Ranking

Pij, ile w szklance - choćby na umór. Za rozwidlenia dróg po omacku Wstydem znaczone, byle od tłumu Różnić się - nawet jeśli bez racji. Za zimne świty w szczęście ubogie, Za roztrwonione na śnieniu lata, Biodra nietknięte - choć przecież mogłeś Dłońmi je znaczyć, by mieć gdzie wracać. Do dna pij duszkiem, bo dno już blisko. Już od kieliszka kompan dworuje, Żeś zapił w sobie nadzieję wszystką. Strzaskanym lustrem w gębę ci splunie.

Gdzieś kiedyś przy okolicznościach nie mogłem być dla ciebie wszystkim i bynajmniej nie zrobiłem wszystkiego co można bo ja wiem bo się nie dało Potem, przy zajściach, po wszystkim ten nieszczęsny brak wszystkiego zacząłem analizować i wypominać sobie błądzącym sumieniem co tak strasznie bolało i gryzło Aż nastał dzień kalendarzowy podczas którego w końcu i ja musiałem wszystko sobie wybaczyć jedno po drugim za trzecie gdyż żyć nie dało się inaczej A teraz wpadłem wszystkimi zmysłami w przestrzenie i otchłanie branży rozrywkowej i to ona jest obecnie dla mnie więcej niż wszystkim i czasem szkoda że ona jest zamiast ciebie No ale mówią że nie można mieć wszystkiego... Warszawa – Stegny, 06.04.2023r.

Uśmiechnięte buzie, oczka roześmiane, szczęśliwe są dzieci, choć jeszcze zaspane. Pędzą prosto z łóżek poszukać koszyczków, co Zajączek chował, trzymając je w pyszczku. W piżamach, po trawie, w samych tylko kapciach... W niebieskim szlafroku wybiegła też babcia. Nawet kot Milanek i Azor bez smyczy, wszyscy szukają świątecznych słodyczy. W stodole przy sianie, pełniuśko marchewek. Tam ukrył koszyczki - Antoś jest już pewien! Wskoczyli więc w stertę gwarnie i wesoło. Nie muszą się spieszyć - nie idą do szkoły. Pozjadają teraz jajka z czekolady. Babcia swoje wzięła. Zje później - " do kawy".

Młodzieńczy sokół, użycza swych piór bogini. Dostojny orzeł: dziki, wojowniczy i nieustraszony. Szczęśliwy kruk łopocze nad głowami wojowników. Szczęście, śmierć i mądrość zarazem, szybuje na czarnych skrzydłach. Przekażcie temu kto czyta, same dobre wieści.

głowy zagnieździłam się tam. przyjdzie czas wyfrunąć nie można bez końca tkwić w gnieździe jednak przebyłam długą drogę ognie wertepy ambicje porażki związki i rozwiązki głosy obrazy dźwięki muszę odpocząć. oczyścić się z myśli nabrać sił a przede wszystkim prawdą naoliwić skrzydła drzwi do wieczności

zdarza się że dwie obce sobie Dusze odkrywają w sobie coś co Je bardziej łączy niż dzieli i przenosi w zupełnie inny świat Janusz Józef Adamczyk

spękane mam usta i pędzę i pędzę przed siebie dłonie mam zimne od wiatru i nie wiem nie wiem wciąż nie wiem czy moje pragnienia dogonią ciebie w amoku i lęku o przyszłość wciąż w twoją stronę biegnę wciąż biegnę doganiam twój cień jest o milimetr ode mnie lecz nadal nie widzę ciebie jesteś wysoko wysoko pod niebem

Wypadłem dziś do rowu, a miało wiać. Ktoś posypał czekoladowy żagiel solą. Kadłub leżał beztrosko na brzuchu, plecy topiły się w słońcu. Skopany przez prąd, bez zera szans w zwarciu z wodą. Tak sobie powoli schodzę, coraz mniej tych stopni, odczuwam ich brak. Spróbuję się nie potknąć, jeden, drugi i trzeci wrak. Szukam po omacku windy, gdzieś kapitan nawołuje. Orkiestra grać! Wypełniam wolne miejsca po brzegi. Czuję dreszcz, coś pieści mnie gęsią skórką, to pastuch z mariańskiej zagrody. Rozpłynąłem się za bramą, tlen mam już w sobie. Zasilę ocean upraw, pełen nawożonej wody.

