Ranking

W moim mieście pada deszcz pada też ludziom na głowę z przygnębienia Ktoś rozwiesił swoje życie na sznurze żeby było radośniej ksiądz kazał śpiewać w chórze nie umiem Marian też nie notorycznie gapi się w okno jakby miał dostrzec coś niezwykłego przychodzę czasem do Mariana, bo nie może chodzić siedzimy razem gapiąc się w okno Widzimy swoje odbicia odbicia też mamy choć czasem chce mi się ryczeć no to rycz! krzyczy Marian nie! odkrzykuję a potem robimy głupie miny i przedrzeźniamy przechodniów A w czwartek Mariana zabrali myślałam, że kiedyś oddadzą ludzie mówią, że Marianowi padło na głowę, bo gapił się w okno i coś zobaczył W końcu zaświeciło słońce.

chłopcy w telefonie w szafce nocnej wibrator chciałam tylko zapomnieć ale świat wysiadł zupełnie nie wróci dokąd tym razem prowadzisz mnie lęku ciało napięte nie pójdzie ból je wkrótce wytropi i pożre kobiety pierwszej kategorii odpoczywają od niczego oblatując zagraniczne kurorty robią nagie zdjęcia drugiej rodzą dzieci każdego dnia podnoszą otyłość by do wieczora zamęczyć się na amen załamanie nerwów u każdej boli tak samo

Zajrzała bieda do chaty. Nie mieszkał tam nikt bogaty. Babcia z kotem na kolanach i kilkoro wnucząt - nie była sama. W zardzewiałym garnku na starej " angielce" - ziemniaczki w mundurkach. Dzieci klaszczą w ręce. Sól też się znalazła, obiad był królewski. Babcia łzę otarła, żywot miała ciężki. Zasiadła do stołu z gromadką krasnali. Nie mieli widelców lecz wszyscy się śmiali. Nie znosiła śmiechu bieda. I nie było więcej trzeba... Babcia pieczeń nastawiła. Dzieci klaszczą w ręce, nie chcą biedy więcej.

po śniadaniu uczę się francuskiego później kolorowy park cieszę się wiosną w tym roku wyjątkowa pragnę czekolady do kawy uroczej jak mały ptak z sałatką i cienką pizzą razem

nasze rozmowy stały się płytsze spojrzenia powierzchowne chropowate w miejscach oszlifowanych a dotyk nieprzenikniony stalowa barwa okryła nam spojrzenia uratuj nas losie! strzałą Amora przebij zakochaj ostygłe serca jeszcze raz!

poznałeś mnie przez drżące ciało otoczona blasku jaskrawą aurą wtargnęłam w twój splot słoneczny w złudzeń gorące opary weszłam z impetem w granice gęsto między nami rosnące przez milczenie ustami kreślone dotykałam cię róży kolcem gdy odurzona tobą zamknąłam oczy sen zabrał mnie w zakręt ostry do dni przykrytych grubym kurzem do innych nie z tobą wspomnień poznałeś moje ciało pierwszej nocy byłeś nim do głębi nasycony niewiele pozostało do wypełnienia już się oglądasz by tamtej marzenia spełniać

pewien grzesznik postanawia przemianę poganiany przewinami odrzuca dobra wychodzi wtapiając się w tłum na chodniku robotnicy obok wylewają smolisty zapach oblepia ulicę; niemal sunie nad ziemią biją dzwony i trochę się przeciera, mijanym przechodniom rozdaje uśmiechy i pieniądze dostrzega ich tylu po raz pierwszy, wreszcie wspina się na schody kościoła żeby leżąc w jego progu pozwalać wiernym deptać po sobie tak długo dopóki nie skruszeje

Ktoś na wskroś nieżyczliwy nad wyraz zbił z tropu moją kumpelę poetkę stwierdzeniem, że świat nie jest wierszem, ani poezją, ani niczym tym podobnym i niczym w tym stylu. Chciałbym kiedyś tego kogoś (mordercę wyobraźni i fantazji) móc zapytać czyż smakowanie świata nie jest przypadkiem doświadczeniem obserwacji? Seranon, 18.04.2023r.

