Ranking

Kobiety unoszą świat na palcach żeby nie zbudzić dzieci, nie płosząc ciszy, ani światła na kuchennym blacie. A potem logują się do "rzeczywistości", która zawsze jest głodna: raportu, śniadania, empatii. Mężczyźni piszą o przyszłości, one już ją cerują - godzina po godzinie - w kalendarzu, gdzie nawet sen jest tylko notatką na marginesie. Nocą, kiedy dom przechodzi w tryb uśpienia kobiety pozostają zalogowane - do troski, do niepokoju, do „jeszcze tylko chwilę”. A potem gaszą lampy tak delikatnie, jakby poprawiały dziecku kołderkę i szeptem mówią światu: „śpij, jeszcze damy radę”.

Anna w dzieciństwie wróżyła z traw chwytała w dwa palce nasadę plewa ciągnęła sprawdzając dziewczynka czy chłopiec czasami wielichna rozchylała pochwę pozwalając języczkom liściowym łaskotać szorstka strukturę w trzonie gromadziła wodę wszystkie chwile które bały się być rozumiała z tymotka odrywała cieniutkie witki wkładała do ust te najbardziej soczyste z jeszcze białą końcówką słodkawy posmak dojrzewających pędów pozostał najdłużej duże krępy porastające nieużytki to tam odnalazła spokój najbardziej kochała krwawnik na wysokości drewnianej stajni porastał omszałe platy mdła woń pomieszana z gorzkim smakiem i ten delikatny szelest tysiąclist mówiła spójrz jak skiby łapczywie pochłaniają wodę nim kropla dosięgnie gleby trawy upomną się o nią jak to słońce podarte i rozrzucone na brzegu sadzawki u Milskich

w hematytowym stroju kąpać się spadać lekkimi zielonymi kroplami pachnieć tropikalnymi owocami kolorowe kwiatki wkładać we włosy w ciepłym słońcu bawić się bajkowo

pan Bogdan modę na drwali wyprzedził o dwa pokolenia ech jak on przeciągnął kolędę przez nawę kościoła to czternastowieczne posągi budziły się w ościeżach a kółko różańcowe wydało niemy wyrok persona non grata z przytupem i z żytnim kichem witaliśmy Niebieską Dziecinę przez chwilę zastygli w zdumieniu nad żłobem w stajni Betlejem

Już cię nie kocham, bo siorbiesz i mlaskasz Podczas śniadania, a obiad jesz palcami. Wylizujesz talerz i smarkasz w serwetkę. Wychowany jesteś w buszu, może zaraz Zaczniesz się bujać na żyrandolu, dość tego! Od dzisiaj mów mi, proszę, Szanownej Pani I śpij sobie w spiżarni z ogórkami na regale. Rano nie chcę słyszeć twoich małpich Wygłupów przed lustrem i gwizdania. Leć prosto do roboty, choćby w galotach, Skacząc z drzewa na drzewo, tyle potrafisz... A w powrotnej drodze zjedz sobie banany. Obiadu nie będzie, a na kolację figa z makiem. Och, nastanie chwila wytchnienia i ciszy. Poceruję skarpety i portki staremu durniowi, Igłę powbijam lalce voodoo, niech go zaboli. A na gwiazdkę dam mu darmowy karnet Na tresurę u mamy, oj, zaczniesz skakać przez Płonącą obręcz i robić salta na rozżarzonych Węglach, a klęczenie na grochu będzie tylko Chwilowym wytchnieniem przed torturami. O świcie rumor wielki – kapela na podwórku Daje koncert: akordeon wyje, banjo brzdęka, Skrzypek naśladuje zatarte zawiasy: łiiii... Koty dołączają do chóru, a wnet i policyjna syrena, A na plecach kataryniarza mój Zenek siedzi I woła: „kochanie, choinkę wybrałem śliczną, Aaa, trzeźwy jestem jak łaciata świnia”

Ciche groby – zapomniane. I na krzyżu przysiadł ptak kraczący. Wspomnienie o zmarłych. Ta jedna bezinteresowna, czysta myśl. Zatrzymaj się człowiecze. Zdejmij czapkę, módl się i o końcu swoim pomyśl. Pomyśl o tym, który czuwa. I patrzy na wskaźnik Twoich dni. Ostatki liczący. Już czas. Jesteś w kolejce. Masz numer. Chwytaj dzień bo przyjemność to Twój jedyny poplecznik. Lub umieraj ze strachu. On zwinie Twą duszę i żywot w rulonik. A na duszy pojawi się ostatniego rozgrzeszenia grawer. Pani odziana w szatę nocy piekielnej nie zostanie na herbatę. Nie zostawi czasu do namysłu Nie pomoże wstawiennictwo Boga , papieża czy biskupa. Poczeka aż odejdziesz. I weźmie w swe zimne objęcia trupa. Zabierze do podziemi, gdzie z innymi przeklętymi siędziesz do stołu. Nie widzisz swego końca. Tego wybranego już modelu. Po życiu jest śmierć. To jest kolej i ład. Omeny śmierci, spadają na ziemię jak grad. Niech Cię rozszarpią ognistymi zębami. Wyjedzą ciepłe wnętrzności. Człowiecze mój - nieprzyjacielu.

