Ranking

pójdziemy gładko przez świt, przez granatową jak atrament ciemność, zapadniemy w zimowy sen, by wiosną obudzić się na pewno przez nieznane uliczki i drogi w supełki, jak płomienną pieśń będziemy nucić znane piosenki, i patrzeć na siebie i na przyszłość też rozkochamy wszystko co wokół nas, zapalimy nasze serca-dusze, uleci ciepło do najdalszych gwiazd i przekroczy Rubikon jednym ruchem

pod koronami rządzi zielenią czasem podpowie spuszczonym wzrokiem gdzie warto się wspinać usłyszałem szept to ciche prośby wiatru drżały na liściach kazała mi chodzić boso bo trawa płakała świtem czekając na słońce z pierwszym promieniem zrozumiałem dlaczego

nadchodzi południe znów żenujący rytuał składania rączek przy obiedzie i udawania że jest cudownie na stole niedoprawione mielone i kilka imitacji warzyw wszystko byle jakie tak jak życie w codziennej iluzji szczęścia chwalenie się tym co mamy i czego nie mamy uśmiechy na pokaz tylko na internetowych fotografiach wszystko wygląda cacy papier i sieć przyjmą wszystko a potem z obrzydzeniem wyrzygają prawdą schowaną gdzieś za zamkniętymi drzwiami

Wszystko przemija i odchodzi, a żal próbuje zająć przestrzeń. Nowe, gdy nawet nie najgorsze, nie zawsze da się przykryć wierszem. Coś jednak zwykle pozostaje, w ukrytej łezce pod powieką - cichej zatoczce ciepłych wspomnień, które bywają często lekiem, aby do końca mieć nadzieję, że jutro, kryje znacznie więcej. A kiedy przyjdzie wypić piołun, by nie zgorzkniało z wiekiem serce.

szukaj mnie tam gdzie wiatr we mgle marzeń cień szukaj mnie tam gdzie wiara się tli zobacz mnie ja jestem nadzieją nie zgub mnie proszę cię

Piszesz: pacholę i że bose. Czarujesz rymem jak kokietka. Ja z innej opcji, bardzo proszę, uwielbiam kiedy ona lekka. A także musi być przyjemna, nie lubię kiedy jest zbyt łatwa. Ciutek swawolna, jeszcze rzewna i przypadkowo coś pogmatwa. Zwykle spokojna, nie nerwowa, czasem potrafi być narwana. Nietuzinkowy czar i powab. To jest poezja proszę pana!

nie pamiętam... Nie pamiętam wierszy Które dla Ciebie pisałem Nie pamiętam imion Którymi Cię nazywałem Ważka nad stawem usiadła Mi niechcący na ręce Zostawiłaś mnie samego We wspomnień udręce Zimorodek przestrzelił Taflę cichej wody Odeszłaś w zimny niebyt Dręczącej niezgody W obrazach mgły gęstej Powracasz niechcący Nie było mi dane Zasnąć tej nocy

