lubię ten utwór :)

Świętny! Bez zarzutu pod względem budowy. Z humorem, który przywiódł mi na myśl postać Asa z Hydrozagadki :) Pozdrawiam!

Jest dobrze :) Ostatni wers mógłby być krótszy w moim uznaniu. Chyba lepiej współgrało by to z rytmiką wcześniejszych strofek. Np Widziecie w nich wady, widzicie zalety, ale nie da się ukryć, że kochacie je - kobiety. Salut!

Trzy lata mieszkałem w Beskidzie Niskim wyskakując w Biesy i Czady kiedy tylko była wolna chwila. Zdaje się, że zgubiłem tam serce.... Wrócę, by mnie rozwiał wiatr..