Ranking

byliśmy tu gdy nas jeszcze nie było w śnie pomalowanym gwiazdami spotkała się para tak podobna do nas kilka lat temu gdy wahadło wypadło z zegara czas było poruszyć leniwe niebo i ospałą ziemię ścigani listem gończym wydanym przez przypadek; trafem nie poszliśmy dalej nieporuszeni w stronę dworca każdy na swój peron dwaj zbiegowie zatrzymani przez chwilę uniknęli spojrzeń każdy w innym kierunku pojmani przez cud wyłgali się od obojętnych grymasów aresztowani przez fuks gdy z talii kart wypadły dwa kiery psim swędem ocalali z powodzi sekund tykania zegarów i promieni słońca palących mosty za zbiegami

Wiążę się z tymi, którzy odchodzą (ach, żeby taki chciał zostać przy mnie!). A Ci co chcą mnie - mnie nie obchodzą. Wolę oglądać te sceny w filmie. (chórek) Ach, żeby tylko oglądać w filmie! Wiążę się z tymi którzy zajęci (pracą czy wódką, najświeższą żoną) a Ci dostępni, nudni są tacy. Na tacy serce fochy roztrwonią. (chórek) Największą miłość fochy roztrwonią! I jak rozwiązać krzywe równanie, (krzyżyk położyć na związki wszelkie)? Przestać przeżywać, wzdychać po kątach i w taki spokój zmienić udrękę? (chórek) Ale czy starczy oglądać w filmie?

znów włamałeś się do mojego snu odziany w przytulną rozpacz przyozdobiony smutnym spojrzeniem którego nie ukoi najjaśniejsza w tym sezonie noc klęcząca pod ścianą przeszłość nie pasuje do almanachu naszych nietkniętych oddechów do myśli nie można ich wymówić zwykłymi ustami za dzisiejszym porankiem rozpościera się krzywo przyszyty cień otulam się wiarą że wystarczy drobna pokuta zmrok walczy z przedawnionym świtem z ciepłem jesiennego poranka o którym trudno marzyć o jakim można bez ciszy rozmawiać

Tylko nie przychodź do mnie Tej nocy Zaskoczenie Oto jedyne Co Mogłabym ci dać W chwili Kiedy się o mnie upomnisz Jedyny Którego znam Z wróżby zawsze na tak Zielonego światła Gdy się spieszę gdzieś przed siebie Romansu Który nigdy nie skończył się w łóżku Odpieram te falę pożądania Bo może to tylko powietrze Jak pieprzyk na szyi I oczy w kolorze blue

budzę się rano bardzo zmęczony może to przez to że nie mam żony kocica Luna mnie nie rozpieszcza drapie po nogach drapie po rękach spać mi nie daje całą noc pewnie dlatego że ja nie kot Lunę dostałem od bratanicy bo narzekałem-w piwnicy myszy imię jej ładne wybrał mój syn a ona czarna jak łotr jak zbir kwiaty w pokoju poprzestawiała firany w strzępy na złość porwała pewnie ma jakieś adhd może jej przejdzie a może nie myszy już w kuchni się zagnieździły i chwalą kota-że bardzo miły

pozamykam okna drzwi zamknę horyzont zawrócę rzekę trudnych chwil bo nie chcę widzieć jak człowiek człowiekowi pluję w twarz śmiejąc się pozamykam okna drzwi przytulę smutek i łzy wędrujące po suficie będę szukał prawd prawd które oddaliły się tylko dlatego że ktoś bał się ich nie widział sensu w nich

-Mistrzu, jak sprawić, żeby mnie zawsze kochała? -Bądź partnerem jej duszy i kochankiem ciała.