Autorzy: Michał Leszczyński, Krzysztof Czechowski + Ai Vermeer w świecie Solarisa Ref. Chodzę po świecie i to jest fakt nie namaluję obrazu Vermeera choćbym tego chciał w świecie gdzie nigdy nie dali nam farb a wiedzą za dużo niczym w Solarisie Lema rety rety tam to Ty W arcydziele Lema odwołali się do wspomnień zeskanowali całą historię zrobili mapy umysłu chodzisz tylko wytwornie potwornie rozogniony mierzysz się ciągle z kategoriami imaginacji (szalejesz, bo któż by nie oszalał, szaleństwo jest normą) Wiedzą o tobie więcej niż wiedzieli o Vermeerze chcą rzecz jasna abyś namalował im obrazy gdy nie dali ci ani płócien ani pędzli ani farb dziwią się, że obraz wychodzi ot góra taki sobie (ciekawe, że o Vermeerze do dziś niemalże nikt nic nie wie) W świecie Solarisa nie zostaniesz Vermeerem i o to idzie ogień największego zastrzeżenia nie lubią gdy udowodnisz, że zupełnie się nie da cieszą się gdy tego nie możesz właśnie ty i tylko ty (strzelają wieloma nabojami dum dum z hejtu i pretensji) Ref. Chodzę po świecie i to jest fakt nie namaluję obrazu Vermeera choćbym tego chciał w świecie gdzie nigdy nie dali nam farb a wiedzą za dużo niczym w Solarisie Lema rety rety tam to Ty Mawiają, że trzeba znać własne możliwości gdy osiągniesz poziom Nikifora będzie święto i nie martw się, że farby z czasem wyblakną nie tacy jak Ty w zupełności znudzili ten świat (piętnaście piosenek jest jak trzydzieści siedem obrazów) A teraz zostawmy Artyzm i zwyczajnie zatańczmy niech bujają nas tylko nieliche postrzelone bity jeśli ktoś ciebie nie lubi a śmiało może nawet najlepszy wers będzie i tak wobec nietaktem (odwróć nawet prawa tego świata a i tak niczego nie zmienisz) Ref. Chodzę po świecie i to jest fakt nie namaluję obrazu Vermeera choćbym tego chciał w świecie gdzie nigdy nie dali nam farb a wiedzą za dużo niczym w Solarisie Lema rety rety tam to Ty

Potrzeba motywu na sen Rozlewa się od stóp Ciągnie się wzdłuż W środku przestrzelony Widać koniec Jest zaokrąglony Na końcu punkt Dmuchnąć "fffu!" Był tylko zakurzony...

Kiedy patrzysz — zakładam maskę. Nie kłamię. Ja się tylko składam z Twoich wyobrażeń, pragnień, z domysłów w cieniu spojrzenia. Czy to złe? Nie wiem. Bo może właśnie wtedy jestem najbliżej tego, kim chciałam być. Czasem — jestem milczeniem. Czasem — snem o mnie, którego nie miałam odwagi śnić. Ty jesteś lustrem, w którym uczę się kochać to, czego się bałam. I chociaż przeglądam się w Twojej obecności, czasem chcę zdjąć wszystko i zapytać: Czy spojrzysz na mnie jeszcze, gdy nie będę Twoim wyobrażeniem?

pewnego dnia przylecisz z walizką pełną możliwości planów utkanych z liści guarany weźmiesz ze sobą kilogram czułości i seksu pachnącego pomarańczami zadzwonisz jak będę szła Marszałkowską w centrum miasta zatańczę sambę w rytmie wiwatu przechodniów monety zbiorę i oddam bezdomnemu razem z obrączką na miotle polecę na lotnisko wyjmę słuchawkę z twojego ucha przesłucham "To aqui na sua frente meio bagunçado..." wręczysz mi ziarenko podleję brzmieniem piosenki będziemy patrzeć jak rozkwita "E hoje nóis bota pra foder, ver o sol nascer, faço o que 'cê quiser..." *** pewnego dnia przylecisz z walizką pełną możliwości planów utkanych z liści guarany zadzwonisz jak będę szła Marszałkowską odrzucę połączenie złotem i diamentami na środku ulicy z bezdomnym zatańczę oberka i na iglicy Pałacu Kultury polecę do domu Cytaty z piosenki "Amor e fé" Hungria: To aqui na sua frente meio bagunçado - Stoję przed tobą trochę niechlujny E hoje nóis bota pra foder, ver o sol nascer, faço o que 'cê quiser - a dzisiaj się pieprzymy, oglądamy wschód słońca, robimy co tylko chcemy https://youtu.be/iZq0u3quAqo?si=DeGRRRXkPZ_V8thk

wyobraźnia była dla mnie mieczem obusiecznym te fikcyjne skrzydła pozwalały odciąć się od reszty zasłaniały mnie przed światem by mnie chronić przed nim ale ktoś mi je połamał więc poprzednie wersy możesz skreślić połamane skrzydła są jak rozwiązane sznurowadła rozmazane zdjęcia, tępe noże albo gorzka prawda jestem albatrosem i to o mnie pisał Baudelaire teraz błądzę po dnie, a przez ciężką głowę nie mogę się podnieść jestem odmieńcem nie wiem czy z wyboru czy predyzpozycji sam pomimo grona ludzi wokół tkwię w superozycji jestem odmieńcem z wyboru albo predestynacji ale gdy zarzucasz mi dziwactwo nie odmawiam racji

