Ranking

czasami mam skrzydła jak ołów a czasem się z piór cała składam unoszę się wyżej niż umiem i niżej niż mogę upadam powstaję jak feniks z popiołów lub sypię się cała jak z maku i słodycz i gorycz rozdaję i nie mam żadnego już smaku to życie mi ciągłym cierpieniem to życie wciąż kocham nad życie i kiedy już przyjdzie mi odejść zapłaczę i spłonę w zachwycie

jakiejś czułości mi trzeba jakiejś najmniejszej znajomy zapach... spojrzenie spod baldachimu rzęs chłosta oddechem... jakiejś czułości mi trzeba

przybywają od wiatru... kurze łapki w kąciku oka się śmieją skóra wyżłobienia bez farb maluje czas dostojnie rany dojrzałe goi... jak w ulu tak i w życiu - tabuny na oślep pędzą kreski stawiają nie prostopadłe przyroda dościga boskie trendy roją się od wiatru myśli godzina jak rzeka swobodnie płynie... a tam ktoś czeka, wspina się na palce - w natury doskonałym rytmie

Gdy morską wodą pływasz mi przy kostkach lub prześlizgująca się przez palce żyję wiecznie. Spoglądam na niebo ciebie słodko-słonym powietrzem mewą i bezkresnym bliskim błękitem. Tęsknię za spędzeniem czasu nad morzem.

deszcz po skwarze ulga po napięciu miłość po gniewie życie po śmierci

Dałeś mi Panie wiele nie wiem czy zasłużyłem... na słowo ogniste, żywe dałeś bo się modliłem? Dałeś mi Panie wiele głęboką krainę snów przestrzeń - moich słów dałeś dla dni - chwilę Dałeś mi Panie wiele wysyłam Ci tęczę i gwiazdę gdy się skropli pod powieką przyroda piękna na zawsze Dałeś mi Panie wiele Matkę, Ojca, rodzeństwo bagaż życiowych doświadczeń męstwo, szaleństwo, przekleństwo Dałeś mi Panie wiele Serca rytm szybszy - porywy dałeś uczucia rozbite... kobiece dłonie jak pokrzywy Dałeś mi Panie wiele lekcji jak drobiazg doceniać nauczyłeś mnie kochać i wspierać Nauczyłeś na lepsze się zmieniać

dziś ma wisielczy humor nie cieszy chleb na stole ani kwiat w wazonie dziś ma wisielczy humor mało tego w lustrze widzi smutek i żal dziś ma wisielczy humor drzewa nie szumią tak jak wczoraj dziś ma wisielczy humor nadzieja jest na nie nie śpiewa ptak dziś ma wisielczy humor prawda się schowała marzenie w kącie śpi tak moi mili niestety tak w życiu bywa że raz gorzej jest raz nie

drzwi do jesieni otwiera klucz na niebie zamyka lato

,, Przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą,, Iz. 35 na horyzoncie piękna zorza kolory czarują a ja mnie to nie wystarcza sięgam dalej za widnokrąg to tutaj złudny świat a w nim zakazane owoce wszyscy w euforii porwani przez nieznane moce czują zadowolenie wzajemna adoracja uśmiechy… ciężko wraca się do codzienności urojony raj trzyma w swej mocy nie jest już przejemny patrzę w lustro może bez tego znalazłbym szczęście musiałbym przestać być głuchy i ślepy czy to możliwe spróbuję Panie znowu Ci zaufać dodaj sił 9.2024 andrew Niedziela,dzień Pański

Śmierć to tajemnica W czary zaklęta Czy poginiemy wszyscy marnie? (Czerń to zawsze kolor smutku) A odejście to samotność (Każdy kopie swój grób) (Ale nadzieja umiera ostatnia)

Wynieśli do stodoły misiaczka Trociniaka. Co on beze mnie zrobi? Na pewno będzie płakał. Boi się strasznie myszy, pająków i ciemności. Bywał czasem w stodole, ale za dnia, do lalki w gości. W wózku razem jeździli, takim szmacianym dla lalek, ona młodziutka panna, on wieczny kawaler. Szczęście ich twało krótko, zaledwie kilka latek, bo lalę odsprzedali tej rudej, piegowatej. A misia do stodoły, jakby co zrobił komu! Chcę bardzo go z powrotem w bezpiecznym, ciepłym domu. Lecz będąc w kwiecie wieku to chyba niemożliwe, by znaleźć misia z trocin wspomnienia łzą ożywić.