Czas lub okoliczności zdarzeń Bardzo upodabniają nasze twarze

Mój tramwaj - torby pogniecionych twarzy autobusy cukierkowych blondyn maźniętych na czarno Ciasno tu od pustki, kubki ze Starbucksa Ciągle wożą się tylko miejscowi (ja czasem też) Ale wiem dobrze gdzie mój przystanek Pozerzy, lalusie, żule Wciskam przycisk „akceptuj” jak w biletomacie Nie lubię, ale jechać chciałem Obcy dla obcych, choć mówią, że stąd I tak oddycham, a serce stuka swoje Tupię z lekka uśmiechem, segreguję U siebie w bramie, u siebie wśród kelnerów Układam to miasto jak chcę +++ Weź coś zjedz, nie połykaj kija Lubisz sadzone? Rozbij to jajko Przetnij na pół i zacznij swą ucztę Od środka smakuje najlepiej trochę pieprzu, trochę soli A teraz rozpłyń się jak żółtko

tłum ludzi wysypał się z pociągu jak dojrzałe jabłka z koszyka rumiane twarze przesyłają uśmiechy na powitanie ty znów nie przyjechałeś nie lubię jabłek

Pomiędzy słowami a brzegiem pucharuJest jeszcze dość miejsca dla strzałyBiegnącej chyżo ku twojej szyiPrzeto miarkuj słowaBądź oszczędny w gestachI bacz, co czynisz.Chyba, że pragniesz paśćOfiarą zemsty bogówZadanej przez Odysa.Warszawa, 15 grudnia 2021 (insp. Homer, Odyseja)

flora, fauna, mikrospory - wszystko było, człowiek chory uszły życiodajne gazy - taki finał był zarazy

Iskra nadziei Do nocnej tęsknię łuny co nad traw polaną Rozplata swoje dłonie, tuląc cud stworzenia, I śniącym łąk obrusom szepcze swe marzenia, By w końcu opleść Ziemię lśniącą gwiazd firaną. Gdy patrzeć mam okazję w świateł nić splątaną To czuję jak odchodzą duszy mej cierpienia, I wzbudza się iskierka, płomyk, żar natchnienia, Co może w wiersz przekuje chwilę tak złapaną. Zapewne nie odnajdę rymów jak z kryształu By przelać światło gwiazdy na bezduszne karty, Lecz gdy ostatnia strona zamknie się rozdziału Pokażę słońc aniołom notes mój podarty I prosić zacznę mową rymów mych banału By został dla wędrowca gwiezdny port otwarty. ---

zakazany owoc zawładnął moją duszą czuły wąż i w jego kłamstwach midasowych zasiał pleśń a w moich myślach zgniły mój los znalazł mnie myśląc robi dobrze rozprzestrzenił chlew cichy jak myszka spod miotły wziął mnie pod włos zapomnianymi językami umiejętnie na krwi wypisał pieśń z intencją by zabrać głos odciął złota mega kłos daj wejść na olimp krzyczę bo nie chcę więcej tych udręczeń atlantydy, brak im sensu, zabrano stały ląd nie uratuje już nikt, barkami obarczona mych pokoleń i stracone me błagania, ostateczny mnie dopada sąd bo wiedzy dziecku się zachciało i cięższych doświadczeń na próżno leciał nad gniazdem by lepszy znaleźć schron mój anioł wewnętrzy szukać nie straconych wyzwoleń bo przykuł uwagę jego zawładnął duszą jego wąż i w jego serduszku midasowym czule zasiał pleśń

byle prześlizgnąć się przez dzień który zwykle z biczem nie odchodzi się ostrożnie lub podchodzi blisko ostrzem w przód to lodowe morze między naszymi ciałami spiętrzyło kry nie podnosi już fal ciężka woda bardziej zielona i słona niż zwykle parzy mrozem lód najeżony grudą w łańcuchu białych win wódek skuwających moje ciało ból tylko ból do bólu ból ta miłość nie powinna zostanę po niej na zawsze nieparzysta spojrzeniem otwierałeś najdrobniejszą z arterii wniknięci w siebie po feromonowe głody rozedrgałeś mnie ciepły lekko pochylony bez opamiętania

gdzieś na obrzeżach zawsze ma drobniutke niedoskonałości dzięki nim żyje I wciąż wzrasta ideał jest martwy nic się z niego nie urodzi oprócz kopii

tu spotykam i przepraszam się z bogami z dzieciństwa z okresu dojrzewania z dorosłości ze starości i po śmierci jest łopatka foremki lepimy mnie na nowo man da la fiesta trwa oni patrzą widzą wypatrują do cna aż rozsypuję się z formy

