Ranking

Pod perfekcyjnym niebem Będę gołębiem błękitnym Zamknę w dłoni wszechświat Otulę Twe serce piórkami czułości Jutro będę umierać W jesiennym deszczu Mroźna jak śnieg Sztywna jak kamień Widzisz mój miły Nie wiem jaki będzie Mój poranny nastrój Jeszcze zanim wstanie słońce Może coś się wydarzyć Z pogranicza Życia i śmierci Miłości i nienawiści Zagubiona doszczętnie We własnym odbiciu Nie szczędzę czasu na chwile Choć tak pragnę spokoju Klaudia Gasztold

adhezja przyklej się przyklej się do mnie na klej uczuć na lep pożądania przyklej się punktowo przyklej obwodowo i na ślinę się i na mur beton przyklej się na mokro na sucho się przyklej na zimno na gorąco na zawsze

W zadymionym barze nad stolikiem obok panują damsko – damskie opowieści o interesującej treści Siedzę nieopodal i strzygę uszami co tam co tam cóż niewiele jednak mogę stamtąd posłyszeć Czasem pomyślę tam potrzeba jest mężczyzny prawie decyduję że przyłączę się i dodam historię Nieśmiałość jednak miesza się z niezdecydowaniem i myśl nachodzi że akcja jest z gruntu niepotrzebna Z drugiej strony damsko – damski świat nad winem przejdzie nieskromnie w świat damsko – męski Świat jednak zgoła inny i bardziej niezrozumiany przy papierosie i piwie i z długim niedogadaniem Zaraz jednak wątpię czy dorzuciłbym coś ciekawego bo wypisałem się z dykteryjek dla nieznajomej Jest plus tej sytuacji bo gdy marzę o stoliku obok istotnie ładnym zapominam o moim stoliczku Krzyczeć zupełnie nie ma tutaj po co a jeśli już to tylko tak – stoliczku odkryj się!! Warszawa – Stegny, 24.06.2022r. A w ulubionym barze w dzień ojca (którym na całe szczęście nie jestem) w tle leciało:

Zleciały się wszystkie, wylazł też misiu z gawry, zgłodniały i senny, dania jak sen znikają. Może zajrzę do wsi po owieczkę wełnianą, tylko kto po zimie, pomoże mi ją zagryźć? Niedźwiedziu kochany spróbuj trawki, robaczka, zostaw żywych jak ty, niech przywitają wiosnę. Nasze lasy, góry mają zawsze być tłoczne, wejdź misiu do barci i w miodziku pomlaskaj. Ździebko ciebie u nas, ludzie ci przeszkadzają, mnie też, przyznam szczerze, wolę sam po wertepach. Ścieżka twoja w borach gdzie nie spojrzysz już ślepa, zróbmy więc co można... byś nie został ofiarą. Sto dziesięć sztuk ledwie a w Rumunii tysiące, podobne dwa kraje nasz ursusie antyczny. Zoolodzy rumiani i zawstydzony licznik, silcie mózgownice, zapraszamy - ad vocem. A gdzie jest Greenpeace czy pilnują korników, zawiśli na drzewach, nucą do snu drukarzom? Może dla misiaczków eldorado wymarzą, weź łańcuchy, liny - do rozsądku się przykuj! "Głupi niedźwiedziu, gdybyś w mateczniku siedział, nigdy by się o tobie Wojski nie dowiedział. - Adam Mickiewicz.

że zrzucą płaszcze gdy pora zasną i się obudzą że stojąc a gdy upadną to tylko na zawsze że nie potrafią inaczej a może to miłość

Do sufrażystki z miasta Namysłów wpadł z przedsięwzięciem pop, bez namysłu ciuszki zrzuciła, gdyż w tym tkwi siła, by przejść do rzeczy, bez gier, wy-my słów.

