Ranking

Szukam mebli do mojego Białego mieszkania Białe ściany, białe podłogi Biały jest nawet kurz Nie muszą pasować, Mogą być chaotycznie porozrzucane W jakichkolwiek kolorach, Mogą być nawet podziurawione. Nieważne, muszę zapełnić Mój pokój meblami. Może to być wyrwa w ścianie Lub niechlujnie nałożona farba. Desperacko potrzebuję czegoś Co zapełni tę pustkę. Chcę mieć na czym zawiesić oko By oderwać się od tej bieli.

Konstelacja lutni. A harfy grzmią kryształem ciszy kiedy nasze dłonie tulą się do siebie Czasem bywasz tak odlegle bliski, tak blisko niezdobywalny Oblodzony szczyt wyrastający spod ziemi moich obaw, moich końców świata Na przekór temu śnią mi się muzyki, Skandynawie i autostrady całe w girlandach wczesnego lata ... Pojedźmy gdzieś! Zatrzymajmy spadającą gwiazdę Zabierzmy zmarznięte oczekiwania czułym autostopem! Zakręćmy ziemią - w odwrotną stronę Oplećmy ją nicią Już babie lato! Najczulszy kordonek ....

wiosną wpadam wolno w kołyszącą mgłę piękny deszcz są ptaki posprzątam mały dom przystroję kwiatami dla ciebie spokojne

Płytka płyta Ważne i zupełnie nieistotne płaszczyzny życia trą i trą o zębiszcza niczym płyty tektoniczne i idą istotnie w istne trzęsienia ziemi A gdyby tak fakty poukładać jak płyty CD w wielopoziomowym odtwarzaczu auta i wybierać tylko nam ulubione przeboje Warkniemy na siebie jak zdarta płyta trzaski i szumy obudzą nasze zmysły że znaczymy więcej niż piekielna melodia Walimy w ten mur głową ciągle i ustawicznie aż niejeden z nas dopracowuje się płytki która odgradza mózg od twardego reala Czasami pomyślę, że grzeję się na indukcyjnej aż ukrop wylewa się ze mnie garściami i kipi znanym sobie przyciskiem studzisz mnie I zalegnę kiedyś pod grubą płytą nagrobną i mam dużą nadzieję, że po tamtej stronie nieraju nie będę zbytnio i długo wspominać A może trącimy winylem? Warszawa – Stegny, 23.05.2022r.

trzy zapałki kolejno zapalone w mroku... Mars. Jowisz i Saturn. przegra ten kto nie uczynił już pierwszego kroku! Niezapominajki. Stokrotki. Forsycje. wiosna radosna nadchodzi.... szlachta liberum veto zajazdy i scysje wyprawia czy Rzeczpospolitą magnateria naprawi? trzy zapałki autobiografia i ktoś kto znaczy mniej niż zero! Pik. Trefl. Kier i karo! brydż kosmiczny jest jak terraformowanie Marsa uciążliwy i podstępny! pierwsza wiosenna burza dudni na horyzoncie... Viva Italia!

nic nigdy nie będzie dobrze to zwykłe chujowe dziś odwieczne nieprawdy jak mielenie pędów ostu wracam spalona bo ślad tamtej iskry wytrąca ciężar kochania nadzy w niebo wspólnego oddechu ubrani żywa mapa rozkoszy wmawiam sny nienawidząc ze wszystkich stron

prawda jak czekolada ma rożne dodatki i smaki bywa też prawdo-podobna lecz posmak ma byle jaki

Cmentarz Ten cmentarz - to rustykalny ogród, to ze wszystkich najpotężniejszy gród i martwe miasto żyjących ciał i dusz ze zniczami bezbarwny samopał, ten cmentarz - to spacer w pełnym słońcu i niemy sen na opuszczonym krańcu, gdzie źrenice zawsze łzami płoną rajską zasłoną i mgłą wtuloną, ten cmentarz - to grób walki o wolność i rozgniewane szepty na samotność, to poligon żałoby bez złotego złota i łza rozlana szalikiem żywota, ten cmentarz - to płynący wiec mroczny i ostatni duchów hołd północny, to ludu masowe zgromadzenie i wieczny skrawek samotnego mnie... Łukasz Jasiński (listopad 1998)

Próbę zrozumienia kobiety można porównać do próby przewinięcia tablicy fb do końca... Hmm.. Do początku??? Do końca... Może jednak do początku... No właśnie... Do końca nie wiadomo i chociaż to tylko początek, już pojawiają się problemy, ale mniejsza o to... Teoretycznie jest to technicznie możliwe, ale kto próbował, ten wie o co biega.

