Ranking

Koty jakby pogrubiały, marzec poszedł przyniósł życie, a sąsiadki na głos krzyczą, śmierdzieć będzie czy widzicie? Dziki już zrobiły swoje, a ogrody jak na wojnie, tylko ludzki ptasi móżdżek, praw natury w mig nie pojmie. Homo sapiens elementem - jednym z wielu, chociaż ważnym, że masz rozum, ciszej błagam, mają tego dużo błazny. Instynkt Boski, ot przechera, papu, kupkę, seks i spanko, bo za braci myśli człowiek, czek dostałeś więc in blanco. Zżarłem jabłko i popsułem, całą resztę darowaną, ja chcę więcej, ciągle więcej - myślącemu zawsze mało. Jak nie starcza... masz podarek, będziesz wiedział co z nim zrobić, mądryś przecież... masz wirusa, teraz musisz liczyć groby. Zostawiłeś też kościoły co wartości są ostoją, a wygoda niecna głupcze, w raju źródło ma... wiadomo. Zobacz ziomku, jakiś mały, poproś wdzięczną wciąż naturę, wiem... nie zrobisz tego nigdy, tylko ogon swój podkulisz. "Kto strzela z armaty do wróbla, może go co najwyżej ogłuszyć". - Tadeusz Chyła.

wejdę i napluję ci o chłopaku wyklutym z piersi kobiety domu po kolana w błocie namiętności i wstydzie który nie jest twój tu zasiać można każdy chwast adam przeciągnął się bolały go plecy po wczorajszym koszeniu ewa nastawiła zupę na kościach i świńskich ogonach zerwała pokrzywy po tym poznał że trzeba ich wypierdolić z raju 210605

kiedy ją wołam obrażona (nie będzie się zniżać do takiego poziomu ;)) a gdy odchodzę odchodzi od zmysłów zalewa się łzami i szepcze 'proszę...' a prosić umie słodko więc wracam (idiotka!) ona znów buzia w ciup szlifuje piórka do tyłu odrzuca fale wierszy nie patrzy mi w oczy pod nosem coś burczy... i jak tu pisać z kimś tak chimerycznym co stworzę - zaraz wyśmieje gdy postanawiam rzucić poezję krzyczy: 'co się z tobą dzieje?! weź się kobieto do roboty i tak nic innego nie potrafisz więc o co te fochy?!' zgłupieć z nią można lecz bez niej... wiersz się nie klei odkładam pióro smutnieję w tej chwili. zerkam w lustro Wena?! :) nie, to tylko Iwona bez Weny. kompletnie zwierszona.

Niektórzy mają rodziny, w ich domach są dzieci i pies. Ja nie mam nawet dziewczyny, karierę trza robić, co nie. Są tacy co mają sławę i artystami są, że hej. Me dzieła leżą w szufladzie, wolę bezpieczną pracę mieć. Powiedzą sprzedawcy marzeń, możesz dostać wszystko co chcesz. Drobnym druczkiem napisane: wybierając coś, tracisz też.

Wyszli wprost z lasu na otwarte pole... Drogą podążał przeciwnika oddział. "To nie Niemcy. Madziary!", ktoś szepnął. Podła komenda: "Nie strzelać! N i e s t r z e l a ć !" Zalegli w redlinach kartofliska, a tamci w przydrożnych rowach... widzieli mundury, na głowach orzełki na rogatywkach. Czas się rozciągał do granic... Sekundy w minuty, minuty w godziny... W napięciu czekali. Węgrów dowódca coś krzyknął... Żołnierze z rowów powstali. Wolno deszli, jakby się nigdy nie spotkali.

