Ranking

miau zapraszam cię na dach z widokiem na wszechświat i jedyne o co proszę nie rozdrapuj mi nieba patrz gwiazdy świetliste oleandry niczym wizerunki bóstw nakładające się na siebie oczekiwania i nadzieje po drugiej stronie nocy gdzie jeszcze nie byłem miau miau (Lifting2025)

Kiedy naród podzielony, mąż i żona z innej strony, to z rozwodem się nie czeka, bez rozprawy sąd orzeka. Zbytnia zwłoka sprawić może że spotkają się na SOR-ze.

pozwolisz mi na jesień tego lata? mimo że wróciły bociany, a świat pachnie rabarbarem i czereśniami… pobędę jeszcze chwilę smutna, pod ciepłym kocem, ogrzeję zimne dłonie i stopy, dobrze? i proszę, nie mów: jak pięknie, nie mów: zobacz, przecież patrzę, do zatarcia w biel i widzę. nie podtykaj mi pod usta pysznych słów, nie proś, żebym spróbowała — ćwiczę język od dawna. zjadłam pierwszy dzień lata, potem kolejny, dziś kolejny. wiesz, bo za każdym razem trzymasz mi włosy po. i wiesz, że się staram, że mam apetyt i źrenice wiecznie rozszerzone, proszące. (pozwól mi na jesień tego lata)

milczenie to nie wszystko milczenie to za mało (czasem po prostu brak słów) w milczeniu może tkwić upór i zakryta agresja (nie, bo nie!) milczenie jest nabrzmiałe milczenie jest bolesne milczenie to początek do oswobodzenia w ciszy

Zapewne każdy skądś wyszedł, zostawił inne drzwi. Wstaw tu zaimek "ja" lub, jeśli wolisz, "my." A teraz jedziemy przez życie, nurkując w telefonach, zwalczając kaca przed "party," czytając o demonach I marząc o tym, że jest to - jedyny autobus Choć złudne to marzenia - za chwilę wsiądą oni: na jednym dworcu lepszość, na innym - doskonałość i nigdy nie będziesz pewien, czy twoja własna nieśmiałość - nie każe zostać ci tam, gdzie nie sprzedają miejscówek Choć zawsze można wysiąść, zakupić inny bilet Podobno "życie to podróż"? Zapewne. Tylko przejazdem. Przez smutne miasto: "Chwila" ...

chyba ciut zbladłam trochę mi słabo tak jakoś sprawnie słowem zaprzątasz chowam co widać popadam w popłoch byś nie zobaczył tego co w kątach w jednym ugołku mieszka nieśmiałość w tym po ukosie troszeczkę wstydu nie lubię sprzątać niech sobie będą nie znam luksusu tym bardziej wygód i cóż powiedzieć kiedy darujesz cuda upięte finezją zmyśleń tulę do siebie a lokatorów omiotę wzgardą do diabła wyślę

W niebie wcale nie jest tak nudno tu nie trzeba co dnia biec do tramwaju aby na szóstą zdążyć do pracy nie ma rozmów z szefem o płacy zamiast lasek są same piękne anioły co mają błękitne oczy i jasne włosy i nie ma nigdzie lepszych od tych w raju zamiast kawy nektar nieśmiertelności bez zmartwień o własne i bliskich losy i niepotrzebne są nikomu żadne bibki albo w bufecie śledzik i jeden szybki na żarty też nie przychodzi już ochota bowiem ciekawe rzeczy są na chmurze bo boski raj to kraj naprawdę mlekiem i miodem płynący i cudowna doń prowadzi brama złota jak tu nie zaśpiewać pieśni w chórze znanego hymnu do miłości w niebie wcale nie jest tak nudno bo nikt się nie martwi o renty i emerytury albo o jakieś spory wokół jakiegoś trybunału i radośnie tu bardziej niczym od ekstra kawału życie toczy się wolniej i czas płynie pomału pomyśl o tym czasem gdy spojrzysz do góry w niebie wcale nie jest tak nudno a jak w to wszystko nie wierzysz to trudno…

