Ranking

mów czego chcesz co zrobisz zaraz a ja prawie jak anioł skrzydła mam połamane i język w kwadrat się plącze i nic nie mówię i czuję miętę oddechy w przestrzeni krzyczą palące

masz silne dłonie naznaczone doświadczeniem a ja kolorowy liść uciekam z drzewa prosto w twoje ręce jestem lilią tańczącą na wodzie kołyszę się na fali pragniesz mnie przywłaszczyć zerwać różowe płatki nasycić ich zapachem weź mnie bo marznę twoje ramiona są ciepłe ułożę się wygodnie spokojnie zaczekam na wiosnę

Dzisiaj znów napisałem wiersz wydał mi się dobrym i odpowiednim nie mogłem go jednak unieść co najwyżej mogłem dalej zanieść mogłem go odczytać, mogłem pokazać dało się go napisać raz jeszcze można było dodać link, zobrazować ale zamieszania nie szło wymazać nieskromny wiersz, nieskromnie dobry zaniosłem więc, ale i tak został trzy chwile chciałem go powtórzyć nawet w następnych nie dało się, tylko jeden raz się wystrzelił A poprosiła żebym go znowu na nowo napisał, wręczył, ułożył w kształt pieśni ach te prośby A, takie zupełnie i wdzięcznie są absolutne i piękne, że nie do spełnienia Wiersz pobył tutaj chińskim fajerwerkiem wzbudził huk, obudził zmysły, zabłysł i zgasł, bo wiersze jak fajerwerki gasną kolor miał zdaje się czerwony albo lawowy Wiersz gdzieś utkwił w minut kilka do kawy poleżał na stoliczku gdzieś przy hamaku no a potem przyszedł jakiś inny ktoś i dał wam całe naręcze innych wierszy niż mój (lepszy gość, lepsze wiersze, lepszych czasów). (dziewięćdziesiąt procent czasów jest i tak gorszymi) mój ten jeden wiersz gorszy, czy gorszący był? Warszawa – Stegny, 11.01.2025r. Inspiracja - Poetka Bożena Tatara - Paszko (poezja.org).

Utkana jestem z porażek, chociaż się przeżyć udało. To sukces móǰ największy, po drodze różnie bywało. Po tylu upadkach kolana bolą na każdym terenie. I chociaż (uważna) się staram, styrane nogi dźwigają brzemię. Kto nosił w życiu ciężary, piękno mu oczu nie kusi. Byle dojechać do bramy, byle to z ramion zrzucić, byle kolejny dzień przeżyć, byle choć zasnąć na chwilę. Sztukę poniesie kto świeży, tu dekoracje są nikłe. Jak przekierować uwagę z ziemi na sonety tkliwe. W kulturze piękna, sukcesu bruzdy są niemożliwe. Gdy usta w grymasie zmrożone - jak lekkość uzyskać - kto powie? Kościste ruchy i dłonie. Jak zacząć się cieszyć słowem? Jak nadać lekkości życiu? Podskoczyć, klasnąć czy krzyknąć? Jak zacząć żyć lekko, jak inni, kiedy wspomnienia nie nikną. PS Trochę tu jęczenia, nie tak że brak sukcesów. Ale faktycznie pytanie o lekkość i piękno mnie męczy.

2.0 Układam puzzle własnych słabości w twardej ramie czasu Za rogiem nadzieja skrzydła uczuć pragnienia, bliskości zatrzymaj mnie jak uśmiech Mijam lasy - miasta gdzie drzewa z betonu pomniki pośpiechu cementowy kwiat wyrasta.. Morze hałasu.. pod skórą spaliny – ciężkie statki ze stali – obłoki do snu ciemne – ropa i auto zapali.. Dokąd to zmierza? Wolę na łące: zliczyć kropki biedronce spojrzeć na jeża pływam: do Ciebie, do siebie u źródeł natchnienia @Bożena Tatara - Paszko

z niedomagania i z niedołęstwa łączmy się w bólu niesiemy klątwę pokoleniową krztusiec suchoty dźwigamy traumę, co aż do ścierwa toczy z nas soki słowem za słowo byle do skutku nic nie uchroni łączmy się w bólu

…i co z tego że stwardnienie rozsiane nie kilka nie kilkanaście lecz prawie pięćdziesiąt lat z primary progressive a mimo to zadziwiałaś spokój w zawiłościach przygaszony uśmiech pogoda w jasnożółtej aurze obok na stoliku wazon z kwiatami ssak medyczny i kompresy z włókniny dzięki tobie uwierzyłem w moc rozwianych słów i wymownych spojrzeń w dni pochmurne co rodzą przeczucie że zrządzeń boskich nie da się zrozumieć * mija siódmy rok gdy skrawek milczącej połaci uzyskał status ziemi świętej niewiele się zmieniło a najważniejsze wciąż trwa 16.09.2024

Za bardzo cicho czasem jest, stara dobra sztuka odeszła. Wróci jeszcze? Kto to wie. Zimno wszędzie, głucho wszędzie, zmrok się zbliża, bojaźń nie przystoi. Dalej idę, a potem pustka w głowie, jak na ulicach. Kocie łby tylko miauczą, bo im tęskno do klasyki tak samo i mi. Mistrzowie zniknęli, a jak żyją to są niewidzialni, dla ludzkich oczu.

