Ranking

Panie, kelnerze najdroższy, jak pan się o mnie troszczy! Pan dba o moje spełnienie, sytość i zadowolenie! Przynosi na srebrnej tacy, nowości i rarytasy! Chciałby pan uwieść moje podniebienie? To jakiś absurd, nieporozumienie! Kalmary, małże i kawior - tych dań ja wogóle nie trawię! Czarne trufle, udka żabie - mam konwulsji się nabawić? Może ślimak jest pożywny, jednak widok jego dziwny. Panie kelnerze, ja bardzo proszę o zmianę menu - tego nie znoszę. Bigos zamawiam z drewnianą łyżką i może pan ze mną już planować przyszłość.

Poezja jest sztuką nienazywania rzeczy po imieniu przy rzetelnym, precyzyjnym i skrupulatnym użyciu wszystkich możliwych imion i pojęć. Warszawa – Stegny, 04.04.2023r.

w skrzypłoczach myśli płynę odzywa się odziedziczona po przodkach niewiedza atawizm goszczący w sieci neuronów słyszy wycie znad zimnej tundry i chrzęst kości obracanych w ziemi na wschodzie rozwali mi głowę przekłuje igłą wykroi kawałek ból sprawia wszystko i błagam o śmierć na ciebie jestem wrażliwa portal pomiędzy podnosi jak promień słońca rozwija ciepło ciała kocham

(idę młody, genialny.. ) Zmarnowałem Twe szepty w całodziennych mówieniach. Teraz jestem za stary sięniepewny i w świat idę czterdziestoletni w stawach mam zaskrzypienia coś dziamdziolę pod nosem w kroczkach drób w wargach mlask. Śliny krople padają nie wycieram ich z twarzy. Gil mi zwisa na wargi a niech zwisa do stóp! Gdybymż wiedział co zmienić bym żech zmienił – się marzy – ale słyszę obelgi żem jest drapany strup. Potem sam już - ropieję. Rdzę mam na rdzeniu rany. Kończy mi się Trzebnica a zaczyna się sad. W sadzie tym spółka z o.o. jest więc tak pociachany że gałęzie mnie drapią równo pod jak i nad. Siadam stary zgrzybiały. Przelatuje skowroniak ale nic mi nie śpiewa pieśnią nie pieści usz. Pleśń przerasta przez język wrasta w uda ramiona z urediniów się dymi zarodnikami. Już głowę kładę na pieńku duszę puc na kolana. Tak mi twojo tak smutno że aż w myślach mam dal. Okulizak wyjmuję i wycinam imiona w korze drzewka młodego a świat mówi mi: ciał!

gdy chwilę się zagapię...

Koniec jest początkiem, życie powstaje ze śmierci, światło z ciemności, a dzień z nocy. Noc śmierci jest zaraniem kolejnego życia. Cykl życia nie ma końca, trwa wiecznie, nieprzerwanie. Zmierzch jest świtem, daje nadzieję odrodzenia, pewność poranka, wiarę w ciągle trwanie. Samhain, noc początku i zimy i roku. Wszystko w niej zamiera, by znów się narodzić. Chaos wtedy czyha, jest głodny, łakomy. Pochłonąć świat chciałby, w zamęcie królować. Przeciwstawić trzeba wszystkie siły zebrać, zachować równowagę, zadbać o ochronę. Jeśli ich nie będzie, Chaos przejmie władzę i Imbolc, poranek roku, nie nadejdzie.

Spętana zieleń przy miejskiej ulicy, walczy zawzięcie, choć ledwo oddycha. Spłachetek ziemi wśród rozgrzanych murów, musi wystarczyć... tak postanowiono. Brukowa kostka pali nerwy stopy, słychać sekundy, niecierpliwe rytmy. Rycząca rzeka rwie koryto nurtem, smętna uroda ścian wyrosłych wokół. Czarne dno szumi, sieje szarym pyłem, warczące barwy zagłuszają myśli. Daleko szumią betonowe raje, mamią kolorem, pozorną urodą. Zmęczone oczy kotwiczą na morzu żywej zieleni. Oddech dla umysłu. Wyspa tak kusi, ulga dla spojrzenia, goni brak czasu skołataną duszę. Tupie więc naprzód, poganiana batem, cień konieczności przesłania marzenia. Później odpocznie, teraz nie ma szansy, nerwowe kroki, mrowisko pochłania.