Wiem ile za mną ale nie wiem ile przede mną Dlatego szeroko otwieram noce oraz dni Żyje mocno jak tylko się da podglądam sny Bo wiem że umieją ziścić kolejne uśmiechy i łzy Wiem ile za mną ale przed tylko przyszłe wie Więc muszę czekać cierpliwy być nie bać się burz Przecież po nich może być więcej udanych chwil

nieraz potyka się o własny cień widzi czarno tęcze ma kulawe sny nieraz lekko kłamie nie widzi prawdy ciężko mu być sobą kłania się łzą nieraz widzi nie to co obok niego nie potrafi się uśmiechać nieraz jego noce i dni błądzą po horyzoncie a tam wiadomo nieznane się tli nieraz to fakt który dopadł go jest bezradny mimo że ma fajne okna i drzwi

nie jest mi dane żyć normalnie jak pozostali z trudem odpycham kolejny świt na przymus zasypiam aby choć na chwilę być wolna od tego gdyby nie to co nadeszło nieuniknione być może tylko wiersze byłyby pamiątką po mnie moje wiersze obnażone z całej mnie a jednak mało kto widzi jakby coś wzrok im odebrało jedyny podniosłeś stygnące już serce reanimując je czymś miękkim i ciepłym aby móc mnie bliżej poznać i zachować w poufnej tajemnicy nie jest mi dane poznawać raju alejki zielone wszędzie tu ciemno jednak widzisz każdy mój pierwiastek pogrzebany gdzieś między warstwami grubego szkła może będzie mi dane Pandemonium zwiedzać z Tobą naszą Arkadię nasze Eldorado Klaudia Gasztold

Konfederacja I taki mój los i taka życia noc i zimny serca mrok całuje śmierć i taki mój los i taka życia noc i jak samotny wilk - wędruję pośród ziemskiej padliny - ludzi i jak samotny wilk - wędruję i pełnią księżyca błyszczy - las i nic o nas: mówi czas - nie ma nas i pełnią księżyca błyszczy - las i taki mój sens i taka życia moc i poluję: pogardą na ten system - pluję i taki mój sens i taka życia moc i pełnią księżyca błyszczy - las i nic o nas: mówi czas - nie ma nas i pełnią księżyca błyszczy - las i jak samotny wilk - wędruję pośród ziemskiej padliny - ludzi i jak samotny wilk - wędruję i taki mój los i taka życia noc i zimny serca mrok całuje śmierć i taki mój los i taka życia noc... Łukasz Jasiński (luty 2019)

In adagio duo molto I echo, zabrzmiało, echo jak di dur moll li i jak di dur moll li - wiruje ona: święty anioł upadku okaleczone, skrzydła, okaleczone - ona rozpościera głęboką: ciszę - nad tajemnicą życia jak di dur moll li i jak di dur moll li - wiruje ona i ja... Łukasz Jasiński (kwiecień 2023)

myśli umykają z powiewem gwiazd słowa szukają wytchnienia w milczeniu serdecznym jak spełnienie wtuleni we wspólne ciepło czekamy na powrót zmierzchu w dłoniach trzymamy kubki gorącej czekolady którą przecież tak bardzo polubiłeś sypią się konstelacje słońce grzecznie ustępuje miejsca ciemnościom pijemy ten ożywczy napój nasze serca nie mogą powstrzymać się od przypływów szczęścia śmiejemy się nasze radosne łzy rozumieją się bez słów noc rozpościera u stóp najpiękniejsze sny niosące pokrzepienie po nieoswojonej samotności zapada bujna noc otchłanny mrok głębszy od czerni na dnie tej przepaści głębszy niż smutek po utraconych myślach zręcznymi palcami wplatasz w moje włosy zebrane sercem polne kwiaty powierzasz sumieniu chciwą modlitwę spowija nas poranna mgła oswajająca gasnące zmysły przybliża się dostatecznie bym poczuła posmak najmilszego szeptu rozbierzmy się do samych pragnień podajmy sobie płomień by ogrzał nasze obnażone myśli dłonie którym wciąż brakuje odrobiny dotyku

-Mistrzu, nic mnie nie cieszy, co mi pomóc może? -Pomaga, jak pomyślisz, że inny ma gorzej.