Kochałem Cię dziś rana na parapecie zakwitły kaktusy które nigdy jeszcze nie kwitły ostre kolce zamieniły się w czerwone kwiaty pachnące szczęściem wczoraj wieczorem dostałem maila od wiosny „w tym roku nie będzie zimy” uwierzyłem jeszcze spałaś cicho wyszedłem do piekarni po świeże bułki maślane wróciłem Ciebie nie było na stole rozsypany cukier napisałaś „Jesteś zbyt słodki - podwyższasz mój indeks glikemiczny”

Nudziara zabija przez kalkę i wpycha solistów z powrotem do chóru. Tak już jest, że śmierć dokonuje innych wyborów niż życie. Lecz to nie jest dobra gospodyni imprez zbiorowych. Podaje plastikowe sztućce i puszcza zbyt szybką muzykę. Tak naprawdę ma duszę samotnika i wie, że z licznym gronem bardziej do twarzy życiu. Gdy wygasa, soliści mają sporo czasu, by nieznośnie pojedynczo się odradzać. PS To nie jest okolicznościowy wiersz covidowy:). Napisany dobre 10 lat temu zaraz po tym, jak się naczytałam o czarnej ospie. Udanej soboty:).

pytam gdzie pytam po co jednak echo milczy tylko wiatr się uśmiecha pytam gdzie pytam po co odpowiedzi brak tylko cisza szepcze której duszy brak pytam gdzie pytam po co człowiek błądzi skoro przednim prosta która sensem pytam gdzie pytam po co wiatr zaćmienie tęcza przecież świat i tak swoją racje ma

ogień słów za ogień zewsząd uciekłam już dawno jak drzewo w korzeń głęboko tam czerwone warkocze przodków i nieruchome trzęsidła rudowłosych sióstr bywa że zawieszczą los wyznaczył mi skraj nie rozrzucam głucho znaki przysięgi w proste modlitwy

Jest wszędzie, choć trudno dostępna, życiodajna dama jakże wyjątkowa. Pozornie twarda, kamiennego serca, mądrością wieków obdzielać gotowa. Głupi kto sądzi, że przetrwa i bez niej, ciało obumrze jak roślina w suszę. Przymglony wzrok działa jakby gorzej, codzienny nadmiar na gorsze porusza. Ważny jest umiar rzecz jasna, wiadomo. Trudno o niego, kiedy dostęp wolny. Niczym kruszec cenna, ręką uzbrojoną w przeszłości garnięta, pobudzała wojny. Dziś pospolita, niemal ziarnem piasku, absurdalnie wszechobecna, tanio się oddaje, skrzętnie ukryta wśród spisów poblasku, gorycz detronizacji Pani nie ustaje.

Przemyślność ludzka pokona pewniki. Dziw pod Megarą nie zostawia złudzeń. Niebezpieczeństwo we krwi płynie po bitewnym polu. Desperacja dzika... Majestatyczne, szare piękno sunie, ogrom łamie serc wiele, lecz nie upadają. Płonący kwik. Chaos proszony w szeregi, mało statecznie pięty pokazuje. Wieść się poniosła, zaradzić złu trzeba, szare drobinki trzymać z kwiczołami. Przyjaźnie widać i wspólne zabawy, efekt wymierny nadzieją napawa.

Jesteś daleko, a może — blisko? Wiesz, patrzyłem dzisiaj w jaskrawe słońce, poprzez kryształy łez czerwcowej ulewy… Podwójna tęcza… Mosty znikąd… … donikąd… Potoki dusznego powietrza, mdława woń dojrzałych kwiatów… Prześwity w cienistych smugach… Ptaki… Gdzie jesteś? Szedłem przed siebie, okryty mrokiem chwilowej nawały… Przyjdź… (wiem, jesteś bardzo zajęta) Tak po prostu, w tajemnicy przed światem… Nikt nas nie ujrzy, nie usłyszy… … nie pojmie… Spłoniemy w sobie, okryci jedynie — drżeniem łkającego świtu… Choć raz… Czekam pod zegarem, na rozsłonecznionym placu… Mogłaby to być nasza schadzka… Ja, w garniturze… Ty, w zwiewnej sukience… Twoje włosy lśniłyby plamami słońca… Wyostrzone oczekiwaniem, skupione w źrenicach oczy… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-05)