Milcz do mnie jeszcze Bo twoje milczenie Ust moich słodkie wywołuje drżenie I każdym słowem niewypowiedzianym Leczysz mą duszę i zabliźniasz rany Milcz do mnie jeszcze W twych oczu spojrzeniu Widzę co czujesz, pomimo milczenia Twe oczy błądzą po ciele mym wszędzie Czuję że się zatracam w tym obłędzie Milcz do mnie jeszcze Dotyk twoich dłoni Sprawia że ciało moje całe płonie I jestem twoja, dzisiaj i na wieki W błogiej rozkoszy zamykam powieki Milcz do mnie jeszcze Choć wciąż nic nie mówisz Wiem że znów kiedyś u mnie się pojawisz Splecione ciała w uścisku miłosnym Znów się połączą milczeniem radosnym

Znamienne są czyny w przestrzeniach dziejowych płynące po ścieżkach do gniazd utajnionych w tym szale błękitu przerosłe przez oczy powoje kart wpisów z sztambuchów wyrwanych. W oparach poranka śródpolne kompleksy tu lasów grądowych połacie mocarne tu wyżyn krajobraz wysoczyzn rozciętych przez wąską dolinę równiny dorzecznej. Na chełmskim księstewku mieszana osada granica od wieków na Litwie tu była i z pasem niczyim dolina Żółkiewki oddziela Rusinów od Polski właściwej. Tu boje zacięte król toczył Kazimierz tu Ludwik Węgierski przepędził Jerzego przyłączył do Polski Chełm z Rusią Halicką gdzie w szarży pokonał księcia litewskiego. Po śmierci Jagiełły znów nowe jest prawo z dwóch krajów zrównuje tu szlachtę na wieki a Gorzków umieszczon na rusi czerwonej tu wziął w krasnostawskim początek powiecie. Składając dziś dłonie rycerską pieśń niosę nade mną chorągwie łopoczą sztandary i pomna zasługi poprzednich pokoleń Maryja im darzy w gorzkowskiej powale.

noszę zapach groszku ciepłego kamyka mówię płatkami ścieżkami żółtym latem między gałązkami urocze małe gniazdko będę słodką morelą do oddychania

Wzgórza Parnasu chłoną ostatnie światło słońce już spada milkną potoki wiatr zatrzymuje oddech boskie natchnienie sztuką jest światło nad Zatoką Koryncką płonie horyzont

Mniłowanie, szczajście i nieszczajście. I niebo ciasam szpetniejsze je. Z Warniji cole famelijo mojo, tlo tu żyć mogó. Gdzie jest XVIII- wieczne cudo, dar króla Fryderyka I dla cara Piotra I? Miejsce przechowywania Bursztynowej Komnaty było tylko kartą przetargową dla "Czerwonego Ericha" glejtem, gwarancją na przeżycie. Co kryje Wolfschanze jeszcze? Czy wojna skończyłaby się wcześniej, gdyby Stauffenbergowi się udało? Zespół bunkrów był znakomity pod względem militarnym. Gęsty las, Kanał Mazurski, jezioro Mamry z linią kolejową Węgorzewo- Kętrzyn. Co powiedziałby na to zwycięzca bitwy pod Tannenbergiem, zastopowałby czyn? Hindenburg swojego następcę nazywał niedouczonym kapralem, szaleńcem. Dziś resztki po mauzoleum feldmarszałka rozsiane po świecie. Być może piękniejsze są miejsca i nieba. dla Warmii wciąż bije moje serce. I ta miłość silniejsza niż życie. gyszychty- historie ciasam- czasem cole- cała famelijo- rodzina tlo- tylko (Gwara warmińska) -cdn-

zapomniałam brzmienie tamtych słów wyblakł dotyk ciepłych dłoni i dziś nie widzę obok twojego cienia dla ciebie zniknęłam pomiędzy palcami czasu który spędziliśmy osobno drżenie powietrza mówiło że to tylko wypadek przy pracy który jednak twa zbyt długo dziś już trudno odnaleźć tamte ścieżki zapuściłam korzenie w innym sercu a wyrwanie ich byłoby zbyt bolesne może jutro może kiedyś może nigdy

