Ranking

Oddycham zielenią deszczu. I twoim spóźnieniem na rozdanie świadectw ... niedojrzałości Jak to jest, że przecież przed chwilą się urodziliśmy, a za kolejną - obijamy się o ten świat, jak pomylone neurony? Reakcje, jakie zachodzą pomiędzy ludźmi nie rozumieją uczuć. I szybko spisują swój własny testament ... Adresat? Pomylony.

skoro wszystkich okradli czemu tylko ty się nie martwisz pytali bardzo zdziwieni uśmiechnął się i powiedział bo ja to co cenie nie w szkatułce ani za obrazem ukryłem lecz w swoim sercu

Kiedy przyjdzie lato wyprowadzę się z miasta. Wystawię na sprzedaż wszystkie wysłużone sprzęty: zakurzone dni, myśli zżarte przez mgłę i zatrzymane serce. Z otwartą duszą zmieszam się z tumanem kurzu na drodze, aby dojść tam , gdzie nie wiem. W czerwieni maków zachłysnę się powietrzem zmąconym ukojeniem i przestanę istnieć na chwilę. Ku zachodowi będę sunąć Na skrzydłach ciszy, By w jego cieple się skąpać I zabrać ze sobą wszystko.

Na szczycie siedział człowiek poznałem go , to nie byłem ja przysiadłem się, nie spojrzał jego oczy były wpatrzone gdzieś tam… pomyślałem, że to dziwny gość zapytałem czy wie, że jestem z nim popatrzył dookoła i więcej nawet, jego wzrok przeszył mnie jak mgłę tak ty jesteś – odpowiedział (ucieszyłem się ) - bo myślałem ,że … palec jego spoczął na mych ustach - nie używaj wielkich słów! nie zrozumiałem wtedy co chciał przez to powiedzieć - ty jesteś jednym z nich nikogo jednak nie widziałem jego wzrok wpatrzony był gdzieś tam… w cmentarzysko, gdzie nie było mogił. A jednak czułem ,że prawdę rzekł człek.

Byłam najurodziwszym kwiatem w twoim ogrodzie. Byłam najpiękniejszym powietrzem, które wdychałeś z rozkoszą. Tak, przypominałam gwiazdę na piedestale samotności. Wiedziałam jednak, nie wystarczy myśli, nie wygram walki z życiem. Kwiat zwiądł od nadmiaru łez, powietrze stało się nagle ciężkie, gwiazda runęła w przepaść. Nie pozostało nic, co pozwoliłoby mi pielęgnować wieczność, dbać o czas, troszczyć się o czarnooką nadzieję. Znienacka zabrakło mi przeszłości, zbrakło słów, którymi mogłabym sycić ciało, karmić wiarę, że pewnego poranka wszystkie pory roku rozpoczną się jednocześnie, że zjednoczą strony świata. Na własne oczy zobaczę smutek przyklejony do twoich ust, ujrzę maleńką samotność w twoich ojcowskich ramionach.

Otrzeć się o spadający liść, popłynąć prosto z wiatrem. W dżungli pełnej ludzi znaleźć dobre miejsce. Nie mieć żadnego celu podjąć głupią decyzję bez wzglądu na konsekwencje. Bez wykształcenia, mało inteligentny, co dzień żądać więcej. Parę groszy się należy, żeby tylko nic nie robić. Jutro też jest dzień na pewno będzie dobry.

w nierozbudzonej ciszy nagie wiersze uczepione jaskółki z papieru odfruwają w nicość ktoś podziurawił niebo na początku była kropka i wers okaleczony w błękicie nasze siwe słowa wiatr targa za włosy