Zdrowe szczęście moje pożegnało wstyd i lęk. Idę więc prędko na warsztat podrywu krótkoterminowego. Obym w końcu nauczył się czegoś sensownego. Warszawa – Stegny, 21.06.2022r.

pod ciepłem twojego wzroku wycinałam żyletką krtani każdy dźwięk rdzę żwir bez trudu opierałam o mur przepony pierwszy drugi głos w światłach koncertów nigdy nie słyszę nie widzę po wdechu wiem nie zdążysz wejść czuję jak odpuszczasz w drugiej zwrotce bijesz na gardło byle jak zbierając siłę na refren wejście nad gitarowe basy w lirycznym odpływie głosem bez dotyku robiłeś ze mną wszystko śpiewałam skąpana tobą tylko dla ciebie

Zniczem zagaszonym Położył znicz kres życiu w koszmarze Zgaszony dymił przez krótki moment Tylko boski raj ofiarowany mu w darze Słyszał ziemski za człowiekiem lament Jestem dziś zniczem zagaszonym łzą Spróchniałym zębem całkiem marnym Marną losu zabawką, co jej żyły tną W obozie zagłady, w piekle bezkarnym Zapalą pochodnie, złudzeń światło razi Mroki rozświetlą mary i koszmary złe Tylko czy czas w niebo odejść doradzi Gdzie radość i śmiech staje się bytu tłem Nie wiem czy uda się skosztować dnia Który odpowie na wieczności pytanie Który wydobędzie jaźń z ów utrapienia Który wypowie przeklętej prawdy kazanie Ale wieczności pani zlituj się i zabierz Wieczność mi zmęczonemu żywotem To będzie zło, ale to dobra jest grabież Mam nadzieję że nie jest to kłopotem Zgasnąłem jak gwiazda co już spadła Wybieliło mi sumienie anielskie dzieło A śmierć zmęczenie stare mi ukradła By w piekle po drabinie się komuś pięło