czereśniowy sad kusi dojrzałym owocem szpaki na pachcie

@Corleone 11 Myślę, że nie jestem mściwa. Wystarczająco trudne, a momentami wręcz bezwzględne, potrafi być samo życie. Mam osobiste doświadczenia w tym temacie – i nikomu, nawet temu, kto mnie skrzywdził, nie życzę źle. Takiego człowieka jest mi po prostu żal. Kiedy komuś umiera dziecko, a potem sam dostaje śmiertelną diagnozę – nie widzę w tym sprawiedliwości, ani satysfakcji, ani wyrównania rachunków. To nie zemsta. To tragedia. I choć los czasem wydaje się dopisywać "puentę", mnie ona nie cieszy. Nie daje ulgi. Nie chcę żyć w świecie, w którym cierpienie innych byłoby moim zadośćuczynieniem. Jeśli coś w takich historiach mnie porusza, to raczej refleksja nad tym, jak kruche jest życie, jak łatwo zaplątać się w wybory, które potem odbijają się na nas i innych. Nie mszczę się. Staram się raczej nie nosić w sobie ciężaru nienawiści, który zatruwa duszę równie skutecznie jak choroba ciało. Niektórych rzeczy nie da się naprawić – ale można próbować przejść przez nie z twarzą i zachować człowieczeństwo. Pozdrawiam wszystkich, którym nieobca jest gorycz, ale i ci, którzy mimo wszystko próbują wybrać współczucie – są mi bliscy. Dziękuję za lekturę i słowa. Ala

Dziś rocznica śmierci Dziadka! Dziś rocznica śmierci Mamy! Różne ich miejsca, ich daty Lat dwadzieścia siedem dzieli. = Sens pewny! – znają anieli! Ilustrował grafiką „Świece i lilie” program „Imagine”, pod moje dyktando.

Trochę jak Anakin Skywalker - zawsze w ruchu, jak określił go jednym równoważnikiem zdania jego mistrz Obi Wan (Ben) Kenobi. To porównanie jest jak najbardziej trafne. Także dlatego, że jako osoba przebudzona - a w następstwie tegoż postępująca ścieżką samoświadomości - mam, znów "trochę", z Jedi. Brzmi śmiesznie? Być może. Ale oprócz dbania o poziom umysłu i intelektualnych horyzontów przywiązuję stosowną miarę do rozwoju duchowego - albo energetycznego. To synonimy, co już wcześniej ajednokrotnie podkreśliłem. Do fizycznego również, na co składają się wiadome czynniki; nie nazywam ich tu więc. Mało tego: uważam, że każda osoba, dbająca o siebie samą w wyżej wymienionych przestrzeniach, jest częściowo jak Jedi. No i pasja, a właściwie pasje. Pierwsza to pisanie, które byłoby jednak amożliwym zarówno bez czytania, jak i bez pozostawania w świadomym kontakcie z esencjalnymi sferami mojego ja: z umysłem i z duszą. Ale umysł zestagnowany, czyli będący w stagnacji albo bierny, nie jest sobą i jako taki byłby mało użyteczny. A użytecznym ma być: czyli myśleć. Zasadniczo austannie. Robiąc sobie wolne tylko wtedy, kiedy naprawdę potrzebuje odpocząć. Ma także obserwować i zachowywać spostrzeżenia. A dusza, ciało wewnętrzne? Owa istotowa iskra, cząstka jak mówią, Osobowego Wszechświata, ożywiająca każdy - czyli wszystkie - żywy organizm, żywą istotę: obojętnie czy w formie roślinnej, zwierzęcej czy ludzkiej. Ona też ma być żywą, procesować samą siebie w rozwoju. Czerpiąc energetyczną esencję z zainicjowanych przez organizm, który zamieszkuje, materialno-psychicznych doświadczeń. Przyglądam się sobie. Analizuję przeszłość, układam plan na teraźniejszość, bo przyszłość przecież nie istnieje, składając go z konkretnych posunięć, opartych - bazujących - na poszczególnych decyzjach. Dzielę codzienność na to, co potrzebne, aby postąpić naprzód. Aby odcinek swego rodzaju przestrzeni - umownie nazywanej dniem i umownie nazywanej czasem - nabrał w mojej własnej teraźniejszości osobistego znaczenia. Napisałem te słowa, obejrzawszy się za siebie. Niedawno, po raz kolejny. Pierwsze zamieszkanie za granicą, w UK, po przekroczeniu czterdziestego czwartego równoleżnika. Druga pięciolatka w Królestwie Niderlandów. Trzy wydane książki, z czego dwie własnym sumptem, od dwa tysiące dwudziestego roku. Czwarta i piąta w tym roku. I podróże: trzy do Egiptu oraz po jednej do Brazylii, Maroka, Rosji, Sri Lanki, Tunezji i ostatnio Tajlandii. Chwalę się? Przemawia przeze mnie egoizm? Jeśli tak, to ten pozytywnie zdrowo-obiektywny. Mam fałszywie wstydzić się wysiłku? Urzeczywistnienia planów i osiągnięć? Zamierzeń? Nie. To obiektywizm. Mam pełną świadomość, że wiele osób osiągnęło znacznie wiecej. Zbudowały dom. Założyły szczęśliwe rodziny. Przeżyły tyle samo lat bardziej pomyślnie i bardziej owocnie. Zarabiają w dwa tygodnie tyle, ile ja przed dwa miesiące. Jak chociażby nasz pochodzący z Krakowa rodak, którego poznałem w Tajlandii, a który odwiedził ponad sto pięćdziesiąt krajów. Każdy odnosi sukcesy na swoją miarę, zgodnie z wykorzystywanymi możliwościami. Ale prawdą jest też i to, że umniejszanie własnych to fałsz i samoszkodzenie przez obniżanie poziomu - zasobu - osobistej energii. Na ile jesteś? Osobą, którą chcesz być? Wiedeń, 2. Lipca 2025