Unieść sztukę... Sztukę, by ją unieść, potrzeba bagażu co gniecie nad miarę, nie pojmie lekkości ta dusza, która przyjmie troskę na wiarę. Raczej nie uśmiechnie się pięknie kto rozpaczy smaku nie poznał i by radość odczuć prawdziwie trzeba byś szmat smutku doznał. Nieprawdziwe są deklaracje gdy nie idą z uczuciem w parze, nieprzydatne są dekoracje kiedy prawdy nie ma w ich żarze. By uwagę skupić na wierszu by poezja w pełni wybrzmiała trzeba zrzucić bagaż przy wejściu i zanurzyć w błogości hamak. Jednych ukoi Vivaldi innych Zośka co dywan trzepała, mnie wystarcza zapach lawendy kropla ciszy, by zatrzymała myśli niechcianych gonitwę co drążą, jak im tylko pozwolić, by móc odczuć wokół poezję i wenę skostniałą wyzwolić. A wtedy poezją jest wszystko i woal zapachu herbaty, płonące w kominku ognisko, świat w nowe doznania bogaty. Z inspiracji wierszem @beta_b "jak"

dziś w teatrze za kurtyną znów codzienność proza życia chociaż wszyscy jakoś żyją bo tak głupio ciągle pytać czemu jest tak nie inaczej kiedy w łeb nas walnie chichot losu co do gardeł skacze albo jakieś inne licho w dupę trzasnąć owe trzeba gdy kurtynę w górę społem to i tamto nam pozmieniać każdy zagra swoją rolę ech dołożę zwrotkę czwartą by pozytyw nie zaprzestać może lepiej czasem warto mieć umysłu trochę z dziecka

Jesteśmy Jednym oddechem Jednym ciałem Jednym światłem I trzymamy ten Niespokojny świat Na swoich wątłych barkach I upadamy (nie umieramy) Z prawdą na twoich oczach Dobry Bóg wie że to już zbyt wiele!

inspiracja Leny mężczyzna siedzi na konferencjach podejmuje decyzje po aktualnej linii od dawna nie widział swojej twarzy w lusterku rozdźwięk między tym co chce zrobić a tym co musi zrobić przyspiesza kolejny zawał ale na pierogi i inne wydatki wystarczy przynoszą radość słowa "Kocham cię" żony "Kochany tatko" i motywują do pracy chłop jak roślina potrzebuje aby dopieścić i zadbać

w salonie unosi się zapach nieszczerze danych kwiatów dotykają blatu stołu a to dopiero kilka godzin do rana opadną wszystkie płatki symbol tego co nieuniknione nie dla nas nadzieja wśród pachnących zdarzeń

zawsze byłaś zbyt daleko w tych samych ramionach lecz innym śnie dlatego tak często budzę się nawet za dnia zostawiłem ci ostatni parasol choć wiem że nie każdy chroni przed deszczem czasem rozmyte ślady na drodze mówią dużo więcej niż dotyk

być może sen jest furtką do światów inaczej podjętych decyzji wyborami określam tylko kierunek z nadzieją że nikt nie przestawi dróg w nieskończoności możliwych zawsze będzie tylko jedna nawet wtedy gdy powiem nie gdzieś już widziałem te oczy ten sam głos wyrzucił mnie z łóżka przed budzikiem poznam cię kiedy zaśniesz pod drogowskazem w kolejnym gdyby zmienimy plan jutra są bezradne przed świtem

z braku czasu zapomniałem zegarka czas nie zapomniał o mnie robię dobrą minę do złej gry dobrą grę do złej miny potem wybucham śmiechem

u dziadziusia miękkim snem całują policzek wnusia piękne zielone motyle przy śniadaniu kolacji obiedzie karmią duszę muszkatele

Wiadome Ości Już jakiś czas temu głowa mi głupiała, gdy włączałam telewizję. Przyjemniej było patrzeć na sam czarny ekran, nie raził oczu i... co ważne, dbał o ciszę w moim domu. Zresztą nadal dba, gorzej z gramofonem. Kiedyś mi po rurach dzwonili, że niby nie to, co chcą.?.. przecież wszystkiego słucham. Dostrajam piętra i... krzeszę iskry z siebie, by po chwili wrzucać je do starego kominka. Gdy zabraknie ciepła, będą na rozpałkę. styczeń, 2025