pośród miast cienistych zaplątanych we własne niezgaszone ulice zakamarki których nie poznały jeszcze twoje niezaspokojone stopy ciasno jest zbyt ciasno by oddychać świeżym niebem zrywać bezimienne kwiaty odbierać horyzontom nieznane ptaki biegnę dusza ucieka mi spod stóp nie wiem którędy po łyk zardzewiałego wydechu znów obdarzasz mnie swoim niedościgłym wyznaniem niewiary nitką światła urodzaju schwytanego między zazębione pagórki chwytam w zęby różę pustyni wydzierganą na sercu obcą dla świata nieznaną dla odcisków na chodniku upstrzonych

(fikcja literacka bez dedykacji:) Propozycja nie do przyjęcia rodzi milczenie wspólne chwile wstrzymane w samą porę Na drogach wyboru ścierają się różnice kiedyś tam wypadają z gry jednostronne plany Zbędne rozdmuchiwanie godzi w normalność kropelka dziegciu na dnie kurczy się z czasem

W terrarium Jestem żyjątkiem mam wygodne terrarium czasem z niego wychodzę zawsze wracam wchodzę po schodach na górę schodzę po schodach w dół coś czytam coś zapisuję patrzę w świecące okienko polewam się wodą spożywam pokarmy leżę trawię pokarmy uprawiam miłość śpię wydalam wychodzę wracam filmuję pierwsze kroki coś mówię coś do mnie mówią krzyczę coś do mnie krzyczą nie słyszę gonię myśli łapię myśli tracę myśli zacinam się nożem w palec śnię częściej nie śnię ale oddaję się snom wstaję patrzę w okno starzeję się i drżę by było mi dane tu umrzeć

Lato Stało się mamy lato Co ty na to? Niebo błękitne Czasem pełne czarnych chmur Serce czyste Bo przebywa wśród przyjaciół Ptaki na niebie kluczem wędrują Bociany przylatują Pędzę pod prąd Zamykam stary rozdział życia Zaczynam od nowa wprowadzać nowe zasady Poglądy swoje zmieniam Ale już nie co pięć minut Bo to trzeba mieć poukładane w sercu Coś od siebie dać By żyć prawdziwie Bez sumienia Iwa

W swoje rany sypię sól W oczach moich piach W myślach moich… cóż? Woda w stawie czymś wzburzona Fale w morzu nie spokojne Burza stale wieje, świszczy Huczy, bije, … krzyczy? Sama sobie statkiem, żaglem, sterem… sędzią, katem I Cierpieniem. Imię moje Zatracenie. W pomocy nie pomocna W samej sobie pogrążona Wyciągniętą dłoń odtrącam. Czy coś będę w stanie kochać?

@Anna_Sendor Dzięki. Może w przyszłości uda mi się napisać lepszą wersję; w sam raz na miarę, odzwierciedlającą rozterki wynikające z tego, że ci dwoje żyją w różnych "mikroklimatach", a niemożności wynikają z dróg, którymi każde z nich od lat podąża przez życie. Pozdrawiam. @Natuskaa O, wielkie dzięki :) Pozdrawiam. Michał78 Dzięki i pozdrawiam.

Dla wielu z nas, to jest jeszcze "historia współczesna", ale dla młodego pokolenia staje się już tak zamierzchła i nierealna jak bitwa pod Grunwaldem. Wzajemnie :)

@Anna_Sendor świetne do P.S. po co ci to? Jest problem w rozstrzeleniu wersów... źle się czyta.