Zamkniemy się w domu, Za oknem zostanie zmęczony świat. Przyniosę tylko ciepłą herbatę i garść lasu po burzy. Nasze miękkie słowa ukoją duszę jak żywiczny mech. A potem cisza – puszysta jak koc i dotyk, co budzi pragnienia. Znajdziemy tu wszystko, czego nie dał nam dzień.

- To ostatnie dni - popatrzył na kalendarz, skreślając zaległy - ostatni - Piątek i od razu bieżącą Sobotę. Mając świadomość tej prawdy bez zaglądania doń. - Czy przyjedziemy tu, pomyślał o Marcie i sobie. Na pewno tak, ale kiedy? - To ostatnie dni i ostatni week-end - umysł podsunął mu kolejną myśl. - Marta miała rację mówiąc, że zleci. Zleciało. Chociaż blisko trzydzieści dni wydawało się długim czasem... I takim było. - Pierwszy raz jestem poza Polską tak długo, skonstatował. - Jeszcze ten wieczór i sześć dni - pomyślał. - Ostatnia Niedziela tutaj, ostatni pełny dzień. W Poniedziałek rano wczesna pobudka i kilkugodzinna droga na lotnisko w Pekinie, aby zdążyć na samolot. Potem lot przez strefy czasowe do Wiednia z międzylądowaniem w Paryżu. Wtorek i Środa tam, żeby trochę odpocząć, zobaczyć miejscową operę, o której przed laty wspominał azapomniany wielbiciel i znawca muzyki klasycznej, Bogusław Kaczyński. - W Czwartek będę już w Warszawie, Piątek na domowe sprawy. Trochę posprzątać w mieszkaniu po miesięcznej aobecności i spakować rzeczy przed spotkaniem z Martą. Przecież przed nami wspólny tydzień - rozpromienił się. - Dni w jej mieście. Rozmowy. Spacery. Kwiaty i wizyty w kawiarniach i muzeach. Kto wie, może nawet pierwsza kłótnia? - zastanowił się. - W końcu na pewne sprawy mamy różne poglądy. Ale jedność zdań na siłę jest absolutnie bez sensu. O wiele bardziej istotne są szczerość i autentyczność. - Rozmowy - podjął wewnętrzny dialog. - O tym, o czym jeszcze nie rozmawialiśmy. O tym, o czym teraz właśnie pora przyszła porozmawiać, kiedy już jesteśmy "My", a nie "Ty i ja". - Obiecałem ci, Marto - zawrócił myślami do ich ostatniej rozmowy - że zmodyfikuję swoje plany, powzięte długo przed tym, gdy zaproponowałem bycie razem. - Siedziałaś wtedy na kanapie w twoim salonie, pochylona w moją stronę, ja na podłodze przed tobą. Ująłem i trzymałem twoje dłonie, emocje zastygły ci twarz w oczekiwaniu, co powiem. Co zdecyduję. Nigdy wcześniej miałaś ją tak napiętą. Wiem to na pewno... - Wiem, że czekasz - znów uśmiechnął się do siebie i do swoich myśli. - Zleciało: miałaś rację. To jeszcze tylko kilka dni. Tylko i aż. Pekin, Paryż, Wiedeń, Warszawa. I Gdańsk, gdzie cię spotkałem wskutek zbiegu okoliczności. Gdańsk,w którym wszystko między nami się zaczęło. - Życie uparcie wiedzie mnie nad morze - pomyślał. Hua-Hin, 28. Czerwca 2025