Gwiaździsta pożoga przegarnia łan podnieba, pnącze ognia rozciąga się w mętną kolumnę powietrza szczelnego jak czerń tuląca trumnę, nad jaką wisi słońca wykluta maceba. Jestem tu — w owalu światła, u brzegu kresu, niemy, choć głośny; ślepy, choć nadal widoczny; bladym palcem naznaczam szept na ustach mroczny, jak zapis dni ludzkich na krawędzi limesu.

Czy pisać wiersze? Na łąkę wszechświata wybiegać? Zrywać śpiące gruszki i wiśnie? Wierzchem chmur jechać jak na wschodzącym słońcu? Duszę rozświetlać nadzieją? Czy pisać? Na tęczy zawisnąć znienacka? Uszczypnąć los w nos? Potargać szczęście za włosy? Czy wbiec schodami do nieba skacząc z mostu tonącego w kwiatach?

Kocham święta. Naprawdę. Kocham tę przedziwną, coroczną metamorfozę ludzi, którzy przez jedenaście miesięcy potrafią się nie zauważać w windzie, a w grudniu nagle mówią sobie „dzień dobry” z intonacją jak z reklamy margaryny. Bóg się rodzi, moc truchleje, a człowiek – choć na chwilę – udaje lepszą wersję samego siebie. W grudniu nawet ja jestem łagodniejszy. Uśmiecham się do kasjerek, nie przeklinam pod nosem w korkach (no, przynajmniej nie głośno), a na widok choinek w marketach czuję coś na kształt wzruszenia, pomieszanego z lekką irytacją cenową. Ale generalnie – atmosfera miłości przedświątecznej działa. Przynajmniej do momentu, kiedy trzeba zaparkować samochód. Od lat wigilijne potrawy rybne to moja działka. Nie dlatego, że tak bardzo się na tym znam, tylko dlatego, że ktoś musi. A skoro ktoś musi, to padło na mnie. Kupuję ryby od dwudziestu lat w tym samym sklepie rybnym na rynku w Pruszczu Gdańskim. Jem to, co kupuję, i – co ważne – wciąż żyję. To, moim zdaniem, najlepsza możliwa rekomendacja. Jedyny problem, jaki pojawia się co roku, to kolejki. Przed świętami nie są to kolejki – to są procesje. Ludzie stoją w nich z minami męczenników, jakby zakup karpia był formą pokuty za całoroczne grzechy. Parking przy rynku? Zapchany. Samochód przy samochodzie, każdy w trybie „polowanie”. Krążę więc jak sęp nad sawanną. Kółko. Drugie. Trzecie. I nagle – cud. Audi wyjeżdża. Jest miejsce. Widzę je jak objawienie. Czaję się. Wjeżdżam. Parkuję. Tradycyjnie – łamiąc przepisy ruchu drogowego, ale w sposób elegancki, z wyczuciem i świąteczną intencją. Wyłączam silnik i czekam na tę błogą ciszę po walce o byt. I wtedy… KLAKSON. Nie taki zwykły „pik”. To był klakson z pretensją. Z żalem. Z oskarżeniem. Wysiadam, odwracam głowę i widzę ją. Atrakcyjna blondynka. Wzrok bazyliszka. Taki, którym w średniowieczu można było zamieniać ludzi w kamień albo przynajmniej w poczucie winy. – Nie widział mnie pan? Chciałam tu zaparkować – mówi głosem, który jednoznacznie sugeruje, że widziałem. I że zrobiłem to specjalnie. Mam alergię na podniesiony głos. Ale kiedy podnosi go kobieta, uruchamia mi się tryb dyplomatyczny. Więc odpowiadam łagodnie, z nutą autoironii: – Gdyby to było dwadzieścia lat temu, na pewno bym panią zauważył… ale dziś? I tu popełniłem błąd komunikacyjny dekady. Bo ja mówiłem o sobie. O wzroku. O wieku. O tym, że człowiek nie jest już tym samym drapieżnikiem parkingowym co kiedyś. Ona natomiast zrozumiała to tak, że właśnie nazwałem ją starą. Zimne spojrzenie. Cisza. Emocjonalny mróz. Powiedziała „dziękuję”. Ja – odruchowo – odpowiedziałem „nie ma sprawy”. I rozeszliśmy się w poczuciu kompletnego nieporozumienia. Poszedłem do sklepu rybnego. Kolejka – trzydzieści metrów. Wtedy przypomniałem sobie, że nie mam karteczki z listą zakupów. Żona mi napisała, co mam kupić. Zapomnę – zmieni zamki. To nie jest metafora. To realna groźba. Wracam do samochodu. I wtedy zauważam napis. Na moim brudnym, zimowym aucie, palcem, z godnym podziwu charakterem, ktoś napisał jedno słowo: FIUT. Natura i pogoda tego nie zrobiły. To był czyn ludzki. I nagle skojarzyłem twórczynię. Nie obraziłem się. Nawet trochę mi zaimponowała. Krótko. Dosadnie. Bez interpunkcji. Biorę kartkę, wracam do kolejki… I kogo spotykam? Moją blondwłosą znajomą z parkingu. – Dzień dobry. Znów się spotykamy – mówi głośno. A potem ogłasza całej kolejce: – Ten pan bezczelnie zajął mi miejsce na parkingu. Nie mogłem zostać dłużny. – A ta pani – mówię – napisała mi na samochodzie „fiut”. Ale nie mam pretensji. Urodziłem się w ubiegłym wieku, w środku szóstej dekady. Mogła napisać „stary fiut”. Skoro tego nie zrobiła, uważam, że jesteśmy kwita. Kilka osób się zaśmiało. Reszta nie zrozumiała albo nie słyszała. Śmiałem się ja. Śmiała się ona. Złożyliśmy sobie życzenia świąteczne. I wtedy pomyślałem: można się pokłócić, można coś o sobie napisać, można kogoś nazwać fiutem, a potem… podać sobie rękę. I może właśnie na tym polega magia świąt. Nie na tym, że jesteśmy idealni. Tylko że potrafimy się z siebie pośmiać, zanim zdążymy się znienawidzić. A czy ja jestem fiutem? Być może. Ale przynajmniej świątecznym

Zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę. Latarnia dławi się od światła. Przynoszę moje śmieszne słowa i karmię nimi obce gniazda. Dawne ogniska wciąż się jarzą, nie pozwalają mi wejść dalej, niż do zacisza wiatrołapu, gdzie tylko letarg zerka na mnie. Wpatrzony w ślady innych cieni, które tu przecież są u siebie; słyszę ich głosy, gdy gorąco pragną się splatać z twoim śmiechem. Zawsze rozumiem, zawsze czekam, z niewidzialnością pogodzony, bo może jeszcze, może kiedyś - ktoś szerzej jasne drzwi otworzy. A to co moje, deszczem spływa, jak mgliste krople - z drzew bezlistnych, a to co daję - na stracenie - skrzętnie upycha noc w klepsydry. Byłem pomyłką od początku, będę pomyłką aż do końca, zawsze zbyt późno gdzieś przychodzę, by odbić blask cudzego ognia.

zniknę pewnie zaraz bez śladu tak jak znikają dłonie z ciała które nie mają powodu żeby zostać nie wpiszę się już w twój dalszy ciąg nie będę zaspokojeniem wywieszę białą flagę i nawet się nie obrócisz nie wspomnisz nie zauważysz pójdziesz dalej tą samą drogą którą kiedyś omijałam wymażę siebie z epizodów wypluję każde znaczenie wyrzeknę się wszystkich łez wylanych nadaremnie nauczę się tak milczeć by cisza nie miała opiekuna a ty sobie poradzisz bez mojego miejsca przy stole zostawię ci tylko brak miłości w pamięci i kawałek drogowskazu prowadzący donikąd a potem skreślisz moje imię zanim zdążę wrócić do twoich ust przeklęta https://suno.com/s/k9DdRD6qihzi7Oxo

Białe żagle dryfują letargicznym snem ukojone kołysanką szeptaną przez szafirowe morze. Za horyzontem błękit rozproszonych myśli obejmuje czule chwilę muskaną promieniami eterycznej nieskończoności. Autor fotografii: M.Lewandowska

Pomiędzy warstwami skóry chłonę, wilgoć orzechowych wodorostów. Poruszasz się we mnie i znikasz. Po mojej stronie chmury pobudzone ślinianki i drapieżny smak ciebie, zapamiętany głęboko… pod językiem.

miłość nie zawsze miłością bywa że umie kłamać jest nie tylko wiatrem potrafi płakać miłość nie zawsze prawdą umie brzegi podmyć jest niewiadomą umie kłamać miłość to nie tylko słońce to burza i zaćmienie to horyzonty spełnienia miłość to nie tylko cień to droga do prawdy w niej zawsze to czego szukamy

jestem ciekawy twoich spojrzeń z wczoraj tych nienagannie skrywanych przed światem słów których nigdy usłyszeć nie zdołam myśli kreacji potarganej wiatrem stęsknionym wzrokiem dotykasz obrazów namalowanych czerwienią jesieni patrząc bezradnie w lustro bez wyrazu wiesz że nie zdołasz nic w tym wszystkim zmienić widzę jak idziesz z twarzą jakich wiele wybraną z szafy właśnie na ten spacer gdy dookoła pseudo przyjaciele nie chcą postrzegać takich słów inaczej płytkim oddechem malujesz pejzaże gdy deszczem spływa czarna melancholia a każdy skrawek ukrywanych marzeń chce się uwolnić boi się żałować jedno na pewno kiedyś córce powiesz chronić ją pragniesz więc fakty docenisz by nie do końca zrozumieli wszyscy może imiona bohaterom zmienisz