W ciągu dnia przypłynął duży statek :)

Przemawia. Zastanawiam się, czy 'życie' może z wielkiej litery lub 'Śmierć' z małej. Pozdrowienia

@w kropki bordo To mi się podoba. W końcu bluzg oznacza między innymi wyrzucić z siebie gwałtownie jakiś płyn a od tego jest bluźnierstwo. Cały ten wiersz ma w zamyśle takim bluźnierstwem być. Co jeśli w stworzeniu świata kobieta była pierwsza? Co jeśli rajski ogród był tak naprawdę cholerną dżunglą, w której nie dało się mieszkać? W tradycji raj to miejsce szczęśliwości, wrócimy tam jeśli będziemy żyć tak jak religia nakazuje. Moim zdaniem wiersz krzyczy, że raj, do którego prowadzi religia jest nieznośnym zabłoconym miejscem w którym nie ma co jeść. Wykonywanie poleceń religijnych cię nie uszczęśliwi tylko sprawi, że będziesz żyć w cierpieniu.

@w kropki bordo wreszcie, nie popłuczyny, tylko pełokrwisty werset... Jestem bardzo na, tak ?.

@[email protected] a mów jak chcesz, ja tam jestem świadomy swojej płci ;) kłaniam się nisko i uchylam ronda swego kapelusza ;)

@Johny Nie jestem tu po to, żeby adorować, albo oczekiwać adoracji. Zawsze piszę to, co czuję, chociaż być może są osoby, które znają się lepiej na poezji, niż ja. Dawno Cię nie było, miło, że jesteś, pozdrawiam :)

@[email protected] dobrze, ze mi ufacie :) wyszło słoneczko, ale grzejne :) pan do mnie, ze jutro tez będzie :) będzie cudnie :)

@Anna_Sendor Anno aż mnie zatrwożyło że 10 lat temu przewidziałaś covida, ale... doczytałem do końca, myślę że już niedługo będzie coś innego, bardziej groźnego, jeśli się nie zaprzyjaźnimy z naturą. Pozdrawiam Aniu. Miłego dnia.

@corival, @Marek.zak1, @Pi_ dzięki za refleksje i uwagi. Incydent jest jak najbardziej autentyczny i został opisany przez jednego z partyzantów w wydanej przez niego książce. Akowcy przypadkiem natknęli się na oddział węgierski i tak, jak napisałem, zaskoczeni zalegli w kartoflisku. Węgrzy, gdy się tylko zorientowali, że mają do czynienia z regularnym oddziałem wojskowym, a nie z jakąś bandą, wycofali się, bez walki schodząc z drogi Polakom. Cała ta historia majaczyła mi się jakoś dziś w nocy i rano postanowiłem ją spisać. Teraz widzę wiele niedoskonałości tego tekstu. Będą poprawki :). Pozdrawiam serdecznie :)

@Johny "(...) w ich domach są..."sprawdź, czy nie do poprawki:)))) nie jestem polonistką ??? Zaburza ci się rytm, ale są tu specjaliści od rytmu. Hmmm, no nie powala mnie, niestety, się nie gniewaj, wiem, że nie będziesz. Pozdrawiam :)))))

- Czy są płyty Chyły? - Nie ma. - A Były? - Też nie ma! Pozdrawiam.

bardzo dobry wiersz, niestety natury nie da się oszukać, pozdrawiam serdecznie:)

@[email protected] Ciekawa jestem na ile jeszcze naturze tej cierpliwości wystarczy... Jak dla mnie wiersz daje do myślenia i z wieloma postawionymi w nim tezami się zgadzam. Pozdrawiam :)

Całym zdaniem? Hmm. Czyli rozumiem, że jeszcze niezbyt przykładam się do odpowiedzi na twoje komentarze i piszę zbyt zwięźle, powierzchownie i nie odkrywam oraz nie dopieszczam ich sensu i dyplomacji komunikatywnej? No nie każdy potrafi sprostać twojej elokwencji relatywnej. Staram się jak potrafię Grześ ??