Zielóne górki i torfoziska, jyziora, strugi i kapelki przy drodze. Las chojinami i jeglijami tak puchnie, takych parfinów nie łoddo. Ptoki tak spsiywajó, jekby jam chto gwolt psieniandzow za to zapłaciuł. I gałajzie łod szczepów co tunel robzió, tlo jek bojki oglóndoł. Codziennie z ratuszowej wieży melodię słychać. Z Hymnem Nowowiejski miał kłopot, z tekstem. Bo albo nie dociera na czas do Olsztyna, albo data koncertu przekładana po raz kolejny. Mimo to dwa tygodnie wcześniej słowa ukazują się w Gazecie. Wszystkie ręce na pokład- Quo vadis" trwa, propolska akcja plebiscytowa. Z autorką Hymnu trzeba się spotkać, a potem z drugą Marią- Zientarą- Malewską. Leśne toponimy kryją niejedną historię. Tam za wykrotem można spotkać sarnę, pleszki, a one stare drzewa lubią pnie, i raniuszki co budują gniazda z resztek mchu, a potem chowają w jałowcu. "Wróćmy nad jeziora, tam gdzie noc w szuwarach śpi." Zobaczyć kamienny obelisk- tam gitara Klenczona wciąż żywa, lśni. Słowa ze mną zostaną, a w każdym zielony anioł. Będą klangorem żurawi niemożliwym, okiem czapli białej jak bazyliszek. W nitkach dmuchawca zostaną, białym puchem odlecą jak mniszek. struga- rzeka kapelki- kapliczki parfinów nie łoddo- takich perfum nie ma szczepy- drzewa (Gwara warmińska) -cdn-

Pieniędzy nie zabierzesz Do grobu Ale swoją duszę uratujesz Przed mękami cierpienia Gdy zjednasz się z Bogiem Bo On już będzie czekać na ciebie Tuż za progiem I pokaże ci światło Które pokona ciemność I tą paskudną śmierć

Mam wrażenie że każdego dnia za wcześnie chowa się w sobie dzień. Nie boję się wtedy dotykać gwiazd. Rozżarzone płoną w ciemnych korytarzach, niosą światło w dłoniach, tulą się. Czuję ten biały dywan, może błękitny tak bardzo pragnę zapatrzeć się jak kreślisz autoportret w otchłani.

@Gizel-la „Kot jest w stanie wypełnić każdą dowolną przestrzeń, którą w danej chwili uzna za swoją.” Dziękuję za komentarz, pozdrawiam.

