Ranking

kiedy w wiersze wchodzę zakładam walonki bo też nie wie człowiek jaki złapie wątek jeden wiersz klarowny drugi zagmatwany trzeci chce mnie ponieść pomiędzy parkany czwarty coś tam smędzi następny odrzuca zaś w kolejnym och ty ukryta jest nuta już walonki ściągam zakładam lakierki tęsknotą rozglądam na wypadek wszelki lecz muzyki nie ma tylko mała czarna w aromatach wena bez cukru ogarniam

Cierpimy na różnorakie sposoby wersji jest co najmniej kilka albo cała niemała klika beton real życie Najboleśniejsze są niedomagania przekonania o sobie i o otoczeniu dramat jak się patrzy galant W obrosłych siecią netu i tele kłótniach co dzielą fifty fifty coraz trudniej być przekonanym bywa że przekonywać nie warto Podważyliśmy pewności siebie w dodatku wszystkie bez wyjątku tego majątku nie idzie spieniężyć real rozrósł się w niebotyczny widnokrąg (jeszcze lepiej zasłania) Warszawa – Stegny, 20.08.2023r.

przerywaną wiatrem deszczem świerszczem trelem i Twoim kojącym głosem

co to jest ból zapytał raz król bo w życiu króla to raczej miód z ula zamyślił się król miodowy mówią ul niech się ktoś odważy ile ta korona waży znalazł się jeden taki co łowił w nocy raki założył ze złota koronę nie patrząc włożył na głowę bronę zaśmiał się król z tej pomyłki i zamiast byka dał mu w nagrodę dwie kobyłki uradowany z takiego obrotu sprawy przeznaczył cały rok na zabawy bawił się król i ten co raki łowił tylko biedny lud ciągle się nad tym głowił dlaczego on dostał dwie kobyłki i nie były mu potrzebne nijakie wysiłki a my lud biedny w ciągłej harówce i myśl słodka nigdy nie zawita nam w główce (ciąg dalszy może nastąpić) **********************

a gdy nie ucieknę przed nim się pochylę - przysiada mi na plecach spokojnie, nie uwiera a ja idąc wolniej - rosnę w siłę robię głębsze ślady

Apetyt mam wielki na soczyste cytryny zupełnie bez żadnej szczególnej przyczyny i mówiąc szczerze trudno mi pojąć że taka chęć mnie bierze na te owoce południowe przyznaję bardzo zdrowe Żóltą skórkę zdejmuję nożykiem i białą warstwę podskórną usuwam kroję cytrynę na plasterki obsypuję cukrem i do ust wsuwam Zjadam ją ze smakiem i z apetytem wielkim tak... tak... tak... wprost pożeram ociekające sokiem cytrynowe plasterki Doskonale czuję i delektuję ich cierpki smak a sok to po prostu kap... kap... kap... kropelka za kropelką wzbudzając moją chęć wielką na soczyste cytryny bez żadnej przyczyny choć mówiąc szczerze trudno mi pojąć że taka chęć mnie bierze i jakie emocje budzą we mnie te owoce żółte... nieduże... świeże... o przejrzystej strukturze wewnętrznej Pewnie są bogate w skladniki odżywcze a może dobre są na serce (?)

Ćma za kontuarem, a wieczór to upija, to otrzeźwia: za barem stoją deszcze Wygląda na to, że już nigdy siebie nie dokończę Wygląda na to, że "już" musi zawierać się w każdym "jeszcze" Świat budzi się i biedzi - to miłość to znów nienawiść przeszywa kosmos dreszczem ... Najłatwiej się nie narodzić Najtrudniej - umrzeć pytając Czekać - na odwieczną wieczność Odejść - czasu nie mając ... Patrz na frunące wieżowce! Patrz na dachujące miasta! Droga, goń ją! Nie! Teraz zwolnij! Droga, bez rond i skrzyżowań, to bardzo płochliwa niewiasta ...