@Tomasz Kucina Tomku... tam był ciąg dalszy i kto tutaj insynuuje? Mnie w szkole uczyli - czytaj całym zdaniem a Ciebie, tam dopiero znajdziesz sens. Lubie Cię Tomku. Bo ja wszystkich uwielbiam, to moi przyjaciele... choć różni.

@Tomasz Kucina Tomku do Ciebie nie napisałem nic a nic, to wszystko o sprawie, jak ją odbierasz personalnie, dobrze że deklarujesz tolerancję, ale już trzy dodatkowe ołtarze Ci się nie podobają?! Ty wiesz lepiej ode mnie że ich nie było, tylko że ja przy nich byłem i jestem z tego dumny.

@valeria A teraz Valerciu napisz o tym wszystkim wiersz i porównaj do naszych krajobrazów, "do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych"... czekamy. Pozdrawiam, miłego wypoczynku. @Tomasz Kucina Tobie się wydaje że kontra występuje tylko w boksie, może to samoobrona przed jedynie panującą, może chcieli po swojemu a nie mieli gdzie, kogo w epoce komunizmu interesowały te czy inne wiary, wszystkie tępiono równo i skutecznie.

@Tomasz Kucina Wreszcie zrozumiałem o co Ci chodzi, piszesz o katolicyzmie, a ja o wszystkich wiarach jakie tutaj w swoim czasie były, ja je szanuję wszystkie bez wyjątku, jakie w historii tutaj funkcjonowały , bo za nimi stoi człowiek. Taki człowiek jak Ty i ja. Ciebie argumenty żadne nie przekonają, masz Swoje... książkowe, wyidealizowane, przystające do Ciebie jak koszula na grzbiecie. Rozejrzyj się wokół Siebie, są inni ludzie, nie tylko katolicy. Może chcieli w ten sposób zaprotestować że nie dane im było modlić się w swojej synagodze, cerkwi, więc zbudowali swoje ołtarze w kontrze do istniejącej wiary... która miała wszystko, w tym przypadku cztery ołtarze, więc dlaczego ONI nie mogą mieć... tego jedynego, swojego? Uszanuj kolego żyjacych jeszcze ludzi którzy z atencją i przejęciem mi o tym opowiadają. Ja ICH wysłuchałem, a Ty tylko uszanuj!!! @valeria A teraz Valerciu napisz o tym wszystkim wiersz i porównaj do naszych krajobrazów, "do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych"... czekamy. Pozdrawiam, miłego wypoczynku.

@[email protected] leżę sobie pod drzewami różowym i fikusowym, ładna para drzew z grającymi ptakami, słyszy się tu sporo ptaków, pije espresso i małe lody

Hamletowski dylemat. Z jednej strony sojusznicy Rzeszy, z drugiej zaprzyjaźniona nacja i chłopaki, którzy wbrew woli tu przyszli. Dobrze, że nic się nie wydarzyło. Pozdrawiam.

Są muszelki na plaży, ale nie mogę je zabrać;) wstałam o ósmej, trochę zbladł róż. Nie ma za bardzo pogody, wczoraj padało, dziś chmury. Pójdę na plażę, ta plaża bardzo przyciąga , ma klimat. Dobrze, ze sobie kupiłam kosmetyki podróżne na lotnisku rituals, łagodzą moją skórę po tym wczorajszym słońcu;) kupiłam piękne perfumy z bezcłowej strefie:) czekam na słońce po śniadaniu :)

Czytam błyskotliwe myśli, dodatkowo - świetnie zapisane (zwłaszcza te, które zacytowałam), ale na poziomie strof. Nie widzę całego wiersza, tytuł nie jest dla mnie wystarczającym spoiwem. Piszę szczerze, jak odbieram, być może czegoś nie udało mi się zrozumieć. Serce zostawiam tak czy inaczej, bo na poziomie fragmentów bardzo mi się podoba.Pozdrawiam.