odrywam kolejne płatki "przyjdziesz czy nie" płatki lecą na ziemię już ich nie chwycę nawet w locie umkną mi w ogrodzie zakwitł bez nie wrócisz zbyt wcześnie...

od nowa uczę się jak mówić nie mówię jak mi mówią długo lecz czytam wciąż i pisać lubię ustami chyba będzie trudno mam krótszą pamięć mniej się ścieram uśmiech jak maska tkwi przyszyty wszystko w porządku ktoś zapewnia potem wypełnia chemią żyły nie nie liczyłem na nikogo byłem jak mięso z galaretą co gdzie zaszyją i w co włożą jest mi już dzisiaj wszystko jedno składali mnie od kiedy z ziemią nie dali rady ego włożyć w końcu wepchnęli w masę z czegoś coś co ma z czasem wyjść na korzyść od nowa uczę się jak chodzić jak mi na imię nie wiem nie mam jakbym się wcale nie narodził coś amputować chcą coś sprzedać miałem rodzinę i wspomnienia uśmiech pod szwami w grymas przeszedł że takich nosi matka ziemia udaję że nie słyszę grzeszę spotkałem miłość i wiedziałem jak nikt kochała mnie też ona ale nam w drodze wyrósł kamień i stał się górą skał wkoło nas

Nikt nas tutaj nie zapyta czy czujemy, które rozumiemy, czy wiemy, kogo widzimy, czy lubimy, które kochamy, co nam gra... Nas się pyta jak wszystko powyższe ubierzemy w słowa i czy udaje nam się porwać czytelnika i przenieść go między baśnie, wersje i wersy. Ktoś dociekliwy może nas jeszcze dodatkowo zapytać czy będzie dobrze, na co nie przyjdzie nam łatwo odpowiedzieć. Seranon, 17.04.2023r.

wczoraj wieczorem obserwowałem jak zapada zmrok moich myśli w lustrze może nie jestem sam na tym świecie wypaliłem papierosa powiedziałem do siebie: "życie to jedna wielka niewiadoma" do którego siebie wciąż słyszę odbity chichot gdy opadał popiół innych ja we mnie wciąż tak głośno krzyczą dookoła machają rękami z podpalonych zapałek

Tylko on - przyjaciel z dzieciństwa - zawsze cierpliwie słucha mych gorzkich wyznań. Tylko on robi to nawet dziś - nie używając przeciwko mnie słów ostrzejszych od noża. Tylko on - mały ale o dużym sercu miś z którym rozmawiać znaczy być kimś.

Kiedy się stało jasne, że muszę przejść przez ogień, szukałam takiej siły, która rozpuszcza trwogę. Znalazłam ją w spojrzeniu, tym bliskim i dalekim i w szepcie słów żarliwych, ukrytych pod powieką. I przeszłam. Z drżącym sercem lecz z podniesioną głową. By przetopiona dusza, zrodziła mnie na nowo.

dzisiaj w nocy zadrżało wszystko wokół- neonami błyszczę. w myślach ląduję na wirtualnej ziemi gdzie klawiatura rządzi światem nieraz to chaos szaleństwo i szum. patrzę przez filtry ekranów gdzie cyfry tworzą obrazy nowe prawdy w świecie strun nie potrzebuję czuć dotyku i wiatru. wirtualnie czuję ich puls widzę świat pełen kontrastów wciąż wierzę że odnajdę swój cel w sieci. odkryję drogę dla siebie między kubitami stłamszony jako zero środek i jeden