"Poetom i malarzom wolno ważyć się na wszystko" Horacy Ewa wraz z pozostałymi trzema żonami Jezusa obserwowała całą scenę: śmierć żaglowca - czy też, mówiąc językiem ludzi niższej świadomości - jego zatonięcie i znalezienie się jego załogi w trudnej sytuacji. Co, obiektywnie rzecz ujmując, nie było dramatem. Ale dla wielu marynarzy, przywiązanych emocjonalnie do okrętu, na którym służyli długie miesiące - a niektórzy nawet lata - i na którym stoczyli wiele zwycięskich starć i bitew, także z pogodą - jego pogrążenie się w głębinie było ciosem. Ciosem, za którego jedni spośród rozbitków obwiniali samego Jezusa. Inni krakena nie wierząc w to, iż to On wraz z żoną pokierował działaniami morskiego monstrum. Pozostali do kompletu składali winę i na gigantyczną ośmiornicę, i na Przedwiecznego razem z Mayą, pomstując, złorzecząc i przeklinając. Ile tylko mieli w myślach negatywnej energii. Jezus tylko uśmiechał się na nie, doskonale świadom faktu, że złorzeczenie i przeklinanie Bogu to jedno z największych głupstw, na które tylko człowiek potrafi się zdobyć. Odwracając rzeczywisty porządek rzeczy w myśl zasady, że jak Bóg człowiekowi, tak człowiek Bogu. Jakby istotnie którykolwiek z ludzi byłby w stanie odegrać się na Bogu - oczywiście przy założeniu, że naprawdę miałby za co. Wszedłszy na pokład Nautilusa, Jezus przytulił i ucałował czule każdą ze swych kobiet. Aby żadna z nich nie poczuła się mniej ważną i aby nie dać żadnej powodu do chociażby cienia zazdrości, użył jednej ze swych wyćwiczonych ludzkich umiejętności, aby znaleźć się w czterech miejscach naraz. Albo, jeśli ktoś wolałby użyć innych słów - lub innego określenia - urzeczywistnił zasadę podwójnej bilokacji. Wszystkie oprócz Ewy były już przyzwyczajone do takich - bądź co bądź, dla nich codziennych - zachowań Jezusa. W końcu bowiem, oprócz Ewy właśnie, było to kolejne z ich spotkań. - Mm... witaj... Jezu - Ewa przez chwilę nie wiedziała, co zrobić z rękami. Gdy pewności siebie wystarczyło jej wyłącznie na to, by odwzajemnić miłosny pocałunek. - Jak... - przez chwilę szukała właściwego słowa, nie mogąc znaleźć go od razu zarumieniła się lekko. - Jak misja? - Do niektórych spośród nich ta nauka już dotarła - odpowiedział Pierwszy Nauczyciel. - Pozostali wciąż dopuszczają to doświadczenie do serc i umysłów. Ale widzę, że co innego zaprząta cię bardziej. - Tak, Jezu... ale nie przy nich, proszę - Ewa zaczerwieniła się ponownie. - Jakby one - Wynalazca małżeństwa i seksu zaśmiał się w odpowiedzi - nie wiedziały, że jesteś moją żoną dopiero tydzień. I że... - Jezu, przestań - Ewa zrobiła nadąsaną minę. Uśmiechnął się w odpowiedzi, znów objął ją i pocałował. Jeszcze bardziej czule. A potem szepnął do ucha, nachyliwszy się lekko. - Dziś będzie ta noc. X X X Znajdowali się oboje w wymiarze i miejscu przez nią wybranym. Daleko od jej ojczystej Ziemi, na innej planecie, na której wszystko było na wyższym poziomie duchowym. Włącznie z roślinami, które rosły bujniej i szybciej, a ich zieleń i barwy kwiatów były w większej ilości odcieni i bardziej intensywne. W ciszy własnej willi, wybudowanej w lesie na terenie ogromnej posiadłości, z dala od innych siedzib. W sypialni z wielkim baldachimowym łożem, w powietrzu której unosiło się mnóstwo świec, a pod ścianami stały wazony z kwiatami z wesela. Równie świeżymi, jak tego dnia, gdy obiecali sobie miłość i wierność. Ewa początkowo nie mogła zdecydować się, co mieć na sobie na początku tej nocy. Czy przejrzystą długą białą koszulę nocną z szerokim dekoltem i króciutkimi rękawkami, czy bardziej nowocześnie - satynowy różowy komplet, złożony z odsłaniającej dolną część brzucha koszulki na cieniutkich ramiączkach i majteczek, ledwie zasłaniających pośladki? Po namyśle zdecydowała się na drugi wariant uznając, że samo odsłanianie jej ciała sprawi Jezusowi przyjemność. Że będzie dlań podniecające, co przełoży się i na jej doznania. Chociaż wiedziała, za kogo wyszła, to w sferze seksualnej wiedza ta okazała się znikomą. Jezus bowiem, czytając jej oczekiwania i pragnienia, połączył w idealną całość łagodność, delikatność, cierpliwość, zdecydowanie i męską żądzę. Jego usta i dłonie wędrowały po wszystkich częściach jej foremnego ciała: udach, pośladkach, płaskim brzuchu, szyi, dekolcie i piersiach, trafem znajdując się tam, gdzie w danej chwili tego zapragnęła. Wliczając zanurzenie się w jej spragnioną kobiecość. Nie spodziewała się, jak bardzo, po trwającej odpowiednio długo grze wstępnej, będzie chciała mu się oddać. I do jakiego stopnia część jego ciała w niej i reszta na niej - za nią, pod nią i znów za nią, i znów na niej - pochłonie jej duszę i uczyni ją seksualną niewolnicą. Że jeszcze bardzo długo będzie czerwieniła się na każde wspomnienie swojej otwartości i żądzy, by ją wziął, ile tylko razy i jak zechce. I że będzie szukać okazji, by tylko... Doznania seksualne, bazujące na prawdziwie głębokiej miłości, mogą sięgnąć sfery mistycznej - przypomniała sobie przeczytane gdzieś kiedyś zdanie, gdy wypełnił ją sobą po raz kolejny. Na tle wzgórków swych uniesionych pożądaniem piersi widziała Jezusa, opierającego dłonie o kolana jej rozłożonych nóg. To przybliżał się nieśpiesznie, to oddalał w rytm dwóch słów "Love - you". Ciekawe - skojarzyło jej się niespodziewanie - dlaczego akurat angielskie słowa? I dlaczego w tym właśnie języku "żyć", to live jest tak podobne do "kochać" to love, różnicą zaledwie jednej litery? Na jego twarzy, poprzez pragnienie ćmiące jej wzrok widziała pożądanie. Nacisk na kolana był raz silniejszy, raz trochę słabszy. Ale w miejscu jej ciała, które im obojgu sprawiało teraz najwięcej przyjemności, łącząc ich osobiste pożądania w jedno wspólne, odczuwała go najsilniej... Cdn. Voorhout, 24.06.2022

wczesnym rankiem promień słońca przycupnął na latarni cichutko jak motyl by ludzi zmęczonych trzepotem skrzydeł nie budzić bez potrzeby tylko My po całej nocy odurzeni zapachem rzeczy bezwstydnych wcześniej nierealnych wypełniamy ulicę swoimi marzeniami zaciągając się zachłannie kolejnymi papierosami jak dzieci poznające świat wokół otwieramy szeroko oczy by widzieć i czuć by smakować owoce zakazane zamknięte dotąd w magicznej cukierni /pitu-pitu 2021/