Jesteśmy gwiazdami niczyjego nieba. Pariasami kosmosów, którym kłaniamy się w pas wiedząc, że zbawienia nie ma w żadnej z religijnych iluzji. Nakarm mnie czymś równie uspokajającym jak Ciało Chrystusa, tylko żeby nie trzeba było aż tak bardzo żałować za ten grzech! Odbijamy się kauczukiem od powierzchni nadziei. Przeglądamy - w wiatach bursztynowych słońc. Czy czas nie żyje?! Dlaczego nic nie nadjeżdża?! Patrzę bezradnie po twarzach zegarów: zatrzymaliśmy mechanizm - zasmuconą radością życia. Wykonalne 'pod dedlajn' marzenia i linoleum euforii na Mlecznej Drodze ... Już Marszałkowska. Chodźmy! Bo nam odjedzie! Wtopmy się w wertepy grobowców na cmentarzach. "Nie wszystek umrę!" Tylko dokończę lizaka. Ostatnia, droga? "Nie potknij się!" Na pewno ostatnia?! Prosta.

Coś rozprasza moje myśli Jakiś krzyk Wewnętrzny głos Pragnie ogarnąć mój umysł I duszę Którą sprzeda Za marną cenę Walka ta trwa niezmiennie "Ja" kontra "ja" A nagrodą jestem Ja Ten prawdziwy Ja Stawiający opór A nie krzywiący kark Nie potrzebuję sojuszników Muszę zabić część siebie Aby dalej móc być (o)sobą.

usiądę z książką do ziemi zatopiona w myślach cudzych i własnych z odbiciem światła w twoich oczach... tak bym chciała na zawsze zabłysnąć! być wyżej niż gwiazdy

bo jeśli nawet jest... to i owszem... jest! choć nie zawsze tak jak chcemy w gruncie rzeczy jednak jest - coś zawsze coś z czego możemy się cieszyć jak dorośli - na poważnie albo tak jak dzieci na wariacko po omacku radość... między kącikami ust się mieści

Na tej ziemi Wojny zarzewiu Jest grupka ludzi Żyjących w cieniu W zaspie tragedii Której dotknęli Ognia zarzewie Zmieniło ich w cienie Inteligentni Wrażliwi nad miarę Od świata odcięci Co miał być rajem Niezrównoważeni Nadpobudliwi Łańcuch chemiczny W krwi ślad wstydliwy Biegają w gorączce Ambitni łapacze By ich ułożyć Na miękkiej macie Wstrzyknąć kolejną Dozę trucizny Aby był spokój Zniknęły blizny A tylko oni Biedni wariaci Mogą to sprawić Życie ocalić Moja twarz pierwsza Nosi wspomnienie Przybrałem drugą Fotonu mgnieniem Jak piękne jest To zapomnienie Deszcz wody i Odosobnienie Psychiatra odkrył Kim był mój brat Wmawia mi inne Stąd pochodzenie Chce abym został Nie wracał na Kpax Lecz ja wyruszam W ostatnią drogę Nie wrócę na Ziemię

-Mistrzu, bardzo żałuję, że się z nią zadałem. -Niejednego takiego już w życiu widziałem, i możesz mi uwierzyć, ten bardziej żałuje, który z braku odwagi nigdy nie spróbuje.

zerknij w siebie najlepiej jak potrafisz wsłuchaj się w tę ciszę a może zrozumiesz choć na małą chwilę siebie poczujesz utul w swych dłoniach ten mały skrawek czasu wypij go do dna i skosztuj jak kielich najlepszego wina bez lęku rozpaczy potem otwórz oczy na nowo może to też zobaczysz

I oto jest! Praca nad tą książką była ciekawą przygodą – podróżą po zakamarkach języka ojczystego (w tym gwarowego) oraz szeregu języków obcych. Niech dobrze służy, niech inspiruje. Proszę się częstować do woli. Zezwalam na udostępnianie treści w formie elektronicznej: https://drive.google.com/file/d/1BzGY66IPjuOnYq3iWkZZU-hNP5zIG3h6/view?usp=drive_link Książka „Pomału żaba żuła mop” przypadła do gustu p. Krzysztofowi Oleszczykowi, który jest ekspertem w dziedzinie rozrywek umysłowych. Oczywiście, do kwestii najdłuższego palindromu podszedłem tutaj z przymrużeniem oka (to taki zamierzony żart; ufam, że widok owych tomiszczy przyprawi pracowników głównych bibliotek o uśmiech). Pozdrawiam, Mariusz Szwonder