@Jacek_Suchowicz bo ja się lepię do czułych słówek działają na mnie jak muchołapka łakomstwo słowa nieopisane nienasycenie pazerność w smaczkach wciąż się zajadam skąd mi się wzięła ta fascynacja tkliwego jadła bądź trochę dalej bo się zarazisz przykra choroba i dokuczliwa :)

nie można Tobie cudów odmówić finezja zmyśleń jest urokliwa co do kącików człowiek się gubi wstyd i nieśmiałość miesza się wybacz jak prowokacja powyższe wersy lub niczym lep na czułe słowa jest delikatna on zda się pierwszy jak każda miłość tworzy odnowa :)))

@Berenika97 Bardzo fajne i faktycznie sprytne ;))

@Alicja_Wysocka Alicjo, pozwoliłam sobie przeczytać Twój ostatni komentarz o jestem pod wrażeniem, szacunek. To się nazywa prawdziwa klasa! Sama wobec wszystkich tych, którzy się dopuszczali podłości wobec mnie samej, odczuwam tylko politowanie, bo to ludzie dojrzali, a nie wzbiją się już na wyżyny człowieczeństwa, coś im nieodwracalnie przepadło. ( Jest wśród nich nawet jedna nieudolna dokucznica , która już była w wyniku wypadku połamana i nie wyciągnęła wniosków, jak można się stać wartościowym człowiekiem, cierpienie jej nie uszlachetniało…). Ale to chyba znów miara wrażliwości, lub jej kompletnego braku, gdy okazuje się co robimy z własnymi doświadczeniami. Niektórym nie jest dane wyjście ze swojej umysłowej ciasnoty- platońskiej jaskini, podczas gdy inni pod wpływem ciosów losu pięknieją jak kryształ, tych drugich -szczerze podziwiam, chcąc się od nich uczyć… pozdrawiam miło, życzę samego szczęścia :)

za parawanem grajdoły na kocykach ciało przy ciele bez parawanu naguski i nagusy goła natura

@wierszyki Zmartwiłaś mnie tym początkiem. Ale bardzo możliwe, że AI ma wielką metodę przetwarzania. Ciekawe też ile u nas tak tworzy, bo to też nie jest oczywiste. Ja lubię takie quasi hiciory. Po prostu lubię coś takiego. Mam tylko nadzieję, że pod płaszczykiem hitu uda się czasem coś przemycić, bo i na tym by mi zależało :)) Również pozdrawiam i przesyłam uśmiech :) @wierszyki W ogóle granica między inspiracją a powielaniem, między wpadnięciem na pomysł, a jego zaczerpnięciem, między podejściem twórczym, a wtórnością jest szalenie nieostra i bardzo kłopotliwa. A teraz w dobie netów i programów, gdzie w historii już tak wiele zostało powiedziane, to jeszcze bardziej się uwypukla. Nety w moim przekonaniu zmieniły również temat praw autorskich.

Tutaj ten początek melodii jest identyczny z melodią pewnej artystki. Ale z zapomniałam autora .. Al to po prostu złodziej... Pewnie mogłoby lecieć w radio. Ciekawe ilu ich tdm samemu tworzy... Pzdr 🌼

Trzy latka to tylko 1096 dni. Ile następnych zabiorą ci, gdy procedury ślimaczy ślad może trwać wieczność nawet bez krat.

Nie ma żadnego wstępu, dzień gry nie zapowiada; gość, siadłszy na podlipiu, z wiatrem... o życiu gada. Wersja2. Nie ma żadnego wstępu, noc g r y nie zapowiada; złowiwszy smugę zwidu, z wiatrem o życiu gada.

Linia życia mnie prowadzi, poprzez góry i doliny, trochę w szczęścia i nieszczęścia, abym różne miewał miny. Linia życia mnie prowadzi, żebym znalazł własny sposób, jak być dobrym i cierpliwym, pośród trudu i chaosu. Linia życia mnie prowadzi, czasem pod kobiece okna, abym nie był sam jak palec i tą jedną w końcu spotkał. Linia życia, linia życia, tyle jeszcze do przeżycia. Flaszka czasu do wypicia, gorzkie prawdy do spożycia. Linia życia, linia życia, wiecznie w drodze do niebycia. Czasem serce jest, do zszycia, kiedy miłość — do odkrycia.