Klawiatura zabija estetykę pisania bo jak się zachwycić drukowanym przecinkiem tak znormalizowanym bez fantazyjnego łuku długości odpowiedniej do danej chwili jak docenić kropkę postawioną dokładnie w połowie oddechu między zdaniami obserwować walkę o dominację kobiecości dużej litery B z fallicznością małego j zawsze bazgrałem jak kura pazurem

po ulicach chodzą bierni obserwatorzy cudzych wypadków na spacerze przy ślubie wciąż patrzą na cudze szczęście nie pojmując prawdziwie czucia innych wciąż spoglądają na cudze twarze znajdując ból radość śmiech strach znalazłszy to coś dziwią się bo oni to nie tamci bierni obserwatorzy i sami poddani obserwacji II.2021

Istnienie wryto nam w mózgi nadzieję dlaczego mamisz w sekrecie wszechświecie tyranie klownie dobroci czy to boli a przecież nikt o to nie zapyta mrówki

Rozhuśtałeś moją termoregulację Miałam oddech pod kontrolą Teraz dusza w ciele się dusi Bulgocze homeostaza organizmu Wystarczy że jesteś w pobliżu Jedynie słowem sen podrażnisz To w zupełności wystarczy Aby mustang odepchnął grzywą wiatr I na dwóch łapach przeganiał białe skrawki Być może sam nie jesteś w stanie wyjaśnić Mojego innowacyjnego oblicza Wykiełkowało dzięki Twoim cennym chwilom Czuję że może pęknąć jądro ziemi Wylewając na zewnątrz złotą lawę Szybciej roztapiasz lodowce Uginasz kolana niemym zewom miłości Czy ktoś mi uwierzy że stałam obok siebie ? Kiedy przechodziłeś obok zbijając spojrzeniem Klaudia Gasztold

Ładowaliśmy i czyściliśmy broń. Wołaliśmy : „frazy” goń. Marzyły się nam ideały, ale łowy się nie udały : same nagie rzeczowniki i bierne czasowniki. Ukazujące jednak czynniki. Polowaliśmy próżnie – nie.

Chciałbym, by moje halucynacje dotykowe me usta musnęły, stworzyły z policzkami relacje i po włosach lekko przejechały. Czemu drążą jak ślepe robaki pod skórą zakrwawione tunele? Wolałbym czuć płomienne dotyki pięknej kobiety na moim czole. Poprosiłbym me halucynacje wzrokowe aby mi pokazały nowe świata kolory i gracje, aby same uśmiechy stwarzały. Mam dosyć ciemnych ludzi patrzących na mnie jak na jakiegoś dzikusa. Mam dosyć fleszy oślepiających i walających się płatów mięsa. Zapytałbym me halucynacje słuchowe czy już znają nowiny o sporze dwóch farmerów o racje. Lubiłbym być przez nie pochwalony. Nie chcę słuchać szeptów nieznajomych. Nie potrzebuję stukotu kroków, twoich komentarzy nieuprzejmych i innych, głośnych, obcych mi dźwięków. Oddałbym wszystkie pieniądze świata, aby kiedyś moja schizofrenia nie była brutalnia i ciernista, ale piękna i pełna kochania.