Wyrwij mi słowa Z poukładanego wiersza I niech będę pierwsza W kolejce do twojego serca

kochał poezję nade wszystko lecz tym razem zgotowała prozę życia trafił na zaborczą pełną złudnych deklamacji przydusiła zakrwawioną przerzutnią z ostrymi zębami rytmu oraz tego co autor miał na myśli co jeszcze bardziej ugruntowało zwątpienie gdyż nie znał przesłania sprawnie i boleśnie przerzuciła go w głąb siebie przywiązując ręce cierniową średniówką jedno co mu pozostało to odchylać głowę do tyłu by ujrzeć nad sobą drabinkę wersów oraz jasny prześwit u góry jednak rymy częstochowskie były przesadnie dokładne co chwila spychały głowę w przeciwną stronę odbierały nadzieję czuł wokół gęstą aurę wiersza niespieszno wirował umysłem twórcy na kolistych ściankach dostrzegał freski rymów średniówek przerzutni oraz delikatnych acz mocnych pajęczyn poezji spowijały zewsząd ciężkim całunem poetyckiej klaustrofobii stawiały uparcie niedokończoną kropkę nad i nie wiedział jaką rolę w tym wszystkim odgrywa wiersz a jaką on może muchy? jednak po pewnym czasie zaczęły w nim narastać sprzeczne odczucia tym bardziej że rozpoznawalne przesłanie coraz bardziej chłonął umysł lecz nie do końca zrozumienia które można bez przeszkód i za nic deklamować spojrzał jeszcze raz w górę wtem zupełnie nagle nie poczuł więzów mógł zacząć wędrówkę szczebel po szczeblu wers po wersie na jednym z nich powyżej przysiadła metafora nakazała że ma nie zwątpić a zatem nie zwątpił bo cóż innego mu pozostało nagle jakby wiedział że tam u góry na tle prześwitu jest tytuł wystarczy że stanie na początkowym wersie może go dosięgnie odczyta zinterpretuje więzienie na miarę przynależnych danych mu możliwości a później rozbuja ciało i wyleci poza by wylądować na trampolinie prozy tylko dlaczego właśnie tam?

Co jeszcze zostało Zapytam dziś losu Emanując nadzieją Krzyczy chaosem Aż przyjdzie Na co czekam I tęsknię zarazem Etiudą w duszy zagra

ale tylko cienką skórką pod spodem brak tchu w zwaliskach gniotące skały otchłań i piekło trzeba to wszystko przejść by zaczerpnąć powietrza a potem z tęsknotą spojrzeć w niebo

do Rudego należała zawsze prawa strona szukał butelek z żółtą wodą z bąbelkami uciekały przed nim jak niejadalne o tej porze roku kobiety potem pisał palcem na chmurach pozdrowienia do przyjaciół których ciągle było za mało co ma być, to będzie, tyle jedzenia się dziś marnuje brodził w liściach, nadawał imiona i puszczał kopniakami do nieba niebo nad domami jest przecież dla każdego ulica nie należy do nikogo a ja i tak nigdzie nie pojadę - odgrażał się tirom które woziły rzeczy bogatych z telewizji na końcu ulicy płoty liniały reklamami chodnik przewrócił go na pysk i wyrwał butelkę w krematorium jak co dzień mafia paliła wrogów alkoholu z akcyzą to moje miasto - pokazał na dym z komina

Faktycznie już kolorowo, magnoliowo, aż miło patrzeć.

nie zgub powiewu wiatru w czasie swego snu gdy zaśniesz raz ostatni pożeglujesz znów

