Ranking

Krople deszczu Nad poszarpanych zgliszczy ciałem, Pomiędzy obaloną ścianą A ekspresyjnym stosem cegieł, Zsiniały żalem wstaje ranek. Garść obolałych kropli deszczu Na szkielet domu spadła miękko, Mgła rozłożyła opatrunki Na gruzach – opiekuńczą ręką. Krzew róży wznosi z rezygnacją W górę – spalone trzy gałęzie, Gdy dzień ze smutku, sadzy, kiru Ponurych marszy strofy przędzie. Linią w nich – młodość – jak pąk świeży, Krzyżykiem – cienka nić welonu, Kluczem – zgaszona nagle miłość, Bemolem – liść padłego klonu, Nutami – niespełnienia modre, Oddech ostatni – z iskier złotych, Uczucia zwiędłe – tchnieniem żaru, Srebrzyste perły – to tęsknoty. Na bieli grobów bezimiennych Lutowy nokturn wiatru – wieje, Unosząc piórka dwa zielone. To nekrologi – czy nadzieje?

wczoraj odeszło już nie ma nie pamiętam ołowiane niebo poranki na smyczy ... to przeszłość dziś dziś w lustrze słońce śpiew ptaków pokój pełen blasku kosmiczny sen w złotych ramach z tobą niebo jak pomarańcze zmierzch wstaje rankiem 6.2024 andrew

To nie barć tak szumi ani ul nie biada tak tęsknie To jedynie bez słów nuci i przeciągle śpiewa trzmielom zapisana w testamencie przez Antonia Vivaldiego` jego żywiczna jak pasieka bursztynowa wiolonczela...

Moje nie wiem Dobija do nowego brzegu. Muszę spuścić kotwicę – strach, I w końcu wyjść Na nieznany ląd. Będę szukał Innych zagubionych, By z nimi znaleźć Ciepłą przystań.

Wszechwładna i wszechobecna regulacjo stosunków wszelakich proszę cię zachowaj tych Kilku w nieokiełznaniu. Jednym słowem włącz łagodny autopilot autopilnowania, a potem schowaj swoje łapy do głębokich kieszeni w trybie nieróbstwa. I uczyń tak możliwie najdłużej, nawet do samego końca Ich - nieprzeszkadzająco potraktowanych. Warszawa – Stegny, 31.07.2024r.

@Marek.zak1 Rzeczywiście, tylko dla nienawiści żyją tu nieliczni, i bardzo dobrze, że nieliczni, choć ich działania bywają mocno destrukcyjne, zwłaszcza gdy nie są skierowane tylko do jednostki ale np.do całego narodu ... Dzięki, również pozdrawiam @Hiala :) zgadzam się. Dzięki, również pozdrawiam @Waldemar_Talar_Talar :) Dziękuję, również pozdrowienia uśmiechnięte :) @[email protected] :) Jak poetycko... Dzięki Grzesiu, również wszechwiecznie Cię pozdrawiam :) @Rafael Marius :) bierność rozumiana jako otwartość i oddanie (rozumiem, że nie chodziło Ci o ospałość;)) jest bardzo potrzebna w łagodnym przejściu, to na pewno. Dzięki:) @Monia @Kwiatuszek Podziękowania:)

A taka ładna, co faktycznie idzie na pierwszy ogień tekstu, bo przecież wpierw na nią zerknąłem i faktycznie tylko kątem oka. Niegłupia i to też było widać, bo czasem takie rzeczy są widoczne. Zadbana i nawet duchowo, o czym akurat musiałem porozmawiać, wypytać i wyczuć. W dodatku pragmatyczna, jak te one są prawie wszystkie, bo ten program tak ma (konstrukcja taka). No a potem musiałem się (siebie znaczy się) na nią zdobyć, co trwało i trwało i trwało. I gdy tak się na nią zdobywałem nie patrzyłem nigdy w lustro, albowiem akurat lustru już umiem sporo nakłamać i potrafię niejedno jego odbicie mocno wyolbrzymić. A na końcu chyba musiałem zdobyć się z nią na podobno szczerość. Warszawa – Stegny, 28.07.2024r.