On ślub wziął z Danką ze wsi Łysołaje. Zaraz się spostrzegł, że ona mu daje, Garnek dobrej zupy Zamiast ładnej pupy. Za rok się zdziwił, że ma córkę Maje.

różowe policzki od opadającego słońca szarość na horyzoncie jak kwiat rozchyla się myśli i włosy w powietrzu się plączą z daleka od szumu wysokich drzew na krańcach ziemi przetaczam szept jak owoc obieram się cała ze słów które z zaciętych ust wyrywają się szarpią mi żebra... ciało wciąż krzyczy - milczeniu wbrew okazać zdumienia nie mogę i nie chcę gdy obok przechodzi jedynie cień - jaskrawe światła nad głową mam i w sercu echo z krainy łez

w jakim języku Polacy mówią w swoim kraju po rosyjsku czy niemiecku pochodził z dobrze zasymilowanej żydowskiej rodziny po przymusowym wysiedleniu ze Lwowa mundur odznaka runy SS i czerwona gwiazda ród pradziadów nie wydawał niewieściuchów od doby Piasta przed wojną handel syn w poselstwo córka na sojusz życia podarowane światu kakofonia zdarzeń odziera ze świętego elementu wciskając w niechciane strofy Krzyżacy zniszczyli Jaćwingów dla nich to byli Polacy