Z Ukrainy Jaś Fasola Tak przechytrzył Złego Trolla Pozmieniał układy I nie ma już rady Taką była jego rola

wschód słońca w Trondheim Czasem, tak sobie myślę nic się nie przejmuj nie martw co ma być to będzie musisz być twardy albo udawaj twardziela zawsze bez względu na wszystko wykaż się wielkim sercem albo wrażliwością na miarę poety i pamiętaj jak coś kiedyś nie wyjdzie zawalisz nie podołasz okażesz sie słaby zwątpisz zawsze możesz liczyć na wschód słońca w Trondheim i kobietę którą kochasz która ciebie kocha nawet w ten jesienny poranek daleko od domu od kobiety kiedy mgła i czarna kawa na drogę delikatnie pozbieraj wokół siebie wszystkie okruchy chleba na otwartej dłoni pozwól niech spoczywają przez chwilę. Trondheim, 23. 05. 2022.

kiedy króluje nieszczerość maska jest normą niestety dlatego jako remedium wolę naiwność poety

Poprzez łąki nasze, Gwiazdy zaranne. Słońce już nie ognistsze, Ozdabia fontannę. Mówili żywioł twój to woda, Teraz przy niej piję kawę. Wmawiając sobie że to ugoda, Jednak mi to sensu nie daje. Miłość szczera i jednostronna, Gdzie indziej czuję ranę. Jesteś jak róża bezwonna, Niby zbędna ale pragnę. BPW

Biorąc łyk wody nie wiedziałem że będzie mym ostatnim. Wyswobodzając się z od myśli nadal żyje, nie jest to łatwe. Myślę tylko o tamtym zajściu które ukształtowało mnie i odmieniło mój wzrok. Wracając, dzisiejszy dzień nie był za trudny. Wstałem zjadłem kolację, i wpatrywałem się w uszkodzoną ścianę. Jeśli chcesz wiedzieć Stefanie nie było tak zawsze... teraz tylko jest deszcz, ah tak i jescze te panie piętro niżej - ciągle krzyczą. A ja chcę tylko troszkę ciszy, nie zrozum mnie źle, jest mi tu dobrze jednak, to nie moje miejsce. Stefan z marszcząc czoło wypuścił nerwowo powietrze, jednak jego oczy odbijały tafle zmartwienia. Czułem sie za nią odpowiedzialny jednak stosunkowo było mi do niej daleko. Po pewnym czasie poczucie porzucenia oswaja nas tak bardzo że nie czujemy juz nic, nawet potrzeby nawodnienia. Ruszyłem więc rankiem, nie wiedziałem gdzie trafię więc postanowiłem nie martwić sie o to. Wiatr łaskotał mnie po szyi czułem się wolny a przy tym stłamszony. Trafiłem do pabu w którym neony oślepiały mój wzrok. Zamówiłem jedno piwo i usiadłem. Nigdy nie lubiłem piwa. Szkolne czasy przypominały mi jednak o dostosowaniu się do ohydnego społeczeństwa.

Miliardy komputerów, miliardy łączy… Wszystko przypomina mózg, osobno jesteśmy komórką.

@Leszczym puenta trochę z du...y ale reszta jak najbardziej spoko ciekawe połączenie wiersza z muzyką w mojej interpretacji mówi o tym że żyjemy tylko raz o różnicach "sztuki" i realu i o ich przenikaniu i napewno jeszcze więcej ale jeszcze tu wrócę. Chyba masz literówkę Tutaj chyba miało być dopasowuję Pozdrawiam

cień smutek uśmiech to losu narzędzia które ciągle za nami łażą są jak horyzonty które nie kłamią lubią nadzieje są jej fanem cień smutek uśmiech to nie grzechy lecz wyraźne wołanie piekieł i niebios których człowiek ciągle się uczy mimo tego że wie co one znaczą

Stał na nogach i się słaniał więc podolog mu się kłaniał a konkretnie podolożka ale to nie moja broszka. Wiem z relacji kronikarza, że choć rzadko, lecz się zdarza historyjka jak ta właśnie gdy podolog nagle wrzaśnie. Stój poprawnie skurczybyku trząść się możesz na chodniku bo w przychodni, w gabinecie nie wypada przy kobiecie. Połóż stopy na poduszki niech odpoczną twoje nóżki ja się wokół nich zakrzątnę warstwę bólu z nóg ci sprzątnę. Zdejmuj slipy, lecz powoli bo jak twierdzisz, że coś boli muszę mieć na wszystko podgląd by skutecznie zrobić ogląd. Prawią w wierszach swych poeci choć to kikut jednak trzeci odnóg od wewnętrznej strony nie za długi, bo skrócony. Nie trzęś się jak galareta wnet ozdrowi cię kobieta tylko zewrzyj w sobie siły by twe nogi sztywne były. Przymknij oczy i powieki a odpłyniesz w świat daleki bo choć ręce rzecz banalna jest w nich magia niezniszczalna.

