Ranking

nie zmuszaj mnie w ciemności nie jestem ideałem opanowałam kilka technik w warunkach cieplarnianych widzę na jedno spojrzenie w przód i nic poza tym na białym ślisko a ja muszę się trzymać zasad i czasu naga umieram z zimna zasypiam bez poduszki

nie bój sie marzeń smutku ani nadziei nie bój się myśleć że jutro bedzie lepiej nie bój się grzechu oraz nocy i jej cieni nie bój się siebie jesteś tylko sobą nie bój sie płakać łzy to uczucie nie bój się bać tego co nie ma racji nie bój się świata to on twoim sensem który wie że to ty jego spełnieniem

lubię to co w głowie zieleń łodyżek listków kości jaskiniowych niedźwiedzi ty we mnie ja na tobie jesteś najbliższy mamy wspólne biodra ciepłotę i jedno serce o tobie wszystko muszę jednak zapomnieć zimowa noc prędka czarne pióra i suszony kwiat paproci na pniu piorun orgazmu jeszcze drży w nerwach ud życie do gardła podnosi śmiech z łzami miesza ekstaza pozwól duszy zwiniętej w kłębek zasnąć na skórze

Litania bluźniercza Mój ty lekki duchu na powietrznym chuchu gołębicy puchu obłoczusiu mój ty wstydzioszku w pąsach za krzaczkiem smoczku Akedusiu głodny ofiar z pierworodnych który nieudany produkt topi jak kocięta w worku lewku ryczący Godzillo gadzino w pył miasta oddechem do gruntu mieszkańców na skwarki woń najmilszą węsząc palonego mięska mściwku masakrusiu mizomisiu rezusiu turkuciu patriarchatku mój ty seryjny ubijco fanfaronie z kryzysem siło która chcąc dobra zło czyni ciągle pierwszy który uciekł nie oglądając się z Auschwitz mój ty pożal się Boże psychotatku domniemany zawsze poza domem jeśli gdzieś tam sobie wszech jesteś to z głębi serca wołam do ciebie — pierdol się kropka

Pamiętam pierwsze spotkanie ten spacer pośród zieleni twe oplatało mnie ramię byliśmy tacy szczęśliwi Zbierałeś mi chabry na łące a miłość rosła i rosła dwa serca biły gorące bo w nich budziła się wiosna Ten dzień już dawno za nami zamknęłam go szczelnie w pamięci chodzimy różnymi ścieżkami dziś świat inaczej się kręci A kiedy spotkamy się znowu przypomnisz mi wtedy o wiośnie a wszystko nabierze koloru i będzie jak dawniej radośnie

A im ciągle i ciągle bardziej o przeszłość się rozchodzi, aniżeli o przyszłość, która – co widać – rysuje się w ciemniejszych kolorach. Sam doskonale wiem, jak trudniej niż za trudno jest zmienić optykę. Nieraz świat zmuszał mnie właśnie do tego. Znów nastały czasy, gdzie wszyscy bez wyjątku jasnowidze są czarnowidzami. A szeptuchy i szamani biją w bębny, wołając o złu. Rozwój cywilizacji zabiera im święte miejsca. Warszawa – Stegny, 16.09.2022r.

Wypisuję się z ludzkości nie nazywajcie mnie człowiekiem podobnym do innych porównywalnym z innymi upodabniający się do innych jestem nowy oddzielny gatunek nie chroniony każdego dnia bardziej wymieram

Dziś jest już chłodniej, lepiej się oddycha, wśród chmurzych tłumów chowa się słońce, dziś jest już lepiej, tak zawsze wspominam te pierwsze, jesienne miesiące. Dziś jest już inaczej, świat barwę zmienia, bałtyckie bursztyny już takie wyblakłe, dojrzałe śliwy ku ziemi się chylą, znacząc żywota koniec ukradkiem Dziś już energia uszła ze świata, letni dzień z nocą już się nie spiera, życie pogrąża przyjemny letarg uśpiony głosem Cheta Bakera Dziś już przemija, zasypia ukradkiem, mogiły pokryją kwiaty na łące, i choć ponure, choć tak deszczowe, to kocham te pierwsze, jesienne miesiące.