Światło tylko ty jesteś Jezu drogowskazem wśród moich zawiłych dróg często zagubiony przypominam sobie twoje nauki o pokorze ciężko je w życiu realizować stąpam w codziennym życiu jak po kruchym lodzie w każdej chwili spodziewam się upadku nie jest to moim wyborem ale tak mnie prowadzi rzeczywistość wszelka chwilowa stabilizacja już w następnych krokach rozpada się na liczne nie pasujące do siebie kawałki tak więc życie biegnie na ciągłym układaniu tej mozaiki ty Jezu jesteś zawsze tym światełkiem które widzę na horyzoncie dziękuję że jesteś Jezu ufam Tobie 1.2022 andrew Piątek,dzień męki i śmierci Jezusa

W twoich ramionach Zasnąć chcę I płynąć na falach błękitu Z tobą doczekać świtu I nie przejmować się Bólem i rozpaczą Przecież one nic nie znaczą W naszym świecie W naszym śnie Chcę zobaczyć Jak pragniesz mnie I nic nie jest tym Czym się wydaje Wielka namiętność Żarem się staje

W tak wielu sprawach powinniśmy naśladować naszych braci mniejszych, a najważniejsza - nie robić do własnego gniazda, by się później nad zamieszkaniem innej planety nie musieć zastanawiać. Ale człowiek - najinteligentniejsze ze zwierząt paradoksalnie jest również najgłupszym.

Słodko gorzki smak Młodość ,miłość ,pragnienia. Trzy metry nad niebem Dojrzałość ,ból porażek ,samotność Nadzieja ,szczęście wykrzesane z popiołów. Wzloty ,i upadki Starość ,ciemność ,koniec. Ale jak cię życie nie kochać

Słońce uwielbia te linie. Promieniem maluje krzywizny, Całuje rumieńce i blizny, Ciepłem wędrując po mojej dziewczynie. Objęte milczeniem Czarne jeziora gwiazd. W oknach miast kołysanki blask I moje usta przy Twoim ramieniu. Nocami w świateł ozdobie Słowo "Jesteś " wybiega z dreszczem. I jeszcze raz, i jeszcze… Horyzont zamglony Do snu kładzie pąki dłoni. Jesteś taka właśnie mi i sobie. Łagodny smakiem łez płomień, Którym tak prosto pisze się wiersze. Powietrze między domem a Bogiem. Nic nie jest lepsze.

-Mistrzu, miłuję pannę nieziemskiej urody, lecz że ona nieważna, słyszę wciąż wywody. -Uroda nie jest wszystkim, lecz taka też bywa, że choćbyś nie chciał, serce ci z piersi wyrywa. Co wtedy zrobisz, powiesz sercu, że się myli, że było takich wielu, co się nią sparzyli? Pamiętaj jednak dobrze, że będąc w potrzebie, okłamać możesz innych, ale nigdy siebie.

późne panny w papilotach wyczesują nietoperze sam serafin nie odmówi im skrzydeł nastrojone ciężarem murów topią oddechem bezsenność rytmicznie przechodząc pomiędzy szybami rozpraszają ciszę przysiadły na parapetach wsłuchane w dźwięk kogut oznajmia

nosem spaliny tak odprowadza, póki nas z wyngla Ujnia wyzwoli

@nocnypitupitu Tak, wiem coś o tym. pozdrawiam ;-)

@Corleone 11 W takim układzie, będę czekać na dalszą podróż i wewnętrzne rozgrywki.

@nocnypitupitu Magiczna cukiernia pełna słodyczy w świecie goryczy. Podoba mi się ta magiczna cukiernia. pozdr.

@Amber W pałacu nad doliną swawolił z Aliną Filon. Pozdrawiam.

