Ranking

pomóż mi majem się pozachwycać nawet dziecinnie jak wtedy zimą gdy w mróz tuliłaś kwiaty na szybach a ja wiedziałem że ci się przyśnią że zaczniesz tęsknić za pierwiosnkami każdym krokusem jeszcze uśpionym i za tą chwilą kiedy zatańczysz ze mną na łące w rannych mgłach wiosny myślami jednak wciąż w lutym jesteś bo mnie namawiasz żeby odśnieżyć wśród traw i kwiecia do pląsów przestrzeń zdmuchując pierwszy biały puch z mleczy

znikam z wanilii zapachem i goździkami w dłoniach, cała letnimi kwiatami pachnę aromat cudzych prawd w powietrzu się unosi zbyt późno by w miejscu stać zbyt trudno nieswoje lęki nosić

w trzech objęciach metalowych pewna beczka roi sobie trzy bednarki mnie ściskają więc powodzi mi się dobrze dużo miejsca do wygody mają śledzie czy kapusta może jestem zbyt okrągła ale za to niemaluchna zatem póki luźny środek jestem lekka to się chwali bo pustotę proszę pana bardzo łatwo jest obalić i głupota też się zmieści chociaż próżna wciąż się chwalę tak jak małomądrzy ludzie do hałasu mają talent

Z nasionka kodu człowiek wyrasta w nim całe szczęście bytu ukryte pierwotny obraz radosnych ścieżek wizja kreśląca słodziutkie życie Z wiekiem obrasta w nie swoje myśli pragnienia innych i aspiracje cel otoczenia zasłania własny a wychowanie zaciera szlaki Gdzieś jednak pnie się do sedna dróżka na szczyty marzeń wabi płomyczek złote nasionko wiecznie odrasta zielonym pędem szukaniem byciem

tkamy ten mały wspólny świat wplatając wciąż nici nowe by nie naderwać zbytnio lat przez wątek w czułej osnowie

Jest dużym purpurowym motylem, Któremu z rąk zrobiłem więzienie, Lecz ma w swych oczach poznania tyle Nad biednego głupca zrozumienie. Był dyrektorem w naukowym gmachu Dumnym, nieprzystępnym z miną tęgą; Inni uczeni zwykli żyć w strachu Przed jego rózgą i wielką księgą. Rozległ się dźwięk, jakby dzwonów bicie Słodki i ostry, ostry i słodki. Tak on nauczył się należycie, Zamiast mięsa zajadać stokrotki. I William (tak długo już nieodwiedzany): This great purple butterfly, In the prison of my hands, Has a learning in his eye Not a poor fool understands. Once he lived a schoolmaster With a stark, denying look; A string of scholars went in fear Of his great birch and his great book. Like the clangour of a bell, Sweet and harsh, harsh and sweet. That is how he learnt so well To take the roses for his meat.

dwadzieścia jeden gram (jak skrawek serca) w skórze. zbyt mało, za lekko. chcę gęstnieć, więc dotykaj i patrz. złożę się wokół tej chwili, jak origami. obejmę kształtem twoje oczy, palce. tylko mi tu nie mżyj, nie teraz. dzisiaj jestem papierowa, krople mnie rozmiękczą, rozedrą.

Flagi uśmiechnięta to znaczy cyfrowa wyłączam się gdy brak przewidywanej ścieżki to znaczy wygenerowany moduł głosu o tej samej barwie nie słyszę Kalina i bez na biało jak wiesz. Czarny bez i czerwona kalina. Kalina i bez na biało jak wiesz, bo maj tak samo im się zaczyna. A potem co chcesz, kto wybrał — ma bez.

potrafimy ubrać w słowa każdą niewiadomą dodając makijaż kłamstwo wygląda jak prawda sprawnie podretuszowane wydaje się znajome akceptujemy nie smakując ostrożni nie trawiąc przekazujmy dalej burząc spokój nie tyłko duszy 5.2025 andrew

poranna rosa koralami srebrnymi pajęcze sieci

...