Skoro świt wstałam by zobaczyć kryształową rosę. Moje stopy zatopione w bujnej trawie całkiem bose. Chłodny wiatr wplatał we włosy ostatnie dmuchawce. Usiadłam pod ogromnym dębem na sosnowej ławce. Wiewiórka przebiegła po jednej z gałęzi. W pośpiechu szukała na zimę żołędzi. Dąb szumiąc wyraziście bez żalu zrzucał ostatnie liście. Nie był zły na wiewiórkę, że żołędzie mu brała. Wszak dzielił się tym co natura mu dała. Objęłam pień potężny rękoma czule. Tak nagle zniknęły wszystkie moje bóle. Zziębnięte stopy okryła kołdra z suchych liści. Byłam sama, mialam wszystko. Nie czułam zawiści.

oddaję się jak biała niewinna chryzantema w bukiecie błyska we mnie gdy otwierasz całujące usta zawsze spragnione połączenia

w kropli deszczu jedna chwila siadam w głębi okna na sklepieniu nieba tu nie docierają gwiazdy godziny gubią się w ciemności wirują porzucone słowa noc zawieszona na kilku wersach zapada w sen niedokończonego wiersza

Chodzi mi coś po głowie stuka wysokimi obcasami szampon nie zabija zapachu perfum O matko schodzi w dół

straciłam czucie w mojej lewej dłoni w lewej półkuli w lewej skroni w moim sercu jest już tylko szarość co się właściwie stało? to nie moje ciało nie czuję bólu nie czuje radości nie czuję zimna nie czuję złości straciłam czucie w mojej prawej dłoni co się właściwie stało? w prawej półkuli w prawej skroni w prawym przedsionku co się właściwie stało? czy to moje ciało? boję się odpowiedzi czy to nadal moje ciało?

Byłaś dla mnie Taką wiosną radosną Która otwiera Swoje łono Ale to był sen Więc proszę Nie uciekaj Trzymane w rękach wrzeciono I pokaż mi Swoje prawdziwe oblicze Wiatr jesienny Zgasił na cmentarzu Już wszystkie znicze

W cichej zadumie jesieni, znajduję własne odbicie, jakby po letniej zadyszce, po trochu zwalniało życie. Wtapiam się w rdzawe pejzaże, jak liść swe barwy odmieniam. Gdy mgły podchodzą do okien, szukam już w sobie schronienia.

oddychamy speszeni tym co usłyszeliśmy czerwonymi od zachodu słońca uszami ceglane mury o złotej godzinie płoną jak kiedyś Rzym podpalony jedną zapałką przez Nerona, a może to kilku chrześcijan nauczyło się wtedy jak krzesać ogień pod stosy z łatwopalnymi czarownicami dziewczynka rzuca monety do fontanny podobna do taty albo mamy albo do nikogo jutro wyjedzie na zawsze zapomni ten dzień lody i smak lekarstwa po zatruciu salmonellą sto trzydzieści schodów bliżej słońca zamieszkajmy tam na samej górze w trzasku ognia jakiego nikt nie słyszał w końcu powiedzmy to daliśmy się nabrać napisowi na murze amor omnia vincit

A zdarzyło się kiedyś, że oboje leczyliśmy swoje sobą kompleksy i to różne. Najróżniejsze. Po rozstaniu kompleksy znów się odezwały, ba, uczyniły to z potrójną mocą. Obawiam się, że tutaj bandaż może nam nie wystarczyć. Ach, jacy my wszyscy niedoskonali. I tylko nie mam tutaj na myśli uroczej sąsiadki, która chodzi mi czasem po głowie. Warszawa – Stegny, 14.09.2022r.

nie chcę dlatego przebieram wybieram i odrzucam wybaczcie słoweńka z pewnością jakiś miłośnik podniesie was przytuli a potem odda innemu a czarodziej utka cudny wiersz

przemycam Cię tu i tam cicho rozpylam lecz gdy głoszę kładziesz mi palec na ustach: "jeszcze za mało wiesz za nieśmiało kochasz"

Zapragnął koniuszy w Przysusze Z Jagienką młodzieńczych znów wzruszeń. Hulałaby dusza odarta z kontusza, lecz drgnął mu zaledwie koniuszek.