Możesz być bielą na błękicie statkiem nocy i o świcie budzić głębie, spełniać życie Możesz być bielą na błękicie unieść wysoko, nadać sens okular prawdy wpoić w oko wykupić bilet, na wspólny rejs Możesz być bielą, na błękicie pierwszym i ostatnim słowem Serca jedyną, oddechu zasadą życia zamachowym kołem Możesz być bielą, na błękicie jedyną gwiazdą co spełnia noc promieniem światła, na dni orbicie Miłość... Czy świat zna większą moc?

Tam, gdzie solą woda przepływa, łagodnie kołysząc twym ciałem, dreszczem sekretnie oddychasz. Ulegasz żywiołom w głębinach wpatrując się w złudny bieg fali. Wyczuwasz piasek pod stopami. Już objął, uchwycił wzburzony. Krzyczące mewy płoszą spokój w tobie jak w grobie ułożony. Nie zapominaj o przystani. Zobacz, horyzont nawołuje, odwraca uwagę na zgubę.

Te wiersze nie żyją: to smutna diagnoza Paluszki u nóg i rąk mają dobrej długości, Ich małe czoła wyobliły się koncentracją. Jeśli przegapiły, jak się chodzi jak ludzie, Nie było to przez brak matczynej miłości. O nie umiem wyjaśnić co się z nimi stało! Kształt i ilość są właściwe i wszystkie części mają. Tak sympatycznie wyglądają w marynacie! Śmieją się i śmieją i śmieją się do mnie. A jednak serca im nie biją i płuca nie oddychają. To nie świnie, to nawet nie ryby, Choć świńskie i rybie są ich nastroje -- Byłoby lepiej gdyby żyły i właśnie nimi były. Ale są martwe, a ich matka bliska śmierci z zamętu, A one się patrzą głupio i nie mówią o niej. I Sylvia: These poems do not live: it's a sad diagnosis. They grew their toes and fingers well enough, Their little foreheads bulged with concentration. If they missed out on walking about like people It wasn't for any lack of mother-love. O I cannot explain what happened to them! They are proper in shape and number and every part. They sit so nicely in the pickling fluid! They smile and smile and smile at me. And still the lungs won't fill and the heart won't start. They are not pigs, they are not even fish, Though they have a piggy and a fishy air -- It would be better if they were alive, and that's what they were. But they are dead, and their mother near dead with distraction, And they stupidly stare and do not speak of her.

Marzą mi się wiersze, wiersze niepisane, bo gdy je zapiszę, to są rozmazane. I nie mogę zmazać przaśnej siermiężności, choć się z formą zmagam, brak doskonałości. A marzenia lecą w kosmos doskonały. Szukać ich ze świecą, gdy już odleciały.

to co było minęło widać los tak chciał to co było minęło wie o tym echo i wiatr to co było minęło nie ma co gdybać tylko żyć dalej uśmiechać się podziwiać to co teraz czyli obecny czas umieć to docenić być temu na tak

- Mistrzu, czy na zmartwienie gorzałka pomoże? -Tylko z początku, potem będzie jeszcze gorzej. Co innego jest z wodą, nie wszystkim smakuje, zmartwień cię nie pozbawi, lecz się nie zatrujesz.

czy śmierć jest tajemnicą? raczej koniecznością bo czas dewastuje ciało z ludzką przyjemnością aby w końcu atomy wróciły do ziemi a dusza znajdzie szczęście w niebiańskiej przestrzeni :)

@violetta dziękuję 😊 ja mam zmarszczki jak się uśmiecham:)) Pozdrawiam:) @corival dziękuję za miłe słowa 😊 pozdrawiam:) @poezja.tanczy dziękuję serdecznie. Rytm wyznacza serce a z nim to tak różnie, raz równo a raz pogubić się można:)) Pozdrawiam:) @Amber dziękuję bardzo:) natura na rytm doskonały i niewymuszony. Pozdrawiam:)

@Ewelina jaki fajny wiersz, ja to nie mam zmarszczek, jest cudnie.