- dla Belli - Cóż, mój drogi Czytelniku: pora na większą magiczność w postaci powstającego właśnie rozdziału. A właściwie na większe jej ukazanie w treści, bo skoro osobowy Wszechświat jako duchowa WszechIstota jest - z natury sprawy - wszędzie, to wszystko, co istnieje, jest Magią. Absolut jest Magią. Cały Wszechświat jest Magią. Wypełniająca Go energia jest Magią. I wszystko, co Nań się składa. Tu pasować będzie każde słowo. Na określenie danego bytu. Istoty. Rzeczy. Bez wyjątku. Absolutnie bez wyjątku. Bowiem, jak napisał w swych "Bajkach robotów" wspomniany w jednym z poprzednich rozdziałów - magiczny, a jakże - Mistrz Staś Lem: "Kosmos jest miejscem, którego nikt nigdy nie opuścił i nie opuści", zatem wszystko, gdziekolwiek istniało, istnieje lub będzie istnieć, stanowi składową Kosmosu właśnie. Zatem i ta powieść również: jako całość i jako zbiór pojedynczych rozdziałów. Zatem i sama Magia jest magiczna, chociaż brzmi to jak powiedzeniowe "masło maślane". Roślinna roślina. Zwierzęcy zwierzak. Człowieczy człowiek i prawdziwa prawda. A wszystko zaczęło się... no właśnie. Nie, nie od słowa, jak możesz, drogi Czytelniku, przeczytać na początku pewnej Księgi. Chociaż tu akurat zasadną jest wątpliwość: Księgi czy księgi. Ja, mój drogi Czytelniku, zamierzam obrazić nikogo. Ale prawdę - co jak co - należy szanować. Niech więc, bez wdawania się w głębsze i dłuższe dywagacje, pozostanie Księga. Chociażby ze względu na fakt, że zawiera w sobie trochę prawdy. I że jest wysiłkiem wielu ludzkich intelektów - chociaż nie wyłącznie ludzkich i nie wyłącznie pozytywnych - włożonych, by ją stworzyć. Częściowo w dobrej wierze. Wszystko zaczęło się od Myśli. - Zróbmy - powiedział Jezusomąż, Mistrz Jezus i Przyjaciel Jezus - moje drogie Żony, moi padawani i moi przyjaciele - przerwę w naszej podróży. Pozostawmy "Nautilusa", Moskwę i otaczające ją Księstwo - zalążek Wielkiego Księstwa, Caratu, Rosji Radzieckiej, Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i obecnej Federacji Rosyjskiej. Mimo, że ta ostatnia jest nazwą-zapowiedzią. Zapowiedzią przyszłości, zatem w chwili obecnej - nazwą na wyrost. i udajmy sie na pewien czas do świata - do wymiaru - gdzie Magia jest oczywista. Dla wszystkich. Do świata, gdzie wiedzą o niej wszyscy ludzie bez względu na stan. Gdzie Wiedzący - inaczej zwani Magami albo Czarodziejami - stale podkreślają, że rozumieją czym jest Magia i czym jest Natura, ponieważ sami są Naturą. Ponieważ sami są Magią. W świecie Hogwartu, mój drogi Czytelnku, byłeś rozdziały temu - tu pytanie i życzenie moje zarazem - ile rozzdziałów temu? sprawdź - razem z Bellą, Jej Milem i Ich Aniołką. Byłeś tam razem z Soą i Hermioną. Teraz czas odwiedzić i pobyć w świecie, którego część stanowi Aretuza. Chcesz poznać Tissaię Od Prawd (Natury), czyli de Vries? Triss Merigold? Yennefer i jej Wiedźmina Geralta? Uczestniczyć w królewskiej biesiadzie albo biesiadach? Dotknąć przesyconej Magią polityki? A może podążyć za kulturą niższą i, wszedłszy w jej świat, zasiąść w karczmie, gdzie gburowaty karczmarz podaje chrzczone wodą piwo w wyszczerbionych, glinianych kuflach? I na osłodę posłuchać Mistrza Jaskra, jeśli nań trafisz? Lub może na Oczko, którą nazywał siostrą i którą połączył z Geraltem romans tyleż krotkotrwały, ileż namiętny? Ale - by pójść tu szlakiem myśli owej i zapytać w następstwie pójścia owegoż - któryż z romansów Geralta był nienamiętny? Chcesz udać się z nami, Czytelniku? Zobaczyć i posłuchać, jak się uczy Magii? Jak się czaruje? Chcesz przekonać się, że - jak powiedział ocalony przez Białego Wilka kupiec - "nieprosta, widać, rzecz czarować"? A może Twoim marzeniem jest rozmowa ze Złotym Smokiem? Chciałbyś dowiedzieć się, kto tak naprawdę założył Aretuzę? Cdn. Voorhout, 15. Lipca 2023

uniwersytet mężczyźni od wieków kobiety od lat sześćdziesiątych rodzicielstwo kobiety od wieków mężczyźni od lat sześćdziesiątych

oboje nasyceni nocną grą.. witają nas rano jej gesty dotykamy się stopami w kuchni oddzieleni stołem rozmawiamy o nowym dniu uśmiechając się do dzieci, jednak myśli nas zdradzają kusząc powtórzeniem nocy.

@Corleone 11 Aretuza? To szkoła czarodziejek z Wiedźmina...

my czterej jeźdźcy apokalipsy powrócimy by niewiernym zabrać sad i psa podpalimy świat później już z góreczki siedem plag zabić bestię szóstka szóstka szóstka pat jedna trzecia pójdzie w piach ... przyjdź Panie Jezu! zaiste przyjdę niebawem Amen.