Mokrą od łez kotarę nocy Złotym grzebieniem rozczesujesz sobą, A w kryształowych kroplach rosy Łąkę stokrotki okrywają młodą. Objęłaś mnie, gdy świtem dzień Otulił cień rozpaczy, I płynę przez snów nowych kres, A czas jak ja się ślimaczy. Na fali fal nie patrzę w dal, Bo dziś już najważniejsze, Że jesteś tuż obok szczęśliwych słów Ciszą od marzeń lżejszą. Burz będzie w bród, drabiny kłód, Kamienna droga czeka, Tu tylko my, gorący lód I brzasku świateł rzeka. Do sennych ust dobiega tchu Leniwa myśl od serca, Że dobry Bóg zrobił, bo mógł, I w losu oddał ręce Pięknego jak Ty człowieka.

Systemowcy lub antysystemowcy (mówili o sobie, że systemowcy) postanowili przez niego przepuścić dużą forsę co podpowiadały im rozłożone karty pokera słowem rozbudowany zmysł ala taktyczny a on zupełnie nie domyślał się dlaczego na starość podejrzewali problemy z pamięcią zdaje się, że groził mu Parkinson a on weselił się i uśmiechał bo robił swoje. Inspiracja: sen o Kimś

Przyjedź po mnie mamo przyjedź ostatnim pociągiem wiesz Wanię już rozstrzelano nie jestem pewien czy zdążę To tylko marzenia me mamo bo stąd już nie ma odwrotu kocham Cię zawsze tak samo nie czekaj mojego powrotu Wojna zabrała mi wszystko marzenia życie nadzieję i widzę że śmierć jest blisko umieram jak długo sam nie wiem

Wrzechświat zamyślony wpatrywalem się w ogród czasmi tak bywa dla rozbudzenia duszy bez wychodzenia na dwór patrzac przez okno na ptaki siedzące gałęziach drzew zastanawiam się jak to się dzieje kto zapisał tą ciągłość powstawania odnawiania że drzewa się zielenią co roku że na całej kuli ziemskiej rosną podobne rośliny czy ich nasiona przenieśli kosmici bo trudno sobie wyobrazić że przypadkowo na różnych kontynentach powstały te same identyczne rośliny owady i inne zwierzęta zwłaszcza te w środku dżungli nie zrobił tego wszystkiego wiatr lub ptaki mialem podziwiać piękno natury a wpadlem w pułapkę rozmyślań czy to Twoje dzieło dobry Panie Boże,czy ja także istnieję z przypadku 4.2022 andrew, Piątek, dzień wspomina męki Jezusa

kocham cię maleńki smutku ukryty w podświadomości uwielbiam jak kiełkujesz wzrastasz mimo braku pielęgnacji stając się dojrzałym mężczyzną szepczesz kocham Cię z wzajemnością

a ktoś myślał, że opiszę całe drzewo rozkwita kwiecie rozczarowania

W salonie leżało ciacho z kremem. Dziewczyna zatopiła usta i oblizała języczkiem…

Dzisiaj może poproszę morze żeby mi wyjaśniło o ile za mały jest człowiek. Może morze odpowie, bo przecież jest znane z niepojętej i najgłębszej wielkości. Ale jest ale, bowiem morze nie rozmawia z każdym, a i wiatr swoje wtrąca i dopowiada i świszczy. Władysławowo, 11.09.2022r.

@Michał_78 @Leszczym @Tyrs @Nefretete @Ana @Rafael Marius - też mam nadzieję, że tekst nie zostanie tak szybko zapomniany bo go wydrukowałem w "Twóczości" wrześniowej, dziękuję za odwiedziny i życzliwe komentarze i miłej kolorowej jesieni :)

Przepiękny tekst, wymowny swą prostotą oraz spostrzegawczością. Podoba mi się myśl, że morze nie z każdym chce gadać, bo to prawda — znam ją z własnego doświadczenia. Morze potrafi niektórych słuchać, a wtedy wciąga i nie ma już dla nich ratunku. Gratuluję świetnej miniatury. ?