Bliskość tak bliska odebrana Zgrzytliwie pociągu kołami Przez dzień, noc całą, do rana Wciąż razem, a jednak sami Obecność tak obecna, krucha Porcelana, jej dotyk ostrożny Tęsknota na wszystko głucha Samotna jak krzyż przydrożny Miłość tak gorąca, wzajemna Widzi Cię, szepcze i pamięta I wspólna wiedza tajemna I Ty ku mnie uśmiechnięta

wysiadłam z pociągu.. ... ogromny widok wydm rozprzestrzenił się na horyzoncie szum morza wpadał do ucha jak.. echo w studni czym bliżej tym bardziej mieszały się dźwięki roślinnych wydm i ich owodów wybrzeże zatapiało się w piasku... powietrze.. sól morska pachnąca oceanicznym dnem promienie słońca.. i wiatr.. samotny uśmiechajacy się niczym gospodarz ...zaprasza machnięciem dłoni do stołu.. wita i mknie dalej przed siebie.. ja, idę w stronę słońca nabrzeżem moje stopy zostawiaja ślady w zimnej tafli wody w stronę słońca tam gdzie koniec widać w śnie..

Fraszki nałogowe (sieciowe) Dlaczego nazwy substancji uzależniających są w większości rodzaju żeńskiego...? 1. Na KochaInę wciąż mi za mało hołdów zapewnień bo tylko wtedy czuję się pewnie gdy mówią "kocham" Czuję, że jestem. 2. Na KoffAnkę byle jak byle z kim kawę na ławę: Koffam!! byle był 3. Na HeroInkę awatarem (się) przegina zmysłowym jak wagina choć już dawno przekroczyła barierę wdzięku bidna 4. Nick: Otyna "Żyję, bo piszę!" (świata nie widzi) "Piszę - nie zniknę!" Zginęła, w sieci.

Wspólnym mostem marzeń połączyć brzegi zdarzeń móc do siebie przywołać do danej chwili dopasować Tak by nie zaskakiwały z znienacka nie uderzały by były zrozumiałe i jasne dla mądrych myśli przyjazne Bo tylko otulone marzeniem nie będą zaskoczenia cieniem tylko faktem mocno przyjaznym w naszym życiu czymś ważnym

Wędrówka brzegiem morza i chęci celem i falą wdzięk naturalności przez bliskość odpływ do głębi wnętrza pozorem skryta rajska muszelka Pruderia zrzuca tekstylne więzy obłok rozwiany przed prawdą nagą na piasku leży piękne olśnienie stopniały lody wstydliwej twierdzy Luzem rozwiane fruwają gesty swobodnym czuciem z dłoni do drugiej nieśmiałość dłużej przeszkód nie czyni w otwarte karty gra się najcudniej

bywa że życie jak filiżanka co choć nie spadła to jest w kawałkach

Móc swoje błędy naprawić I móc wszystko sobie wybaczyć W przyjaźni trwać do końca Do ostatnich promieni słońca Które dotkną nas swoją obecnością Bo przecież nie jesteś moją własnością Tylko darem przyjaźni zesłanym z niebios Więc kiedy w końcu usłyszę Twój głos? I odzyskam Twoje stracone zaufanie? Przecież zawsze to tylko Ty byłaś Dla mnie na pierwszym planie!

gdzieś zapowiadana burza schizma przedwyborcza zaczynam rzepkę skrobać w końcu wymyśli się lub wymyślą po co myśleć co było co będzie teraz leniwe skrzydła motyl zamyka otwiera ani krzty wiatru grzmotów nie słychać choć chmura burzowa ani plusku wody zamiast pasikonika daleki huk odrzutowców ciche samochody lubię się usypiać ani to cisza ani hałas a jednak cisza drąży skały gdy padać zaczyna

Tańczysz na lodzie okryta szalem z mgły. Tańczysz na jeziorze w sukni ozdobionej gwiazdami. Nie dotykając lodu lekka jak powietrze, księżyc na Twojej głowie. Wiatr rozwiewa Twoje włosy, śnieg je pokrył, są zupełnie białe. Dookoła pusto, tylko mróz i śnieg. Zatańcz z mrozem, a wiatr zagra melodię.