Lubię we wrześniu - ot - przysiąść na plaży, Wakacji koniec, już nie ma nikogo, Jest trochę chłodniej, słońce też mniej parzy, Ja się położę i będzie mi błogo. Kocham tak leżeć w piasku zakopany I słuchać ciszy wiatru szumiącego, Przy tym oglądać chmur pulchne rydwany, Dotknąć klepsydrę czasu płynącego. Lubię też wdychać to powietrze świeże (Go nam krajanie podobno zazdroszczą), Które owiewa beztrosko wybrzeże Muskając fale - a one się złoszczą. Kocham trans plusku, feeria barw głośna, W niej zapominam, a wszystko to brednia I reszta roku wydaje się znośna, w oddali, gdyż mam ten jeden dzień września.

czy zapomnieć kiedyś twój czas był moim był naszym pełnym słońca nadziei wzajemności prawdziwa codzienność więc gdy czasami padał deszcz wiedzieliśmy że to chwila a dziś dziś to nie deszcz to pustka ja ty odległe galaktyki nie widać czasu ani pogody wokół nicość trochę dalej nieskończoność która jak czarna dziura pochłania myśli kiedyś kiedyś poruszyliśmy się w niej swobodnie bywaliśmy i poza nią zamyśleni sobą kiedyś 12.2025 andrew

O zmierzchu usłyszałam drozda śpiew; Trel pieśni z trzech nut gwiazdę rozpalił — Me serce kroczące wśród goryczy Wróciło do mnie z oddali. Trzy lśniące nuty to wszystko co miał, A jednak ta pieśń gwiazdy wezwała — Znowu w moją pierś chwyciłam życie W blizny je ucałowałam. I Sara: I heard a wood thrush in the dusk Twirl three notes and make a star — My heart that walked with bitterness Came back from very far. Three shining notes were all he had, And yet they made a starry call — I caught life back against my breast And kissed it, scars and all.

Tacy jesteśmy ciepli bezdomni na letnich łąkach jak kłosy Starym dębom zęby zepsute leczą osy a wiatr niebo napina od końca do końca na smukłych pałąkach ciszy Tu, cisza klęcząc pokutą zionie za szepty owadzie za domów purchawki dymiące w sadzie za niemą rozkosz cnotliwych konwalii gdy wzrok je pożąda Mlecze rozlały żółtą wypowiedź na naszych włosach ostatni raz Tacy jesteśmy już jesień na czole wypalił nam wiatr

„Zwołuję rodzinne spotkanie, psia mać!” Dziadek huknął dębową laską w podłogę. „Pod pozorem odczytania testamentu Zlecą się jak muchy do plastra miodu” Palcem pogroził i podkręcił siwego wąsa, Z samotności i nudy naszły go takie fortele. By zdążyć na wigilijną kolację, jedni z Florydy Mkną stalowym ptakiem, inni, z piskiem opon, Zawracają z drogi do Wenecji, a nawet ci Z Radomia łapią stopa na krzywy ryj, Ale za jeden uśmiech i dwa dowcipy. Mkną pewni spadku, na złamanie karku, Bo czas goni nieubłaganie, dobytek przepadnie. Przy stole wigilijnym uściskali seniora, Aż tchu mu zabrakło i życzyli dalszych stu lat. Opłatkiem łamali się po wielokroć, aż barszcz Z uszkami wystygł, a karp przewrócił się Na drugi bok, strojąc focha, że nikt go nie chce. Gdy już chwytali za sztućce i serwetki, By napełnić brzuchy, słowa zabrzmiały prorocze: „Stop, moi kochani, nie obdaruję was skarbami, Lecz miłością dozgonną, czułością od serca. Ciepłem otulę, czyli tym wszystkim, co mi zostało, Nie licząc ostatniej koszuli i dziurawego palta. Smacznego życzę, posilcie się staropolskim Jadłem, a z patefonu niech niosą się kolędy O trzech królach z darami, co do stajenki przybyli” Łzy się polały, a w gardłach stanęły rybie ości...

gdy poczuje że już że tylko dwa kroki zapłacze a potem życiu podziękuje za drogi kręte - świerszcza tęcze za ból który wiele nauczył drzwi niepewnego zamknięte - rodzinny dom - chwile łez szczerych i uśmiechów gdy poczuje że już nie ucieknę - dalej będę sobą - się nie zlęknę