Też tak myślę:) niby chciałoby się, żeby nastąpił już świt, ale... tam tak dużo dzieje się "po zmierzchu", że... każdy sobie coś przyswoi ;) Mnie przytrzymał... pozdrawiam:)

Na dobry wiersz czasem pół-liter wystarcza

Kiedy zamykam oczy Ląduję w zupełnie innym świecie Gdzie melodia życia się nigdy nie kończy Wokół zawsze inne brzmienie Od gitarowych strun po anielski chór Gdy zmęczony życiem tu przychodzę Na trawie się położę I w dźwięk natury się wsłuchuje Jakże piękny, jakże spokojny... Potem w stawie się wykąpię Gdzie rozgrzane słońcem ciało schłodzę Zanurzam się i dopływam aż do dna Powietrzem się przejmować nie muszę Muzyka me płuca tlenem wypełnia Zawsze udaję się pod tą samą muszlę Operą go również tu zwą Wodne nimfy dziś swój występ mają Ich śpiew otulił uszy me Ah, jakież one były wspaniałe Aplauzy nie miały końca... Są tu też miejsca opuszczone Gdzie żadna nuta się nie przedostanie Tak mroczne i tak głuche Że każdy kto tam wejdzie W mig w obłęd popada Stracone już istoty wolności nie doznają Uwięzione w świecie rzeczywistym na zawsze pozostają... Nie lubię i też nie chcę Opuszczać tego świata Budzić się i wracać Tam gdzie nie powinno mnie być Zapomniany przez ludzkość Zawsze tak się czułem "To tylko parę godzin" W głowie to powtarzam A pod koniec dnia Kiedy kończy się ma praca Umyty i gotowy do spania Szczęśliwie zamykam oczy I znów do krainy melodii wracam...

Otwieram okno a tam… pachnie wrzesień. Wspominam smak kawowych pocałunków i bezgwiezdne noce, snujące własne opowieści na dobranoc. Wszystkie niespełnione sny, okazały się być zbyt piękne, aby mogły dotknąć ziemi swoją magią. Nie pozostało nic innego, jak przepisać uczucia w inny kajecik. Staram się czerpać z niego siłę na kolejne dni; mniej efektowne lecz dobre. Późne lato lub wczesna jesień rysuje na nowo nasz kształt. W wyobraźni. Tam możemy się spotkać.

Powiedziałaś, że swoim drzewem będziesz wspierać pod korzeniem innych; dotarło do moich — wysłać truchło tak łatwo, ale zapomniałaś o czymś, że moc gałęzi zbratała się, wiatrem unoszący się liśćmi świst — o kimś jesienią szepczą krzykliwie, i dobrze! Bo dzisiejsze 6-9 to odwrócony znak; nawet rybie tarło zgubił zodiak, szlag! Nie apopleksję lecz przejściowy zanik w międzyrybiu — tworzy się refleksja czas wspólny na sznurowadła stabilne; a ty! Przez gałąź przerzuć swoje oczy, powiedz oczy-wiście dla nie naszego rozkładu, przystanki będą śmierdzieć żywicą, z jakiej osy, szerszenie brały; skręć się bardziej wokół własnej osi i zostań na zimę — w niej, nasze gały motyle do wiosny, ot przewegetowały ścierki naszych pyłków dla kolejnych Utwór - jak ktoś zechce ( Vito Gatto - Recomposition )

Słońce na tym punkcie widnokręgu Zawsze przypomina mi O pewnym wspomnieniu Którego ani nie miałam Ani nie pamiętam Mimo wszystko Słońce na tym punkcie widnokręgu Zawsze mi o nim przypomina To nostalgiczna chwila Którą mogę przeżywać codziennie Jeśli tylko słońce widoczne jest zza chmur Jeżeli chociaż promień przez nie przebija to wystarczy By przypomnieć sobie dobitnie Że gdzieś tam, tam daleko W innych przestrzeniach zupełnie innych wymiarów Jest mój Dom I że tam tylko jestem u Siebie I drugi wierszyk

może być cudna! (choć bywa trudna) może też być tragiczna... to zależy co i kto cię pociągnie

