Ranking

Gdyby tak grubszą skórę mieć i trochę twardsze spojrzenie, pewnie mocniejszy byłby sen, a dzień sprowadzał na ziemię. I żaden wiersz, więc każda myśl, praktyczną by została. Niepokój twórczy jeśli już, to na poziomie ciała.

W miasteczku zamieszkał indywidualista. Informację lokalny podał żurnalista. Życie mieszkańców nabrało kolorów, ustały nawet powody dawnych sporów. Miejscowi z uwagą nowego lustrowali i na plotkarskiej znalazł się fali: "Nic nie mówi, tylko spaceruje po parku, czyta książki,ale nie bywa na jarmarku, nie je mięsa, nie ma akcentu angielskiego, najgorsze - nie chodzi do kościoła naszego! Żyje sam, nie ma żony, dzieci ani psa. Pewnie coś z nim nie tak - mówią - dziwną ma twarz." Małomiasteczkowi zgodnie wreszcie orzekli: "On jest nowy i inny więc musi być winny!"

Modrym chabrem jak oczy łanów żyta, one zapatrzone wciąż tam w dojrzałe kłosy. Niwą bezkresną tym kwieciem wyszytą, brzaskiem syconym przez osiadłe rosy. Czy jesteś dniem i cienia cierniem. Latem upalnym, czy złotą jesienią. Wieczornym smutkiem czy ust tęsknotą Snem nieprześnionym, serca wzruszeniem. A może tyś nocą upojną i rzewną, tą która rosi stęsknione oczy, wiatrem co chmur skargą nad Łyną. Nie jesteś bajką z tysiąca i jednej nocy. Tyś dla mnie słońcem i niebem w błękicie, Jesteś moją śmiercią i moim życiem.

Ziemia poci się lipca ogniem -- a ja: boso, pijany ciepłem, żrę jeżyny z kolcami, jak leci, krwawiąc usta. Słońce warczy mi w żyłach jak dziki pies zamknięty pod skórą. Idę wśród wysokich traw, wśród motyli -- ostrych jak śliny dnia. Czas nie ma nóg -- leży w trawie, sapie z otwartym pyskiem, jakby chciał gryźć. Stąpam po jego bezkształtnym ciele, a moje stopy parzą go jak sen. Ciało aż dźwięczy -- światłem, jęykiem ziemi. Pełnia wżera się pod skórę, jak tajemnica wypisana cieniem na skórze. Noc ma język. Szorstki, jak język wilka. Liże mnie po karku -- zimna, słona jak krew z gwiazd. Zostawia ślad -- znak plemienny, wypalony oddechem. Kocham to. I wtedy biegnę. Nie po ludzku. Po zwierzęcemu. Na golasa -- jak dziki w lipcowym słońcu, bez wstydu, bez celu, bez pytań. Mam wszystko -- świat i lipiec we krwi, wolny jak wiatr, wolny bez granic. Biegnę, aż ziemia śpiewa pod moimi stopami.

Kobieta jedno słowo a tyle istnień Kobieta komuś należałoby wierzyć choć w głowie burza ja nie mam lęku chcę marzyć i pragnę w nią uwierzyć Istota jak ja zrodzona od razu do pokochania ja wiem że nigdy jej nie dorównam w ludzkiej naturze miłowania Ona uśmiechem łamie zapory dotykiem sprawia mi rozkosz Ona mi szepnie słówko do ucha niezdolny jestem do wojny.

jako dziecko zdzierałam strupy z kolan tworzyły się równe gładkie blizny nowe ciało na podobieństwo nieopierzonej kawki jeszcze myślimy o sobie inkubując pragnienia oddech ruch oddech krzyk milknę spójrz jestem silna lepię chmury układając jedną na drugiej niczym ciepłe poduchy z poziomej perspektywy można dostrzec stopy Boga

-Mistrzu, co robić, kiedy małżonka gazuje. -Musisz jej pomóc, słychać, że brzuch dokazuje, masuj go delikatnie, trzewia wtedy zmiękną, lecz nigdy zbyt mocno, bo żona może pęknąć.