...albo o jednym i drugim... Dobra myśl :) Dziękuję Ci za nią i za pochwałę wiersza. Jeśli się je świadomie przyjmie, z nimi pogodzi. Takie moje doświadczenie i odkrycie. Dziękuję Ci :) @poranki@iwonaroma@Dobry, Zły i Brzydki Dziękuję Wam! :)

Dwie strony świata, jedną dotyk spotka Jako gładkie szkło drżące pod palcami Wtedy nadbiegnie mała myśl słodka By szorstkość zostawić daleko za nami Ucho połaskocze lekki śpiew z Berlina* Gdy oddech zamilknie ustami zabrany Błyśnie refleks piękna w kieliszku wina A umysł się podda zachwytem pijany... ___ * i nie chodzi o faszystowskie przyśpiewki

dobro zwycięża w tym trudnym świecie. Jak długo?

Kłopocze się stonoga : nierówna jest droga i plączą się jej kończyny z liczebnej przyczyny. O każdej musi pamiętać. I na przemian nimi poruszać.

Ze wzajemnością :). Dzięki No tak ... czasem sformułowanie 'zacisze domowe' nijak się ma do rzeczywistości... Dziękuję :) @duszka @Dobry, Zły i Brzydki @Wiesław J.K. Dziękuję:)

@iwonaroma Tak jak mówisz. Kiedyś gdzieś napisałem, że bieda jest lepsza jako kochanka, niż jako żona. I tak chyba to wygląda. @duszka To tak złożony temat, że na temat bogactwa i biedy skleciłem 100 wierszy, albo coś koło tego Faktycznie, brak aktywności. Ale bieda w moim rozumieniu to nie tylko brak pieniędzy. Dobrze wyczuwasz. @poranki Dokładnie tak. Specjalizuję się w kiepskich rymach. To mój znak rozpoznawczy i największa ze słabości @Rafael Marius Powodów biedy jest wiele. Dobrze to widać w sejmie. Niby dobrze zarabiają a ja widzę w nich biednych ludzi... @Wiesław J.K. @Andrzej P. Zajączkowski i ww.. serdecznie dziękuję za zainteresowanie

Każdy z nas kiedyś dzieckiem będąc, Po raz pierwszy zrobił coś istotnego, Coś co na długo w pamięci zostało, Całe przyszłe życie zarazem ukształtowało, W głębinach najdroższych wspomnień z dzieciństwa pozostając, Co noc potem do snu utulając, W naszym dziecięcym postrzeganiu świata, Na każdego z nas w dzieciństwie spływała odwaga, Jak dobra, starsza siostra, Do małych sukcesów w dzieciństwie nas wiodła, I choć dla oczu naszych pozostawała niewidzialna, Sukcesami naszymi wraz z nami się cieszyła, Tak… Po dziś dzień doskonale pamiętam, Moją pierwszą w życiu piątkę z historii, Z dzieciństwa tamto wspomnienie święte, Legło u zarania mojej tożsamości… Niezliczone młodzieżowe czasopisma naukowe, Zdjęcia zabytków na stronach swych eksponujące, W dzieciństwie całymi dniami z zapałem przeglądałem… Wielkich faraonów pośmiertne maski złote, Godzinami przykuwały wciąż oczy moje, Kilkulatkiem będąc odwiecznych tajemnic tym dotykałem… A kiedy przyszły pierwsze lekcje historii, Rozpaliły ogień dziecięcej mej ciekawości, Gdy pobudzany nieznanymi emocjami, Jeden rozdział podręcznika kilka razy czytałem, W skarbnicy dziecięcej pamięci długie lata zachowywałem, I recytować mogłem z pamięci całymi dniami, Aż przyszedł pewien dzień niezwykły, Gdy Klio niepostrzeżenie za mną stanęła, Zwykła jak co tydzień lekcja historii, Gdy do ucha cicho mi szepnęła… Ośmielony serdecznym nauczycielki historii uśmiechem, Bez wahania do góry podniosłem rękę, Dziecięcą swą duszę silnymi emocjami wypełniłem, Z bijącym sercem do odpowiedzi się zgłosiłem, Z głową nabitą emocjami zaraz wstałem, Cały rozdział z podręcznika z pamięci wyrecytowałem, Mówiłem bez zająknięcia o wielkich piramidach, Kryjących się w ich głębi niezbadanych grobowcach, Wielkich faraonów ponad trzechtysiącletnich mumiach, Spoczywających w pokrytych złotem sarkofagach, O w starożytnym Egipcie czczonych bogach, Znanych z zdjęć w czasopismach starożytnego Egiptu posągach, Ech… Wciąż bez zająknięcia, Z wypisanymi na twarzy emocjami, Bez jednego śliny przełknięcia, Wciąż sypałem z pamięci kolejnymi z podręcznika zdaniami… Nie pamiętam już tamtego dnia pory, Czy było słońce, czy niebo zachmurzone, Czy radosny poranek, czy smętne popołudnie, Lecz silnie utkwiło w pamięci wzruszenie, Gdy radość zalała dziecięcą mą duszę, Z piątki z historii w moim życiu pierwszej, Do wspomnień z dzieciństwa się uśmiecham, Które w głębi pamięci swej chowam, Niczym najcenniejsze skarby w zdobionej szkatule… Cudniejsza od złotej z nieba gwiazdki, Moja pierwsza w życiu piątka z historii, Pozostanie w moim sercu już na zawsze… Pierwsza piątka z historii wpisana do dziennika, Ręką skromnej, jakich wiele nauczycielki, Zapisaną została w głębi mego serca, Ręką niezgłębionej Bożej Mądrości…