@Tectosmith :) dziękuję

Światło wiszącej lampy spada na dno moich źrenic. Ładnie mi w tej mdławej aureoli żółtawej poświaty. Kiedy za oknami noc. Kiedy deszcz… Kiedy… Coś zaszeleściło w pokoju za ścianą. Za ścianą pełną rdzawych smug i wilgoci. Za ścianą z pajęczyn i pęknięć. Matka tam śpi na łożu śmierci, wpatrzona w sufit, sina i zimna jak bryła lodu. Wśród rozrzuconych zdjęć, starych fotografii, albumów… Coś zaszeleściło, jakby poruszona niczyją ręką płachta gazety. Gdzieś, coś zaskrzypiało. Drżę od chłodu i samotności. W dziwnej zawiesinie czasu. W wirze otchłani bez początku ani końca… … pomiędzy czymś a czymś… Kto tu jest? Czy jest tu kto? Milczenie. Matka leży martwa niczym głaz. Śpi, nie-śpi… Szepcze jak w gorączce. Sprzecza się z kimś. Jednak, ktoś tu jest. Kto taki? Przechadza się w tę i z powrotem. Słychać wyraźnie trzeszczenie podłogowej klepki. To znowu uginają się stropowe deski. Wiruje kurz. Nade mną noc. Nic. Nade mną śmiertelny mrok rozpadliny. Z sufitu zwisają zwielokrotnione ręce. Kołyszą się. Próbują dosięgnąć za wszelka cenę. Chwycić… Rozczapierzają palce. Zaciskają je aż po biel kosteczek. Nieruchomieją… Zamykam oczy. Pod powiekami rój świecących kropek. Taniec pikseli jak w kalejdoskopie. Otwieram. Zamieniają się miejscami plamy zacieków. Szarpie za włosy zimny skądś wiatr… W drugim pokoju śmierć rozgościła się na dobre. Jeszcze nasłuchuję… Lecz nic… Przystawiam do pulsujących skroni dłonie.. Padam na kolana, otwierając usta w niemym krzyku. W uszach piskliwy szum. (Włodzimierz Zastawniak, 2023-04-18)

Ziemniaki i sól to nie jest najgorzej. 👍 Kartofelki uratowały świat przed głodem, a piaszczysta polska ziemia im służy. Znałem rolnika, który nakładał plasterki upieczonych ziemniaków na pajdę chleba i wołał: delicje!

Załkały gołębie pod lnianą poduszką, wyfrunął ksiądz spod ołtarza; policzył wszystkie krople rosy, nawlekł na krokwie kalendarza. Śniące kolana drażnią nos smukłym smyczkiem, oblało łąkę chłodne niedzielne tchnienie. Każde źdźbło trawy płynie pod policzkiem leniwie po skórze jak Brutusa sztylet. Malinowi bracia knują cichy rozejm. Wiódł wieżę z kości słoniowej cień malin. Hen w dole łopocze biała chorągiew; przemyka się jak lis między brzozami. Czemu się boję, we mgle chowam oddech? Nadchodzi nad las zmarszczka nocy. Pocałunek wypiekam jak pierwszy chleb, nim obrus lata nam spadnie na oczy.

Izabeli 799 na kominku ogień płonie syczy sykiem smolny szczap obejmuję twoje dłonie czułych pieszczot sypnę grad czuję jak ci wzrasta tętno mnie podnieca świeża krew kły mam w buzi twarde piękne jam wampirek drobny jest już w tętnicę się zapuszczam w uniesieniu znika ból dla mnie dzisiaj piękna uczta zaraz nic nie będziesz czuć pocalunkiem zgaszę oczy a językiem zliżę twarz wieczór piękny i uroczy kocham kocham jeszcze raz

Poszukiwane było raz zastępstwo dla lwa (wiadomo od zawsze jest zwierząt królem) lecz cierpiał teraz bardzo z wielkim bólem bolały go bowiem zęby i to aż od razu dwa Żółwie odpadły bo są za bardzo powolne żyrafy zbyt wyniosłe nie nadały się wcale i z wiadomych względów hieny i szakale odrzucono małpy bo za sprytne i za zdolne Żaby za wygląd odpadły tak samo krokodyle antylopa za chuda a zebra w swojej pidżamie wygląda śmiesznie, papuga za często kłamie a węże i jaszczurki kojarzą się bardzo niemile Słoń jest za ciężki, w dodatku jeszcze z tą trąbą mrówki pracowite ale w oczy się nie rzucają sowy są mądre ale w dzień często przysypiają ciężko było wybrać zastępcę nad rzeką Kongo Hipopotam jest taki gruby a pająk chudszy niż trawy źdźbło na polu lub dużej leśnej polanie cały dzień kandydatów trwało to przesłuchanie … zastępcą została mała i cicha szara mysz