Śniłem cię — jak śni się zapach nieznanej jeszcze skóry, nim dotknie go wieczór w niepojętym geście światła. Twoje imię nie padło ani razu — a jednak w każdym drgnieniu powieki odnajdywałem jego cień. Byłaś tylko spojrzeniem, które zatrzymałem zbyt długo — i właśnie to „zbyt” zaczęło we mnie pulsować. Nie wiem, czy to grzech — czy tylko światło odbite w źrenicach, które wiedzą więcej niż chciałyby przyznać. Czasem myśl o tobie jest jak tkanina — przeźroczysta, chłodna, lecz przyciąga ciepło dłoni, której nigdy nie miałem odwagi położyć. Między nami jest przestrzeń wypełniona nieobecnością — tak gęsta, że mogłaby być dotykiem. Kocham cię z daleka — nie przez brak bliskości, ale przez bliskość, której nie wolno było spełnić. A jednak czasem, gdy noc oddechem rusza firankę, mam wrażenie, że byłaś tuż obok — i tylko niedomknięty wers nas dzieli.

@Robert Witold Gorzkowski piękny i poetycki. Coś się ze mną w środku dzieje- rozbroiłeś mnie- lub to czułość. U Romy dałam początkowy fragment "Rozmowy lirycznej" więc tutaj jej dalszą część. - Powiedz mi jak mnie kochasz. - Powiem. - Więc? (....) I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz. W niebezpieczeństwie. I na karuzeli. W morzu. W górach. W kaloszach. I boso. Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą. I wiosną, kiedy jaskółka przylata. - A latem jak mnie kochasz? - Jak treść lata. - A jesienią, gdy chmurki i humorki? - Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki. - A gdy zima posrebrzy ramy okien? - Zimą kocham cię jak wesoły ogień. Blisko przy twoim sercu. Koło niego. A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

Zanim nauczyłam się mówić, już wiedziałam, że muszę milczeć. Twoje kroki po podłodze brzmiały jak wyrok. Nie tuliłaś — warczałaś. Nie pytałaś — oskarżałaś. Zamiast bajek – awantury. Zamiast snów – ściany, co słyszały wszystko. Pamiętasz? Bo ja pamiętam. Jak trzaskałaś drzwiami, jak wracałaś pijana, i plułaś we mnie jadem, który miał mnie połknąć. Byłam tylko dzieckiem. Twoją córką. Twoim lustrem. Twoją ofiarą. Zabrałaś mi dzieciństwo, jakby było twoje. Zostawiłaś mi w głowie krzyk, którego nie da się wyciszyć. Nie płacz teraz. Nie tłumacz. Nie wracaj. Bo ja nie jestem już tą małą dziewczynką, która błagała, żebyś ją w końcu kochała.

a po cóż mi to wiedzieć czy grudzień to, czy jesień? kiedy listonosz życie miłosny wiersz przyniesie. i po co nam, to wiedzieć czy jazz, czy bossa nova? symfonia na dwa serca byleby rym pasował. jedwabną nicią wzruszeń subtelnie cię oprzędę i o czymkolwiek innym już wiedzieć nic nie będziesz. tak się zasłuchać umiem na umór, bezprzytomnie bylebyś chciał na zawsze - to z tobą się zapomnę.

@Berenika97 tak wiem, ale tu chodzi o coś innego o granice w sztuce i interpretacje autor napisał mniej lub bardziej świadomie i dany utwór już funkcjonuje nie da się go usunąć z Internetu. Mnie bardziej chodzi o spontaniczność i wolność wypowiedzi. Boję się że autorka będzie cenzurować swoje utwory a to by było najgorsze dla jej rozwoju.

@Roma Kochaj mnie. Erotyk subtelny. Jestem pod wrażeniem. Poetycko bardzo. Pięknie. Skojarzył mi się z "Rozmową liryczną" Gałczyńskiego fragm. - Powiedz mi jak mnie kochasz. - Powiem. - Więc? - Kocham cie w słońcu. I przy blasku świec. Kocham cię w kapeluszu i w berecie. W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie. W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach. I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona. I gdy jajko roztłukujesz ładnie - nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie. W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku. I na końcu ulicy. I na początku.

Autorzy: Michał Leszczyński plus AI. Rynkowo Świat się kończy i umiera i trwoży rozwydrzone słowa milkną ukradkiem o istotnym ważnym i nieprzeciętnym podziały przeklinają każdy już wyklęty strach mas promieniuje nieprzeciętnie (co lepsi pisarze te zjawiska opisują) A w Krakowie na rynku dalej Sukiennice i niepodległe knajpy człowiek bawi się z człowiekiem płyną rachunki ceny niewybrzydzane co piękniejsze niewiasty wabią striptisem A w Krakowie na rynku rezonują głębsze pieśni w przestrzeń mężczyzna wprowadza kobietę w wieczór singielki planują sute święte małżeństwa planty obrastają w letnie życie z liśćmi a w Krakowie na rynku pradawnym zwyczajem wszyscy artyści są o krok do przodu przed pozostałymi barwniej opowiadają oraz sprzedają bajer kamienice stoją jak stały choć chcą tańczyć A w Krakowie na rynku podpływają roześmiane drwiące rozmowy szastają torebki i darmozjadają kieszenie chłopak za rękę (oby) dziewczynę w bryczce poeci bazgrzą aż uratują świat wierszem Warszawa – Stegny, 20.06.2023r.