@poezja.tanczy Poznałem biedę i bogactwo; jednak w środku znajdź, co tak naprawdę nie jest jednym ani drugim. Dobry wiersz! Pozdrowienia

@slowRaczej tak, hojny i nieskory do wojny. :)

@slowMiło mi! Lubiłem 2 plus 1, a nawet teraz, gdy słuchałem tej piosenki, ciepło zrobiło się na sercu. Dziękuję i również pozdrawiam serdecznie. :)

@Rafael Marius Przyznam, że ciekawa interpretacja mojej fraszki-miniaturki. Dodać można, urodzony pod szczęśliwą gwiazdą, lub urodzony w czepku.

@Corleone 11 Bo Soa, mając duszę księżniczki, szukała księcia ;-))* - No przecież! Wiadomo! ;-)

@Dobry, Zły i Brzydki jestem abstynentką:)

@violetta ja??? A w życiu 😁

@Rafael Marius jak zwykle trafne spostrzeżenia masz.

@violetta A zwiedzała wykopaliska i jaskinie (zeusa?) masz muzę w klimacie :))

@sam_i_swoi grecki przysmak, pamietam małe rybki z Krety jak się z siostrą zajadałam nad niebieskim morzem:) Moja siostra uwielbia ośmiorniczki:) dlatego jej się to podoba:)

Cieszę się, że masz do mnie słabość, a nie jak większość, która nie ma siły. Mierzmy siły na zamiary. Od kiedy Cię tu poznałem, mam zamiar spędzić z Tobą to życie. Kocham Cię, proszę, nie odchodź już więcej...