@Corleone 11 Właściwie tak, mężczyzna i kobieta, to zachodzi naturalnie... Dobrze, że Soę ustawiasz w ogniu namiętności, ale nie, Jezusem ?. Pozdrawiam ?

@duszkaDrzewa produkują tlen, filtrują powietrze, chronią klimat i samo to już wiele znaczy...oglądając wiadomości ze świata w ostatnich latach - coraz więcej pożarów lasów. Smutne!

Widzę, ale nie podzielam Twojego entuzjazmu ?...

raz szaman ofiarę okadza, raz inny ofiarnie gra w roli.

@Natuskaa Rozumiem. Wygląda na to, że chyba miałem rację - każda historia, nawet z tych zdających się na podobne, w rzeczywistości bywają zupełnie inne. Dlatego ja na pewno bym poszedł, a nawet pobiegł, ,gdyby tylko ktoś mógł mi wskazać, gdzie. Dziękuję Ci bardzo, miłego wieczoru również, serdecznie pozdrawiam.

Szukał pięknego miejsca był tu i tam zachwycał się tym co widział Jednak wszystko zamazało się gdy wrócił na swoje ujrzał własny dom Drzewo małżonkę z dziećmi skrawek nieba czyli miejsca mu bliskie To właśnie im dedykuje wiersz o najpiękniejszym miejscu na ziemi

Wypatrzyłabym za Tobą cały świat. Rozcierasz rzeczywistość. Pielgrzym między wyborami. Całokształt wiązań, znaków. Chwytam zbiegi okoliczności. Układankę różnych przejść, za każdym razem wychodzi ten sam wzór. Ślady istnienia wszędzie, bez nerwowego zegara. Różnych twarzy, tej samej osoby. Jak nadążyć? autor wiersza: a-typowa-b zdjęcie: pexels-georgy-druzhinin-11717762

@duszka Dziękuję i cieszę się, że Ci się podoba:) Pozdrawiam:)

Witam - uśmiecham się bo wypada - Pozdr.

Witaj Michale ? . Pozwól kilka zastrzeżeń do Twojego ciekawego tekstu. Pierwszym będzie pytanie o potrzebę pierwszego zdania. Zagajasz historycznie, ale czy nasza polska historia była tak urokliwa? Chodzi mi o związek z następnym zdaniem i resztą tekstu, w którym przechodzisz do rozważań o języku. Następnie zdanie od "Gdybym..." do "... wartości": raczej "... gamę barw" niż "barwę gamy kolorów", bo ta z natury rzeczy jest wielobarwna. Dalej: "przez" przed "czterdzieści tysięcy razy" jest zbędnym, zaś "lepiej" w kolejnym zdaniu będące kolokwializmem należałoby zastąpić słowem "więcej". Dalej - w przedostatnim zdaniu przed "co" zabrakło "to,". Wreszcie po "odtworzyłbym" lepiej będzie wstawić dwukropek, łącząc w jedno zdanie przedostatnie z ostatnim. Przy czym i "krajobraz" warto byłoby zacząć wielką literą. Na koniec poproszę Cię o więcej uwagi przy stosowaniu interpunkcji. Serdeczne pozdrowienia ? .

Witaj - a kto ich niema - dzięki za czytanie - Pozdr.

@Leszczym jasne, ja się nie znam na niczym, dobrze, że Ty jesteś idealny jak i wszyscy tu z wyjątkiem mnie i mnie wszyscy chcecie Zgnoić.

@duszka Duszko to i dobrze :) Tu jest więcej dystansu niż odcinania :)

@Leszczym sękju:))