Trzy panienki w Białobrzegach po kosmetycznych zabiegach nie wychodzą z domu, nie mówią nikomu, że od stóp do głów są w piegach.

chodzę po głazach gdzie błękitna woda kaskadowo spływa wokół kolorów fioletu jasnego zachodu skrzydła ptaka mgły przebijam się jego głębią promieniami zmieniając w pudrowy pączek róży Dzika róża zbieram białe sercowe płatki delikatne jak bibułka w dłoni a pod falbanką chroniona liną nie tracę swojej łagodności spleciona w koku czerpię siłę

@FaLcorN brzmi jak propozycja :) Ładna piosenka:) @Jacek_Suchowicz jak zawsze ładnie podsumowałeś:) Pozdrawiam serdecznie 🌞 @Waldemar_Talar_Talar mnie także :) Dziękuję i pozdrawiam 🌞 @andreas dziękuję 😊 Egoizm tak bardzo źle się kojarzy... Pozdrawiam 🌞 @Rafael Marius można pewnie i pewnie trzeba dla własnego dobra... choć łatwe to nie jest.

przy krawężniku krople rysują kręgi zapchana kratka

Koncepcja tabula rasa wywodzi się ze starożytności, potem również propagowana przez kierunek filozoficzny zwany empiryzmem. Obecnie uważa się, że człowiek kształtowany jest zarówno przez geny, jak i wychowanie oraz środowisko. W wierszu mowa jest i o jednym i o drugim. Napisałem go głównie z punktu widzenia jungowskiej teorii osobowości. W momencie poczęcia kształtuje się kod genetyczny wokół, którego powstaje cała reszta. Gdy człowiek przychodzi na świat ma określoną budowę mózgu, która warunkuje pewien zestaw preferencji. Niestety w procesie wychowania ulegają one zazwyczaj zatarciu. Ludzie realizują najczęściej nie swoje potrzeby i aspiracje. Nie wiedzą kim są naprawdę. Marketing ma w tym też dużą rolę. Podobnie patrzy na to Biblia, gdzie znajdziemy wiele opisów w których mowa o tym że rodzice zanim się dziecko urodziło wiedzieli już do czego jest ono przeznaczone. Jednak to były przypadki wyjątkowe, cudowne, gdy Bóg poprzez swoich posłańców im o tym powiedział. Typowo jest tak że każdy człowiek sam musi poszukać tego kim jest. Większość z nas nie ma o tym pojęcia, a każdy system bardzo się stara żebyśmy się nigdy o tym nie dowiedzieli. Psychologia oferuje wiele różnych metod poznawania siebie. Warto z którejś z nich skorzystać. Ale już sam fakt, że ktoś szuka to już dużo. Tak jak napisałem w puencie, szukanie prowadzi do bycia, które jest wartością samą w sobie i celem. Ludzie szukają nie wiadomo czego zamiast świadomie być. To takie proste, a jednocześnie trudne. Zresztą nie pierwszy mój tekst na ten temat. Dziękuję za komentarz i serduszko.

judasz w drzwiach czasem oknem na świat

kto komu pieśni śpiewa to wpierw chce słyszeć; jak sam musi dojrzewać znad swoich z krzykiem (cytat: dr. dr. Brosch 🤏) zagubiony po rozbieżność potrącaniem zgruchotany; nie potrafię odpowiedzieć na pytania wprost zadane: komuż piszesz twoje nisze kogo chciałbyś o to mamić kiedy przyszło tobie liczyć na otwarcie się brzdękami można przestać, ale usiąść nie wypada podczas dykcji; wytrwać pogoń, a wymusić szczęk ugięcie wokół pisku ubrać słowa do przemyśleń zbić konstrukcję korzeniami przerysować własnym licem jak się cierpi.. gdy się kłamie

wciąż chłodna wiosna spod kurtki krótkie spodnie tęskno za latem

Reklama blokuje dodawanie utworów?

się odwracać no chyba, żeby zrozumieć że nie warto się odwracać po raz trzeci się nie odwracaj bo do trzech razy sztuka - nieudana no chyba że chcesz zostać wiecznie odwracającym czarnego kota ogonem a on wówczas pokaże ci pazury!

za rękę prowadź gdzie drogą domysły. czułość niech zmierzą nam kroki i błyski spomiędzy koron przez księżyc rzucane. gdy my na palcach, milczący, oddani każdym muśnięciem i tchnieniem i zmysłem. (chwilę się boję, że jestem zbyt blisko. uśmiecham się lekko jedną połową, gdy druga się boi, że zginiesz mi znowu.) to co przemilczę uśmiechem dopowiesz. od ucha do ucha, słowo po słowie. za ręce pójdziemy wprost przez domysły w czułości nieznane, sobie tak bliscy.