Śliwka Dzień pierwszy Zrywałam dzisiaj śliwki w sadzie Mocno trzymałam się drabiny Bałam się, że ręce złamię (by nie złamać rąk) jak do ciebie wtedy napiszę Miły A to już drugi rok O piątej piłam herbatę (Zbyt wcześnie?) Chciałam być Sama Księżyc gdzieś znikł Poplamiłam białą sukienkę (Co teraz zrobić?) Pomóż mi Za chwilę róże w ogrodzie witałam Ale żegnał je wiatr Przed nim schować się musiałam to giro tu dobrze znasz Papierów dużo (i wciąż przybywa) w biurku odszukam część Może coś jeszcze znajdę mój miły (Daj znak, proszę… daj znak) O! Czekolada jest Za chwilę jesień Kolejne lato próbuję żegnać sama Jeszcze nie umiem Już coś rozumiem Jutro opowiem Ci Dooo braa noc Śliwka Dzień drugi Ranek mnie znów przywitał Kolejny dzień (Bez ciebie) Niespodziankę ci, miły, sprawię Tylko się, proszę, skup Jeszcze śniadanie zjedzmy Stół zawsze stołem będzie (Śniadanie ja szykuję) (Talerze moje) (Twoje) Dla ciebie będzie dżem (Ten który lubiłeś) Z tęsknoty za dużo jem Gazetę odłóż Proszę Książkę do ręki weź Poopowiadam ci trochę Dużo zdarzyło się… (Odkąd ciebie tu brak) Pamiętasz sowę naszą? Malutkie sówki ma Tylko smutna bez ciebie Rozczarował ją świat Gdzie jesteś (Ciągle pyta) Do okien zagląda mi Ja… nie wiem, co odpowiedzieć Rzadko wychodzi teraz I ciągle tylko śpi Ty jeszcze skończ śniadanie Ja muszę dalej biec Oddech twój czuję miły Ale żegnamy się. Ile powitań jeszcze Ile pożegnań znów Kochany… dziś się spieszę Jutro napiszę znów Śliwka Dzień trzeci Śliwkami pachnie dom cały Dziś czasu więcej mam Może dziś się odważę… Poopowiadam ci Leon ciebie pozdrawia (przyniósł w podzięce mysz) Na progu ją zostawił Zamknęłam za nim drzwi Tak… zaraz ci opowiem Odwagę znalazłam. Zresetowałam wspomnienia (Tylko te nie po drodze nam) Te dobre obrazy zostawię Na nich nie jesteś sam. Muszę już iść Kochany… Tu czas przyśpiesza wciąż Pomidory podlałam (Nie przypominaj mi) Kota też nakarmiłam Zobacz… Na szafie śpi Poczekaj w domu. Wrócę Mówiłam. Boli mnie ząb Ty tego nie zrozumiesz… Mój ząb to nie twój ząb Przepraszam Żartowałam Proszę już Idźmy stąd Śliwka Epilog Gdyby zdarzyło się jednak Że nie spotkamy się Listy do siebie piszmy Adresy znamy już Siedzę i dalej piszę… PS Dla ludzi jestem miła (tak jak prosiłeś)

No to po co ta dyskusja? Zależy Ci mieć ostatnie słowo? Zawsze szanowałem zdanie innych. Czyjaś wiara nigdy mi nie przeszkadzała, dopóki nie machano mi nią przed oczami, tak jak właśnie to zrobiłeś. @Somalija masz rację... Chociaż tylko ona jest w stanie pokonać odległość. I ja Ciebie pozdrawiam i dziękuję, że zapoznałaś się z wierszem 😊

@Rafael Marius subtelny erotyk. Bardzo mi się podoba taka stylistka :)

@Rafael Marius być może:) jestem tak uduchowioną osobą, że o wszystko proszę i pytam Boga, gdy nie jestem pewna i dostaję odpowiedzi. Bóg mi znalazł pracę, a miałam inne koncepcje:) daje mi kasę cały czas i nie ma biedy:)

@czkawka Nimfa naciągara.

Zmęczenie jak przez słomkę Wysysa ostatnie chęci do życia Chciałoby się zamknąć oczy I zapomnieć o powinnościach bycia W końcu ma się dzień cały Rosa jeszcze nie obmyła trawy Aż człowiek tak leży i leży Czekając od strawy do strawy "Warto było wstawać?" Myśli wciąż drążą pytanie Zza rogu słychać głos "Rusz dupę i wyciągnij pranie!"

Rzeczywiście, biedzie należy przeciwdziałać, bo się zalęgnie na wieki :(

peron okno na świat bilety można kupić w telefonie więc wybór kierunku w ostatniej chwili patrzę na odjeżdżające pociągi mój uciekł gdzie więc jechać nagle jest decyzja jest była trudna ale ją podjąłem że też wcześniej o tym nie pomyślałem sprawię ogromną radość i tobie i mnie pewnie nie raz były myśli jacy jesteśmy jak wyglądamy teraz nie będzie to tajemnicą tak dobrze się domyślasz jadę do CIEBIE 8.2023 andrew Wierszyk na weekend

powiedziałeś że książką dla ciebie jestem mój tytuł brzmi pięknie dzięki lecz to stanowczo za mało nie bądź tchórzem przeczytaj mnie całą

Kiedy zimno nad Bałtykiem, Wiatr rozniesie zapach ryby, Skok do baru, szus na wydmy - W myślach gnam na Karaiby. YouTube - wersja dla leniuchów (wersja udźwiękowiona)

Niespodziewanie rozpoczęła się podróż przez wszystkie rodzaje piekła, ze szczególnym uwzględnieniem wiat autobusowych i klatek ostatecznie umęczonych chwiejnymi krokami mieszkańców. Z braku mapy musiała wystarczyć butelka i nieśmiało pełgający żar dogasającego peta. Nauczony najprostszych prawd nie jadłem chleba powszedniego. Zresztą głód nie doskwierał, zepsuty zegarek wskazywał pory tylko pomiędzy posiłkami. W końcu, w najciemniejszym miejscu piwnicy, zrozumiałem: baobaby rosną samotnie. Oraz wszystkie inne surrealizmy. Ostatecznie nadszedł czas i w mgnieniu oka przeminął.