Ból zęba W odwiedziny zaraz z rana przybiegł do mnie nagły ból, Rozpanoszył się po gnatach niby jaki ważny król, Bałamutnie się przytulił, przeszył nożem mnie na wskroś, Pieścił duszę, pieścił ciało, rzekł „ja rzeknę tobie coś: Ja cię lubię, tobie śpiewam, to dla ciebie ta piosneczka, Ciesz się ze mną ze spotkania, zatańcz ze mną mazureczka.” Siedzę w kącie na podłodze, przy mnie siedzi nowy druh, Zwijam się w takt jego śpiewu, skoczny palców drżących ruch, A on głaszcze mnie i grzeje, do mnie śmieje on się w głos „Jak przepiękne chwile razem nam zgotował dzisiaj los”. Ja mu mówię: „się nie gniewaj, nie mam czasu przyjacielu, Innym razem się spotkajmy i zatańczmy na weselu. Na sielankę idź daleko, nie wiem dokąd, nie wiem z kim, Bądź szczęśliwy tam beze mnie,” rzewnie żegnam ja się z nim. Się oddalił nieboraczek – znachor mi dopomógł w tym – Tylko pamięć pozostała, on się rozwiał tak jak dym. Na odchodnym mi zaśpiewał: „ty się nie martw drogi bracie, Jeszcze nie raz cię odwiedzę i zagoszczę w twojej chacie.” Jak wspaniała to opoka, serce aż mi kraje się – Każdy chce mieć przyjaciela, który nie zawiedzie cię, Słowa zawsze on dotrzyma, będzie towarzyszył ci Raz po raz, choć nie na co dzień, aż do kresu twoich dni. No bo cóż to w końcu znaczy, gdy ból cierpisz, z bólu wyjesz? Tylko tyle że coś czujesz, tylko to że jeszcze żyjesz. Marek Thomanek Wrzesień 2022

Pustka to nie tylko uczucie braku głębi w życiu lecz również świadomość własnej niemocy w stosunku do otaczającej nas rzeczywistości nie jest ona bynajmniej czymś negatywnym właściwie to jest neutralna z jednej strony może odebrać człowiekowi chęć do działania a z drugiej zmusić go do poszukiwania głębszego sensu zarówno w zewnętrznym świecie jak i w samym sobie pustkę odczuwamy gdy stracimy kogoś bliskiego lub kiedy doskwiera nam nuda albo po prostu jesteśmy wypaleni i choć nie ma lekarstwa na pustkę to załagodzić ją może dobry serial na Netflixie ewentualnie brownie czekoladowe.

Przyzwyczajenie do samotności, Do bycia nie kochanym, Do radzenia sobie samemu, Jest czymś co zmienia ludzi na zawsze. Brak zrozumienia, Odczuwalna jako coś normalnego. Rutynowe myśli, które wżerają się w każdą część ciała. Nieisniejący ból, który boli najbardziej. Paraliż przez swoje wymyślone niedoskonałości. Już nigdy nie będzie zaznane dziecięce szczęście. Już nigdy...

tylko dziadek patrzył smutek go ogarnął no bo nic nie dostał życie dziadka marne ty zbyt gruby jesteś nie stój z kwaśną minką dam ci coś słodkiego lecz polizać tylko wiem że bardzo lubisz babciu jesteś złota za twoje pomysły będę ciebie kochać i liże dziadunio smutki poszły w niebyt bo najlepsza słodycz . . to w śmietanie śledzik :)

aniołku boży pod srebrnymi płatkami ukryłeś się a jeszcze niedawno rozmawiałam z tobą i wiosnę mi obiecywałeś a może obiecywałeś śnieg... tylko ja słuchać nie chciałam bo wolałam powiew wiosenny a tu biały puch z chmur pada aniołku boży pod białymi gwiazdkami uparcie zalegasz rozpuść wreszcie ten śnieg!

Gdy malowałem : las, strumień, łąkę, góry… obraz zapowiadał się na arcydzieło. Gdy dodałem : człowieka, miasto, samochód … otrzymałem grafomański kicz. Tak nie musi być !