najpiękniejsze w całym lecie są powroty w ciepły wieczór po przygodzie miły chłód dom co czeka który sam się nie obchodzi a na meblach na glazurze lekki kurz łąki kwiecia aż po brzegi ruch motyli niech wieczorem sobie jeszcze pociąg mknie ścieżki których inną porą nie spotkamy obudzone jak po długim Bożym śnie najpiękniejsze w całym lecie są powroty wdychać szelest słaby powiew zbiorczo tlen jeśli możesz ze mną pobyć to wieczorem aż zanurzysz znów się cały w drugi dzień * Pod moim oknem zamieszkał zwierz. Jest to zwierz groźny, to pasikonik, bo kiedy miesiąc wyłoni się, nie myślcie państwo, że spać pozwoli. Świt cały prześpi w wykrocie traw. Wygrzeje drapki, gdy czas na sjestę. Aż, gdy maciejka utuli z wrzaw, z łanów przystąpi, ograbiać ze źdźbeł. Przestają myśleć, piją cykanie. Wyschnięte kłosy i suche skrzydła przed deszcz się zbiera — wkomponowane. W ciepłych wieczorach nocne straszydła.

Dla Izabeli i Mateusza Złoty pierścionek. Kamień szlachetny, choć jest nieduży, szczyt jego zdobi. Za szkłem witryny. Pięknie się błyszczy. Mieni efektem. Wrażenie robi. Młodzieniec, razem, z piękną dziewczyną. W szybie wystawy się przeglądają. Serca im biją, a oczy błyszczą. Widać, że bardzo się kochają. On drzwi otwiera. Przodem przepuszcza. Razem z dziewczęciem, przy ladzie stają. I wspólnym gestem, wskazują- tego. Pierścień z tym oczkiem, wybierają. Szybko uklęknął, On, na kolano. Z pierścionkiem w ręce. Ona, wpatrzona. Czy zechcesz, Miła, zrobić mi zaszczyt ? Na zawsze, ze mną, być połączona? Serce jej dudni. Lico czerwone. Jeszcze nie wierzy. Oczy zaszklone. Moje kochanie. Tyś moim szczęściem. Naprawdę, chcesz mnie, wziąć za żonę? Łzy poleciały. Dzwony zabiły. W trakcie przysięgi, ręce splecione. Usta szepnęły — Od teraz razem. Przez dwie obrączki. Serca złączone.

stadnina koni malarzowi zginął koń mglisty poranek

Nie piszę historii o miłości Ona pisze się sama tu i teraz Nasza miłość jest jak piękna bajka To jest nasz dom, dom miłości Jest ogień, jest wino, jesteśmy my Mamy siebie, więc nic nam już nie jest potrzebne Grała muzyka wtedy był nas pierwszy taniec Nasze życie zapisane było różną nutą Trzymaliśmy się za ręce dzisiaj i w przeszłości, ale dziś jesteśmy starzy Sama miłość trwała wiele lat Kiedy masz serce, kochaj sercem Lovej . 2024-07-31 Inspiracje . Kiedyś zakochany , a dziś .

księżyc bez dźwięku tkwi w pantoflach po uszy światłem zawiany

nie chcę żadnych znaków żadnych emblematów wiary w cuda że może się uda kadzidełek wróżb o energii gadek nie szepcz mi do ucha że to jakieś fatum to że jesteś tutaj jasnego umysłu tego mi potrzeba nie chcę wiary w piekło ani nimbu nieba bzdurnych tez o wędrówce dusz że tysiące razy byliśmy tu już światach równoległych zgodnie z nowomową które ktoś powiązał z fizyką kwantową jasnego umysłu tego mi potrzeba zwykłych prostych uczuć pracy rąk dla chleba

Wazonik gliniany na stole dębowym, rzeźbiony w listeczki, prawie całkiem nowy. Stał tak po prostu, wyschła w nim już woda. Kwiaty dawno zwiędły, trochę mi ich szkoda. A dusza została na dnie wazonika, w ścianki, w listeczki delikatnie puka. Stoliczek dębowy echo duszy niesie, by ktoś ten wazonik zapełnił znów kwieciem.