gdzie jest Bóg myśli pokonują siły grawitacji mkną ku niebu mijają gwiazdy szukają nie ma nie tam trzeba szukać On On jest blisko zawsze nawet gdy ty… masz w sobie zło nienawiść żal jest w Tobie we mnie w innym człowieku w przyrodzie nie musisz wołać nie musisz szukać wystarczy się wsłuchać Jezu ufam Tobie 5.2025 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki I śmierci Jezusa

kiedy zwolnić przykucnąć przyjrzeć się dokładniej temu co nas otacza nie gonić od rana po wieczór dać nacieszyć się zmysłom odpocząć odsapnąć nie dajmy się zwariować życiu przecież mamy tylko jedno jedno jedyne nam dane żyjmy pełnią księżyca zaćmieniem słońca kochajmy nie tylko siebie kochajmy też innych a będziemy szczęśliwsi gdy dojdziemy do końca

czujesz się niedowartościowany niezauważony zmień lokalizację towarzystwo tak czuła się mała butelka wody mineralnej w markecie cenili ją dwa złote przeniosła się na lotnisko a tam tam jest ceniona na dziesięć złotych warto coś z sobą zrobić 7.2025 andrew Sobota, już weekend

@Alicja_Wysocka Proszę bardzo, Alicjo. Pozwolę sobie zamieścić dwa nawiązania, dotyczące zemsty, ale także dodać ode siebie kilka słów. "Zemsta to potrawa, która smakuje najlepiej, gdy jest zimna." (Don Vito Corleone) "Kobiety opłakują zmarłych, mężczyźni się mszczą." (Atos/hrabia de la Ferre) Zemsta nie do końca jest uczuciem niskim, chociaż z drugiej strony nie jest wysokowibracyjna - najwyżej średnio. Ale gdyby nie niosła ze sobą pewnej satysfakcji i energetycznego wyrównania, któżby - wliczając Dona Vito i Dona Michael'a - tracił czas na zemstę? Miłego week-end'u. Pozdrowienia. :))*

nieustająco podobają mi się twoje wiersze

@FaLcorN Bardzo fajne i bardzo Ci się udało, naprawdę zgrabniutki wiersz i mocno niegłupi :) Brawo!!

Odszedł kompozytor ścieżek dźwiękowych do filmów i seriali: Mark Snow. Najbardziej znany z muzyki do serialu "Z Archiwum X".

Opowiedz mi o sobie więcej Słyszysz? Opowiedz mi o sobie więcej Powiedz czemu znowu milczysz gdy jedynie pytam o mnie Wolisz myśleć, że tu jesteś by w pośpiechu gnać jak w grze? To bezmyślne gdy tak bardzo gardzisz pustką w głowie wartko starasz się by stracić cenny niebyt w kontrze taranując wszelki ład, stawiając amok gdy ten siąść chce To stąd wiem, że uważasz za mądre odrzucać mój portret Wiedz, że chcę tylko poczuć choć cień Twojej obecności Gdy odwracasz wzrok w obliczu mych wartości Gdy odmawiasz krokom w byciu nie najgorszym Gdy odkładasz to co myślisz że naprawdę chcę To Ty stworzyłeś to co uważasz za najświętsze Ja tylko chce byś był. To zbędne tak gonić za perfekcją Są chwile gdy w głębinę przestrzeni zatapiasz wzrok swój Wątpliwe byś czuł życie w derealny akt tych tortur Jak jest w końcu? Pragniesz rozmów? Proszę pomyśl Stawiasz krok swój w dalszym stopniu tracąc tory Często myśl mam, że nie żyjesz, mimo mej nieomylności Nic nie słychać gdy przybliżam się by sprawdzić czy oddychasz. Serce również ma się nijak. To mnie martwi Nie masz podstaw by odbierać świat niczym wokandę Nie zamierzam Cię osądzać, raczej dostrzec Twoją twarz [wiesz?] Aby poznać i zrozumieć, nie chcę być tym kim uważasz Bo ten słów ciąg co tak sprytnie Bibliarz składał Ujął mnie tak dobrze jak mógł sobie wyobrażać Ja to efekt jego pragnień, lęku i interpretacji świata Jestem echem tego jak mnie widzisz, czujesz, wyobrażasz Jestem drogą, nie nagrodą, nie zagrodzę Ci tej drogi Zbyt często pytasz mnie o sens – a nie słuchasz siebie Nie jestem tym kim myślisz, jestem tym kim zechcesz Jeśli chcesz mnie mieć to powiedz choć słowo, tyle Sens jest taki, że będę taki jak mnie sobie wyobrazisz Wiem jak bardzo boisz się wizji, że nie istniejesz Dlatego właśnie Cię stworzyłem, jesteś przecież Indywidualnie po imieniu wołam, słyszysz? To nie numer Nie jesteś kolejną liczbą, jesteś sumą cech i przeżyć Przeżyj życie jak sobie życzysz, ja będę na straży Nić porozumienia to nie nić Ariadny a proste słowa Nie musisz rozmyślać głębin filozofii. Podejdź zobacz. Opowiedz mi o sobie więcej