Był w nim niedobór - coś na kształt diety, W której się ciało ratuje głodem, A kęs ostatni, od ust odjęty, Brak uwiązuje w pusty żołądek. Była higiena myśli nieznośna - Przymus wyklucia się z warstwy brudu, Głowy, co w obcych tonąc czystościach, W jałowe trwanie nabrała cudów. Były kochanki wdzięki judzące, By przemijaniu rogi przyprawić. Tak oto trwałem po zachód słońca W diecie, higienie, poczuciu zdrady.

ależ ja jestem nudna z tą swoją tęsknotą i wiarą że kiedyś do mnie wrócisz za sto lat najdalej

Jeszcze blady świt budził osiedlowe bloki, do toalety szybko kierowałem kroki. Potem do łazienki umyć zaspaną buzię, po chwili z Pimpkiem ujrzałem sąsiadkę Rózię. Patrząc przez okno na senne jeszcze podwórko, niebo było prawie czyste bo z jedną chmurką. Piesek biegał od drzewka do drzewka szalony, znacząc własny teren na wszystkie świata strony. Spojrzałem raz jeszcze na pieska i raz na nią, i taki problem mi wpadł pod tytułem: władza. Kto kogo naprawdę codziennie wyprowadza? czy pani Rózia Pimpka czy to Pimpek panią ?

Przemijanie Czas przemija, płynie rzeka, Jeden czeka, drugi nie, Szumią lasy, rosną drzewa, Syty miewa, głodny chce. Pachną zboża, gra muzyka, Dzieci śmieją się do łez, Pieje kogut na kurniku, Wzdycha człowiek, szczeka pies. Chłop haruje, sianokosy, Ciągnie wóz uparty wół. Wiatr się bawi suchym liściem Wznosi w górę, ciska w dół. Prawi mądrze mądry mędrzec, Z prawdy prostej głupiec drwi. Gdzież otwiera ktoś na oścież, Gdzie zamyka swoje drzwi? Czy zapłacze kto i wspomni Kiedy już nie będzie nas? Słońce wschodzi a raz księżyc, Rzeka płynie, mija czas. Marek Thomanek 03.04.2023

marcowe bazie zmiękczyły krajobraz a kwiecień zażółcił się żonkilami za chwilę maj buchnie pachnącymi bzami wokół się budzi soczysta przyroda ach wiosno! chcę śpiewać do ciebie głosem słowika latającego pod niebem ach wiosno nie odchodź - zbyt szybko niech się tobą nacieszę! bo gdy pola obficie kłosami się zapełnią bliski już będzie smak jesieni słoty złotej i gasnącej zieleni a drzewa i trawa białawym chłodem ulegną ach wiosno! zostań ze mną jeszcze - dłużej niż głoszą kalendarze ach wiosno wiosno ty moja! zostań ze mną jeszcze jak długo? serce gorące to wskaże

ukryj mnie między kroplami deszczu albo w lekkości cienkiego płaszcza takiego na słotę w sam raz w dłoniach zimnych naciągniętych cienką skórą - utkaną zmarszczkami niczym z alabastru schowaj moje ręce w ramionach co jak bochny chleba głód ciepła mi zaspokajają - ukryj mnie niech się więcej nie tułam wzdłuż linii wydeptanych ścieżek tam - nikomu mnie nie trzeba zasłoń moją zawstydzoną twarz i rumieńce blade puchatymi obłokami z nieba w jednej chwili - tej nam dzisiaj danej

Byłem z tobą przy ognisku, rozpaliliśmy w potrzebach. Błysnął płomień. Dmuchnęłaś tak niepozornie, uleciały gramy z duszy. Na bezdechu przyszło mi iść. Skwierczało serce, palone w szeleście liści, kradliśmy tlen z drzew, puszczając z pędu korzenie. Obudziłem się w osmalonym łóżku. W dorosłych rękawiczkach pełnych zimnych ogni. Opanowałaś dym, policzyłaś ładunek iskier, pochodną własnej pochodni... W czarnym parasolu, zamiatam ciepły popiół, umoczony w podpalenie, Zgarniam go, pod poduszkę....