Powiedziała dziś róża do jodły stuletniej Podziwiaj moje kwiaty szkarłatem swym świetne, Me pąki eleganckie niczym biżuteria, Podobnych nie odnajdziesz w lesie ni na prerii, Aromat delikatny, wykwintnie słoneczny, Nie dorówna mu migdał ani irys mleczny. I tak chwali się dalej, przez godzinę całą, I przechwałek jej ciągle mało, mało, mało. Aż w końcu jodła rzekła: Świetna twa uroda, Jesteś wciąż elegancka, szykowna i młoda, Lecz powiem ci w sekrecie (choć nic to nie zmieni) Twe piękno nie przetrzyma – najbliższej jesieni, A ja choć niepozorna, tak, jak siostry moje, Cały wiek już w tym miejscu niewzruszenie stoję, Gdy po tobie gałązka pozostanie mała, Ja nadal na tym miejscu dumnie będę trwała…

@Berenika97 Widzę, że jest szczere, a może bardziej czuję... i to jest dla mnie najpiękniejsze i najważniejsz. Nie wiem jak mogłaś pomyśleć, że infantylizujesz portal? Nie powinno Ci to nawet przejść przez myśl. Ale co do tego, że będziesz pisać nadal, tak jak chcesz, ile chcesz i o czym chcesz, to świetne podejście i się do tego podłączę :) Blaszko, rozwaliłaś mnie tym, dziękuję :) mam nadzieję, że dobry :) @Migrena przecież tego nie robię :) będę pisać dalej i nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby przestać ;) @piąteprzezdziesiąte będę uważniejsza. Nie myślałam o tym w ten sposób, napisałam ten wiersz ot tak i nie liczyłam się z konsekwencjami. Przykład, który podałaś jest bardzo wymowny i dał mi dużo do myślenia. A pomysł z dopiskiem "dedykowany", jak przyjdzie mi do głowy jakiś kolejny wiersz tego typu, na pewno wykorzystam. Dziękuję bardzo. @Robert Witold Gorzkowski Cały czas myślałam, że jest tak jak pisałam wcześniej, dzięki za wyjaśnienie

Ciemno na dworze w pokoju są świece a błysk przeszywa…

@Roma Kiedyś pewna artystka zdecydowała się na performance i pozwoliła widzom robić ze sobą cokolwiek im się zamarzyło z użyciem dedykowanych przedmiotów. Zostały przekroczone wszystkie możliwe granice, bo w pewnym momencie artystka zaczęła obawiać się o swoje życie. Tą artystką była Marina Abramović, a eksperyment odbył się w 1974 r. Od tego czasu minęło pół wieku, a odbiorcy w obecnych czasach są chyba gorsi, niż wówczas. Niestety. Użyte w wierszu środki przekazu mogą okazać się zapalnikiem dla pewnego rodzaju odbiorcy... I jedyną granicą, jaką może lub powinien uczynić Autor przy podobnych wierszach jest delikatna sugestia i dopisek Dedykowany. Żeby informacja «zabaw się mną / mów do mnie brzydko» nie okazała się zaproszeniem dla pewnej grupy użytkowników darknetu. Pozdrawiam.

@Annna2 każda miłość nawet czasem niespełniona jest cudowną inspiracją sonet na 10 serduszek - szkoda,że można zostawić tylko jedno jak samotne i porzucone POEZJA Aniu i tyle... nic dodać nic ująć

Życie rzeczywiście jest jak Enigma i Trójkąt Bermudzki razem wzięte zagadka do świata końca zostanie nierozwiązana W najpiękniejszym liście nie poskładam w słowa niepojęte strofami też nie zapiszę Życie jest jak Enigma trudne jak podróż w stronę słońca rozwiązania może nie usłyszę I nie poznam tej tajemnicy Pana mojego Boga dlaczego rany serca tak bolą siarczyście a przeszłość jest jak stygmat

@Annna2 Twoje słowa — jak rosa na liściach poranka, dotykają duszy cicho, bezgłośnie, jakbyś malowała sercem pejzaże z tkaniny światła, z oddechu miłości. Piękna miłośc, a Łynę mam na wyciągnięcie ręki. :)

@Migrena Na golasa -- jak dziki w lipcowym słońcu, bez wstydu, bez celu, bez pytań. I nie masz powodu- bo tu jest samo piękno Esencja piękna.

powiedz jedno słowo więcej a czas popłynie a może może jeszcze nie mów nic poczekamy na jesień czas zbierania owoców zobaczymy jaki będzie plon teraz cieszmy się niedopowiedzeniami 7.2025 andrew

@Gosława i ja lubię poezję Romy.