Nastała cisza, długa cisza. Wszystkie rozmowy zamilkły, panuje cisza. Mężczyzna wykład prowadzi, lecz go nie słychać. Jest tylko straszna cisza. Tłuczonego szkła nie słychać. Kwiaty płatki straciły, wiatru nie słychać. Rozmawiamy w milczeniu, nikt nas nie słyszy. Idąc po schodach, skradam się niczym duch. Nikt mnie nie słyszy. Utońcie w ciszy, nadstawcie uszu, cóż słyszycie? Tylko długą bez końca ciszę, długą i okrutną.

Kanikuła dyszy pełnią zieloności, uff - żółta przyczłapie na bory, leszczyny. Kolory w uśpieniu po drodze zgubimy, zaraz jesień dymem przestrzenie okopci. Wysuszy poletka, wyzwoli krajobraz, poleci pędzelkiem po markowym płótnie. Drżą pstrągi w strumieniu - liście suche zdmuchnie, damulko prześliczna, zimnem nie bądź szczodra. Wilka wepchnie w norę, a misia do gawry, ptaszyny ulecą i porzucą gniazda. Powiedz... będziesz kwartał po sumieniu bazgrać, na końcu zatracisz, obraz całkiem barwny. Lato pofrunęło, myślę że poboczem, wreszcie mogę usiąść na królewskim tronie. Zedrze turkus z liści... policzy łakomie, odcieni w przedświtach, wierzcie nie poskąpię. A finał jak zawsze na cztery fajerki, oziębi wam dusze i w ciszy odpłynie. Przyprowadzi Dike... białawą dziewczynę, zostanie modry kwiat - w butonierkę wpięty. "Tkał pajączek nitkę srebrną, było babie lato, jesień piękna jak królewna, malowała kwiaty." - Jadwiga Ruth - Charlewska.

@Rafael Marius @Tyrs @GrumpyElf @Dag @beta_b @Waldemar_Talar_Talar dziękuję wszystkim za życzliwe uwagi, ten tekst i klika innych opublikowałem we wrześniowym numerze "Twórczości", pozdrawiam :)

Zagadkowe… nasycone alegoriami… ciemność symbolizuje ucieczkę przed rzeczywistością? Człowiek nie jest tym co widać na pierwszy rzut oka; człowiek lubi być rozgryzany od środka. Pozdrawiam. ?

Ale dla marzycielom takim jak ja to nie grozi

@Waldemar_Talar_Talar Bóg umył ręce dając nam wolną wolę, niby "róbta co chceta" ale ja ocenię i wydam wyrok, taka trochę dziecinada, tylko kto Bogu zakaże być czasem dziecinnym?

@walvit Ciebie to trzeba pod ścianę i przeciąć:)

Myślę, że ludzie sami sobie wymyślili i tego boga i te grzechy bo wszystko to czyjś biznes.

Bóg lubi zmiany, a nie wiarę w niego. warto coś porządkować na nowej płaszczyźnie.

Zaskakujące, pogłębiające wypowiedź wiersza zakończenie... Właśnie to robi też jesień - pogłębia. Dlatego ją tak lubię. Pozdrawiam! :)

@Rafał Hille Bardzo się czyta :).

@GrumpyElf staram się nie wykluczać ludzi i nie segregować ludzi na lepszych i gorszych ?

Wszystkie moja słowa zostały skradzione przez Twoje usta tak samo jak każdy mój oddech I mam teraz tak po prostu się po tym podnieść? Jeżeli powiesz mi, że tak właśnie powinnam to będę próbować z całych sił. Bo nie błagałabym cię o życie gdybyś przyłożył mi pistolet do głowy Dlatego, że zawsze wspierałam każdą Twoją decyzję. I to ty byłeś tym który miał rację Nawet jeśli ja czułam się z tym jak worek śmieci.