Dlaczego to mnie tak prześladuje?Budzę się w środku nocy - nie mogę złapać oddechu.Moje puste oczy patrzą w jedno miejsce bojąc się obejrzeć gdzie indziej.Mam w rękach telefon i bardzo dobrze wiem, że potrzebuje pomocy.Dławiąc się płaczem jestem w stanie wysłać tylko jednego esemesa,odruchowo wybieram moją siostrę.Chcę by przyjechała po mnie jak najszybciej bo czuję, że zaraz umrę -- to po mnie idzie, chce bym się bała, bym cierpiała,a przecież to miał być mój anioł stróż.Gdzie jest Bóg w momencie gdy patrzę i stoję twarzą w twarz ze śmiercią?Ile modlitw mam wypowiedzieć by móc normalnie funkcjonować bez wiecznego lęku?Nie jestem w stanie wstać i zapalić światła, które tak naprawdę jest na wyciągnięcie ręki.Jest czwarta nad ranem - jestem sama.

Za rączkę po utartym zbożu,W gęstwinach krzewina niepłona,A ty mnie czernicą na łożu,Częstujesz ze zwilgłego łona.

Witam - podoba mi sie ten bunt - Pozdr.

Jak prześwity w koronie lasu Są te nasze spotkania W gęstwinie czasu Taka śliczna POLANA Oczy nasze cieszy Wpadające tam światło Ktoś ten blask miłością rozszczepił Żarem serca ogarnął Pod niebem Na polanie Żywą latarnią Oświetla każde Nasze spotkanie

Tak to jest, bo niby prawda, a agenci i pożyteczni idioci wszędzie. Napisałem o tym książkę "Globalne ocieplenie". Pozdrawiam

Nad stawem Legendę niezwykłą pamiętam dość dobrze, Przez dziadków nam opowiadaną. O stawie przedziwnym we wiosce przy Odrze, Co wodą wciąż jest niezbadaną. Gadają wciąż ludzie, że miejsce przeklęte, Jak zbliży się kto to przepadnie. Że znaki przedziwne czy wręcz niepojęte Tam dzieją się, któż to odgadnie? Był kiedyś młodzieniec co poszedł nieświadom, Nad taflę stawiku przy Odrze. Przyglądać się począł fal wody kaskadom, Zagrały mu melodię szczodrze. Wzburzyły się wody tak dotąd spokojne, I zaszedł mgłą gościniec wszelki. I widmo stanęło przed chłopcem dostojne, I patrzą przez mgłę dwa węgielki. Zlękniony nasz młodzian w ucieczkę się zbierał, Lecz widmo stanęło mu w drodze. I czuł się zgubiony jakoby przymierał, I ginął w piekielnej pożodze. Zbliżyła się mara przed jego oblicze, Wyciąga już rękę bielutką. W policzkach ten poczuł jej dłonie dziewicze, Co życia nie grały już nutką. Ich oczy się zeszły, spojrzały na siebie, Jak oczy kochanków zmysłowe. Gdy byłam w Twym wieku kroczyłam po niebie, A teraz przeżywam żałobę. Oczęta to były jak te, w które zerkam, Mężczyzny mojego czarowne. Co noc gdy tu chodzę, przy nagrobku klękam, Przyzywam tu dusze wędrowne. Tym duszom jak Tobie historię swą prawię, I zawsze mnie gorycz dopada. Wyznałam tu miłość onegdaj przy stawie, Powstańcy memu z listopada. Daleko od Odry do Polskiej Korony, Kto słyszy ten zawsze się dziwi. Mój luby przez Prusy i Poznań wiedziony, Do kraju, jak za zwierz myśliwi. Czekałam na niego, ni listu ni wieści, Jednego dnia twarz ma pobladła. Przedarło się w Prusy powstańców trzydzieści, Narodu rebelia upadała. Śród trupów na wozie widziałam żołnierza, Gdy przyszłam doń to już szlochałam. Wśród wielkich ran jego poznałam rycerza, Co miłość swą jemu wyznałam. Zabrały mi męża świetlane cheruby, Do miejsca gdzie nie rządzi trwoga. A ja wciąż się błąkam, przyczyna mej zguby, To moje pretensje do Boga. Nadzieję mieć muszę, że kiedyś się skończy, Mój marsz po tej ziemi czyśćcowy. Że moje serduszko też kiedyś dołączy, Do męża mojego alkowy. Straciłem przytomność, zbudziłem się z ranka, Stawiczek spokojny jak zawsze. Nie było już zjawy, niewiasty kochanka, Lecz życie w empirię bogatsze. I czasem gdy nocą podążam nad stawy, To patrzę spojrzeniem płaczliwym, Pamiętam oczęta zgnębionej tej zjawy, Co tęsknią za życiem szczęśliwym.