@Robert Witold Gorzkowski I świetnie, bo to piękny poetycki wiersz. Ja go odebrałem jako poezję finezyjną i tajemniczą. Subtelną ale z dużym dynamizmem intelektualnym. I przecież wszystko biegło utartymi szlakami poetycki h komentarzy aż do "tamtego" glosu. Początkowo nie rozumiałem przestrogi Gosławy -- teraz już wiem.....

@Relsom kolejny wiersz który mnie zatrzymał Dla mnie najładniejszy z wszystkich które tu opublikowałeś

@Migrena nie kłóćmy się jak politycy zachowajmy uprzejmy ton i na poziomie słowa w końcu to portal poetycki.

na płocie przez który chodziłem na pachtę znalazłem wspomnienia na trzepaku beztroskie uśmiechy przeszkadzające okiennym sąsiadom na staruszku drzewie ostrą strzałę przebijającą lubiane serce w piwnicy pierwszy pocałunek który do dziś mnie kręci widze te wszystkie chwile jakby w zamglonej oddali choć są tylko we mnie to mimo to ciągle mnie cieszą

Chmury w warkocze Ciach! — siekierą spiorunowane, Spada deszczowa głowa, Mocno zdziwiona. Leje, leje, leje... Kalosze porwał pies, Kapotę diabli ponieśli I dokąd mi wlec bose nogi? A kapie, a kapie, aż hej! Kapelusz dziurawy, I dach mocny w gębie Trzeszczy i skrzypi. Łup! — oknem w skroń, Prask! — wierzgającymi drzwiami w plecy, Babam, babam, babam... I błysk w ślepogały. Szyyy... grryyy... BUM! Żaba — plusk! — w kałużę strachu pod nogami, I chodu — w podskokach, I hyc, i myk... Pod pryczą wtulony, W kłębach pajęczyn Scyzoryk dobywam I dłubię w ścianie: TU BYŁEM JA...

@Robert Witold Gorzkowski Ja też z przyjemnością przeczytałam Twój komentarz, bardzo dziękuję!

@Bożena De-Tre kocham pisać sprawia mi to niesamowitą przyjemność ale szkoda że nie mam jak tego bardziej rozkrecic @Bożena De-TreDziękuję ❤️🫶🏻

Yeyu, jaki klimat! Obłędny! Bardzo, bardzo mi się podoba. Jest tu jakaś tajemnica. Może triquerta? "Cokolwiek zrobisz, wróci do ciebie z potrójną siłą." Jestem zachwycona! Pozdrawiam.

@Berenika97 Tak, można małżonkę na małżonka zmienić, w zależności od sytuacji:). Pozdrawiam

@Annna2Dziękuję! Chciałam ułożyć ładne zdanie, ale Słownik Gwary Warmińskiej nie działa. :( Więc jeszcze raz - duże dzięki!

@Konrad Koper dobre, czasem tak jest

@Migrena No wiesz, to chyba działa w dwie strony, Ty mnie rozczulasz pierwszy :)

@Annna2 Dziękuję. Nawet nie wiesz jak Twój komentarz na mnie dobrze zadziałał.. To nie jest tak, że ja się poddaję, albo wstydzę tego wiersza. Żadnego się nie wstydzę. Tak tylko pomyślałam, że skoro razi w oczy, to po co? Mi naprawdę daleko do prowakcji. Myślę, że Ty akurat to wiesz, po tym co w tym, ale nie tylko w tym i nie tylko w moich wierszach dostrzegasz. @Relsom aaaa kojarzę. Sporo tutaj opowijczyków :) i dziękuję :)

nad morzem w deptaku w… można popatrzeć na pary tak pewnie będzie w raju ON i ONA idą uśmiechnięci wpatrzeni w siebie wiek nie gra roli ON prowadzi ją za rękę a ONA ONA jeszcze wczoraj nie wiedziala że tak wygląda szczęście 7.2025 andrew Wakacyjny zapis oparty na faktach

@Annna2 Niestety Dziś często nie chcemy pamiętać, udajemy... Nie chodzi IM o hołdy,pragną naszej radości,chcą jednak pamięci, Ku przestrodze. Pozdrawiam serdecznie Spokojnego dnia

@RelsomNajpiękniejszy! 💞

Jak ja zazdroszę umiejętności pisania takich "oka mgnień"

@Annna2Bardzo dziękuję! Często po drodze niszczy, ale czasami wietrzyk jest przyjemny. :) @Łukasz JasińskiBardzo dziękuję, lubię logikę.! @Konrad KoperOjej! Takiej oceny się nie spodziewałam! Bardzo dziękuję!