Między ludźmi zwykle jest więcej zachodów niż wschodów. Wspólnie nieczęsto doświadcza się zjawisk w których zasłane różem słońce wydostaje się z cukrowej waty świtu, by ociekając drobinkami wilgoci rozpocząć wspinaczkę ku zenitowi. Przed porankiem człowiek bywa zbyt zaspany, żeby brać udział w tej ceremonii. Lewa mu powieka opada, prawa nie podtrzymywana traci wolę, wreszcie obie zjeżdżają bez specjalnej ku temu zachęty, bo serce zaspanego umysłu bije zbyt wolno, a krew krąży niemrawo. Zaś zachody słońca to autobusy pełne ludzi, czas rozciąga się w nich jak guma, a przetrawiony dzień i odwiedzone miejsca odcina się jak kupony. Człowiek spokojnym wzrokiem goni żółtą kulę chowającą się za coraz to inną chmurką. Jednocześnie jego emocje siedzą grzecznie przy nodze jak pies, bo albo się wyszalały, albo maksymalnie nasycone uznały bladość własną w obliczu tak spektakularnego, jednocześnie powtarzalnego choć zawsze oryginalnego, cowieczornego pożegnania dnia. A zakochane pary trzymając się za dłonie - spacerują. Ona wolna od gotowania, on od kosiarki. W taki właśnie sposób zdradzają swoje porzucone zajęcia, z wolną od tychże atmosferą wakacji. To nic złego - odnaleźć coś, co kiedyś już dobrze im się skomponowało, gdy horyzont szykował się, by przywdziać ciemne ubranka nocy wyszywanej gwiazdami. Zakochani najprawdopodobniej prześpią świt: zmęczeni ale ukołysani sobą. Nie zauważą początku dnia, nie będą asekurować przy jego narodzinach, ale wieczorem chętnie zobaczą jego kres, kolejny kres. Znów zapatrzeni w konające promienie słoneczne, przez kilka minut będą próbowali przypomnieć sobie minione zachody słońca, swoje pierwsze wspólne wakacje.

@duszka Lekko prowokacyjnie z pewnością... na pewno bez oceniania. Apokalipsa Jana Ewangelisty różnie się miała, niegdyś nawet sam kościół próbował ją usunąć z nowego testamentu z powodu zbyt dużej liczby powoływaczy się na nią samą tylko i wyłącznie. Nie ciężko było też im i o bluźnierstwo z tego powodu czy też dokonać zbyt daleko idącego osądu i wniosku. Ironii nie użyłem tym razem w ogóle zdecydowanie więcej dałem czarno-humorzastej groteski, wstęp to przecież nic innego jak człówka i na nutę z czterech pancernych i psa :) Zabieg ten został spowodowany tym iż w samej apokalipsie brakuje tego co przy wcześniejszym wierszu wspomniałem w komentarzu: katalizatora(ów) Wszystkie te wizje zaś w niej zawarte, być może, są tak aż nienaturalnie straszne, gdyż sam autor nie potrafił ich swoim tokiem rozumowania natenczas ogarnąć. Misterium, zagadka czemu by nie i groteska?

Tak to już jest Często Choć czasami kończy się wyrzutami sumienia Bo za dużo było chcenia i spełnienia

@Somalija Ale Ty masz wyższe wykształcenie, możesz przynosić "do domu pieniądze" i robisz to. Odnośnie zaś do związków Twoich koleżanek z pracy: tak sobie wybrały lub tak się zgodziły. Zatem żyją tak, jak chciały i tak, jak wciąż chcą. Albo, innymi słowy: żyją tak, jak zgadzają się. Dzień po dniu. Prawda?

Wreszcie się może doczekało Twojej obecności. Zatem dobrej pogody.

@Ewelina W wierszu zawarłaś dobrą filozofię życia. Popieram.

@Giorgio Alani Warto pilnować, by to fałszywe ja wykreowane przez speców od marketingu i wpływ otoczenia nazbyt się w nas nie rozrosło, zasłaniając prawdziwe.

@Ewelina racja. Zawsze coś jest. I warto to znaleźć. Bo daje piękny uśmiech 😁

@Jacek_Suchowicz niepopełnione to w kategorii lekkich wymarzonych ale posmak ochoty zostaje na długo

Pomiot; sowa łowi woła, w ostoi mop. A do namiotu - sowo - suto im. Anoda. Julu, myszołap. Upał? O, zsymuluj. Julu, myszojad; o, podaj... Oz... symuluj.