Po co trwonić spojrzenia, na to wszystko wokół, co już nie powróci? By wzrok szybował samotnie po pustej sali? Przecież dawno temu zatraciła wystające części. Wszelkie uczucia, doznania i te dobre i te złe, zostały spiłowane do równej powierzchni. Zatraciły odmienność. Utonęły w bezsensowne kałużach wylanych łez. Zauważam dopiero teraz w całej pełni, jak wiele spraw było ważnych. Za późno. Czas jest bezlitosnym, nieczułym mordercą. Nie wybacza zmarnotrawionych chwil. Nie ma w nim uczuć. Radości i smutków. On tylko przemija. A my razem z nim. Dokąd nas prowadzi to przemijanie w ostatecznym rozrachunku. Do absolutnego zniknięcia, czy też do krótkiej przerwy na śmierć. Podobno wszystko ma swój sens, swoją prawdę i wytłumaczenie. Może jesteśmy nadmiernie zachłanni. Pragniemy wiedzieć wszystko, lecz nasze mózgi za bardzo sfajczałe od takiego myślenia. Kapią z nich gorące krople wielu wątpliwości. Skwierczą z nich oczywiste prawdy. Są kupą gówna lub najpiękniejszym z brylantów. Czy potrafimy zadawać właściwe pytania? Wszak bez nich nie ma szans na właściwą odpowiedź. A może niektórych pytań nigdy nie zadamy, gdyż brak takowych w menu naszej świadomości i pojmowaniu świata. Wszak komputer, nie zna pojęć: radość, smutek, lęk lub odwaga. Nie ma tego w swoim programie. A sam ze siebie, nie może zadać pytań w tym temacie, bo nie ma ''siebie'' w ''sobie''. Nie może wyjść… poza. Jakże ograniczeni jesteśmy, idąc drogą takich myśli. Nieprzekraczalna granica dla ludzkiego umysłu. Poza nią, wszyscy mogą mieć racje lub nikt, jeżeli kiedyś dane nam będzie, ją przekroczyć. A jeżeli nie, to i tak nie będziemy nic wiedzieć. Przecież jesteśmy pyłkami w wszechświecie. Tak na dobrą sprawę tak małymi, że prawie nas w ogóle nie ma. A rzucamy się jak wszy na grzebieniu z galaktyk. Można mieć jedynie nadzieję, że w jakimś stopniu pyłkami ważnymi. Nie tylko strzępkami materii, ale czegoś więcej. Dużo więcej. Bo inaczej po co byśmy mieli istnieć? Chyba jedynie jako wyciory do nieskończenie małych: czarnych dup Wszechświata, który bez tzw: wielkości człowieka, może doskonale egzystować. A zatem musi istnieć jakiś nieznany sens, tego wszystkiego co: kochamy, nienawidzimy, boimy się i pragniemy. I rzecz jasna: cierpienia. Tak przynajmniej nakazuje: logiczne myślenie. Tylko, że świat nie jest logiczny. Nasze życie to chaos plus przewidywalne działania. Jednego zawsze musi być więcej. Gdyż w przeciwnym wypadku, obydwa ''światy'' by się wzajemnie ''wygłuszyły'' i by nastała stagnacja. Destrukcyjny ''bezruch''. Tak czy inaczej: co ma być, to będzie. A nawet gdybyśmy zmienili przyczynę, to widocznie taki miał być skutek. Plany co do przyszłości, można zmienić, ale nie samą przyszłość. Bo jeszcze jej nie ma. Istnieje tylko: teraźniejszość i linia czasu, po której wszystko przemija w jedną stronę. Tak dokładnie, wszystko się zdarza: tylko raz. Powtórzenia mogą być jedynie: podobne. Tak samo jak każdy człowiek, jest niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju. Są sytuacje, w których nie ma nas akurat w tym miejscu co trzeba. Jest to zazwyczaj spowodowane naszym zaniedbaniem, lub czynnikami zewnętrznymi, na które nie mamy wpływu. Np: złośliwością losu. Z drugiej strony, w perspektywie dalszego życia, nie wszystko co cieszy, jest dobre i nie wszystko co złe, jest złe, gdyż uczymy się na błędach. Biorąc pod uwagę nasze krótkie bytowanie na tym świecie, pewne wartości powinniśmy pielęgnować. Błędy można naprawić, ale ich skutki bywają nieodwracalne. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że często kogoś krzywdzimy, nie zdając sobie z tego sprawy. Przecież w naszym mniemaniu, chcemy jak najlepiej. A tak na prawdę, uszczęśliwiamy kogoś na siłę, porównując innych do siebie samych, pragnąc dla nich, tego, co nas cieszy i dodaje otuchy. Lecz każdy człowiek, to niezbadany świat. Reaguje inaczej, na rzucone koło ratunkowe. Niektórzy nawet wolą się utopić, lecz mieć możliwość: wyboru. Nie istnieje jakiś złoty środek, który zlikwiduje u wszystkich, każdy psychiczny ból. Zdarzają się chwilę zwątpienia, gdy nagle człowiek zdaję sobie sprawę, że jest półfabrykatem, częścią, która w maszynie: zgrzyta lub zgrzytają nim inni. Bywa tak, że do końca życia nie wiemy, czy ktoś rzucał piasek między tryby, czy tak po prostu miało być. A największym plugastwem, jest ludzka pycha, zawiść, pogarda wobec innych, niż ja. Zgnilizna tego świata. Nieustannie cuchnący trup. Pelerynka z rozkładu, założona na Ziemię. Niestety, wszystko jest kosztem czegoś. Nie ma nic za darmo. Żeby coś mieć, trzeba coś stracić. Nieważne jak to nazwiemy. Jeżeli biegniemy, tracimy możliwość jednoczesnego fruwania, gdybyśmy posiadali takową zdolność. Póki co, możemy fruwać w obłokach i myśleć o niebieskich migdałach. Granice wyobraźni, zależą od ludzkiego mózgu, charakteru człowieka, oraz od różnych czynników, obrazów, które działają na niego z zewnątrz. Lecz zarazem ta umiejętność, może być przekleństwem dla człowieka. Wszystko zależy od jej siły i rozrostu, która wbijając się klinem w naszą świadomość, może doprowadzić do rozdwojenia dróg. Każdy się różni od pozostałych. W przeciwnym wypadku, byśmy pomarli z nudów. Nawet pogrzeby, byłyby nudne. Podobieństwa są przydatne, ale mogą też działać destrukcyjnie. Zaczyna brakować ''iskier'', które rozniecają ''ogień''. Nie ma "co" o "co" się ocierać. Można by pomyśleć: po co to wszystko? To co tworzymy na tym świecie: muzykę, obrazy, książki, wspaniałe budowle i tym podobne sprawy? Skoro ma to przeminąć i już nigdy nie powrócić. Jaki to ma sens? Owszem, można pomyśleć: raz się żyję na tym świecie i po co rozmyślać, o tym co będzie. Czerpać garściami uciechy z życia, a całą resztę, mieć w dupie, łącznie z ta całą filozofią, myśląc sobie: i tak mnie robaki wtranżolą lub spłonę w gorącym ogniu. Każdy ma inne spojrzenie na świat. Przyczyny mogą być różne i mieć swoje odzwierciedlenie w takich, a nie innych zdarzeniach z przeszłości, lub też nie mieć żadnych powodów. Bywa tak, że człowiek lubi się wyróżniać. Jedni tym, drudzy owym. Byle tylko zostać zauważonym. I to już wystarczy do lepszego samopoczucia. Duża część naszego życia, to nieustanne wsiadanie do jadącego pociągu. Jedni wpadają pod koła, a inni po chwili siedzą w ciepłym przedziale. A już na pewno na torach jest miażdżona sprawiedliwość tego świata. Jej nigdy nie ma w wagonie.