Dotknę kiedyś nieba Podczas zgubnego lotu Sięgnę po marzenia W głąb twoich oczu Poniesie mnie nadzieja Skrzydlata jak opium I runę w dal cierpienia Na śmierć bez odwrotu

UDAŁ KUZYN UROK U KIN DIW. ŚWIADOMA MODA. I W ŚWIDNIKU KORUNY Z UKŁADU. JE I PELIKAN. ZJAWA? DAWAJ ZNAKI LEPIEJ!

@iwonaroma Źle tylko dlatego, że zmuszona jestem Ciebie skopiować :)

"POMIDOROWA Z ŁOGÓRKIEM" I MEI KRÓG; O, ŁZAWO - ROD I MOP. MIODU NA SMALCU - HUC LAM - SAN UDOIM. SAMA RAMA - MA RAM AS. ALE DRINK U HU HUK NIR 'DELA. A MI TAK, A BŁĄD; IDĄ, ŁBA KAT I MA.

A TAM I KOSY, WARANY Z OKA ZMYTE TYM ZA KOZY. NA RAWY SOK I MATA. ODO, RETY - MY WAM, TY BZIE/ KI... NIKE; ZRZUTY TU Z RZEKI NIKE, I ZBYT MA WYMYTE RODO. A SAMA PAKUJ, A MI ZA KOTA; TO KAZI MA JUKA PAM ASA.

NATKA, JAK TAN? TAKA WANDA WAJ; Z NIK... ZNIKAJĄ, SĄ JAK IN Z KIN ZJAWA DNA WAKAT. A... KAMIL, ŚWIADOME; DOM WUJU W MODEM, ODA I W ŚLIMAKA.

Gdy pewną Japonkę pokochał Lennon w odstawkę poszedł i Platon i Zenon. Kiedy na Yoko zawiesił oko wyznawcą buddyzmu został i zen on.

Orkan Sochaczew, lokalnej mistrz piłki ograł Huragan - tak pierze się tyłki. To była kpina z tych z Wołomina; awans zdmuchnięty przez Wicher z Kobyłki. Uwaga: nazwy klubów: Orkan Sochaczew, Huragan Wołomin i Wicher Kobyłka nie są wymyślone przez autora:)

@Nefretete Naprawdę tego chcesz? Przemyślałeś to sobie ? :)

Serio Seba?:)

Zamykam złość na klucz Za drzwiami zostawiam Ciężkie powieki Nieprzespane noce Rozsypuję Korale rozpaczy Z których ułożyłem naszyjnik Zbyt wcześnie Otwieram okno Z widokiem na świt Rozlewa się złoty uśmiech słońca Wypełnia opustoszałe kielichy Po brzegi Płynę z wiatrem Rozbijam białe bałwany W morskiej pianie chcę tańczyć

Lubię czytać wiersze o sobie. :-) Dałbym z dziesięć serduszek gdybym tylko jeszcze mógł.

@Andrzej_Wojnowski Pełna zgoda. Marzmy i pilnujmy marzeń :))

choć pod kołdrą wiatrowskazy ważne że tam mamy azyl

Nie brak kwiatów na świecie. Rzekłbym tak każdej kobiecie. Chociaż wybór jest wielki. Dla mnie tyś- najpiękniejszy.