Gram w teatrze nazwanym życiem jak każdy ale ja daję z siebie wszystko... Co dramatyczne Co komediowe z domieszką cynizmu i ironii Nawet zdarzają się wątki seksualno-romantyczne jak w tanim porno Przyzwyczajam się do zakładania maski Niby idealnie pasuje, a jednak mocno zarysowuje odbicie mej twarzy, wrzynając się w naskórek Niezręcznie i nieporadnie stawiam kolejne kroki w kolejnym spektaklu ocierając kolejne łzy Na szczęście widownia nie interesuje się sztuką i nie dostrzega kiepskiego aktora w monotonnej inscenizacji uśmiechem zagarniasz innych, a w myślach gratulujesz sobie nadzwyczajnej gry aktorskiej, czekając na aplauz koneserów twojego występu, w głowie muskając dłońmi suknie założoną na czerwony dywan, trzymając w reku statuetkę Oscara, wręczaną przez Agnieszkę Holland. Inni nie zauważają Twojej tęsknoty za dotykiem ciepłym słowem zwilżonymi ustami uśmiechem niczym Julia Roberts Wielkie ,,chapeau bas,, Cóż za ironia A teraz jestem taka mała jak dziecko leżę w łóżku, przykrywam się marzeniami o innej roli odkrywając przed sobą model poznawczy własnych myśli, przekonań i zachowań. Jestem doskonałym oszustem prozy swojego życia