Ważne, że się podoba. Rozumienia położenia peela nie śmiem wymagać ;> Tak! W życiu nie miałem lepszej rozrywki niż układanie wierszyków o śmierci ;D

@Rafael Marius na taką puentę naszło mnie właściwie już podczas wpisywania wiersza na forum, co imo było dobrym pomysłem. Taka nieopisywalność miłości w moim przekonaniu jest na przeciw spłycaniu jej w kulturze współczesnej, czy też, masowej, traktującej ją jako jedynie powód do zaśpiewania za pomocą autotune'a "baby baby". Także tak ;)

to mały pokój niedoszłej wolności z obdartym kątem wiecznego remontu czy może Pan sprowadzać chłopaków i mężczyzn z rozwiązłością piwa w krwioobiegu? tak, ale żeby recepcjonista nie zobaczył bletki i nieudany rękopis na rozchwianym stole nagość naszych słabości jak porcelana wisi fiolka testosteronu ornament modlitewny schowany gdy Matka przychodzi w odwiedziny przyniosła sok malinowy w butelce użytej raz dziesiąty wypiję go z kochankiem czy gaz cieknie z kuchenki? no może trochę ktoś przyjdzie naprawić nigdy, to teraz twój przyjaciel wiszący fantom śmierci przy drzwiach na za małym łóżku jednego ciała z balkonu puka światło latarnii, nie mam zasłon chowam się pod wytartym prześcieradłem wysłuchując lamentu kapiącego kranu trzysta złotych na miesiąc i duma syna marnotrawnego 31.03.2023

raz ostatni oczy zamkniesz w ciemnościach lament usłyszysz ostatnie jęki wiatru i ten jeden promyk słońca co ufa że się przebije w nadziei że może coś z ciebie uratuje - co się ze mną stało? zapytasz sam siebie potem zapłaczesz z oczu łzy nie uronisz je wcześniej stracisz twoje mieć i być się rozpierzchnie przed tobą w lęku w strachu zabrana ci zostanie ostatnia chwila ślepy i głuchy nic czuć nie będziesz tylko twoja marność krzycząca i ostatnia nadzieja że coś innego się zdarzy obyś tam nie trafił

Niezapominajka wczoraj blisko dziś w oddali znów czasowi oddam żale znów klepsydrę w głowie stawiam pęka ziarna rozsypałam na wypadek gdyby były dworców chłody gorsze rymy w to co trzeba wplotę duszę pyłki grafitowych wzruszeń gdy na torach stukot ciszy wicher myślom złość kołysze żółć w bezmiary się przelewa tego łąkom dziś potrzeba cienie walca tańczą smętkom obraz pędem w oknie znika moim zmysłom las rzepaków tobie - niezabudka maj, 2022 ... znalazłam właściwszą piosenkę naszej Ani W.

Narzeka sąsiadka w Sadkach na swego sąsiada Tadka: "Z Tadkiem - tym leniem - jest jak z rozwolnieniem, nawiedza mnie raczej z rzadka."

Bagna lerneńskie złą sławą owiane. Gad groźny, ohydny jamę zamieszkuje. Syk słychać wokół, wężowe cielsko wieńczą liczne głowy, jest i nieśmiertelna. Oddech zabija, jad również nie krzepi, trop potwora mrozi, droga niebezpieczna. Gdy mało wędrowców, bestia głodem zionie, w całej okolicy spustoszenie sieje. Domniemany pogromca zajechał rydwanem. Płonące strzały wywabiły stwora. Zwarli się w walce, siła przeciw sile. Wszystkie łby, przeciw rękom. Nierówny rachunek. Długo się zmagali. Wreszcie heros począł odrąbywać głowy, jadem tryskające. Odrastały ciągle, ogień więc pomocą, nieśmiertelną zakopał i przywalił głazem. Heros zmęczony z palącymi rany, cierpiał srodze. Bogowie lek dają. Wężowe ziele zdrowie przywróciło, siły znów pełne czas więc na trofea. Cielsko rozpłatane, strzały nurza w jadzie, odtąd drobna rana będzie uśmiercała. Grecki heros, nieuświadomiony wynalazca czegoś, co do dzisiaj straszy, biologicznej broni. I w ramach wyjaśnień. Heros, o którym mowa nie był w starożytności pierwszym wynalazcą tego rodzaju broni, ale jako pierwszy został opisany w europejskiej literaturze.

Krzysztof, inżynier z miasteczka Lasek, zawsze preferował seks za kasę. Często powtarzał zdanie: to wychodzi najtaniej. Raz w rozliczeniu przyjął kiełbasę.

miłość jest jak... Hmm. ...jak róża... Nie, to wazelina. ...jak ptak... Co? ...gdy kc... To bez serca. ...jak rosół... O, lepiej. Głodny się robię na jej myśl. Chociaż, przecież nie każdy lubi rosół. ...to nie pluszowy miś... W takim razie co? ...jest jak okręt... Mdli mnie od choroby morskiej. ...miłość – rzecz nie do opisania. 5 IV 2023