Dobry pomysł, tak mam :)

@Rafael Marius Kilka rzeczy tutaj zawarłam plus dla podpowiedzi dodam,że to nie o mnie.Dziękuję za odwiedziny pozdrawiam ;)

gdzieś ty jest tu o wschodzie marnie jest mary z Marynami straszą marynatą głowy lecą ktoś wychodzi z siebie ktoś dochodzi i tłum jest jeszcze dalej o godzinę wzeszło słońce niejednemu nie małe dzieci bawią się minami duże haubicami dobrze jest coś wybuchnie urwie głowę albo nogę to się wie moja wina twoja wina jego wina obarczają się wybaczenie wybacz to pojęcie abstrakcyjne jest niechby wojna ta skończyła się słychać tylko nie

@duszka Każdy ma swoje teorie, ale wcześnie czy później musi dojść do głosu rozsądek. Z punktu widzenia Rosji - nie mają już innego wyjścia jak wojnę przedłużać w nieskończoność, zrzucenie nowych "słońc" byłoby jej zakończeniem. Ze strony NATO? cóż pożyjemy - zobaczymy albo to będzie bolesne rozstanie z tym światem. Dziękuję i pozdrawiam.

Pani M. Piękna pani M. z miasta stołecznego chciała coś dostać od ducha jasnego. Nic nie otrzymała... Bo szczęścia nie miała? A jednak dostała — ale od złego!

@Pan Ropuch To niełatwe (dla mnie) przyjąć taki koniec i nowy początek z pokorą... A może ma on nas pokory nauczyć..? Tak czy inaczej bronię się przed potępianiem tego, czego nie rozumiem (do końca). I nie jestem pewna jaka postawę wyraża Twój wiersz. Odbieram go, jako otwarty, choć wyczuwam tez ironię. Pozdrawiam :)

Nie pomyl się i zabij tą część pana Hyde, którą każdy z nas gdzieś tam chowa.

@Giorgio Alani Wszystko to prawda, chociaż wydaje się, że "my" to kukiełki w teatrze wszechświata. Pozdrawiam!

Wszystko się zmienia Gdyby stało Byłoby nudno A nie jest

@Ewelina życzę cudownego urlopu:)

Świat się zamyka.

@duszka Każdy postrzega świat poprzez własne schematy poznawcze ukształtowane w ciągu życia. Niektórym mogą one dostarczać tylko zimnych wrażeń. A słowa wysyłane na zewnątrz odbijają się nie przynosząc oczekiwanej odpowiedzi.

@Rafael Marius Możliwe, całkiem całkiem interpretacja :) @violetta Kiedyś jeszcze zobaczę wystawę Fridy :) Ta postać mnie fascynuje od dawna. I akurat myślę, że akurat ja znalazłbym coś tam dla siebie :) @Kwiatuszek O dziękuję, cenię Twoją opinię :)

jest słuszna racja w tych wersach złożonych najgorsze - żałować grzechów - niepopełnionych :)

@Pan Ropuch Brdzo jasna, zdecydowana postawa i działanie, i wierzę - że skuteczne :) Dziękuję!

@Somalija Byleby tylko świat nie sprowadził nas mężczyzn do roli Wielkiego Potulnego Komara, ale to moja subiektywna jest opinia :))

Czas obracam w dłoniach: opal, szafir, ametyst ... A on mną ciska po ścianach! Cóż, wieczna przemoc - niestety ... Zapalam nocną lampkę: rogal księżyca - kinkietem. Parkuję przejezdne myśli - na Mleczną Drogę - winietą. Za horyzontem wszechświata - jasno: złocone toaletki, pudrowe róże i lustro ... Ot, sama matka nadzieja otula się zwiewną chustą! Na jutro przecież burze, grad, mróz i huragany ... czyli objawi się Stwórca - nagły, nieubłagany? Cumuję łódkę przy porcie. Tonę po głowę - w mieliznie - cierpliwym oczekiwaniem. Na horyzoncie - blizny ...