Tamten radosny partyzantów śmiech Po Puszczy Kampinoskiej wciąż z wiatrem się niesie, Gdy o poranku cichutki szum drzew O burzliwych ich losach opowieści wciąż snuje… Nad prastarą puszczą zarysowujący się świt Utrudzonych leśnych partyzantów cichuteńko budził, Niczym pośród odległego dzieciństwa beztroskich chwil Łagodny szept nachylającej się matki. Zimną wodą ze studni, Przemywali zamglone z niewyspania oczy, Bez żalu porzucając niedokończone swe sny, By ofiarnie znosić partyzanckiego życia trudy, Przed wschodem słońca bladym świtem, Pozdrawiali się partyzanci dziarskim spojrzeniem, W którym przez emocje skrzyło zaklęte, Życzenie Polski prawdziwie niepodległej, Zwyczajem ojców znak krzyża na chlebie, Kreślili zdobycznym niemieckim bagnetem, Nim hartowanej stali ostrze, Przecięło rumianą spieczoną skórkę, Każdy kęs twardego chleba, Okraszony porannym śpiewem słowika, Jawił się partyzantom niczym wytrawna uczta, Złożona z najznamienitszych wykwintnych dań, Świeże masło bladym świtem ubite, Na twardym, spieczonym, chropowatym chlebie, Szczyptą soli jedynie okraszone, Nikły na twarzach rozbudzało uśmiech. W blaszanym kubku zbożowa kawa, Pomimo przeciwności losu krzepiła ducha, Każąc tlić się Nadziei w sercach, By niczym iskierka przenigdy nie zagasła. Zgrzyt repetowanej broni W twardych spracowanych dłoniach partyzanckich, Choć instynktownie niepokój budził, W ciężkich chwilach i dodawał otuchy… Choć ponure dni niemieckiej okupacji, Wypaliły swe piętno na każdego duszy, Każdy zachował w pamięci pod powiekami, Obraz szczęśliwych w wolnej Polsce dni. I tej jednej jedynej rzeczy, Okupant przenigdy nie zdołał zagrabić, Polskich partyzantów snów pięknych wyjątkowych, Tlących się jak iskierki w głębi podświadomości. Choć w szaleństwie pogrążył się świat, Tonąc cały w wojennych zniszczeniach, Pomimo losów przeciwności nie straciła ducha, Oddanych sprawie leśnych partyzantów brać. Niczym nikły maleńki promyk słońca, Bądź niczym maleńka rozżarzona iskierka, W wojennych zniszczeń zimnych popiołach, Tliła się w sercach partyzantów Nadzieja. I choć każdy z nich tęsknił za domem Bezpiecznym z dala od wojny kątem W rodzinnym gronie niedzielnym obiadem Okraszonym matki czy żony uśmiechem I choć każdy niekiedy uronił łzę Za utraconym w wojennej zawierusze szczęściem Tak ulotnym jak maleńkiego dziecięcia sen Tak nieuchwytnym jak dziewczęcy uśmiech Partyzancki szlak swój znaczyli Kolejnymi z wrogiem potyczkami, Na niczego nie spodziewające się niemieckie oddziały Misternie naszykowanymi zasadzkami. Liczne straty zadane wrogowi Partyzanckiego ducha tak bardzo krzepiły, Niczym puste żołądki posiłek obfity Kieliszkiem wybornej nalewki zwieńczony… Choć każdy sygnał do wymarszu na akcję, Ostatnich chwil życia mógł być heroldem, W obliczu wojny rozstania się z życiem, Nie doczekania wytęsknionej Ojczyzny wolnej, Ku kolejnemu starciu z znienawidzonym wrogiem, Zmierzali raźnie zwartym oddziałem, Nucąc niekiedy lasom partyzancką pieśń, Szepcząc niekiedy dla otuchy modlitwę, Choć każdy leśny partyzant W głębi duszy śmierci się lękał, Każdego skrycie krzepiła nadzieja, Zadania znienawidzonemu wrogowi strat… Gdy butna Wehrmachtu kompania Na tyłach frontu bezpiecznie kwaterująca, Celem partyzanckiego ataku padła, Po krótkiej walce do szczętu wykrwawiona, Gdy pośród niewielkich wiosek ubogich, W cieniu rozległej puszczy malowniczo położonych, Śmierć nagle zajrzała w oczy, Nie spodziewającemu się żadnego zagrożenia wrogowi, Gdy w krótkim okamgnieniu, Niczego nie spodziewający się wróg, Zaskoczony silnym ogniem partyzantów, Nie zdołał skutecznie zewrzeć szyków, Śmierć dnia tego obfite zbierała swe żniwa, Przetrzebiając zaskoczony Wermachtu oddział, Zabierając ze sobą młodych Niemców życia, Unoszone kościstą dłonią z doczesnego świata… Długie serie z partyzanckich stenów Ścinały z nóg przerażonych Niemców, Nim zdezorientowani w popłochu Zdążyli dosięgnąć swych karabinów, Niejedna partyzanckiego karabinu kula, Zaskoczonego żołnierza Wehrmachtu nić życia przecięła, Stawiając przed oczami całego życia obraz, Nim krew z mózgu powoli odpłynęła, Partyzanckie odłamkowe granaty Rozpryskując się skutecznie raziły Przerażonych wroga żołnierzy bezradnych Daremnie kryjących się za przeszkodami… Gdy z pistoletów maszynowych kilkusekundowe serie Na polu tamtej bitwy pamiętnej Pośród mgły porannej niosły się echem Rażąc skutecznie wrogi cel Niczym wskazówki starego zegara Odmierzały niezłomnym partyzantom czas Dając nadzieję zwycięskiego zakończenia starcia Trwałego odparcia nieprzyjaciela… Mimo iż III Rzeszy propaganda, Mózgi młodych Niemców do pnia zeszlifowała, Daremną okazywała się ich buta, Gdy ścierała ją śmiałych partyzantów odwaga… Tamto pamiętne starcie, Zwieńczone polskich partyzantów brawurowym sukcesem, Na bucie Niemców odcisnęło się piętnem, Wypalonym na duszy niczym rozżarzonym żelazem, Brawurowe natarcie wielkim sukcesem zwieńczone, Wycisnęło szczęścia niejedną łzę, Na pooranej bruzdami twarzy zmęczonej, Każdego niemal w partyzanckim oddziale… A gdy widmo sromotnej klęski, W cieniu doszczętnie przegranej wojny, Dzięki odwadze partyzantów walecznych, Zajrzało tamtego poranka w butnych Niemców oczy, Gdy odwróciła się losu karta, Wraz z zmiennym obliczem wojennego szczęścia, A niespodziewany brawurowy partyzantów atak, Zalążkiem był wielkiego zbrojnego powstania, Tamten radosny partyzantów śmiech, Zwycięskiego starcia wymownym będąc zwieńczeniem, Każdego mężnego partyzanta rozpromienił oblicze, Budząc w sercu niewysłowionej ulgi uczucie, Tamten radosny partyzantów śmiech, Po Puszczy Kampinoskiej wciąż z wiatrem się niesie, Pozostając niewidocznym gołym okiem świadectwem, O polskich partyzantów wyjątkowym męstwie… - Wiersz napisany dla uczczenia osiemdziesiątej rocznicy Starcia w Aleksandrowie.