- dla Belli Gdy na Ten Pierwszy Raz od blisko stulecia Ich - odpowiednio długie - Wzajemne Nieprzestawanie dobiegło końca, Bella raz kolejny spojrzała Milowi w oczy. Głęboko. Bardzo. Z uśmiechem, mającym złagodzić wrażenie duchowego prześwietlania. Czuła, znając go przecież dobrze, że nie będzie miał takiego. Ale powodowana swoją wysokowrażliwością nie chciała, żeby je odniósł. Wzięła głęboki wdech. - Nie zawiedziesz mnie, prawda? - szepnęła. - Powiedz, że nie. - Nie chcę zapewniać - odszepnął w odpowiedzi, uśmiechnąwszy się na Jej spojrzenie. - Chcę dotrzymać. Wreszcie. Po prostu. Uśmiechnęła się ponownie i położyła obok niego tak, jak lubiła: przytulona, obejmując go lewą ręką. I z nogą na jego nogach. Przygarnął Ją do siebie. Wcześniej dotknęła bransoletki z Jej znakiem Zodiaku, którą miał na lewym nadgarstku i zatrzymała na niej palec. - Bardzo mi miło, że ją nosisz - powiedziała cicho. - Zostawiam ci na niej cząstkę mojej energii. Uśmiechnął się, czując duchowe ni to pulsowanie, ni to głaskanie. - Dziękuję ci, minha Querida - przygarnął Ją do siebie jeszcze bliżej. . Westchnęła i obróciła głowę, by znów spojrzeć w głąb jego "ja", po Raz Trzeci połączonego z Nią w "my". Chociaż od dawien dawna było ono arozerwalne. - Jesteś znowu mój, chociaż zawsze byłeś - szepnęła. - A ja twoja. Pocałowała go czule i wtuliła się weń ponownie. - Proszę... - ledwie usłyszał Jej cichutki szept. - Nie zawiedź... Zasnęli w dokładnie tej samej chwili. Otoczeni miękko i łagodnie przywróconą Jednością. Która nigdy przestała istnieć, odkąd Ich podwójne "ja" stało się pojedynczym "my". Śnili o sobie wzajemnie. Pierwszy od dawien dawna Wspólny Sen trwał i trwał, mając najmniejszy z możliwych zamiar, by szybko się zakończyć. Tak samo jak Ich Pierwsza od dawien dawna Wspólna Noc, ciesząca się Ich spokojem oprócz własnego trwania. - Śnijcie o sobie, tak... - szeptał Sen. - Wreszcie mogę cieszyć się waszym spokojem... - uśmiechała się Noc. Spali więc spokojnie i spokojnie śnili. Odzyskawszy siebie, chociaż przecież, jako rzekło się wcześniej, nigdy siebie stracili. Cdn. Voorhout, 06.04.2023

@Ewelina Pięknie nieprawdziwa wersja moim zdaniem :))

dedykuję Werbenie Wszystko w kancik odprasowane i prawie każdy jest na baczność. Wokół tłum ludzi dobrze znanych, a oczy pełne łzawych zasłon. Padają słowa o przemijaniu. O wieko tłuką grudki ziemi. Ja wraz rodziną tuż nad wami choć nie widzicie - istniejemy. Wszystko, co ziemskie zabiera ziemia; solidny trzos i ból z chorobą. Żałosny płacz już nic nie zmienia, ta rozpacz jest nad samym sobą. Kokon z materii w proch przechodzi, w swych uszach słyszysz moje kocham. Jeszcze bezradnie wzrokiem wodzisz niedzielę daruj - będzie słota. Gdy tylko wspomnisz, już przybywam. Czasem odwiedzę nawet we śnie. Wiem, że nie wierzysz, ale powiem: kiedyś mnie ujrzysz - krzykniesz jesteś!

... lekka i zakończona humorystycznie treść... :)

Przeoczyłem zdaje sie, ale już nadrabiam. A to jak żem przyuważył, no nie wytrzymałem. Ja na ten przykład niemożebnie monumentów nie trawie, bo to i mine poważne się należy zrobić i co mądrego latorośli kłapnąć. Nie to co u Szanownego Autora, co nam pełne wiosenne lekturkie zagwarantował. Piękne to jest, szwagroszczak to aż kociej mordy dostał. Ze zazdrości. Szaconeczek.