Partium* Kiedy słońce i księżyc będą razem pod dłonią - nie ulegaj złudzeniu, nie ulegaj marzeniu, to ostatni z ostatnich leśny żołnierz pod bronią kurantowy: kuranta - kurant, kołysze, kurant - melodyjnie o błądzeniu i biedzeniu - bajdurzeniu, kurantowy: kuranta - kurant, kołysze, kurant - idzie, powoli, idzie, popiołami i błonią - posiwiałą: w rytm tanga po ciernistym kamieniu jak tykającą dusza z obłąkaną już skronią... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (kwiecień 2025)

zbliża się wieczór niebo uśmiechem żegna kończący się dzień

Znowu mam dzisiaj kłopoty z nogami, Bolą i puchną, za dużo łaziłem, O rehabilitacji trzeba pomyśleć, Od września zacznę – jak się uspokoi. Czas zadbać o zdrowie – wszak mam tylko jedno, Czas pędzi naprzód, bezlitosny zegar, A młodszy nie będę, wiem to już na pewno, Dobrze, że z głową jest wszystko w porządku. Warszawa, 24 IV 2025

@Waldemar_Talar_Talar bardzo mi miło. Pozdrawiam serdecznie 😊 @Rafael Marius za mało też niedobrze, że tak przekornie napiszę:) @FaLcorN supełki są istotne:) Dziękuję bardzo 😊 Nie robię rankingu swoich wierszy bo i po co 🫣 Pozdrawiam 🌞

Łaskotane skrzydełkami Oczy otwierają Na świat dziwów pełny Słonecznym błękitem Kontrastując Żywot swój Ekstatycznie krótki Różowa eksplozja życia Owocu obietnica W zachwycie doskonałości I w żalu przemijania Łzy wyciska Pudrowa słodycz Zapachu wiosny Płatków deszcz

@Rafael Marius a to jest problem, że marzysz?

@Rafael Marius Można a nawet trzeba marzyć:) Rymy mi czasem wychodzą nieoczekiwanie:)

lecz wbrew pozorom mnóstwo osób które komórki mają sprawne zwłaszcza te szare cenią spokój wiedzą co ważne i nieważne wskażą co wiedzie wprost do piekła a kto chce w niebie szukać przygód dziś ludzie wolni - jak się rzekło i zawsze mają wolny wybór :)

w moim ogrodzie najskrytszych marzeń gdzie nawet cisza na palcach stąpa magiczne miejsca w alejkach znaczę bym kiedy zechcę w rozkwitłych pąkach mógł wciąż odkrywać te sny na jawie co razem z wonią nad głową błądzą a potem z płatków wróżyć jak dawniej i ulatywać ku innym słońcom by tęsknie wracać do owych ścieżek jak i do kwiatów zaczarowanych z ręką pod głową nocami leżeć do świtu marzyć sobie z gwiazdami

jak daleko do niewiary? upadają autorytety pustoszeją kościoły gdy przez witraże promień oświetla krzyż niewysłuchanych próśb szukam Cię w zawierzeniu

Witam - uśmiecham się do twojego komentarza - miło że czytasz - Pzdr.zadowoleniem. @Andrzej P. Zajączkowski - @Rafael Marius - @Wiesław J.K. - dziękuje -

@Leszczym Rozmowy niedokończone.