kim lub czym jest Bóg czemu jest chwalony dlaczego mówi się ze jest światłem świata przecież gdy jest noc panują ciemności gdzie jest wtedy Bóg gdzie jego światło kim lub czym jest Bóg dlaczego nie ma go tam gdzie jest potrzebny gdy człowiek cierpi więc nie dziwmy się że są tacy którzy pytają że skoro jest tak wielki dlaczego nic nie może takim Bogiem jakim jest może być każdy - wystarczy tylko w niego uwierzyć co niej jest takie trudne kim jest - odwieczne pytanie na które odpowiedzi brak bo gdyby była by się odezwał udowodnił że jest przecież nie wolno wierzyć że coś jest skoro tak naprawdę niewidzialne jest nawet w dzień więc proszę skoro jesteś udowodnij to zrób coś byśmy uwierzyli że prawdą prawdziwą jesteś a nie niewiadomą

Mojej lampie jabłko przysłania żarówkę. Odsłoniło noc, przez ciemne szkło. Zawieszam meble i trwanie nad lampą, jak miło, gdy potrącone jabłko, toczy koła po podłodze. Nie zasłania widoku na trawę. Sięgam wysoko jak mogę, aby krzesło i łóżko dokładnie stały na suficie, w pozie zachodzącego słońca.

a może świata ludzkiego już nie ma i przyszedł czas dąć w trąby sądu ostatecznego męczący płytki sen przerywa odgłos pistoletowej palby niczym pianie biblijnego koguta po którym płaczę i przytulam do piersi jak dziecko maszynę singera coś jakbym wyrósł w ten labirynt nieoznakowanych ruin a z dziur po wybitych zębach przez wytrawnego ubeckiego prestidigitatora wylała się szarzyzna przedświtu przy samogonie i kartach oddałem duszę siłom nieczystym w akcie własności

Tak bardzo dziś tęsknię, za tym co było, Za tym wszystkim, co dawno już przeminęło. Czy wszystko zdarzyło się nadaremnie? Nieprawda, to wszystko dziś żyje... we mnie. Radości i smutki moich dni młodości, Wybory , nie zawsze tak łatwe i proste. Beztroskie zabawy, wieczorne spotkania, Co trwały nierzadko do białego rana. Przyjaźnie, sympatie, czasami też złości, To wszystko w pamięci mej nadal gości. Szukanie miłości prawdziwej , jedynej. Znalazłem? cóż? może? , lecz szansę straciłem. Ja nie chcę zapomnieć mych młodych lat, Choć życie tak pędzi i zmienia się świat. Na zawsze zostanę w minionej epoce, Ja zawsze chcę biegać po tej życia łące. Nie mówcie, że trzeba zapomnieć i iść. Nie pójdę, ja nie chcę zostawiać tych dni. Niech inni zdobędą zaszczyty i świat, Ja nie chcę niczego ... prócz mych młodych lat.