źródło: demotywatory.pl od kiedy nie przestali go przestawiać ciągle zapominam jaki jeszcze jest przede mną

Życie ma sens gdy tęskni za czymś co nie boli gdy widzi tylko to co nie kłamie Życie ma sens gdy otwiera drzwi i okna dla prawd które nie umieją smucić potrafią cieszyć Życie ma sens gdy żyjemy pełną piersią nie obrażamy się na wiatr i zachody oraz siebie Życie mas sens gdy czujemy mijane noce i dni - gdy widzimy piękno je otaczające

przypomina układanie puzzli.

Bardzo ładne zdjęcie. Naprawdę. Jak widzisz i z wózka potrafisz zrobić ładne ujęcie. Proponuję dalej zajmować się tą pasją. Pozdrawiam.

myśli umykają z powiewem gwiazd słowa szukają wytchnienia w milczeniu serdecznym jak spełnienie wtuleni we wspólne ciepło czekamy na powrót zmierzchu w dłoniach trzymamy kubki gorącej czekolady którą przecież tak bardzo polubiłeś sypią się konstelacje słońce grzecznie ustępuje miejsca ciemnościom pijemy ten ożywczy napój nasze serca nie mogą powstrzymać się od przypływów szczęścia śmiejemy się nasze radosne łzy rozumieją się bez słów noc rozpościera u stóp najpiękniejsze sny niosące pokrzepienie po nieoswojonej samotności zapada bujna noc otchłanny mrok głębszy od czerni na dnie tej przepaści głębszy niż smutek po utraconych myślach zręcznymi palcami wplatasz w moje włosy zebrane sercem polne kwiaty powierzasz sumieniu chciwą modlitwę spowija nas poranna mgła oswajająca gasnące zmysły przybliża się dostatecznie bym poczuła posmak najmilszego szeptu rozbierzmy się do samych pragnień podajmy sobie płomień by ogrzał nasze obnażone myśli dłonie którym wciąż brakuje odrobiny dotyku

Trochę inna wersja Zaborcze gnilne usta, wsysają trupy liści, do wnętrza zachłannych wnętrzności Ziemi. Ciemny postrzępiony płaszcz, przykrył wszystko, przytłumioną szarością rozkładu. Trochę jeszcze nitek lata, na chłodnym wilgotnym wietrze. Podszewka z ciemnych chmur, ugina drzewa smrodem przemijania, a oderwane guziki ostrymi krawędziami, zdzierają suche liście, na podobieństwo pomarszczonych twarzy. Skrzypią marnością, a przez pomarańczowo – brązowe dziury, sączą zardzewiałe promienie Słońca. W arteriach żył, zastygłe życiodajne płyny, niczym wymarłe ulice na zwłokach. Szary, ciężki całun, wisi nad miastem. Krople deszczu kapią z rozciętych żył przestworzy. Gęsta krew z umierającego ciała, stuka o brudne parapety. Przygniata ostatnie podrygi liści, przylepione przeznaczeniem, niczym kupa do podeszwy. Pomarszczone ostatnim smutkiem, mogę jedynie liczyć, na płaty odpadającej farby i rdzy. Towarzyszą im w ostatniej drodze. Pionowy kondukt pogrzebowy, na tle oropiałych ścian. Osikane i pobrudzone brudną wodą spod kół samochodów, co na przednich szybach, transportują pośmiertne plamy z owadów i niedokończonych lotów. Krótka smuga spadającej marności, w ostateczną marność odoru i rozkładu. Podszewka płaszcza, niebezpiecznie szeleści przynależną metką. W szarych porywach kleistych podmuchów, kończy życie wiele niewidocznych istot, pochwyconych przez bezlitosne chwile przemijania. Co jakiś czas pękają konary. Nagie piszczele na szkieletach drzew. Obgryzione swoim własnym rozkładem. Z rękawa spogląda czas z szyderczym uśmiechem, na kształt obleśnej przeklętej strzałki, tylko w jedną cholerną stronę. Z drugiego zwisa cuchnąca marność, okryta strzępkami podszewki. Faluje na boki razem z upływem pozostałych, pod czujnym wzrokiem kieszeni z udarem materiału. Kolejny już raz zakładane ludziom kostiumy. Każdemu inny. Szyty na miarę. Dokładnie dopasowany. Przedstawienie trwa, dopóki kurtyna wisi nad miastem.