@Leszczym Daj mi ten koc, ten jeden koc... ;)

wygładza to, co przeszkadza, niektórym to pasuje (stado trolli!)

@[email protected] Wielkie dzięki Grzegorzu za odwiedziny i komentarz. Czasami krzyk jest jedyną formą wypowiedzi. Ciężko krzyczeć poprzez słowa ale jednak się udało. Ja też pożegnałem mamę dawno a jakby wczoraj... Miłej nocy T.

Trzylatek piszesz? Znam ten ból. Jeśli to z autopsji to myślę, że wbrew pozorom trochę da się poznać, choć ta "część poznana" jest może czymś innym, niż chciałoby się poznać, będąc już dorosłym. Pozdrawiam :)

@WarszawiAnka Kądziel nową sobie sprawić, znikną nici... niecne ślady. Pozdrawiam Aniu, pięknych wakacji.

A OBGADANO; NA DAG BOA. NON - ESKULAPA, NA PAL KSENON... NO, DWÓR KRÓW - DON.

@lena2_ ładne i urokliwe ;)

Dał nam ciepłą wodę w kranie i cztery ściany, byśmy mieli gdzie to dobrodziejstwo opłakiwać, grzebiąc sobie we wnętrznościach umysłu. Dał nam narzędzia, służące do odkrywania, że mamy tłuste pasożyty, które przegryzają kabelki między neuronami i robią obejścia od punktu A do punktu B. Przez pominięcie wszystkich innych literek, wymuszają używanie mózgu w określony sposób. Dał nam okno z widokiem na sąsiadów, na co rano odpalany przez nich samochód, cosobotnie koszenie trawnika, coniedzielne wyjścia do kościoła albo nieustanne szarpaniny słowne i nie tylko słowne - tak dla przestrogi. Nakazał nam, abyśmy przy tym zastanawiali się, czego przez sąsiadów nauczyliśmy się bać, co akceptować, a co uwielbiać. Dał nam możliwość wyboru z wielu twarzy, jednej twarzy, która najlepiej zaprezentuje mapę naszego terenu z naniesionymi punktami oporu, a potem zajmie się ich likwidacją, tak, żebyśmy po tym mogli pluć tylko na własny długopis, użyty wtedy przy urnie, albo nie użyty, albo niedoceniony, mniejszościowy, nie podlegający uwadze. Dał nam nadzieję na to tamto i owamto, ale nie pozwolił jej urosnąć, wręcz skarłowacił ją brakiem warunków i iluzją posiadania czegokolwiek... drewnianą obiecując skrzyneczkę i dołek pośród innych dołków. Dał nam wreszcie poczucie przynależności i poczucie bezpieczeństwa na które musimy sobie zasłużyć, no i... poczucie humoru, kiedy niezadowolony z postępów, wysyła nas na swoje peryferia, gdzie trzeba żyć bez ciepłej wody i innych żarówek. Nie dał nam za to miłości, dlatego niektórzy z nas sami sobie jej szukają. Jednym udaje się znaleźć oryginalną, innym zaledwie podrobioną kupić na jakimś straganie. Niemniej każdy swoją, jaka by nie była, trzyma mocno jeśli tylko może, ma siły i motywację, bo z nią jest łatwiej dobrnąć rano do pracy, dobrnąć do końca treningu, dobrnąć do dnia wolności podatkowej, a potem do emerytury... w systemie brnąć.

Następnego dnia usłyszał głośne pukanie do drzwi sypialni. Było jasno, a słońce świeciło prosto w okna ich pokoju. - Proszę! - powiedział zdziwiony. Czyżby zaspali a śniadanie było już na stole, pomyślał. Otworzyły się drzwi, w których stanął ojciec Karen. Był bardzo zdenerwowany. - Wojna! - powiedział. - Jest wojna. Coś nowego? - zapytał Marek - Dziś rano Wehrmacht zaatakował Rosję.- drżącym głosem powiedział ojciec Karen. Mówią, że wojna będzie trwała kilka tygodni, a Rosja się rozsypie, jak domek z kart. Marek nic nie mówił. Wiedział, że stał się cud, na który liczyli Polacy, a także inne okupowane narody. Dwaj wrogowie i okupanci zaczęli krwawą wojnę ze sobą. Jeszcze Polska nie zginęła!-przemknęło mu przez głowę. - Co o tym myślisz? - usłyszał głos Karen. - W "Mein Kampf'' Hitler napisał, że Niemcy potrzebują przestrzeni na wschodzie. Niemcy chcą mieć przestrzeń, musi być wojna. - Pokonamy Rosję? - odezwał się ojciec Karen. - Nie wiem. Zniszczcie się nawzajem, pomyślał - ale będzie dobrze - dodał z przekonaniem. Przy śniadaniu słuchali komunikatów Oberkomando der Wehrmacht. Wojska niemieckie posuwały się szybko do przodu, przełamując bez problemu opór nieprzyjaciela. Marek postanowił wyjątkowo dzisiaj wieczorem się upić. Nie mogło być ku temu lepszej okazji. W tym dniu, dwudziestego drugiego czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku stał się cud, niebiosa zdecydowały, że Polska nie zginie. Po chwili zmienił zdanie.- Nie, żadnym gestem ani słowem nie mogę zdradzić tego, co myślę. Fragment "Szczęśliwego w III Rzeszy. Książka jest niedostępna, mogę przesłać mailem w PDF-ie na wskazany adres.

@Konrad Koper Różnie można rozumieć Twoje słowa... Powiem tylko, że zbliżenie fizyczne - seks - wcale nie kłoci się z duchowością. Przeciwnie, uzupełniają się ;)