Zabłysła gwiazda nad Betlejem, odżyły z nią nasze nadzieje, na byt spokojny, na świat bez wojny, na szczęśliwe człowiecze dzieje. Wszystkim Forowiczom życzę Radosnych, Spokojnych, Rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia pomyślności i weny twórczej w Nowym Roku

10. Nie budzić losu (narrator: perski kancelista) 1. Zmarł Filip. Na Zachodzie mają krótkie lato. 2. Nowy władca, zbyt młody, by znać wagę złota. 3. Chłopiec z ogniem w oczach. Wielu już spłonęło od własnych marzeń. 4. Niech się bawi w wojny. Imperium nie drgnie od ludzkiego krzyku. 5. Niech zdobędzie Trację — piasek też bywa królestwem. 6. Każdy młody władca musi mieć sen. Potem się budzi. 7. Macedonia? Kraj pasterzy, którzy zgubili stada. 8. Nie śmiejemy się już — ciszej, żeby nie obudzić losu. cdn.

"Jedyną rzeczą, która ma jeszcze moc sprawczą w świecie po sensie, jest obsesja." Noc przełomu. Ostatnia a zarazem pierwsza. Stary rok odszedł przed dwiema godzinami a nowy narodził się jak zawsze ślepy i w ułudzie nadziei na poprawę bytu jednostek doczesnych. Jakaż to okrutna a zarazem prześmiewcza farsa. Święta i nowy rok. Bajeczki dla małych dzieci o jedności, pokoju, zgodzie i miłości. O cieple ognia rodzinnego i atmosfery wzajemnej godności i szacunku. Ja nie życzę nikomu dobrze, nie życzę jednakże też źle. Ale cóż mi przyjdzie z czyjegoś szczęścia i sukcesu nawet jeśli miałby się on magicznie zyścić pod wpływem słów, gestów czy guseł tych przeklętych dni? Nic się nie zmieni. Sukcesy innych nie motywują one ranią i jątrzą uczucie wstydu, hańby i zawiści. Ludzkiej, podłej i małostkowej zazdrości. A ja najadłem się w życiu dość hańby i wstydu. A zazdrość. Czego miałbym im zazdrościć? Uciesznych, grzesznych igier, tańców i hulaszczego pijaństwa do odcięcia się od ludzkiej myśli poznawczej? Grania w karty, kuligów czy zabaw na świeżym śniegu? Czasami widzę przez okno salonu, jak zdać by się mogło dorosłe i solidnie wykształcone jednostki zachowują się jak dzieci i to te rozwrzeszczane i rozpieszczone do granic. Patrzę jak bałwany lepią jeszcze większe bałwany. Swoje autobiograficzne pomniki. Mienią się w słońcu i iskrzą dumnie. Scala je mróz i ulotność. A potem idzie wiosna zielona a z nią ocieplenie. Patrzę z tego samego okna jak bałwany z każdą godziną marnieją, topią się aż wreszcie kruszeją i rozpadają się na części. A potem widzę ich twórców. Jak wracają z pracy lub uniwersytetu. Marni, w rozsypce, upadku pod ciężarem jestestwa. Widzę jak czas ich kruszy. Żadne z ich życzeń nigdy się nie spełni. Bo życzenia nie są do spełniania a do pustego karmienia skrzywdzonego ego. Błędne koło. Cierpią cały rok by w święta życzyć sobie oddechu. Choć wiedzą że to tylko słowa nie czyny. Bo codzienność wymusza na nich czyny podłe i niegodne losu i struktury człowieka. Walka o byt. Człowiek w centrum wszechświata. Człowiek jest kowalem swojego losu. Brednie humanizmu. Wszechświat kręci człowiekiem. I nijak nie ma na to lekarstwa. Jest tylko przekleństwo klatki codzienności. Część spotkań towarzyskich jeszcze trwała, inne dogasały powoli a goście na nie sproszeni, przenieśli się w dużej mierze na zewnątrz. Jedni by zaczerpnąć tchu i odsapnąć, inni by zapalić w spokoju a jeszcze inni by dać upust erotycznemu napięciu. Za oknem posłyszałem ściszone głosy grupki młodych osób najpewniej studentów lub uczniów gimnazjum. Weszli widać do przedsionka bramy mojej kamienicy a potem do dolnego hallu. Ciężkie dębowe drzwi stuknęły z impetem a głos kroków objął stukotem marmurowe schody. Słyszałem przytłumione, lekko podpite głosy. Żegnali się najpewniej, życząc sobie ostatni raz wszelkiego dobra. Jeszcze tylko odgłos kluczy w zamku drzwi, znów kroki, teraz mniej liczne. I znów błoga cisza. Koniec tych bachanaliów. Teraz tylko cierpienie i udręka. A dla mnie czas na zbawczy sen. Na stoliczku leżał kłębek czarnej wełny. Rzuciłem go mojego kotu by i on miał trochę radości i zabawy tej nocy. Oczywiście momentalnie wyskoczył spod stołu i rzucił się na ofiarę. Maltretując ją niemiłosiernie pazurami i zębami. Kominek dogasał z wolna. Sięgnąłem po lampę, podkręciłem płomyk i ruszyłem do sypialni. Będąc obok drzwi wejściowych dosłyszałem nieopodal odgłos lekkich, kobiecych kroków. Zdziwiłem się bo ostatnie piętro kamienicy, zajmowali raczej samotni i posunięci już znacznie w latach mężczyźni jak ja. Zanim to do mnie otwarcie dotarło, kroki znalazły się pod moimi drzwiami a kołatka zasygnalizowała nieśmiałe pukanie. Mam nadzieję, że to nie gość w dom o tak nie towarzyskiej porze a to że jakaś pijana latorośl zmyliła drogę do domu lub piętro. Rad nie rad zrobiłem kilka kroków i otworzyłem… Mówią że marzyć to nie grzech. U mnie to proste bo nie wierzę w marzenia ani grzech. Ale tej nocy nowego roku odwiedził mnie gość o którego postaci marzyłem i życzyłem sobie jego powrotu. A więc czyżby marzenie może się urzeczywistnić? Dostałem na to namacalny i najlepszy dowód. Choćby przerażający w swej istocie i metafizycznej głębi. Otworzyłem drzwi a w progu zastałem jej postać. Taką o jakiej dziś marzyłem, jakiej pragnąłem. Jaką kochałem i wspominałem co dzień od dnia jej rychłego zgonu. Była wręcz zwiewna i blada. Ledwie zaróżowione policzki wygięty się pod wpływem szerokiego uśmiechu. Jej kasztanowe, ułożone w dorodne fale włosy spływały jak wodospad na alabastrowe ramiona i piersi. Ubrana była w ukochaną, malachitową suknię wieczorową. Kolczyki i kolia z pereł oraz makijaż uczyniły z niej bezsprzeczne artemidowskie bóstwo pożądania. Zielone oczęta tak niewinne, miały w sobie niezgłębione pokłady miłości. Długo syciliśmy się nawzajem tą chwilą. Nie mogąc wydusić słów ani poruszyć zastygłych w nagłym szoku ciał. Wreszcie przemogła się i mogłem usłyszeć jej głos. Za nim było mi tęskno najbardziej. Polały się łzy. Chciałam przyjść osobiście i życzyć Ci szczęśliwego nowego roku i zapytać czy wszystko u Ciebie w porządku? To było Twoje życzenie. Czy chciałbyś nadal abym mogła spędzić z Tobą resztę tej nocy Simon? Rzuciłem się na nią i tuliłem jak największy skarb. Płakałem jak dziecko i nie mogłem przestać. Wreszcie osunąłem się na kolana i tuląc się do idealnej talii wyskomlałem wręcz Tak! Z Tobą chcę być już na wieczność. Och Natalie… Poddźwignęła mnie z kolan i ucałowała gorąco. A ja postanowiłem śnić i marzyć jedynie o niej już do końca swoich dni.