chmury stoją pod ścianą na porannej kromce chleba topi się maślane słońce gdzieś na niebie jej dłoń na mojej dłoni i wiersze wyprane pusta drabina rozpłynęła się we mgle kobiety są jak gwiazdy znikają

Podoba mi się, chociaż ważny jest przekaz, nawet nie nazywany po imieniu. Pozdrawiam

Prawda:)

No i jak Cię zrozumieć Boże? nawet Twoje poczucie humoru jest zbyt dziwaczne

@iwonaroma Uważność to grunt.

@Ewelina Ja nie wiem. Nikt nie wie. Ktoś coś zawsze się domyśla, ale z tym bywa różnie bardzo :))

@Kasia Koziorowska Faktycznie troszkę mrocznie wyszedł, ale cieszy mnie, że Cię nie odstraszył. A do czytania zapraszam i pozdrawiam :)

J e s t e m - czym? - nie wiem już sam. Płyń wiaro dokądś. Ja już nie wierzę w nic - w siebie najbardziej. Jakaś cząstka mnie - próżna. Ale co mi po niej - przecież j e s t e m w całości. Więc być, czy powoli uzależniać się od narkozy, której pierwsza dawka rozświetliła mi obraz na temat kresu mojego, udajmy, pięknego życia? Przecież to takie piękne żyć, ale nie być. J e s t e m - protem. PROTEM, bo czym innym? A co to prot? {futurgys{jefewwedk[wslwmnrls;.WA{WR[EVL[OMWQMLJEWMF;DMJMWK} WOŁAM CIĘ! ZEMŚCIJ SIĘ! POZWÓL MI ZNÓW BYĆ SZCZĘŚLIWYM! MAM DOSYĆ GNICIA! CZY JA JESZCZE W OGÓLE ŻYJĘ? WYJMIJ ZE MNIE COKOLWIEK. <> .ymareimu min z mezar ob, ejyżdo taiwś net hcein - abśorp ajom anydeJ

@ettore Dziękuję za objaśnienie. Z samych domysłów mogłoby się nic nie zbudować. Dzięki :-)

@Rafael Marius rozdawałeś ją szczodrze, jak rozumiem :) Bardzo dobrze, wszakże trzeba się dobrem dzielić :)

@EwelinaDziękuję za wizytę i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :) @Rafael Marius To spory plus. Sądzę, że gdyby tak pokopać, to jeszcze by się coś tam znalazło...

Chociaż w tym mi się udało.

@Ewelina Fajnie! Również pozdrawiam :)

@Leszczym zdecydowanie się zgadzam! Pozdrawiam serdecznie :)

Szalone :) (w pozytywnym sensie)

Taki paradoks :)

@Tectosmith Cieszę się:-) Dziękuję serdecznie, pozdrawiam! @Marek.zak1 Dziękuję bardzo i pozdrawiam!