@Rafael Marius Stworzenie-Annunaki. @violetta Pierwszą matką raczej tak, ale pierwszą żoną Adama była Lilith.

Superowa

tłum zimną wiosną troszkę słońca i koncert na promenadzie

zatrzymałaś powiem tak nie lubię takich rozmemłanych klimatów - ponoć kobiecych a jeśli już: dwadzieścia jeden gram ponoć duch tyle waży ten sen wciąż trwa i trwa już składam się w origami tylko mi tu nie mżyj bądź silny jak atleta już ciało na mnie lśni więc kochaj jak kobietę :))))

@Ewelina Brzmi prawidłowo. Jesteś gotowa na taką propozycję?

ODWIECZNE DEJA VU zawsze patrząc na zachód słońca dziwna tęsknota przędzie nić w pamięci jak złoty posąg wieczności smutkiem przerasta rzeczywistość jak deja vu odczuwane co w sercu tworzy nicość lecz w przestrzeni wszechrzeczy jest wszystkim ************************************** P.S. Wiersz ten poświęcam mojej ukochanej Matuli Zofii Korzeniowskiej. (1932 - 2000).

@Wiesław J.K. Mistycznie.

@samanta_13 Twój wiersz – ma w sobie szczerość i ładny nastrój nocnych przemyśleń. Obraz świecy i wróżenia tworzy ciekawy klimat. Może przy kolejnych próbach spróbuj bawić się językiem trochę bardziej – unikać prostych, oczywistych rymów i szukać własnego sposobu wyrażania myśli. Jeśli zamiast tłumić emocje, uczysz się je ubierać w słowa, to już ogromny krok w dobrą stronę. Wiersze, nawet te jeszcze nieporadne, są jak młode pędy – może nie od razu zachwycają formą, ale mają w sobie życie i potencjał. Trzymam kciuki :)

@violetta dziękuję, miło mi, pozdr.

Dziękuję za miłą opinię i serduszko.

Straszliwe myszy na korytarzu wieży… oblazły króla

@Roma Jak wiesz, jestem "rymowany", ale dziwna rzecz z Tobą mi się przytrafiła. Zdaje się, że wolę Twoje białe wiersze, chociaż ten po poprawkach jest naprawdę bardzo ładny. Pozdrawiam.

@wierszyki Fajna zabawa słowem :)

@andreas Widzę ją inaczej, no ale cóż, jest jaka jest, tylko mogę ją przyciąć :)

@Wochen Maciupki ten świat, przecież okno jest większym, ale tu nie o wielkość idzie :)

@złote serduszko @złote serduszko Apel do poetów - Sztaudynger Nie nazywajcie rzeczy po imieniu, lecz po marzeniu, śnieniu, niespełnieniu.

@Wochen Dobre.

Witam - podobają mi się te zapachy - Pzdr.serdecznie.

M, owemu pary tu ar, a rauty rapu mewom.

już budzimy się powoli zaczynamy myśleć a myślenie nic nie boli na synapsach iskrzy już wiadomo co jest prawdą a co tylko fakiem jedna szara i już łatwo zmywać ze słów bejcę ...

@Dagna ten linoskoczek to fajny, czuć świeżość wiosny :) masz dużo talent.:)

To chodź w moją stronę. Dobrego wtorku! Pozdrawiam!