Z przymrużeniem oka... och śnieguliczko klimat się zmienia zastąp choć jedną z tych dawnych zim bym mógł dziś także przebierać w bielach ponad poziomy wreszcie się wzbić chcę z najjaśniejszych twoich odcieni napisać biały genialny wiersz nie jak rymopis ten tam Mickiewicz i życie wieszcza wśród elit wieść nie pod strzechami lecz na salonach mam gdzieś zachwyty plebejskich mas barwami śniegu skrzydła mi dodaj pomóż krzewinko sławnym się stać

Epitafium Te rozedrgane struny w nas — i czas... Ucichła jedna współbrzmiąca ................................................................ Cóż — do wszystkich Ona przyjdzie otuli mgłą i ześle sen albo — zwyczajnie zabierze Zostanie żal — za mało słów tych na komputer przelanych i róża wiatrów, róża snów po naszych podziwianych... Frankowi K

Me włosy w Twej garści Twe wargi mymi zębami Me ramiona Twą szorstkością Twe blizny mym językiem W łoskocie krwi Wilgoć, co nastaje Pod żarem, co płynie W dreszcz, co przeszedł Przez ciało, co drży W szepcie palców Męskość Twa w mych Uleczona oczach Kobiecość ma w Twych Obudzona mocach W jęku ciszy Miękkość Twa Rozpuszcza twardość mą W miękkości mej Zanurza się twardość Twa W okrzyku upojenia

szalone wichry w styczniu chcą już do wiosny! a tu śnieg pada...

piję dużo sypanych herbat w przytulnym kąciku z tobą ze złoconymi łyżeczkami przygotuję gorący napój ogrzej mnie podniebieniem

@FaLcorN może :) @Ewelina bardzo dziękuję i pozdrawiam :) @Jacek_Suchowicz dziękuję :)

czasami bywa kwiaty więdną choć dane były bardzo szczerze może przyjęto je z niechęcią lub obdarował nimi nie ten to trudny temat nie docieczesz drążenie może zwieźć donikąd a więc odpuśćmy w dobrej wierze i na nic więcej już nie licząc :)

bo poezja praktycznie jest wszędzie na co wzrok Twój padnie przypadkiem stado kaczek koniaczek łabędzie oraz zmarszczki co stały się faktem wena czeka cierpliwie w serduchu by pozwolić na papier się wylać albo zagrać dźwiękami Twych uczuć wtedy milczysz przeżywasz te chwile :)))) Serdecznie pozdrawiam Jacek

wszystko z nadmiaru wina te skrzydła połamane i język co się plącze milczenie dziś nad ranem w przestrzeni zapach mięty bezgłośny krzyk oddechów i dymek z papierosów ulotny szczęścia rechot :)

a jednak są tacy co tworzą ciężary dźwigając na co dzień sterani wieczorem siadają i piszą i grają jak mogą jak twierdzą dostają powera by z rana zawalczyć ze światem o byt swój o szczęście co nieraz mamiącym okaże się kwiatem po ludzku zrozumieć nam trudno materia nie pojmie cierpienia a ono być może kształtuje i po coś chce stale nas zmieniać Pozdrawiam

@FaLcorN Oj to musiałby być bardzo oczytany strongman :)) @Bożena Tatara - Paszko Również pozdrawiam :))

W punkt, pozdrawiam!

@beta_b Poruszający wiersz. Myślę, że każdy kto kiedykolwiek pisał nie jest wolny od tego typu wątpliwości i zmierzył się z podobnymi problemami. Myślę też, że trzeba po prostu pisać, tak jak Alicja czy Jacek,czy wielu innych na tym forum, na każdy temat a lekkość przyjdzie sama. Zainspirowałaś mnie Beto_b, pozwól że, w pewnym sensie, odniosę się jeszcze do Twojego wiersza w nowym temacie. Pozdrawiam! :)

@Ewelina wybacz ale i ją sobie pozwolę piosenką raz jeszcze ci komentarz pod wierszem zaprzątnąć... Męski punkt odniesienia na wiersz - (odpowiedź)

@Domysły Monika bardzo dziękuję 😊 Pozdrawiam serdecznie:) @FaLcorN dziękuję Ci bardzo 😊 Piosenka też urocza :)

najbliżej mi do ciebie kiedy jesteśmy w łączności jak ptaki na linii wysoko lecz nie pod wysokim napięciem

Sylwester bielą przywitał gości ktoś nie dojechał ktoś się rozzłościł sprawka to niecna Dieda Maroza co zgasił światło rozniecił pożar Na dnie kryzysu malutka świeczka egipska ciemność lecz w sercach ciepło szklanka zamarzła złudzenie prysło na półkach ocet bezsilna wściekłość Szkołę zamknięto na cztery spusty a wraz z nią młodość i czas beztroski pod sklepem tłumek z żołądkiem pustym zwiastuje wrzenie „Solidarności” Chude śniadanie woda i płatki owsiana miłość na dłoniach babci nie baw się z losem jak wieczny śmieszek życie to przecież nie kaszka z mlekiem Died Maroz – w sowieckiej tradycji zamiennik Świętego Mikołaja. W sylwestrową noc przynosił prezenty.