iglasty szum... zaginiona jestem w zawiłości splątana pustka zamyka swój krąg w dziurawym fartuchu uśmiechu - żartów ponurych zbyt wiele ciernisty szum... gałęzie - zgrabiałe dłonie smutne, znużone a dalej sen... i wreszcie postęp nadciąga ze wschodu pomyślny wiatr na horyzoncie słońce tętniące jak serce tęcza z zaciekawionych spojrzeń nadzieja podbiega do szklanych oczu rozpiera ciebie i nas

chodziliśmy do parku kilka razy chodziliśmy tam i z powrotem - do bramy potem do domu i znów do bramy -(z jakiegoś powodu ten park ma bramę) opowiadała że brakuje jej kilku rzeczy odpowiedniej ilości ziaren w klepsydrze trawy przed domem mężczyzn i prawdziwych dziewczyn takich które uważają się za mieszankę piękna i mądrości "chciałabym żeby jutro spadł tutaj księżyc przecież to już jutro odejdą mi wody stąd aż na słońce wiesz... chciałabym żeby właśnie jutro zjawił się ktoś kto mi dzień będzie równał z nocą płaczem i śmiechem chciałabym prawdziwej zimy i lata pełnego dzieci z balonikami pełnej kiczu biegającej tu i tam gromady dzieci i pasteli na łące" tymczasem zegar wskazuje albo wciąż tę samą ulicę albo dywan a najczęściej ściany fot. wł. manhattan/central park/2024

jeszcze za mną chodzą te chodzenia dziecinne pukają do świadomości by tam się przemyślenie rozłożyć skroplonymi po deszczu parkami i przede wszystkim lasami najczęściej w dni wolne od innych chodzeń za swoim gniazdem tym całym szczęściem kiedyś nikomu do niczego niepotrzebnym gdy docieram do atlantyku brudnej kałuży wspomnienia wywołują mnie do odpowiedzi z odkryć geograficznych przy rzadko czytanych posłowiach bez trudu w cypelku z błota odnajduje swój przylądek dobrej nadziei

przez wieki myśleli, myśleli, myśleli dlaczego? dlaczego? dlaczego? umierali a potem rodzili się i znów myśleli, myśleli, myśleli dlaczego? dlaczego? dlaczego? ptak śpiewa kwiat kwitnie a dziecko śmieje się dlaczego? dlaczego? dlaczego?

Kiedy to było, co raz się zdarzyło na złość ? Minęło ćwierć wieku; zapomnij, człowieku - już dość. Zegar głośno tyka; czas drzwiami umyka - na wskroś. A niech to cholera; wspomnienie uwiera - jak ość.

płynie wieczór - noc gwiazdy się w niej skrywają tajemnica - mrok

Chciałabym zapalić Ale już nie palę Chciałabym wypić Ale już nie piję Chciałabym byś mnie kochał Ale już ci ... (bez dosadności) Oglądamy film Jakie zgrabne dialogi Scenarzysta miał czas Mógł pomyśleć W życiu tak nie jest Słowa są drętwe albo głupie Więc na ogół milczymy co mamy robić wszystkie przyjemności za nami zęby popsute albo ich nie ma nie można już odgryzać wielkich kęsów spadliśmy wcale nie z wysokiego konia zresztą czy to aż taka wielka różnica po prostu mija czas i do widzenia do jutra? to jutro już jest takie inne

Na martwych ścianach sali balowej – różowych Jeszcze wczoraj, dziś w sadzy grona przyodzianych W strzępach zdobień zetlałych popielato - płowych Igiełkami szklanymi – gęsto nabijanych Nad cielskami grubymi rozdartych foteli Naprzeciw smukłych okien – o szybach rozbitych Okryte płaszczem pyłu jak miękkiej flaneli W dymu puszyste wełny wciąż szczelnie spowite Wiszą w perłowych ramach lustra – ciągle żywe Niestłuczone, bez skazy, nietknięte pożogą, Nie musnęły ich iskier włosy purpurowe, Płomienia pazur złoty – ni trójbarwny ogon. W lustrach tych – ocalałych na przekór zniszczeniu Dłoń się przegląda blada, pustka – i milczenie…

@viola arvensis gładko i lekko. Bardzo ładnie - pozdrawiam

Ja też rzadko.

Super :)

@Rafael Marius fryzjerka o imieniu Melisa:) sama to w życiu, przecież to musi być równo i koloryzacja, takie cuda to ja nie potrafię robić:)

Im aby rzadko rafa rok da z rybami.