Rzekła raz świnia biała do krowy łaciatej: - Całym ciałem się dziele z łakomym tym światem, A on mnie nie docenia. Ludzie są niewdzięczni, O trudzie mym codziennym nie mają pojęcia. Ciebie za to hołubią. - Widzisz, rzekła krowa, W wypowiedzi twej prawdy ledwie jest połowa, Mnie cenią domownicy oraz przyjaciele Za to, że już za życia bogactwem się dzielę…

@piąteprzezdziesiąte Nie piszę pod publiczkę, jasne: dziękuję za poczytanie i komentarz... Łukasz Jasiński

@ireneo Też czytam ….mówię nie o czlowieku a o wierze że coś więcej jest.Siła …energia..moc przemijania i wiara że chociaż wszystko kończy się!Ma sens …chociaż żal odejść” ja nie odchodzę „-:)A tak ogólnie warto być dla siebie milszym…bez wartościowania oczywiście.Z pozdrowieniem od♥️

część I Samirę o oliwkowej skórze (jest aniołkiem?), zbudził trzask szyby, jakby pękała noc a niebo krzyczało. Najbardziej chciała uchronić marzenia o miejscu, w którym śmiech nie cichnie. Nie będzie tu cudu, dziś nie pojawi się Prorok, Mesjasz ani Chrystus. Drzewo rodowe Samiry spłonęło. Zostały tylko osmalone gałęzie, bez liści. Ubrana w obce spojrzenia, zamknęła spiżowe drzwi duszy. Spogląda teraz przerażonymi, hebanowymi oczyma na świat, a ten woła: "Uśmiechnij się, przecież zostałaś wśród żywych!" część II Samira: Patrzysz na mnie, jakbyś widziała święty obrazek. A ja uczę się oddychać cicho, żeby nikt nie słyszał, że żyję. Nie chcę być aniołkiem, nie pamiętam Kany. Pamiętam krzyk matki i popiół na chlebie. Jest we mnie wstyd, że przeżyłam, braciszek był młodszy o jedno uderzenie serca. Nie umiem się uśmiechać.

jesteś jak rzeka na którą wczoraj patrzyłam spokojna i czuła skoncentrowana między dwoma brzegami żłobiąca ziemię aż do zdarcia cienkiej tkanki szuwarów nadal słyszę marcowe trawy skrzypiące pod stopami blade łodygi oplatające stopy tylko żaba jak radosny punkcik w tym nadal obumarłym pejzażu Mazowsza lubię sposób w który mnie dotykasz gładząc opuszkami palców spierzchnięte usta tuż po kiedy oddech ciepłem otula przestrzeń wypatrujesz ostrego światła na pograniczu koronki stanika bez pośpiechu mówisz a ja wiem że tylko tobie ufam

Posadziłem kwiaty po środku jeziora, jutro zakwitną chyba że utoną. Posadziłem kwiaty na polu pod słońcem, jutro zakwitną chyba że wcześniej zwiędną. Ludzie idą i zbierają kwiaty do stóp rzucają komuś kto wydaje się być ważnym. Usypcie dywan z kwiatów niech osobistości będzie lepiej iść i niech nie kaleczy nóg. Rozpalą kadzidła i zabiją dzwony, procesja rusza pora zacząć święto. Ogniem zaznaczą teren, ogniem otoczą wiernych, niech nikt ich nie skrzywdzi. Idźcie do swoich bo ogień gaśnie potem głupimi was nazwą, Ci co są tylko skąpi. Przewodnik czeka i wskazuje drogę sam wyznaczył trasę, lepiej iść i o nic nie pytać. Rozrzucili monety po środku kwiatów wymieszane z ziemią ktoś kiedyś znajdzie. Głupi i chytry idą razem i zbierają kwiaty tam gdzie idą żaden kwiat nie kwitnie.

A i tak robię swoje, bo: ten portal działa tak, iż moje teksty i komentarze są czytane przez towarzystwo wzajemnej adoracji - nieoficjalnych cenzorów, otóż to: im większa aktywność - tym bardziej jestem widoczny, na przykład: w dziale (okienku) - ostatnio - komentowane... Łukasz Jasiński