wspomnienia dobre i złe złe ad kosz do utylizacji dobre do skarbca i wiecznej admiracji

cicho już nie płacz proszę oto rodzi się nowe przykazanie „będziesz daleki od plotek” widziałeś świat pełen ciekawości ludzi mających ponure pustki i straszne dziury w swoim worku że czego nie naładowali znikało i chodzili i pytali i wyciągali wciąż żebrali informacji i nowinek a biedne i opuchnięte mieli oczy z trzeciego świata własnej osoby wiecznie chorujący na niedobory o wszystko zazdrośni i mściwi bo źle kierując swoją energią przymierali niewiadomym głodem ci ludzie nigdy nie sięgają po nitkę ale zabierają naokoło i wszystkim potem to gubią rozdając byle gdzie byle komu byle jak byle by gadać takich ludzi będziesz unikać

Sinusoida próbuje trwać Nasze światy są od siebie tak daleko, może cztery, lub czterysta ciszy chwil, nowe frazy zawieszeniem znów szybują, a tytuły galopują ze wszech stron. Jak pył kurzu pomkną w otchłań niepoznane, chociaż ciepłem niejednego z lekka musną, gdzieś w przestrzeni obojętność je tratuje, może wiosną do czytania się przecisną. W czarne dziury powpadały proste słowa, nawet chciały gdzieś na boku być spisane, ale jakże nadwyrężyć gęsie piórko, przecież - ciszą - najwygodniej mieć gadane. styczeń, 2025 inspiracją wiersz Jacka Suchowicza, pt. "Jeszcze trwa".. plus małe zapożyczenie - kursywa

@sisy89 Może róże postoją dłużej. :-)

@Yavanna ;))

@FaLcorN Miasta to przede wszystkim full sprzecznej energii...

@Ewelina "mięsisty" to jest twój wiersz oj " mięsisty" ...wybacz już się zamykam . Ale wiersz no "hit" pięknie zaczęłaś aż się słyszy ten ton pierwszych słów potem to już cudny monolog kobiety który nie kończy zdania a czeka na ... Dialog .. cudo pozdrawiam i do poczytania 😉

@Domysły Monika serdecznie dziękuję, za aż tak pozytywny odbiór. Pozdrawiam serdecznie.

@violetta - dzięki -

@Monia

@Leszczym Może nie dosłownie.. ale coś w tym stylu ... Słowo za słowo Słowo w słowo 😉

@kwintesencja Również pozdrawiam, a kto ma sprzątać? Bo chyba ten co nabałaganił, czy nie? ;)

Bóg pani to postać czysto materialna i człowiecza - nic wspólnego nie ma z jakąkolwiek duchowością, tworzy on system hierarchiczny, a on z kolei tworzy wyścig szczurów - intrygi - ZŁO w czystej postaci, ogranicza ludzką WOLNOŚĆ i obniża poziom Ciała i Umysłu i Ducha, dobrym przykładem duchowości jest Jan Paweł II - często unikał on intryg w Watykanie i na łonie natury rozmawiał ze Świętą Matką Natury, oczywiście: pani wewnętrznie jest pusta - zero duchowości, duchowość można rozpoznać za pośrednictwem słowa pisanego, na przykład za pośrednictwem Nowego Testamentu - szczególnie polecam Ewangelię według Świętego Jana, gołym okiem widać - nie czytała pani Biblii - co jest charakterystyczne u katolików, polecam również film: "Zanim się rozstaniemy" - ręce mi już opadają... Łukasz Wiesław

@Stracony @Nata_Kruk Któż nie chciałby, odjąć sobie paru lat. I przeżyć piękne uniesienia? Tu obraz jest barddzo wymowny, delikatny, subtelny. Z jednej strony przyłada termofor do serca, z drugie drapie serce pumeksem. Sforumowanie "Już szuka wiosny" obrazuje w kierunku dzieciństwa i szkoły, jak dzieci z panią idą szukać wiosny co jeszcze bradziej uderza emocje. Wiecej nie będę już pisał, żeby nie zagadać bardzo ciekawej miniatury ;)

wiem - niemiecki znam i polskie zza rogu piękniejsze pracowałem parę lat na budowie i tam były: wasserwaga, winkiel, hebel itd... przyjęte germanizmy u tzw. fachowców do dziś funkcjonują jeszcze raz przypomnę: tu mamy delikatne wspomnienie - może źle odbieram - to przepraszam Pozdrawiam