Znów stałem się niewidzialny. Noc. Ściany przytłaczają i miażdżą. Szepczą… Ze ścian wyciągają się ręce. Rozchodzi się szmer rozbudzonych widziadeł, chcących mnie dosięgnąć. Poruszają żywo kościstymi palcami. Rozwierają je. Ściskają w pięści. Rozkurcz. Skurcz. I niczym tętniące serce. Niczym drgająca bryła mięsa. Puls i krew. Zegar bije w jakiejś dziwnej sentencji odwrócony czas. Bomm… Bomm… Chrzęst zegarowego mechanizmu… — i znowu gong… Jeszcze jeden raz. Jeszcze… — tym razem śmierć… Wychodzę chyłkiem, tylnymi drzwiami, próbując się opędzić od nagromadzonych gestów, symboli i mar. (mojego odejścia nikt nie zauważy) Krążą wokół mojej rozpalonej głowy. Brzęczą, jak zgon pszczół w koniczynie, w trawie, w czerwonych różach, które płoną… Które miały być dla ciebie, jedyna… I znowu śmierć mnie dopadła znienacka i chciwie. W bełkocie i wrzawie napastliwych ścian. W pęknięciach tynku, w rdzawych nalotach skorodowanych rur, zaciekach, pajęczynach. Nade mną trzeszczenie stropowych desek. Ktoś tam chodzi w tę i z powrotem. Ktoś umarł. I przedziera się przez zimne obszary ciszy nagle zbudzonej. Za oknem szum. Deszcz skapuje z liści drzew. Za oknem szmer. Noc jest chłodna i tkliwa. Noc. Przejmująca otchłań bezkresnej pustki, która idzie przez pola, przez łąki, przez step. (Włodzimierz Zastawniak, 2023-04-16)

po tygodniu w którym Dalajlama prosił chłopca by possał mu język a rosyjscy sołdaci zdekapitowali obrońcę wolności powiedziałam ziemi że jeszcze trochę musi wytrzymać przyjąć nasiona nasycone krwią i łzami obrodzić w plony że teraz nie pora tracić grunt pod nogami

w szklanej kuli zobaczyłem życie nikłe, kruche, ale piękne jak kwiat pełne kontrastów i nieskończonych dróg które prowadzą tam, gdzie serce dąży świat składa się z małych detali które razem tworzą niezwykły kolaż każdy element ma swoje miejsce wszystkie z nich tworzą wyjątkowe piękno czasem w tej kuli widoczne są łzy gdyż świat jest także pełen bólu i cierpienia jednak mimo to trzeba iść naprzód szukać nadziei, odważnie stąpać w nieznane chociaż w kuli zobaczyłem świat to w sercu noszę go zawsze ze sobą jako niezwykłą i zagmatwaną układankę która jest ciągle do skompletowania niczym powiększające się pudełko puzzli nieustannie brakuje jednego kawałka codziennie trzymam w dłoni kolejny dzień za dniem tworzę swój wyjątkowy świat