Szusy pająka na domyślnej strukturze w budowie – wieczór Bezgłośny trzepot zygzak ciemnej materii – lot nietoperza Wobec braku kolorów przestrzeń w dźwiękach osiada do psiej budy zagada turkot z dalekich torów Man gave names... wiedział po co gładził rogi zwierzęce kładł na rybach swe ręce by brzozę widzieć nocą

Gdy tak drążę wśród mojej samotności Z każdą jej sekundą piękno rozpalam Gdybym był samotny, kontemplując sens Wstrzyknąłbym do swej żyły tlenu litr O swych myślach, rozmyślam uparcie Wartości odtworzyłem w czasze mej Nie ma w nich boga, ni więzień twórczych Jest tylko gonitwa, myśli trójbój wieczny Gdybym obracał się wśród ludzi ogółu Wartości bym tracił, pustkę wciąż czuł Bez mrugnięcia oka, w nicość bym popadał Choć kilku mi bliskich los mi zesłał A jednak codziennie wracam z oddaniem Do mej jedynej, samotności nieodłącznej W niej płonę, nie usycham z braku tematów Za ciekawość i ciągłe podważanie, wdzięczny Świadomości dziękuję, jedynej towarzyszce Która z ciszą tańczy, gdy świat z zewnątrz milknie Gdybym samotny był, lecz siebie nienawidził Sznur bym oplótł o żyrandol, potem szyję

bosa tańczy w kałuży wariatka! coś śpiewa chyboczę się lekko gorąca herbata ścieka po ściankach kubka już na dworze oblizuję palce wrócę jak skończą się gusła gdy ujrzę brzask teraz tańczę do niemodnych wierszy śpiewam nasze wiersze jeszcze drgam niezgrabnie słowa spływają po brodzie po szyi do serca już świta?

w słoneczne popołudnie zawisła cisza na koprze, złote szypułki w rozetach kołyszą się w nieba poprzek. cień miętę cicho przytula jakby nie wiedząc o tym, motyle beztroskoskrzydłe w cyniach chowają psoty. w rozleniwionym kącie wygrzewa zmurszałe znamię zrośnięty z czasem i ziemią skupiony nad losem kamień. spomiędzy liści nie może sierpień się całkiem wygmatwać, ani w plecionkach gałęzi połapać zajączków światła. a pająk na lepką nitkę próbuje nanizać nudę, upałem zmęczone lato na sjestę przyszło w ogródek.

co to były za zimy śnieguł i mrozu było po pas wiatr był tak zimny że momentami stawał czas a mimo to byliśmy szczesliwi patrząc na okno na którym zimny malarz malował co chciał co to były za zimy tylko minione wie o tym najlepiej

huk! nagle burza rozbłyska ciemne niebo w siedem kolorów

Jestem na korytarzu przed drzwiami. Pierwsze mają brązowy zamek. Słychać wulgaryzmy. Drugie mają srebrny zamek. Słychać groźby. Trzecie mają złoty zamek. Słychać bitych. W pobliżu stoją kwiaty. Pada światło.

Witaj - podoba się - Pzdr.

@sisy89 Taki niedzielny rodzinny obiadek. Niektórzy lubią zamiatać pod dywan i nawet całkiem dobrze im to wychodzi. W tym przypadku niekoniecznie.

@Rafael Marius Tak właśnie było. Może kiedyś napiszę dlaczego. Pozdrawiam.

@Rafael Marius Albo niezakończone :) @mariusz ziółkowski Zdarza się tak czasem... @violetta Nie jestem w stanie trafić z moją pisaniną w każde gusta. W ogóle że jeszcze piszę to już coś, ale za mało czytam niestety... @Alicja_Wysocka Twój komentarz jest zupełnie niepoetycki :)) Poetkom każesz milczeć ? ;) @andreas Z całą pewnością nie tylko... @Jacek_Suchowicz Nie umiemy, nie chcemy, nie widzimy w tym nic pożytecznego, nie pomaga etc. etc. :) @_M_arianna_ oj chyba akurat mniej poetyckie...

@Deonix_ Dzięki...

Kolejny strzał z wiatrówki w kierunku social mediów. Zbyt gorliwie jednak wiersz objaśnia, co Autor miał na myśli.