@Leszczym Im mniej władzy tym lepiej, ale kto tak dzisiaj myśli.

zamiast z niego wyjść stoi w cieniu i narzeka dlaczego jemu mniej a innym więcej świeci słońce zamiast patrzeć w dal stojąc nad przepaścią spogląda na jej dno szukając odpowiedzi czemu on ma pietra a ten obok wcale przecież obaj nad nią

@Łukasz Jasiński dla mnie nienawróconym człowiekiem jesteś, poza tym ryzyko sobie sprowadzasz, choroby itd.

@Amber Bardzo fajny wiersz ;)) Trochę piękna, trochę prowokacji, trochę prawdy, ładne metafory. Galanto :)

Tylko zasada gry się nie zgadza - powrót do str. 1

@Leszczym Mogę wyłącznie odnieść się do tekstu, który dobrze się czyta :)

@Łukasz Jasiński Zapewne to Pan bez stroju i makijażu...

@Hiala jeśli ma to znaczenie... Od początku do końca... Przeniosło mnie tam, czytałam i widziałam jednocześnie. Śliczne to 👌

Witam - dzięki za obszerny komentarz i czytane - Pzdr.serdecznie.

Chłop&baba z pewnej miejscowości chełpią się sprawnością znajomości. Nie szanują innych relacji rodzinnych... Dla odparowanych mają beczkę ości.

deszczem cię poczuć na moich ramionach i oczach bawmy się bo drzewa trzymają połyskujące kropelki I będę złotą mgłą na krystalicznym czystym tobie

@Igor Wasiński Tak. Tematy wzniosłe i ukulturalnione to jedno, a szara rzeczywistość to drugie. Jedno z drugim gdzieś się jednak ściera, i warto czasami to zauważyć. Dać temu wyraz. Dzięki za miłe słowa. A co do "pochodzenia" blokersów, to masz w dużej mierze rację. Wydaje mi się, że często sami siebie przywiązują do niskiej klasy. Bo to stało się modne. A nie powinno. Mądre społeczeństwo powinno promować wykształcenie i korzyści z tego płynące. A nie bylejakość. Cóż. @corival Bo w życiu tak jest, że następują zderzenia A forma, cóż :) Dzięki @Adaś Marek Dzięki. Czasami dodanie uśmiechu się przydaje. Całość lepiej się klei @Hiala W Wielkiej Brytanii jest coś takiego jak klasowość. W Polsce był komunizm, więc to się dopiero rodzi. Urodziło się i rośnie. Różnice pomiędzy statusami będą się moim zdaniem powiększać a nie zmniejszać Ale mogę nie mieć racji. @viola arvensis Cieszę się, że czytasz Dzięki @Łukasz Jasiński Dzięki, poprawiłem @Marek.zak1 To prawda. Nie ubranie zdobi człowieka @Jacek_Suchowicz Nie krytykuję rapu czy raperów. A nawet społeczności blokersów. Zahaczam tylko o to że "typowy" dres ma typowe cechy. Są raperzy z mądrymi tekstami. I są tacy, którzy wpisują się w "typowego" dresa. Jest różnie. A film na pewno odkopię Dzięki @Rafael Marius I tutaj podpisuję się pod tym co mówisz Każdy ma swoje wrażenia I ani jeden świat, ani drugi nie jest moim @Monia @Domysły @T.O Dzięki za czytanie, Pozdrawiam wszystkich miło :) M.

@Kamil Olszówka Wiersz napisany dla uczczenia osiemdziesiątej rocznicy Starcia w Aleksandrowie. https://pl.wikipedia.org/wiki/Starcie_w_Aleksandrowie Jest to z mojej strony próba dotknięcia językiem poezji fenomenu partyzanckiej Rzeczypospolitej Kampinoskiej.