Dwaj królowie Na niebosiężnej górze stał diamentowy zamek Przepięknie lśnił on w słońcu i złoty miał krużganek. Naprzeciw druga góra, podobny zamek stoi, Tam także król na tronie, i rządzić się nie boi. Z kryształów wycinane korony na ich skroni W lewicy srebrne jabłko a berło w prawej dłoni. Szkarłatne aksamity, klejnotem zdobne szaty, By dobrze móc królować, król musi być bogaty, By móc pokazać światu, jak wielka jest w nim siła, By mu się żadna inna moc przeciw nie stawiła. Patrzyli na kwitnący u podnóża góry kraj, Dumali nad tym, jakby na ziemi stworzyć raj, A jeśli nie dla wszystkich, przynajmniej coś dla siebie, Królować tutaj w dole, jak aniołowie w niebie. Puszyste poduszeczki, nocniczek pozłacany, Przy takim majestacie nie może być gliniany. W kielichu rubinowa, przedniego słodycz wina, Winiarz, by je wytłoczyć, w mozole grzbiet swój zgina. W umizgach i ukłonach co rano cała świta Swym nosem przy posadzce takiego króla wita, A on sobie hulaszczo popuszcza swego pasa – Dla chama miska ryżu, bo nie dla psa kiełbasa. Zaś w dole, tam w dolinie, tam prosty człowiek wierzy, Że tak już jest pisane, tym w górze się należy. „Dobrobyt niechaj cierpią ofiarnie dla narodu! Nam pajda chleba starczy aby nie upaść z głodu!” I byłoby tak dobrze, gdyby nie na widoku Jednemu zamek drugi był cierniem w jego oku. Bo: „Taki piękny zamek!” Ach cóż tu wiele gadać, Dlaczego miewać jeden, gdy można dwa posiadać? Że kraje swoje władcy do bólu wręcz kochali, Przykładnie i w szeregu do boju iść kazali. Zalśniły w słońcu pułki, toczyły się armaty, Bezpiecznie i z oddali dowodził pan bogaty, Wysyłał raz za razem do krwawej tej roboty, Widziałeś ciężkie czołgi, leciały samoloty. Zasobne żniwa zbiera kostucha i zatrata, Już matka nie ma syna, a brat już bije brata. Strzaskane, bezimienne się bielą w polu kości, Debaty na komnatach o zgodzie i miłości. Jak, kiedy, za co, czemu i ile kto dostanie, Apele, groźby, skargi, morały i bujanie. W dolinie wrze pożoga, łzy, gwałt, strach, śmierć, wybuchy, Do nieba i do piekła leciały zmarłych duchy. Leciały do nirwany, leciały do hadesu, Bo jeden pan drugiego nauczyć chciał moresu. Podkuty stalą twardą, tratował świat koń wojny, Za długo chyba był już bezpieczny i spokojny. Los zatrząsł ziemią, skałą u podstaw gór tych obu, Ściągając powolutku ważniejszych też do grobu. Skruszony głaz się sypie, się chylą zamków wieże, Szczerbate mury stoją, nikt więcej ich nie strzeże. I jeden król gdzieś uciekł, a drugi gdzieś się schował, Na trzeciej górze zamek król trzeci zaś budował. Marek Thomanek Lato 2022

Zanim zakwitną kwiaty w ogrodzie miłości, W naszej małej pergoli całusem obdarzysz, Choćby ledwie rojenia w mojej to rozpaczy, Pozwól ostatnim tańcem uczucia osłodzić. Ach! Przytulmy marzenia w uroczej melodii, Zanim cisza nastanie, popatrzmy na gwiazdy; Tak spokojnie dryfują- przepiękne brylanty, Odnajdziemy tam siebie, nim słońce zagości. W pogoni za fortuną do lepszego świata, Przez potężny ocean płynęli w komforcie; Życie inny scenariusz spisało na falach. Błyszczą serca kochanków na niebie dostojnie, Wtulone mocno płoną jak jedna latarnia, Aby ostrzegać innych- gdzie góry lodowe. RMS Titanic zatonął w nocy z 14 na 15 kwietnia 1912 roku, podczas dziewiczego rejsu.

@Tectosmith to właśnie miałem na myśli, ta kwestie ;)

Niektórzy nie reagują, gdyż fatalistycznie postrzegają dalszy rozwój wypadków zgodnie z zasadą : Co komu pisane, to go nie minie. Inni z kolei trzymają się wiary, iż człowiek jest kowalem swojego losu.

I migdałowo, co mnie zaskoczyło:) azalie już kwitną na czerwono:)

@Rafael Marius Jak to zazwyczaj bywa i tym razem trafiłeś w sedno. Niestety pewne rzeczy przychodzą do nas jako naturalny etap pewnego procesu. Jednak jeśli na nie, nie zareagujemy to niestety będzie tak jak piszesz.