Tytuł tajemniczy i ciągnie... a głowa, to chyba dobre miejsce, żeby tam trochę pobyć. Środek wydaje mi się nieco 'wyliczankowy', może aż za bardzo, ale to Twoje... co przebyłaś. Fajne wejście i ładna puenta, ona mi szczególnie na tak. Pozdrawiam. ps. kliknęłam na punkcik, ale nic się nie zmieniło, znowu jakieś nowości.?

Byłem z tobą przy ognisku, rozpaliliśmy w potrzebach. Błysnął płomień. Dmuchnęłaś tak niepozornie, uleciały gramy z duszy. Na bezdechu przyszło mi iść. Skwierczało serce, palone w szeleście liści, kradliśmy tlen z drzew, puszczając z pędu korzenie. Obudziłem się w osmalonym łóżku. W dorosłych rękawiczkach pełnych zimnych ogni. Opanowałaś dym, policzyłaś ładunek iskier, pochodną własnej pochodni... W czarnym parasolu, zamiatam ciepły popiół, umoczony w podpalenie, Zgarniam go, pod poduszkę....

Puenta trafna, bo nikt nie ma wszystkiego, ale jedni maja 90% tego, co chcą, a inni 10% i ta puenta wtedy znaczy dla nich coś innego. Pozdrawiam.

Czy śmierć lekiem na samotność prawda to czy zwykły fałsz a może to tylko gra wymyślona przez czas Czy miłość jest dla wszystkich a może tylko dla wybranych dla których łaskawe gwiazdy pola łąki drzewo motyl ptak Czy prawda zawsze prawdą jest - czy w niej tli się to coś a może to tylko moment za którym nie ma nic Czy te moje rozważania mają sens - czy to tylko pomysł na zabicie połamanych chwil które pukają do mych drzwi

@koralinek Wiersz kojarzy mi się z tą piosenką. https://youtu.be/Ml6NDc2AAPQ

wyczuwam delikatne nadejście chwyć pąk magnolii pnąca do ciebie otwieram wiśniowe płatki nieś mnie jak wczesnowiosenny ty

@Marek.zak1 na szczęście daje radę :)

(z inspiracji wierszem @aniat. "W uroczej kawiarence" ) Warto się czasem zatrzymać przy kawiarenkach uroczych rzęs trzepotanie zobaczyć nieśmiałe spojrzenia w oczy, by czasem sobie przypomnieć że z nami też tak bywało i że się nie da zapomnieć tego co z dawna przetrwało, kiedyś na zawsze zapadło na całe dusz pokolenia, choć w życiu zmian jest niemało to jedno wciąż się nie zmienia.

@violetta Fajowy biały wiersz, lubię takie krótkie formy. Pozdrawiam :-)

@Nata_Kruk W końcu w pisaniu nie tylko trzeba nazywać, ale również sprytnie się poruszać :)) @jan_komułzykant A jak już napiszesz tak dokładnie, jota w jotę, tak wprost do bólu wręcz możesz spojrzeć na swój wiersz i i tak pomyśleć, że to nie jest dokładnie to o co Ci chodziło :)))

źródło: demotywatory.pl od kiedy nie przestali go przestawiać ciągle zapominam jaki jeszcze jest przede mną

Mnie nie musisz życzę Ci Wesołych i Przyjemnych. :)

ja pani coś zaproponuję w sosiku świeże pajączki lub z dżdżowniczek wysuszonych naleśnik ciasteczko pączki smażony w oliwie z oliwek chrupiący kotlet z chrabąszczy lub z roju os zawijaniec jeszcze w środku brzęczący dla pani to niemożliwe i w złości mnie zaraz gani jedyne pragnienie pani mieć chłopa tylko z jajami Wielkanoc mamy na karku więc szczerze ja tego życzę by przyniósł miłej pani pisanek pełen koszyczek :)

Serce otula fala niepewności wypowiedziane słowa nikną nagle chcę się podzielić z kimś moją słabością to nie jest łatwe. Wątpliwość znowu w mą duszę się wkradła przecież tak łatwo wszystko przychodziło mnie się zdawało że coś było ładne innych zdziwiło. Za mgłą się skryło szydzi wciąż uparcie staram się bardzo lecz wciąż nie wychodzi z życiem kolejne rozpoczęłam starcie cicho się rodzi. Drogę odnajdę choć jest gdzieś ukryta nadzieja jednak zawsze przy mnie czuwa już widzę obraz choć lekko rozmyty to szansa druga.

corival - witaj ponownie, fajny wiersz pokazujący istotę przyjaźni. pozdrawiam