Przez betonowe ściany przenika krzyk, wypełza czarną gąsienicą… Skolopendra przeżuwa moje gnijące ciało w potwornym bólu beznadziei. Wszędzie wokół obdrapane płaszczyzny, popękane, nadkruszone zębem czasu. Coś się nieustannie czegoś dopomina. Co?… Padam na kolana przed zakurzoną Trójcą, o potrójnej twarzy diabła. Falujące pajęczyny i kurz. Wszędzie kurz i pył…Wszędzie szary pyl… Przytłacza mnie noc wpadającym przez otwarte okna jęczącym, wspinającym się po wzorach tapet wiatrem. Czyjeś kroki. Wciąż czyjeś kroki. W pokoju obok ktoś się sprzecza ze śmiercią, wygłasza monolog oskarżycielskim tonem. W drzwiach zalega sine truchło mojej umarłej matki. Skołtuniony tobół… Spozierają na mnie czarne oczodoły z wyrazem zdziwienia, oblicze z wyszczerzonymi zębami… Umarła. Pożegnała się ze światem. Uleciała lekką duszą, gdzieś w niebyt. Gdzieś, nie wiadomo gdzie…W lustrze stojącego trema niewyraźny zarys koszmaru, przywierające do szyby piekło, bezdenna otchłań ciszy i opuszczenia. Nie ma miłości. Nie ma… Nie ma… N i e m a! Czyjeś szepty, wciąż czyjeś szepty… Wybrzuszają się i kurczą grzbiety starych książek, rozśpiewany chór zapomnianych bohaterów… Wszędzie wokół jakieś pożółkłe czasopisma, gazety, plakaty, fotosy z uśmiechniętymi twarzami dawnych aktorów, muzyków, pisarzy, poetów, bruliony zapisane rozdziałami niedokończonej powieści… Przez kogo? Przeze mnie, nie przeze mnie?. Więc, przez kogo? Przez n i k o g o... Przedzieram się przez stosy starych fotografii, rozgarniając pajęczyny, fotografie pierwszych bomb kobaltowych niszczących raka, pierwszych nuklearnych testów… Gdzieś na pustyni, lśni stalowa wieża. Zbudowane pośpiesznie miasto. Samochody z wielkimi chromowanymi wargami zderzaków. Samochody śmierdzące w palącym słońcu benzyną i gumą opon z białą obwódką. Ubrane elegancko manekiny z obojętnym wyrazem twarzy. Ubrane z najnowszymi trendami mody lat 50. XX wieku… Gabloty z monstrualnymi chorobowo zmianami. Zanurzone w formalinie przykłady zespołu Proteusza i choroby von Recklinghausena, od niegroźnych zmian po nowotwory złośliwe, nerwriakowłókniatowatość, neurofibromatozę… Nieznanego pochodzenia guzy, narośla, potwory z piekła rodem… Człowiek, to? Nie-człowiek? Jakiś szelest za ścianą, szloch i szept… Czająca się śmierć w straszliwej aureoli radioaktywnego promieniowania próbuje nawiązać kontakt. Z kim? Ze mną? Nasłuchuję. Słyszę bulgotanie plątawiska żeliwnych rur, monolog buzującej pod skórą tynku cuchnącej kloaki… Jedynie obrzydliwe szyderstwa i drwiny bez możliwości porozumienia. Jedynie… Jedynie… J e d y n i e… Pełzam. Wiję się w sobie… Całuję podłogowe klepki. Przywieram ustami do dębowego cokołu, wdychając nikły zapach woskowej pasy… Wiję się w sobie. Pełznę jak wąż na przestrzał… Od ściany do ściany… Do ciebie… D o n i k ą d… Do Nowosybisrka. Do 1954 roku… Słyszysz? Ja, słyszę, choć zagłusza wszystko szum buzującej krwi. Słyszę i czuję. Gorączka napastuje moje zmysły nieustanną maligną. Zwiastuje koniec, bezdenną otchłań mroku i zapomnienia. Słyszysz? Twoje usta poruszają się w potoku niesłyszalnych słów. Twoje spierzchnięte usta, śmiertelnie blade…Coś do mnie mówisz przez niespokojny sen. Co do mnie mówisz? Nie słyszę, bowiem zagłusza cię szmer promieniowania kosmosu, potoku upływającego czasu… Nie słyszę. Nic nie słyszę.. N i c… Ktoś się wspina po schodowej klatce. Kto? Dlaczego nic nie mówisz? Dlaczego milczysz? Skoro nie ty, to kto? Widzę dłoń ściskającą drewnianą poręcz, niezwykle kościstą. Truchło mojej umarłej matki rozsypało się w pył… Ktoś miał przyjść. Kto do mnie idzie? Nie idzie nikt. To ja sam idę do siebie samego. W chrzęście pustych butelek, w oparach alkoholu, delirium, w potwornym bólu wgryzającej się gąsienicy… Powiedz. Powiedz mi. Czemu nic nie mówisz? Ja, pamiętam. Wiesz? Czy wiesz? Więc spójrz, jeśli spojrzeć jeszcze możesz. Jeśli jeszcze… Spójrz, choć prze krótką chwilę, choć przez chwilę. Za oknem szaleje wiatr i mrok… Za oknem noc, brązowe niebo od chmur. Lodowaty deszcz. (Włodzimierz Zastawniak, 2022-05-23)