,, Początkiem dobrych czynów jest wyznanie złych,, Św. Augustyn dobrze się czujemy w piekle każdego dnia wznosimy wodzów na piedestały anonimowość tłumu przytakujemy klaskamy udajemy że jest ok my nie z tego świata czyści lśniący nieskazitelnością chodzące ideały budujemy piekło cegiełka po cegiełce nie pierwszy raz w imię pokoju zbrojenie nie pierwszy raz skandujemy PRZYJACIELE nas uratują my my tłum klaskamy jak chce guru 4.2025 andrew

jestem anomalią, fluktuacją, potknięciem entropii to co wisi musi spaść, to co żyje trzeba dobić przepływ prądu - tylko tyle definiuje mą świadomość a świat chce mi wmówić, że mam jakąś wartość będąc sobą? człowiek niczym jest, tylko niewielkim skupiskiem energii która zaraz się rozproszy a z nią ty i bóg twój wielki życie moje absurdalne jest jak oświecenie nocą ale arogancja podpowiada wciąż, że jestem po coś że kiedy przestanę istnieć pozostanie po mnie pamięć to tak piękne jak naiwne, lepiej puszczę to w niepamięć

Judaszu, Judaszu! Co myślałeś gdy Pan obmywał ci nogi? Gdy ukląkł przed tobą i spojrzał na ciebie? Czy wzdrygnąłeś się pod dotykiem Jego spracowanych rąk stolarza? I czy odwróciłeś od Niego wzrok Bo poczułeś jak coś w tobie pęka? Judaszu, co musiałeś czuć Kiedy powiedział, że zdrajca jest pośród was Czy przeszedł cię zimny dreszcz I poczułeś jak strach zaciska ci gardło? A potem, gdy patrzył na ciebie przez stół Czy poczułeś jak skręca ci trzewia? Judaszu, czy w ową noc było zimno I idąc w Jego stronę szczękałeś zębami Nie wiedząc czy z chłodu, czy ze strachu? Gdy witałeś Go pocałunkiem Czy spojrzał na siebie smutno? I czy już wtedy przeczuwałeś, jak to wszystko się skończy?

@Leszczym Można i tak... jak ktoś lubi M.

Czy warto jeszcze żywym być Uparcie z życiem zmagać się By w końcu skruszeć niczym liść I prochy ziemi oddać swe? Czy warto czekać na ten dzień I chwilę, która nadejść musi Kiedy już nawet żaden cień Ani pocieszy, ni zasmuci? Czy warto marzeń zgłębiać sens Wiedząc, że nie ma w nich żadnego Że życie jest jak krótki sen Wariata - zeń wybudzonego. Zgłębiać, co inni nie zgłębili Starać się pojąć niepojęte Rojąc, że życie mi umili Ocean wiedzy pełny. Mętnej. Po co mi życie, co ma swój kres I nim dobiegnie końca Czuć się niby ta mała wesz W gęstwinie włosów pląsająca. Bez celu idę. Bez drogowskazu, Wiedząc, że żaden nie istnieje W chaosie myśli, na Ołtarzu Bezsensu - palę swą nadzieję. Łudziłem się. Jak każdy głupiec Zawzięcie z losem się zmagałem Starając się od siebie uciec. Aż zamek z piasku zbudowałem! Bezradny patrzę jak niszczeje Fala za falą go podmywa Fundament znika, już się chwieje A pomoc znikąd nie przybywa. Nie było komu przyjść z odsieczą Bo posłów wysłać zaniechałem I runął gmach mych marnych wierzeń I w kupie gruzów się ostałem. Lecz jeszcze walczą o swe życie Żywi, co pragną zniewolenia, By przetrwać każdą chwilę, skrycie O szczęściu marząc bez wytchnienia. Żałośni. Dopadnie ich kosiara I przetnie marzeń chwile złudne Nadejdzie znikąd. Niby mara a za nią miasta... Wsie... Bezludne Jest życie pełną rojeń chwilą Ze snu wiecznego wybudzeniem Patrz, byś przed zaśnięciem swym ponownym Nie musiał zmagać się z cierpieniem. Uwolnij umysł od urojeń Od planów, tęsknot, żądzy sławy Zaśnij w pokoju z samym sobą Pozbądź przed śmiercią się obawy.