Mrocznego kredensu tajemnice Gdy patrzę w pustą kartkę już tak godzin wiele To myśleć nie przestaję nad tej pustki sensem, Bo kiedy już się uda związać rymu węzeł To mistrz wiązania sznurów w oczy mi się śmieje. Sonetów mych o gwiazdach pełen mam już rejestr Więc o czym innym dzisiaj wiersz popełnię tenże, Choć przyznam, że tak pisać mi niezmiernie ciężej, To utwór jakiś stworzę z mojej weny sklejek. Gdy Słońce dzisiaj zaszło powstał Księżyc nocny I blask się jasny rozlał pośród mgły kredensów Co w grotach swych posępnych, trupich, jakże mrocznych Trzymają pełen płynów zestaw wielkich menzur. Już morał tego wiersza pląsa ruchem skocznym: Jak nie masz o czym pisać to nie pisz bez sensu. --- :-)

Etat I po co to wszystko? Osiem godzin wyciętych z życia, by, miast wzbić się w przestworza, ledwie latać nisko. --- PS: a taka tam improwizacja w porywach chwili.

Magiczny napój Kiedy szaro jest na dworze, I już na nic nie masz siły, Tylko jedno ci pomoże; Dzienna dawka kofeiny. Bierzesz kubek ledwo żyjąc, Już aromat cię dopada, Twe neurony z głodu wyją Zaparz kawkę, pij i siadaj. Lecz po chwili czara pusta, A twój umysł wciąż zaspany Lekko diablik pieści, muska; "Weź kubeczek swój kochany! Idź do kuchni, nasyp kawy, Włącz ekspresik i posłuchaj; Kiedy umysł jeszcze słaby, Nalej sobie pełny puchar! Magnez, potas? Dajże spokój! Zamiast wierzyć mitom słabym Drżenie usuń w mętnym oku Pijąc kubek pełen kawy!" Słucham głosu, piję śmiało Bezmiar szczęścia mnie ogarnia Lecz znów słyszę, że zbyt mało, Że zmęczenie mnie spowalnia. Sposób na to mam jedyny, Pewny, dobry i sprawdzony; Gdy zażyję kofeiny Przejdą spania me symptomy. Mija ranek i południe, Po fajrancie przyszedł wieczór; Zrobię sobie kawy siódmej By znużenia jeszcze nie czuć. Oczy moje jak pięć złotych Lecz powoli i nieśmiało Czuję drzemki lekkie grzmoty; Czyżby kawki było mało? Na dziś dosyć, kłaść się trzeba, Jednak czuję, że już rano Kawę w siebie będę wlewać, Na OIOM-ie gdzieś sypaną. ...

31.07.1917 Wspomnienia z lat minionych szepcze mgła do ucha I tuli swym dotykiem blizny gorzkie w sercu, Spragnionym iskry życia, pośród dusz straceńców, Umysły, których zalał krwawy śmierci puchar. Natarcia trwa godzina. Jęków, błagań słucham, Zaklętych przez demony w wiecznym cierpień wieńcu, Złożonym na mogile setek już młodzieńców, Na ziemi dziś niczyjej, gdzie nadzieja głucha. Dowódcy słyszę gwizdek, biegnę wnet na wroga, Gdy nagle z księgi życia karta moja znika, Bo płomień kruchych marzeń, ten ostatni, dogasł, A pierś od kuli wrażej męczy się przebita. Lecz tu, przy naszych zwłokach, anioł żar zachował, Śród trupów zakwitł bowiem biały kwiat, tulipan. ---

Poza horyzont A gdyby spojrzeć dalej, za granicę światów, Prastarą jak te gwiazdy co przez wieki płoną Iskrami martwych cudów, które w snach więziono, Gdzie płomień swój wzniecały dla zwiędłego kwiatu? Widziałem takie miejsce, pełne złotych szkatuł, Zamkniętych mocą zaklęć co rabusia łomom Przenigdy nie ulegną. Rygle ich stworzono Na ludzkich pragnień kruszcu, śród fantazji gmachu. Maleńki stał tam kufer, zasuw miał tysiące, I dojścia doń zabraniał kłódek dzielny zastęp, Co dumnym był obrońcą skrzyni wciąż błyszczącej Światełkiem dawnych marzeń, pasji już wygasłej. Choć jestem coraz rzadziej woli swojej gońcem Potęgą snów rozerwę zamki skrzyń żelazne! ---