Czujesz już ten zimny oddech, który każdego dnia liże Cię po karku zostawiając brzydki tatuaż? Gdy spoglądasz w lustro widzisz go tuż za plecami jak hubę wrośniętą w drzewo za oknem. Ciepłe niegdyś słowa dźwięczą dziś jak źle nastrojony fortepian a łagodne spojrzenie śmiało rzuca uszczypliwe półsłówka. Widzisz jak rośnie w siłę, pochłania Cię i karmi Twoim tu i teraz. A więc drgnij wreszcie kochana zanim wyrzuci Cię jak zużyte buty, które od dawna miały prowadzić Cię do domu.

Żyjemy sobie w naszej Ojczyźnie i pomyślałam, dlaczego nie założyć wątku właśnie o naszym Kraju, który jest dla mnie bezcenny. Stan Borys i moja ukochana.. Jaskółka... dla mnie, to Polska. Nie mogłabym pominąć Czesława Niemena Dorzucam Grzesia Ciechowskiego

myślą w przód i w tył można by ją okiełznać wziąć w karby przytrzymać i rzec patrz! patrz tutaj...

Wędkarzowi z Zawichostu chwost sięgał aż do pomostu. Powiedzmy wprost, wielki był chwost, a wędkarz małego wzrostu.

Witam - udane pisanie - Pozdr.

... :)) no widzisz, na poczcie można polegać, jak za Zawiszy, chyba... ;))

Nasze piękne wspólne chwile odleciały jak motyle, By je złapać potrzeba tylko tyle, pewnie ich nie pamiętasz o ile się nie mylę, Rozżarzone słońce praży usychające chwile, Dla mnie warte każde pieniądze, nawet nie zdobyte, Cisza nie wytrzymuje ze mną w samotności, Choć miała ze mną pozostać do ostatniej krwi kropli, Nie pozostanie jak ty moja piękna i najdroższa, Będzie mi ciebie brakować jak byłaś taka zazdrosna, Gdy leżeliśmy koło siebie w ciszy i słyszeliśmy tylko pulsowanie w skroniach, Jak całunków naszych ilość nie policzona w setek dłoniach, Brakuje mi ciebie, bo usycham jak te wspomnienia, Niby twarde, a jednak a jednak łatwe do zranienia... .

@Nata_Kruk super, bo bałem się że adres nieprawdziwy i że poczta nie zadziała. Bardzo chciałem Tobie zrobić przyjemność :)

@lena2_ Bardzo lubię takie pisanie

Jego ojcowie Bob Kane i Bill Finger wiedzieli, że jeśli już, to z umiarem. Żadnej dyspensy od praw fizyki, może batlina i batmobil, lecz ani trochę nadludzkich mocy. Pracuje na swoje sam pan Batman, bo z jego nieba nie spada manna.