nie wszystkie drzwi warte otwarcia sny ujawnienia nie wszystkie mgły są delikatne a gry wygrane nie wszystkie nasze marzenia lubią światło nie wszystkie uśmiechy to sama radość są takie co łzawią nie wszystkie myśli drogą do nieba są i czarcie nie wszystkie starty muszą prowadzić do mety za to wszystkie gwiazdy to piękno nie tylko chwilowe

to jest haram tamto jest haram usta zasłonięte a chciałyby krzyczeć że kocham że chcę widać tylko oczy łez zaś nikt nie widzi bo nikną w nikabie księżyc obnażony aż pali powieki nocą wszystko jest legalne za granicą prawa a jeszcze we Vrindavanie gdzieś za Styksem obok Edenu kiedy niebo jaśnieje wszystko obumiera znów wszystko jest haram tylko myślami objęci na płonących od żaru piaskach o tym piszą o tym mówią o tym śpiewają a jednak nikt nie odważy się nazwać miłości po imieniu Klaudia Gasztold

Zmęczona skóra przeciąga się w próżni ciała. Zmęczone ramiona wiatraków nadmiarowo upłynniają przemielone szelesty wiatru. W sieci rozmytej kształtem milczącego zmierzchu ostatni ptasi klucz uchodzi jak bogowie z pejzażu spojrzenia u kapiteli nieba, porysowanego w głębi lśniącym żłobieniem, wypalającym się ociemniałą czerwienią fioletu, który pęka jak nagły świst kuli… Gasnę.