@lirycznytraktorzysta Trochę jakbym czytała Daukszewicza. I mimo karkołomnych łamańców językowych czyta się śpiewnie. Przeczytałam z przyjemnością. Pozdrawiam :)

@Olgierd Jaksztas Tak, kotku. Przycinanie ogonka? DZIĘKUJĘ, trochę ogarnęłam ten wiersz. Pozdrawiam 🙂

Dobre :-) Spodobało mi się :-) Pozdrawiam.

W ramach wyjaśnień, wiersz dotyczy mitologii greckiej... Kiedy spojrzysz, przyroda rozkwita. Godna podziwu moc twórcza. Bujna zieleń wielobarwnym kwieciem ustrojona, nasycona kolorem, twoim jest dziełem. Sama rozrzucasz nasiona w kwietnym ogrodzie, by ziemia nie została ciemna i jałowa. Muśnięte drzewa wybuchają wiosną. Krzewy migoczą na wietrze radosnym kolorem. Pośród tego bogactwa i dzikiej radości idziesz ty, życiodajna bogini, Floro.

@Kwiatuszek Słodko i zabawnie :-) Pozdrawiam :-)

niwelują kołdry puch oddechy wybitności bez szczytu ambicją pościel gór dna z prostych chwil utkanych blaskiem wśród dzikich piór brnących snów

Zawsze, kiedy rozpoczyna się wiosna, zaczynam czuć się lepiej, weselej, odprężam się i nabieram bardziej pozytywnego nastawienia do świata. Ale zaraz szybciutko przypominam sobie, że to po prostu słońce wyrównało mi poziom witaminy D w organizmie - nic więcej. I wracam "do normy" :P A Twój wiersz jest totalnie inny od mojego podejścia i to mi się bardzo podoba! ;D

@Bożena Tatara - Paszko Jakie to śpiewne! Kojarzy mi się z klimatem, który pamiętam z telewizji, gdy byłem dzieciakiem - takie różne gale koncertowe, znacznie bardziej stonowane w dekoracjach niż obecne, i te sławne niegdyś piosenkarki śpiewające, że "kochany, kochany, leciały kasztany", czy jak to tam było xD W każdym razie klimat taki retro-romantyczny, bardzo mi się podoba. I puenta! Bardzo fajna, mimo że pozornie nieskomplikowana. Super!

A któż to do mnie zawitał! Cześć! Cóż, ja się nie zmieniam. Wszystkie moje wierszyki - od pierwszego do ostatniego - będą prawdopodobnie do siebie podobne... :P

Wczoraj byłem w urzędzie. Na chwilę zatrzymałem się przed drzwiami pokoju, do którego miałem wejść, żeby przeczytać umieszczoną na nich notatkę. Przypadkowo słyszałem dobiegającą ze środka rozmowę. Panie dyskutowały jakiś problem nie przebierając w słowach. Często-gęsto sypały się najjaśniejsze... Nagle drzwi otworzyły się I jedna z kobiet omal nie wpadła na mnie. - Proszę, niech Pan wejdzie - powiedziała opuszczając pokój. Wszedłem, przedstawiłem swój problem, rozmawialiśmy... pełna, kultura i kurtuazja, Francja-elelegancja. :)))) Pozdrawiam

Coś ostatnio było o państwie arabskim chyba(?) podzielonym na dwie strefy. Wynikało to min z ramadanu. A tak w ogóle... Pozdrawiam @jan_komułzykant :)

Czy to piski kół? Czy to stukot nóg? Jest już po północy grubo a na rondzie Mati z Kubą ćwiczą nowy look swych szukając dróg. Jest przed drugą… Wciąż nie mogę spać. Patrzę w okno – huk! To upadek gwiazd? BMW ma stuk… Krew? Czy wstają ranne zorze? Chyba wierszyk z tego złożę. Wysiadł. Padł na bruk. Słychać wycie suk… Zasnął może? Wstał. O Boże! Biorą noże! Orzesz! Ożeż! Nocy sworzeń w nosy stworzeń… Coś mi gorzej. Spać nie możem.