Komentarz Od Autora - odautorski: wszystkie moje teksty i artystyczne zdjęcia są moją własnością intelektualną jako prawo autorskie objęte ochroną w kodeksie postępowania cywilnego, dokładnie: ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, otóż to: Rozdział 14 Odpowiedzialność karna Artykuł 116 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ustawie pierwszej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat trzech. 3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa (czynu określonego w ustawie pierwszej) stałe źródło dochodu albo działalność przestępczą (określoną w ustawie pierwszej), organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od sześciu miesięcy do pięciu lat. 4. Jeżeli sprawca (czynu określonego w ustawie pierwszej) działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Łukasz Jasiński (2023)

spojrzę w oczy usłyszę głos będę milczeć.. jakieś słowo wypowiesz wstanę zła, obleję twarz Twoją, szklanką wody.. lodowatej ..będziesz przepraszał, krzyczał i przepraszał! pełen kipijącej jak gorąca zupa złości! ...i nagle wszyscy staną w bezruchu miedzy nami utworzy się chwila... prawdy, powiesz mi prawdę tak bardzo oczywistą że.. umierasz umierasz na zawsze z każdą jedną chwilą, giniesz stoję już spokojnie już od teraz wiem.. wiem, że.. umierasz..

rozszarpany granatem but na barykadzie szczęścia łut powiewa jeszcze w bród tragicznych zdarzeń spalonych marzeń niechciany wrzód zakwitnie kiedyś bez osuszy potok łez Warszawo dzielna z ruin koloru cegły wynurzą się te co zaległy taka rapsodia niedzielna dzielne dusze