Most Bronisław na Wiśle — Bronek z drewna się trzyma. Wiry z brązem się mielą tuż za haustem olbrzyma. Czaple nad Bronisławem majestatycznie w brzosty przelatują, a dalej człowiek za złożem, wzrostem szybów przegania wiatry ponad groble i pola. Za starorzeczem dudnią na Bronisławie koła. ------------------------- berstьje — z języka staropolskiego — las brzostowy (wiąz górski)

śmieszna choinka na przekrzywionym czubie chwieje się gwiazda

szaroniebieski dzień zielony sen się śni chowam czerwone ozdoby więcej spokoju Choinka na niebiesko mniej czerwieni

@huzarcDziękuję, dokładnie o to mi chodziło :) @KOBIETA Czasem tak jest, dziękuję :) @Rafael MariusWitaj w klubie :)

@infelia Ja się serio zastanawiam, kto wytrzyma z taką megierą. Alkoholizm to samo zło, ale w tym wypadku chyba jednak mniejsze...

@hollow man niechętnie ale się zgadzam;) z Tobą. Chociaż lubię czary- mary;) zatem, podsumowując: norma jest czymś bardzo szerokim i zależnym od uwarunkowań społeczno- kulturowych np. grupy odniesienia. Inne normy odnajdziemy na przykład w szpitalu psychiatrycznym, w systemach opresyjnych lub zniekształconych. Człowiek jako jednostka jest częścią systemu. Dopasowuje się lub nie. Najczęściej „ inni” próbują go „ dopasować”. Przełamywanie schematów bywa kosztowne;) przychodzi siostra Ratched i wymierza sprawiedliwość? ;)

A gdy plany runą Niczym mury twierdzy, A gdy marzenia prysną Niby mydlane bańki, Gdy odrą Cię z litości Niczym zwierzę z futra, Zostajesz prawdziwy Ty.

@KOBIETA No cóż... Gdyby psychologia nie starała się ujmować zjawisk w mierzalne pęczki, przy zachowaniu zasad naukowości, to tym łatwiej zamienić mogłaby się w czary-mary, myśl pozytywnie, weź się w garść i nie marudź. Ale co do zasady - zgadzam się. Psychologii nie da się uprawiać w oderwaniu od uwarunkowań kulturowo-społecznych, a to one tworzą te ramy. A wtedy mamy całą dyskusję co to jest "norma", a co "już nie". To widać, na przykład, w "Locie nad kukułczym gniazdem".

nawet w zimę pełną tajemnic zbiorą jagody nie spłoszy ich przechodzień nagły wiatr z ukosa i śnieg co mruży oczy a kiedy zmarzną watą z cukru okładają dłonie bez wzgledu na prognozy mają własną pogodę

@Tectosmith @violetta dziękuję, więc zabieram się do pisania i oddawania szaleństwu, oczywiście z "malutkimi" przerwami na przygotwania świąteczne ;=)

Witaj - miło żen uroczy - dziękuje - Pzdr. Witaj - staram się tak pisać by nie było pod górkę - czyli prostym słowem - i jak widzę udaje mi się z czego się cieszę - dziękuje za kolejne czytanie - Pzdr. Witaj - cieszę się - dzięki Pzdr. @Natuskaa - @Rafael Marius - @Berenika97 - @Wochen @huzarc - @violetta - serdecznie wam dziękuje -

Witam mam 15 lat , jest to mój pierwszy utwór c: „Magia Świąt?” Za oknem szary, ponury dzień; Każdy człowiek snuje się jak cień; Gdzie ta magia świąt i świątecznego blasku?; Każdy człowiek jest jakby w potrzasku. Zagoniony codziennymi sprawami do tego stopnia, że życie niezwykle trudne czasami. Mijają się w sklepach różne twarze kupując świąteczne prezenty; Jak na zawodach: Kto będzie lepszy? kto więcej zapłaci?. Tymczasem w życiu nam się to nie opłaci. Bo cóż zostanie z gonitwy za pieniędzmi, czas ulotny, szybko przemija, a ludziom często go brak, o jakże smutny ten świat. Skupiamy się na rzeczach chwilowych, przemijających, zamiast na relacjach na długo w sercu i pamięci zostających. Zamiast na uczuciach które życie upiększają i sprawiają że chwile cudowne się stają. Mimo że moje gadanie może zbyt proste na ten świat, bo ciężko go pojąć ot tak. Ale choć w te świąteczne chwile skupmy się na tym, by pięknie spędzić czas: ulotny, kruchy. Który każdemu z nas kiedyś powie pas. J.A.