@FaLcorN wszystko super, tylko te dłonie jak pokrzywy - przerażające...

@viola arvensis Wiolu, napisałaś niesamowicie piękny wiersz. Jestem zachwycony.

@Ewelina Zdarza się czasem odnaleźć, na tej samej ścieżce...

@FaLcorN Pięknie...

podwójny charakter pisma nie zawróciła mu w głowie; mówiono gdzie karę pozna pewności nie dał ozdobom gnieść kiedyś dość bez nadziei rosnącym dzikom współczując gdyż do wód wstęp strony leży na przekór chociażby w kulach mucha nie jest dlań ozdoby odgłosów pęknięć nie rusza brzęczy i jak buczek bzycząc zamienia ciąg ud z podkową nie podpatrzona wiadomość wysłana niemalże przez nich rozbiciem zryła najnowszym zaprawdę skubańca befsztyk

@Hiala Miło mi :) @Łukasz Jasiński Dzięki. Cieszę się @iwonaroma Tak. nie trzeba próbować Choć są tacy którzy muszą Taka już ludzka natura. W jedną, albo drugą stronę @Marek.zak1 Móc a nie chcieć, to nie grzech Ale spirytusu szkoda :) @Jacek_Suchowicz Takie podziękowania zmieniają się w łaskę :) @Nata_Kruk To zależy od głowy :) Dzięki @Rafael Marius @Andrzej_Wojnowski @Monia @corival Dzięki wielkie Pozdrawiam miło, M.

Nie mam siły gwałtem zdobywać już szczytów Siłą nakłaniać żywiołów do walki z moim ego Nie pragnę już certyfikatów dojrzałości Ani punktów za zaorane i zasiane pola Chcę wolności, wolności od myśli, tej ziemskiej Tej śmiesznej, płytkiej warstwy prochu z której powstały promy kosmiczne Bo wolę zejść wgłąb, do piekieł, Naprawdę nie chcę zostać aniołem Diabeł lepsze ma pomysły, A bezwstyd lżejszy jest od szmat Armaniego Zbuduję sobie dom na fundamencie jego śmiechu Z tych, którzy maltretują, torturują, zarzynają się swoimi ambicjami Ja znajdę drogę dookoła Jak dobrze, że przyjaciele i bliscy pozbawili mnie sumienia A jeśli jednak nie wyjdzie, cóż.. Wystarczy mi chata, choćby z gliny Może tą chatą będzie po prostu sen nocy dzisiejszej

@poezja.tanczy dziękuję i pozdrawiam:)

Witaj - miło że czytasz - Pzdr.

Witam - zgadza się każdy z nas - miło że czytasz - dziękuje - Pzdr.serdecznie. Witam - dziękuje za te mądrości - są miłe - Pzdr. @Rafael Marius - dzięki -

@poezja.tanczy Dziękuję, że zajrzałeś i pozytywnie oceniłeś ten wiersz. Co do Twojego wierszowanego komentarza: potrzeba potrzebą, gorzej jeśli zmienia się w rutynę i co tu owijać w bawełnę, w nałóg. Wtedy już tak łatwo nie pójdzie z odsuwaniem. Pozdrawiam :)

@poezja.tanczy Dzięki! Cała sztuka tak wypuszczać, żeby nie zostawiać za sobą zgliszcz i popiołów. Pozdrawiam

@poezja.tanczy Oczywiście, zawsze się coś dzieje, kiedy zbliża się termin wypłat... Łukasz Jasiński

@poezja.tanczy Dla tych co „więcej” widzieli a wciąż im za mało.Dla tych co widzą nie patrząc i dziwią się wciąż jak dzieci….z pozdrowieniem od♥️ dziękuję za wizytę.

@poezja.tanczy dziękuję! Pozdrawiam serdecznie:) @Leszczym Dziękuję :) Pozdrawiam :)

@marekgjesień może być ładna

z mojego stanu deficytów ludzkiego zwątpienia po twoje męskie wycofanie duszna zmysłowa więź żywego snu z czasów które nigdy silne wrażenie schedy szlachetnego zwyczaju posyłania dziewic do namiotu wojowników wszystko to przestraja mnie w coś nieziemskiego nie mogę walczyć istnieliśmy zanim cię spotkałam zmylone nici splotem świat w granicach ciała