I. Tamten płacz dzieci Wołynia, Niesie się wciąż nocami przy pełniach księżyca, Usiłując wciąż poruszyć rządzących sumienia, Będąc niesłyszalną przestrogą z ubiegłego stulecia… Gdy powieje wiatr przeszłości, Z bliskim sercom Polaków kresów dalekich, Niesie wraz z sobą powiew przestrogi, Szepcząc o niegdysiejszych czasach mrocznych… Znad naszych ukochanych kresów wschodnich, Niosą się dla nas nieśmiertelne nauki, By przenigdy nie ulegać żądzy nikczemności, Nigdy swej duszy nie zatapiać w nienawiści… Znad dalekich stepów Ukrainy, Niesie się nocami płacz polskich dzieci, Ofiar tamtych zbrodni straszliwych, W przepełnionych nienawiścią czasach możliwych… Pamięć o tamtych niezliczonych zbrodniach, Do sumień naszych nocami puka, Gdy snem znużona przymknie się powieka, Odmalowując w snach obrazy kresów dalekich, Pamięć o tamtych niezliczonych cierpieniach, Do serc naszych nieustannie przemawia, Zatapiając w łzach niewidzialnych nasze uczucia, Patriotyzmu, litości, współczucia i męstwa... II. Tamten płacz dzieci Wołynia, Z ubiegłego stulecia do współczesnych przemawia, Wymowniej niż dziesiątków zakłamanych polityków słowa, Dla których zbędnym balastem jedynie bywa Historia, I powszechna w ich głowach niechęć zrozumienia, Tamtych z ubiegłego stulecia mechanizmów szaleństwa, Które masy oszalałego z nienawiści chłopstwa, Pchnęły do najstraszliwszego w dziejach Europy ludobójstwa… Gdy najstraszliwsze w dziejach świata akty okrucieństwa, Zrodziła zwyrodnialców chora wyobraźnia, Za niesłyszalnym podszeptem szatana, Zaklętym w pełnych nienawiści odezwach, Wygłaszanych zawzięcie po starych cerkwiach, Przez niejednego opętanego nienawiścią popa, By bezbronnych Lachów bez litości rezać, Nie szczędząc niewiast ni dziecięcia… By będąc ślepo posłusznym ideom Doncowa, Pławić się w wszelakich okrucieństwa aktach, Miłosierdzia ni litości nie okazując cienia, Grzebiąc ulotne wspomnienia wspólnego sąsiedztwa, By za podjudzeniem Kłyma Sawura, Szatanowi swe dusze tysiącami zaprzedać, Zwiedzeni mętną pokusą zrabowania Lachom bogactw, Gromadzonych w pocie czoła przez poprzednie pokolenia… III. Tamten płacz dzieci Wołynia, Tłumiący wówczas więznące w gardłach słowa, Zrodzone w zachrypłych od rozpaczliwego krzyku krtaniach, Spojrzeniem oczu jedynie wykrzyczane przed obliczem świata, Krzyczące szeptem o tamtych szczytach draństwa, Jakich wstydziła się cała kresowa ziemia, Gdy sąsiad w serce sąsiada, Nóż zaostrzony skrycie wymierzał… Gdy niegdyś na Wołyniu dalekim, Ludzie zawistni, krnąbrni, chciwi, Zamierzyli rozlicznymi zbrodniami, Majątki swych sąsiadów podstępem przywłaszczyć… Gdy odziani w ukraińskie chłopskie sukmany, Ściśnięte sowieckiego typu żołnierskimi pasami, O północy przekraczali polskie zagrody, Uzbrojeni w bagnety, piły, siekiery, Rzucając w stogi siana płonące pochodnie, Wyłamując siekierami drewniane okiennice, Wyważając drzwi domostw walące się z łoskotem, Rozpoczynali swych nocnych mordów orgie... Gdy łatwo było zetrzeć sumienia wyrzuty, Wraz z spluniętą śliną przydeptaną w ziemi, A z niedopałkiem papierosa wyrzuconym za plecy, wyrzucić swą wrażliwość w otchłań zbrodniczej ideologii… IV. Tamten płacz dzieci Wołynia, Zaklęty w maleńkich skrzących łzach. Skrywał prawdę o kresowych pokoleń cierpieniach, O tamtych strasznych dla starców i niemowląt nocach... Gdy kresowych ziemian kamienne mogiły, Kruszyli banderowcy wielkich młotów uderzeniami , By rozkruszone w ziemię się zapadłszy, Z biegiem lat zarosły chwastami… Kresowych starców drewniane laski, Wyrwawszy im uprzednio z rąk ich spracowanych, Z wściekłą furią na ich głowach rozbijali, Rozniecając śmiertelne wewnętrzne krwotoki… Pojmanych kresowych młodzieńców piękne lica, Tonęły niebawem w krwawych siniakach, Gdy ślepych ciosów zapamiętała furia, Na ich głowy z wściekłością spadała… Kresowych niemowląt drewniane kołyski, Z nienawiścią w oczach kopnięciami wywracali, Rozbijając z wściekłością niewielkie ich główki, O rodzinnych domów pobielane ściany, By w otulonych mrokami nocy chatach drewnianych, Jasnoczerwonej niemowląt krwi ślady, Na będących milczącymi świadkami