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję! Poruszyłeś bardzo ważny temat. Rzeczywiście, tradycyjna historiografia koncentrowała się głównie na wydarzeniach polityczno-militarnych, podczas gdy codzienne życie, praca kobiet i dynamika demograficzna były często traktowane jako tło, nie główny temat. Masz rację, że wzrost liczby ludności polskiej w XIX wieku miał ogromne znaczenie dla zachowania tożsamości narodowej i późniejszego odzyskania niepodległości. Kobiety odgrywały w tym kluczową rolę - nie tylko jako matki, ale też jako nauczycielki (domowe i na tajnych kompletach), strażniczki języka i tradycji, organizatorki życia społecznego. Warto jednak pamiętać, że kobiety długo nie miały równego dostępu do edukacji, archiwów, publikacji naukowych. Pisały pamiętniki, listy, prowadziły salony literackie - ale te formy były traktowane jako "mniej poważne" niż akademicka historia. Dopiero w ostatnich dziesięcioleciach historycy zaczęli systematycznie badać te źródła i pokazywać pełniejszy obraz epoki. Dziś rzeczywiście potrzebujemy więcej opowieści o codziennym heroizmie - o tym, jak w trudnych warunkach zaboru utrzymywano gospodarstwa, wychowywano dzieci po polsku, organizowano życie wspólnoty. To historia równie ważna jak ta o powstaniach. Pozdrawiam. Ps. Bardzo podoba mi się książka - świetnie się przy niej relaksuję! Poznałam Janka - mentalnego bliźniaka Marka i tak samo go polubiłam. Wyobraziłam sobie Ciebie na kortach Florydy. :)) Ciekawa jestem, dlaczego znowu pojawiła się piękna Niemka - one nie mają dobrej opinii, jeżeli chodzi o urodę. Przeczytałam 60% i już sie martwię, że niedługo skończę - a lubię się czasami delektować fajnymi opowieściami. @hollow man Bardzo dziękuję! :)

@MIROSŁAW C. W Twoim wierszu jest niesamowita energia i kontrast między ludową, żywiołową religijnością a oficjalnym, kościelnym porządkiem. Bardzo mi się podoba!

Za omszałą opoką przy rzece, gdzie dojdzie się tylko idąc w dół, stoją dwa krzesełka — i wiklinowy stół. A na nim sztućce z traw wodnych splecione przez nimfę bez oblicza, dla której zawsze — och zawsze, tonę! I karmi mnie ona, i powody wylicza, dla których lepiej mi będzie z nią — przy marnym świetle znicza —

@infelia Dzień będzie się bronił z powodzeniem - ale my nie mamy na te przepychaniki żadnego wpływu. @Lenore Grey poems Bardzo dziękuję! :))

Niepokoi kometa Heroda. -Przepowiedni sens wierny kto poda? Król żydowski się rodzi. Ale gdzie? O co chodzi? Kto wyjaśni, nań czeka nagroda. Rwie ze złości jedwabną koszulę. -Ktoś cokolwiek rozumie w ogóle? Kiedy złapię dzieciaka, zduszę go jak kurczaka, bo jedynym żydowskim jam królem! Tu doradca mu szepce do ucha: -Królu, nie czas ci gniewem wybuchać. W celi siedzą magowie, może któryś coś powie. Każdy waszej miłości posłucha. Biegną straże po magów do lochów, otrzepują im dresy z paprochów. Przed Herodem wnet stają, i słów pilnie słuchają. A ten rzecze śród jęków i szlochów. -Król żydowski się rodzi i oto nie wiem kiedy i gdzie, a z ochotą przed nim klęknę w pokorze. Teraz przez was mu złożę dary: mirrę, kadzidło i złoto. Już wychodzą z pałacu Heroda. Agent mówi: Zysk lepszy niż szkoda. Gdy bobasa znajdziecie, dajcie cynk, gdzie jest dziecię. A jak nie, coś was spotka na schodach. Z pewnych słów teraz czerpią nadzieję: "Będę z wami przez tę odyseję. Nie dam skrzywdzić nikomu i sprowadzę do domu. Drogi kres się znajduje w Betlejem. Się dowiecie jak dojść od dzieciarni do dzieciątka, Józefa i Marii. I padniecie do nóg, bo narodził się Bóg. Ktoś bilety wam da do Szwajcarii."

@Clavisa Opowiem Ci anegdotę, bo z automatu mi się przypomniała. Gdy byłem dzieckiem, ojciec nagrywał występy artystyczne moje i brata na magnetofonie kasetowym marki Grundig. Gdy wyczerpał się repertuar z przedszkola, a ja nadal chciałem być nagrywany, wymyśliłem na poczekaniu piosenkę. Brzmiała ona tak: Płynie sobie statek Już niedaleko brzegu A ja już wyskakuję No i... Utopiłem się Ostatnie co słychać na tym nagraniu to zniecierpliwiony głos ojca: - A tam, głupoty synek śpiewasz. :))

@Wiechu J. K.Tak, jest różnica. Dziękuję za czytanie. Pozdrawiam.

Kolega ze Słupska znalazł sposób: na karierę poprzez aferę. Po prostu „słup”.

@infelia 🌻

@Leszczym Bardzo dziękuję! :)

@Robert Witold Gorzkowski No cóż... Patrialchalny model społeczny, mocne umocowanie w Kościele, bieda... Ale też taka refleksja, że być może za sto lat ktoś się pochyli nad późnym kapitalizmem i też zapłacze nad losem prekariatu.