@ais Ciekawy wiersz. Muzyczny utworek też. Pozdrawiam.

@violetta Cieszę się, że się spodobało:-) Dziękuję i pozdrawiam! @Tectosmith Miło mi:-) Dziękuję serdecznie:-))) @corival Miało wyjść raczej delikatnie:-) Dziękuję i pozdrawiam! @staszeko Moja babcia na takiej starej " angielce" piekła nam plasterki ziemniaków i jadło się z solą:-) Chipsy mogą się schować:-))) Dziękuję serdecznie i pozdrawiam!!!

@Ewelina Ciekawy i obrazowy wiersz a puenta smutna troszkę :-( Pozdrawiam ciepło :-)

@Dragaz Ciekawa miniaturka. Pozdrawiam.

Fajne i fantazyjne.

Promieniem życia byłeś ty Od Ciebie kawa smakowała najlepiej Smaczne były potrawy i dania , bo od serca były przyrządzane Spaceruję sam , lecz spacer nie ma kolorów Patrzę na fotografie , na których jesteś , tyle mi pozostało Piszę ten wiersz wspominam ciebie z tamtych lat Pamięć została o tobie na zawsze mój przyjacielu Lovej . 2023-04-18

Och najpiękniejsza z gwiazd, zawarłem z tobą pakt. Wieczną przyjaźń obiecałem, swoją pomoc polecałem. Jednak ją zbyłaś choć do niej dążyłaś. Ranami się zadowoliłaś, wśród bólu tańczyłaś. Powoli siebie traciłaś, aż zgniłaś.

@Rafał Hille Smutna historia, ładnie napisana.

dziś jest taki dzień jakiś taki nijaki bez wyrazu majaczy cicha pustka jak w oczach bezdomnego psa idę ulicą jak we mgle mijam ludzi nie patrzę w oczy szarej rzeczywistości wszystko wydaje się takie ponure czy istnieje coś więcej niż szara codzienność czy istnieją jeszcze sny jak moje pragnienia może gdzieś jest jeszcze światło nie tylko pusta mgła wokół mnie tak czy inaczej ten dzień jest jakiś taki

Tak, ziemia to trudna płaszczyzna do przejścia :( Także w sensie przenośnym. Dzięki, również pozdrowienia

Za szkłem odważniej Przelewa się oczekiwanie Biała wizytówka Skrzętnie ukrywa Czarne myśli Słowa płyną gładko Leniwie we mgle Snują się myśli Pełni oczekiwań Zaglądamy przez dziurkę od klucza Tajemnica Zachęca by wyłączyć słońce Aromat świeżej kawy Wypełnia moment Biały obrus na stoliku Stary zegar na wieży Zmęczony czasem I kelner, który czeka Przyspieszają myśli Płytki oddech Boi się rozczarowania Niepotrzebnie nie byłem sobą Opuszki palców Tak swobodnie tańczyły Klawiatura to nie fortepian W słońcu lśni Tylko szlachetność

Bezchmurny wschód Słońca cała szarość świtu chowa się w powstających cieniach. Bezimienny chłód ciemności leżący pod moimi stopami niewidoczny dla wszystkich stanowi kres mego uczucia do miejsca w którym stoję.

próbuję odepchnąć od siebie suicydalne przekonania ale ich siła mnie paraliżuje pomimo długich spacerów alejkami brzóz i sosen wracam przybita rozbita jak szklanka napotkane twarze przypominają o pandemonium zakrzywiając niedawno proste linie Boga +++ próbuję zasłonić niewinność zbluzganą przez ilekroć szpilek wbijanych w serce bezpieczniej jest spoczywać w mroku jakoś tak lżej się oddycha gdy niczego nie słychać na nic nie trzeba się kierować wzrokiem nie bez przyczyny ostrym jak brzytwa źrenice ściśnięte przez sztorm łez +++ nadaremnie próbuję kogoś pokochać czy to uczucie jeszcze jest ? czy nadzieja je zabrała ze sobą w niepamięć Klaudia Gasztold