ścianach białych, Strasznym świadectwem tamtych zbrodni pozostały… V. Tamten płacz dzieci Wołynia, Których niekiedy w niemowlęctwie zgasła iskra życia, Pośród pożóg i mordów szaleństwa, Powiewem nienawiści trwale zdmuchnięta, Gdy nie rozumiały przyczyn nienawiści, Która spadała na ich jasnowłose główki, Tępych zardzewiałych siekier ciosami, By roztrzaskać niewielkie ich czaszki, Gdy przybijane były za rączki, Do niedbale ociosanych ław drewnianych, Mchem otulonych pośród traw wysokich, W cieniu wiejskich chałup wapnem pobielanych, By swymi maleńkimi rączkami, Nie mogły objąć już matek ukochanych, Na Ich oczach bestialsko mordowanych, Na ołtarzach zbiorowej opętańczej nienawiści, Gdy rozżarzone żelazne pręty, Przytykano z bestialstwem do ich matek piersi, Tych które niegdyś je wykarmiły, Pośród niemowlęctwa chwil beztroskich, By ostatecznie je upodlić, Pośród szalejących pożarów krwawych płomieni, Brutalnie odbierając resztki godności i kobiecości, Na oczach maleńkich dzieci… VI. Tamten płacz dzieci Wołynia, Zaklęty w porywistych wiatru podmuchach, Snuje się nocami po niepamięci bezdrożach, U porośniętych chwastami kapliczek szukając zrozumienia… Zrozumienia tamtych barbarzyńskich czynów, Rodem z najstraszniejszych sennych koszmarów, Niewyrażalnych przez tysiące najrozpaczliwszych słów, Zaistniałych na jawie w wielkiej wojny cieniu… Gdy przebijane były widłami, Pośród bezradnych matek krzyków rozpaczliwych, Które z zaciśniętymi na szyjach powrozami, Na ratunek nie mogły się rzucić, By zasłonić je własnym ciałem, Choć przed tym jednym śmiertelnym ciosem, Zadanym z nienawiścią rzeźniczym nożem, Niegodnym dotyku najświętszej krwi ludzkiej… Gdy bestialsko wrzucane były w ogień, By nieokiełznanym swym żarem, Zadawszy uprzednio niewysłowione cierpienie, Spopielił ich wątłe ciałka maleńkie, By ślad po nich żaden nie został, Wszak jak szklanka wody czysta, Miała być przyszła banderowska Ukraina, W zamroczonych nienawiścią chorych umysłach wyśniona… VII. Tamten płacz dzieci Wołynia, Zaklęty w skrzących maleńkich łzach, Które utonęły niegdyś w rozległych krwi kałużach, Uronione z niejednego dziecięcego oka, Zdaje się wciąż przypominać, Do współczesnych Polaków z dalekich kresów wołać, O wsiąkniętych w kresową ziemię niezliczonych krwawych łzach, Będących milczącymi świadkami bezmiarów okrucieństwa… Pośród źdźbeł zielonej trawy, Dziecięce skrzące maleńkie łezki, Tajemniczym zroszone blaskiem księżycowym, Zaklęły w sobie tamte straszne obrazy, Niewyobrażalnego cierpienia kilkuletnich dzieci, Zadanego im przecież przez dorosłych ludzi! O świcie prostodusznych gospodarzy ubogich, O zmierzchu krwawych katów okrutnych… Gdy z drewnianych kołysek wyrywane za nóżki, Wrzucane były do kamiennych studni, By maleńkich główek śmiertelne rany, Niewinnym istotom życie odebrały, By kamienne zimne studnie, Zroszonym księżycowym blaskiem mchem otulone, Lata później przez sowietów z ziemią zrównane, Były zarazem zapomnianym Ich grobem… VIII. Tamten płacz dzieci Wołynia, O godne Ich pochówki z przeszłości wciąż woła, By choć niewielka kamienna mogiłka, Maleńkie ich ciałka godnie upamiętniła… Choć pomimo dziesiątek lat upływu, Nie otrzymały często godnych pochówków, Na niewielkich nagrobkach morza kwiatów, Wiązanek biało-czerwonych róż, Pomordowanych bestialsko na Wołyniu dzieci, Polska przenigdy nie zapomni, Gniazda orle Ich pomnikami , Pod firmamentem wyszywanym skrzącymi gwiazdami, Majestatycznie płynące po niebie śnieżnobiałe chmury, Ich skomponowanymi z białych róż wieńcami, Skrzące czerwone słońce niknące za wzgórzami, Ich nagrobnego znicza płomieniem jasnym... Na kresach jesiennych wiatrów powiewy, Ich rzewnymi pogrzebowymi mowami, Zaś starych uschniętych drzew konary, Ich symbolicznymi bezimiennymi nagrobkami… Szumiące smętnie płaczące wierzby, Wylewającymi nad nimi łzy żałobnikami, Przecinające zachmurzone niebo skrzące pioruny, Honorowymi dla nich salwami... - Wiersz napisany dla uczczenia osiemdziesiątej rocznicy ludobójstwa na Wołyniu.

MATY, ZAWODY - DO WAZY TAM. OWEJ ELA, DIMA, POMYWAŁA? WY MOPAMI DALEJ, EWO! NAGRAŁ ARGAN?