Śmierć przewodnika Gdy zerkam w nocne niebo widzę blask karawan, Co szlakiem gwiazd dziewiczych, pod prastarym niebem, Ze światów swych wygnane, ponad czasu szczebel, Wędrują śród przestrzeni w wiecznych już wyprawach. Dziś lampę wiecznej ciszy łuna zdobi krwawa, Bo ostrze wieków wbite między kraty żeber Znalazło blasku źródło, pod nadziei drzewem, Gdzie zawsze o poranku ich przewodnik stawał. Rozbiła już namioty smutna brać tułaczy By śpiewem dusz zranionych gorycz swą oplatać, Bo życie mistrz przewodnik nagle swe utracił I umrze lud wygnany po tułaczki latach. Lecz planet i księżyców nic już nie zatraci, Bo krążyć będą wiecznie ponad grobem brata. ---

Miłość Na płótnie mego życia swoje sny malujesz I sprawiasz, że rozkwita zwiędły kwiatów ogród, Co śniąc przez całe wieki czeka na twój powrót W nadziei, że cierpienia blaskiem twym osnuje. Na płótnie mym ożywiasz martwą już naturę I swego ogrodnika w barw zabierasz podróż, By dawno już złamany kwiat uczucia odrósł I wiecznie nasze serca okrył gwiazd laurem. Na płótnie tak podartym, pełnym dziur i skazy Malujesz swym dotykiem i zapachem rajskim Tę cząstkę z głębi serca, która umie marzyć, Gdzie malarz do sztalugi szepcze swoje bajki. Lecz kiedy płatki kwiatu pychy żar poparzy, Zapłacze blade płótno, pełne łez malarki. ---

Namiętność Oplata serce moje zmysłów twoich bukiet I tuli me pragnienia w rajskim gwiazd obłoku, Co łożem jest dla kwiatu, damy wśród uroków, Gdy płatki swe układa w złoty włosów pukiel. Wypływa z kwiatu wonność, zmysłów słodki lukier, Co strumyk mały zmienia w rwącą sieć potoków, A śmiałek, gdy kwiat zerwie, tonie w żądz amoku, Bo swej kochanki sideł jest nieświadom, głupiec. Zerwałem kiedyś różę pośród słońc ogrodu, Bo serce moje uwiódł jej zmysłowy płatek, Co wiatrem był smagany w rytmie ptasich godów, Jak fale podczas sztormu swój kołyszą statek. Ostatni wers niech zabrzmi jak kochania dowód. Zapachem twoim miłość, ciało twoje kwiatem. ---

Do poetów jutra Czy zdolna jeszcze pisać martwa dłoń poety Stalówką zardzewiałą co papier kaleczy, Zwilżając kartek rany w szafirowej cieczy, Zgorzkniałe swego życia spisując wersety? Natchnienia zmarnowane ojca już nie znajdą I pragnąć będą serca jak głodne sieroty, Co przyszłość układają z upiornej taroty, I płaczem się zanoszą za chlebową pajdą. A my, poeci jutra, ileż sierot mamy? Ileż to wielkich przesłań nie skutych w atrament, Na wieki zapomnianych – czy się domyślamy? Dlatego pisz poeto, nieba twórz firmament I Słońca rozpalając niszcz goryczy ramy, By został po Twej śmierci nie popiół lecz diament. --- Do napisania powyższego utworu zainspirował mnie ten oto wiersz: https://poezja.org/utwor/166948-nie/

Czas stracony Czy kiedyś rozmyślałeś, człowieku sędziwy, Co życie już przeżywszy, nieba oczekując, W momencie gdy zasnąłeś, ułudnie dryfując, O chwili gdy się zbudzisz, czy będziesz szczęśliwy? Im szybciej żyje człowiek, goniąc czas stracony, Tym szybciej pędzi życie, niszcząc mu marzenia. Gdy zaśnie będąc młodym, snem pełnym cierpienia, Obudzi się zbyt późno, całkiem wypalony. Czy dziś człowieku młody, przyszłość pokolenia, Zasypiać też zamierzasz, pędem życie goniąc, I snem pełnym goryczy, gubić swe marzenia? Nim zaśniesz zbudź się proszę, życia dumnie broniąc, Bo czasu nie dogonisz, pędząc bez wytchnienia, Lecz starcem się obudzisz, piękno swoje trwoniąc. ---