@Rafael Marius Wydaje mi się, że dawniej umieliśmy puszczać bańki mydlane nawet przez słomkę. Obecnie dostępne są rozmaite urządzenia, przy pomocy których można wypuszczać roje baniek mydlanych różnej wielkości, by bawić się nimi chwilkę; dzieci i dorośli;)

@Amber Poczekam na to - co Oni zrobią, nie jestem samobójcą (jestem zdrowy psychicznie) i w samoobronie mam prawo zabijać (działania urzędników odbieram jako terror psychiczny - nękanie), sami się o to proszą i bardzo mi przykro... Łukasz Jasiński @Leszczym Komornik Agnieszka Mróz na podstawie kopii i bez mojego podpisu próbuje wyłudzić ode mnie pieniądze, a wina leży po stronie kanarów, proszę zauważyć charakterystyczny ubiór i zachowanie - nie widzę żadnej różnicy pomiędzy kanarami i świadkami jehowymi - to nic innego jak sekta protestancka, zamiast iść do normalnej pracy - pasożytują, dlaczego to zrobili? Bo źródło dochodów im się kończy! Łukasz Jasiński

Gubimy nasze oddechy W dzikim tłumie Gdzie prawda umarła Razem z twoim odejściem I został tylko płacz Pustych czterech ścian

Życie jak hazard, wciąga i uzależnia. Dobry tekst. Pozdrawiam serdecznie :)

@corival ↔Dziewiątka jest tak blisko dziesiątki, że jakby prawie jednym cyferki były:) Pozdrawiam:) *** @poezja.tanczy ↔Dzięki:)↔I znowu Warto Twoje zapamiętać, takie myśli w wersach:) Pozdrawiam:)

@poezja.tanczy Dzięki za dwuwiersz. Pozdrawiam.

Jest taki piękny film Kwartet w reżyserii Dustina Hoffmana, a w nim niesamowita scena; śpiewak operowy prowadzi zajęcia z muzyki dla rapującej młodzieży - co będę opisywał znajdź w internecie i sam zobacz (piękna komedia) Dobra muzyka zawsze jest w cenie Pozdrawiam

@poezja.tanczy ciekawy temat i fajnie przedstawiony. * dwie literówki masz w utworze.

@poezja.tanczy @poezja.tanczy dwa światy-dwie kultury-może się połączą kto wie - pozdrawiam

@poezja.tanczy nad morzem jest kolorowo:)

@poezja.tanczy Dziękuje, pozdrawiam.

serią piaskowców i łupków w lesie po deszczu warstw obieg szum morza w igockich skałach odważki uboższy człowiek wędkarze wśród gór i klenia RUN ścieżka z dzwonem naparstnic sztafet stalowych po koleń strzeże ork — kamienia strażnik

@Falkone No ja Cię akurat nie pocieszę :) Tak serio,to lepiej płynąć z prądem i pod prąd, jak serce dyktuje. W końcu i tak wszyscy wpadamy do jednego ....cmentarza. Wiersz mi się podoba,ale jeśli jest osobisty, to proszę o zmianę zakończenia. "Skoro wszystko na marne...nie poddam się." ...no to dawaj i dobrego dnia:)

Nieduży pokój, Biurko, a na nim przygaszona nocna lampka Trzy kubki, puste, i jedna pełna szklanka Parę książek, ubrania, w rogu łóżko na nim leżą dwa, niemalże nieruchome ciała Kilka smutnych wyznań, trochę łez i smutku przy akompaniamencie odgłosów miasta za wpółotwartym oknem Ta noc zwyczajna, a jednak tak do innych niepodobna Jestem Ja, Ona i owiane mgłą wspomnienia zeszłych dokonań Jesteśmy my i uczucia, pragnienia, fantazje Jesteśmy tu razem i niech tak zostanie

odmierzyłam ciebie z metra jak krawiec wzięłam nożyczki wycięłam co się pruło czy teraz mi pozwolisz założyć że pasujesz do modelu do projektu czy nie skurczysz się strachem lub innym głodem zakończonym czy nie rozwleczesz się na dekady lub eony czy nie wypłowiejesz od blasku księżyca słońca lub olśnień czy mogę ci zaufać ustalam kolor nitki a ty leżysz spokojnie na kolanach ułożony jak kot rozciągnięty i zaczynasz mruczeć zaklęcia na fason wzorniki przykładając wszystko się zgadza jesteś tym materiałem który jest potrzebny na który czekają sklepy i witryny o którego zawalczą delikatne dłonie byle cię przywdziać byle w tobie kroczyć całkiem po nowemu