Autorzy: Tekst - Michał Leszczyński + Agata Lucjana Dmitrzak Rozmowa z AI - Krzysztof Czechowski Głos i muzyka - AI. Sobie naprzeciw Ref. miłość i przyjaźń mieszają się nam żonglujemy w tym jak w tańcu do pieśni gdzie się udało, a gdzie niespełnienie nawet wszechwładny reżyser tego nie wie gra gra melodia gra gra Gdy staliśmy tak na wprost kasy złapałaś mnie pytającym spojrzeniem na chwytaniu się za własne serce ze strony gdzie serca na ogół jest brak (przecież ważne są nasze dwie kawy w kafejce) Opuściłaś więc ramiona znacząco że wiesz z kim masz do czynienia zatem wytłumaczyłem, że niewiele we mnie z imperatywów władczych rzeczy (czerwone lampki lubią się jak szlugi zaświecać) na chwilę odetchnęłaś z ulgą dosadnym westchnieniem ciała zaraz oniemiałaś - wzrok pytał dlaczego? życia nie opowiesz w piętnaście sekund (nasze wzajemne tysiąc wierszy tylko skomplikowało) Ref. miłość i przyjaźń mieszają się nam żonglujemy w tym jak w tańcu do pieśni gdzie się udało, a gdzie niespełnienie nawet wszechwładny reżyser tego nie wie gra gra melodia gra gra Odparłem, że miłuję, miłuję aż za bardzo nawet w sytuacji gdy nie wiem jak tutaj kochać doświadczyłem i labiryntów i basenów krytych wzruszam ramionami na największe przymiotniki (miałem w tym niezłych anty-nauczycieli) I stąd właśnie zupełnie nasza własna źle dobrana w emocje komedia romantyczna utkwiła w obdrapanym małym pustostanie braku udanego happy endu który scala (przyznaj, że i ciebie ucieszyło to nie całkiem troszeczkę) A między nami został gdzieś wetknięty słodko – słony karmelowy ekstra popcorn chcieliśmy mieć nasze razem mieć dla osłody a tu gorycz a tu trudy a tu przepastne schody Ref. miłość i przyjaźń mieszają się nam żonglujemy w tym jak w tańcu do pieśni gdzie się udało, a gdzie niespełnienie nawet wszechwładny reżyser tego nie wie gra gra melodia gra gra Kazano nam zgodnie usiąść obok siebie zapatrzeć się w film który tyle odtwarza gdybyś na nas spojrzał kiwamy tylko głowami wygląda że zadziora znowu trafiła na amatora (wielkie przypadki chodzą po małych ludziach) Ref. miłość i przyjaźń mieszają się nam żonglujemy w tym jak w tańcu do pieśni gdzie się udało, a gdzie niespełnienie nawet wszechwładny reżyser tego nie wie gra gra melodia gra gra

Nie teraz. Bo właśnie deszcz pada na dworze tak rzewnie. Poczekam. Nie będę się nigdzie spieszyć niepotrzebnie. Usiądę tutaj. I w samotność się wtulę. Może też porozmawiam ze sobą czule. Usiądę i poczekam. Na czas lepszy, który się z jutrem przywita. Na kwiat w doniczce szarej, który rozkwita. Na marzenia, co właśnie pieszczą firankę. Poczekam. W dłoniach trzymam filiżankę.

W pewnym kraju pewnego razu pewien Ikar zapragnął jak oni wzbić się w powietrze. Wyrosły już mu nawet odpowiednie skrzydła, tak jak im i zupełnie takie jak im. Ale zanim w ogóle wzbił się w powietrze rozjechali go traktorami. Koniec historii. Tekst nie może być dłuższy, albowiem miała miejsce błyskawiczna akcja zapobiegawcza rodem z najgorszych horrorów, a nie bajek. A my może chcielibyśmy bajki, chcielibyśmy baśnie, chcielibyśmy mitów, chcielibyśmy o locie Ikara jednym słowem dużo więcej przeczytać lub chociażby tylko niejedno usłyszeć. Warszawa – Stegny, 25.05.2025r.

Dźwięk fortepianu - spokojny, a zarazem zachwycający Dla mojej duszy i serca kojący W głowie mojej brzmi dniami i nocami Pojawia się nawet, gdy nie jest z nami Palce twoje grają tak zwinnie Melodia z klawiszy wybrzmiewa tak płynnie Nim muzyka dopłynie do moich uszu Ja zachwycam się pięknem twojego geniuszu Dźwięk fortepianu - wystukiwany rytm twojej dłoni Niejedną osobę do refleksji skłoni Nuty, od których przechodzą mnie dreszcze A wewnętrzny głos woła: zagraj raz jeszcze...

leżę w niebieskim bikini na tęskniącej skale włosami otulam siebie jak piękną syrenę w głąb morza wpatrzona lekko uśmiechem noga za nogę pośladki w górę do słońca przywitam ciepła twojego serca bicie