... uroczy Wasz dialog... :))

Ponad pół wieku temu, w carskim Leningradzie, Przyszedł na świat chłopczyk, którego Ochrzczono imieniem Władimir, po ojcu Oraz na cześć Włodzimierza Wielkiego. Chłopczyk ten miał – kiedyś, po latach, Odegrać swą ważną rolę, Na razie jednak bawił się w wojnę, Sześcioletnie pacholę. Ustawiał pod ścianą rząd żołnierzyków, I rozstrzeliwał ich z karabinu, “Giń za naszą Matuszkę Rassiję - Wykrzykiwał - Ty spedalony s[*]synu!” Minęły lata i nasz bohater Dorwał się do władzy Jako doradca prezydenta, A przedtem tajny Kagiebu agent. Po śmierci starego prezydenta Odsunął resztki starej gwardii, Stając się samodzierżcą, Zamordystą i tyranem. Rozpętał wojnę na Zakaukaziu, Jak również w Ukrainie, Bo odnowa imperium mu się marzy, To nic, że kilku naszych zginie. Warszawa-Praga, 23.05.2022 .

To chyba Młoda Lekarka była. https://youtube.com/playlist?list=PLP2XwEUKatRuEaKoj_cgpELMWmTWcZdgf

Myślę o tym całymi dniami Gdy suszę włosy, wypijam kawę I gdy słucham przykrych wiadomości Myślę też całymi nocami Tak jakby ten dźwięk, docierał tylko do mnie Wbijał pazury, otaczał pajęczą siecią, sama założę kajdany Jedna myśl stawia mury mojego więzienia Odtwarzana bez przerwy, nie chce się uciszyć Więc głośno pytam, siebie i innych Jak mam żyć wiedząc o śmierci ?

MEWA...TS...! DANKA, JAKA MORDA! I WISIAŁO, GOŁA, ISI WIADRO. MA KAJAK NAD STAWEM.

o kilka stopni zmienia się amplituda tyle wystarczy by spojrzeć inaczej inne dostrzec wydeptać różne ścieżki ślady stracić z oczu zawrócić nie znaleźć ... krążymy po orbitach przecinanych w mikroskalach rzekami masywami oceanami w makroskalach napotykamy czarne dziury asteroidy czasem księżyce ... ty też znasz miejsca gdzie rosną dobrze ci znane owoce leśne nic tylko usiąść i rwać spoglądając nieufnie na wilcze jagody

Pozwolę sobie nadwerężyć Twoją gościnę, wklejając moją wersję. Bzzzzzzul /bez zmiękczenia/ Poszła do ula Urszula z Urla, a tam z trutniami orgia na fulla. Choć syta skwaśniała, była przednia zwała. Samiec nie kole, kiedy przytula. Pozdrawiam ciepło :) s

cudny wiersz, jak to tak do Boga sobie jeździsz:)

Od rana chmury się zebrały Niebo spowiło się szarością Gdzieniegdzie tylko granat się ukazał Wiatr szamotał liśćmi Drzewo nagle, jakby wyczuwając Tą życiodajną siłę Która nad się wezbrała Wybuchnął zielonością Ptaki czując co się święci W popłoch popadły nagły Wzbijają się w chmary I skrzecząc latają W powietrzu już ją czuć Lato też się boi i kurczy się w sobie Duchota i spiekota ostatnie się bronią Przed burzą

Witam - zasmakował mi ten wierszyk i fotka- Pozdr.

I KREWNEMU TU MEN WERKI. U NEL; E, SODY DOSYPANO; NAPY SODY DO SELENU.

Gratuluję! Znakomicie wyszedł Ci ten limeryk. Można się od Ciebie uczyć. Pozdrawiam. ?

nie wszystko nam w życiu wychodzi nie każde pragnienie się ziści lecz warto spoglądać za siebie czy więcej spełnienia czy zgliszczy

@Dared @Dared @Dared tekst ma charekter nieco sarkastyczny by uniknąć pretensji chciaż nie jestem pewien czy do końca mi to wyszło