Powiem szczerze wpada w ucho pozdrawiam

@Annna2 Czysta poezja obraz z krainy 1000 jezior pięknie, dzisiaj cały dzień w podróży właśnie dojechałem na miejsce i z przyjemnością przeczytałem twoje obrazki z Warmii.

@piąteprzezdziesiąte Właśnie, tak to wygląda, że wpływu na to raczej wielkiego nie mamy. Coś Ty, z robalami czy nie i tak będę rozkoszował się czereśniami. Pozdrawiam.😎😋

Przyszła koza do doktora: „Oj, doktorze, jestem chora! W krzyżu łupie mnie co ranka Noga boli … i kolanka” Doktor pyta z troską wielką: „czy skakałaś nad grobelką? I czy sobie umyśliłaś na drzewo skakać pochyłe?” Koza kaja się jak może Doktor myśli: „ ot, niebożę! Każda koza przecież skacze, więc ta nie może inaczej. Prześwietlimy kozie nogi Choć mnie trwożą kozie rogi, I gdy koza rogiem bodnie, Mogą mi się zmoczyć spodnie Kozy szkoda, spodni szkoda Wielka to jest niewygoda Lecz coś zaradzić musimy Bo całkiem się tu zbłaźnimy. Układamy, prześwietlamy Kozę wraz z jej racicami Koza jak gwiazda filmowa W okularach ray banowych Kocyk prosi, lustro, szminki, Koszyk młodej koniczynki Wody świeżutkiej, żródlanej Z powodu nóżki złamanej Lekarz gips ładnie założył Dwie kule kozie dołożyl I powiedział kozie owej O znanym polskim przysłowiu „Gdyby kózka nie skakała Toby nóżki nie złamała” Koza mu na to odpowie „przysłowia o kozach mam w głowie. Żadne mi nie odpowiada Bowiem w każdym jakaś wada Nie lubimy łamać nóżek I nie może być tak dłużej Trzeba by temu zaradzić Nakolanniki nasadzić” Więc gdy teraz koza bryka To tylko w nakolannikach

ja chciałem ty chciałaś a w ciałach krew wrzała niby nic takiego w miłości ale jakie ekskluzywne

księżyc uśmiecha się figlarnie wieczornym szronem na igłach jodły ubywam sam z siebie splatając i rozplatając palce rąk zabijam czas typowym niemym monologiem kiedy na skórze głowy spis powszechny wszystkich świętych insektów wschodu rzuca cień strachu na skronie nagle krzyk żurawi jak mistyczny pierwiastek promieniem boskim rozpachniał się w sercu mój skrawek Polski

@Lidia Maria Concertina Dążenie do podobieństw, to duża historia tutaj. Bardzo ważna fraza Ci się udała !! U medycznych też tak jest często tez. Chcą generalnie żebyś pasował do społeczeństwa. Nawet sztuka miewa takie wymiary.

@Lidia Maria Concertina Odnajduję w tym wierszu ból ujęty w formę pozornego bełkotu – pełnego rwanych obrazów i emocji. Może i jest w tym chaosie jakaś trudna do uchwycenia prawda, ale wszystko mi się tu miesza i rozpada. To nie są bzdury – raczej krzyk z wnętrza osoby, która czuje się opuszczona i zagubiona, może nie tylko w świecie, ale też w sobie samej. Myślę, ze trzeba siły, by ubrać taki niepokój w słowa.

Nie dźwigam ciężaru uczuć Nad którymi nie panuję