@Czarek Płatak Żyje sobie żyjątko w pewnym, ustalonym tempie. Kryje się w swoim terrarium przed tym, co uważa za zagrożenie. Można żyjątko podziwiać, za ustalenie sobie rytmu określonych czynności, ale można i współczuć zamknięcia się we własnym świecie. Zgrabnie ujęte w słowa. Pozdrawiam :)

@w kropki bordo coś tutaj jest zdecydowanie, kurczę niezłe te twoje wiersze bo ciągle jest jakiś sens;))

1) Szedłem na stacje przez zagajnik. Po drodze przechodziłem obok cmentarza. Na miejscu kupiłem bilet w dwie strony. Na stacji był tłum. Większość dziewczyn nosiła wygodne bluzki, swetry, kamizelki, koszule. Zwróciłem uwagę na dwóch mężczyzn : pierwszy miał zarost i był silnie zbudowany, drugi był zadbany i nieokrzesany. Pociąg spóźnił się trzynaście minut. Przed przyjazdem zobaczyłem długi cień. 2) Gdy wsiadłem do pociągu zaczął padać brudny deszcz, zamazał obraz za szybą. Gdy pojazd ruszył, przede mną pojawiło się widmo kilku osób. Paru mężczyzn było ubranych w kaftany i długie nogawice sięgające do kolan. Zastępowały one buty. Kilka kobiet nosiło koszule i zapaski tworzące spódnice. Na plecach miały długie chusty w rąbek. Przeszedłem też obok gościa ubranego w futro z gronostajów. Miał on też pasy ozdobione klejnotami… 3) A Gdy pociąg zatrzymał się na stacji wsiadło wiele osób. Było zamieszanie, chwilowo straciłem widok. Kiedy pociąg ruszył, dwie osoby przykuły mą uwagę. Mężczyzna był ubrany w jedwabne szaty, nosił biżuterię, futro i perukę. Kobieta posiadała suknię i gorset z kwadratowym dekoltem. Był on ozdobiony koronkami i klejnotami. Suknia była z lnu, a rękawy od niej miały szeroki krój. Kobieta mnie zauroczyła. 3) B Idąc dalej wagonem spotkałem dystyngowaną damę : miała ona gorset ozdobiony łańcuszkami i klejnotami. Pasy były zapięte na kluczyk. Na stopach pani nosiła pantofelki, a na głowie kapelusz. Z niego wystawały włosy malowane czarnym bzem. Rozmarzyłem się widząc ubiór osób. Ocknąłem się na stacji, kiedy padał gęsty grad. Zasłaniał on przez minutę wszelki obraz za szybą. Gubiłem się między przedziałami. 4) Pojazd ruszył dalej, zobaczyłem mężczyznę w peruce i lokach. Nosił on żupan i kontusz. Żupan miał postać długiej sukni z rękawami, zapinany na rząd guzików. Kontusz przypomina rodzaj płaszcza lub kamizelkę z wylotami, czyli rozciętymi od pachy do łokci rękawami, które luźno zwisały. Kontusz był przewiązany ozdobnym pasem kontuszowym. 5) Straciłem przytomność i ocknąłem się. Zachwyciła mnie dama : miała długą suknie z metalowymi stelażami. Zza sukni wystawała biała koszula. Ozdobą kobiety były : wachlarz i droga bransoleta. Gdy pani oddaliła się i odsłoniła szybę, spostrzegłem dopiero, że pominąłem jedną stację. Co nie czyniło mi różnicy. ( Czasami widziałem prawdziwy widok.) 6) Na kolejnej stacji unosił się pomarańczowy dym i nie widziałem kto wsiada. W pociągu zobaczyłem mężczyznę w łapciach. Miał on wełniane spodnie i białą haftowaną koszulę. Nosił też kapelusz i ozdobną sukmanę, zapinaną na guziki. Kobieta obok na nogach też miała łapcie. Na głowie nosiła czepiec . Ubrana była w suknie z gorsetem, a na ramionach miała zarzuconą chustę. Podziwiałem też jej biżuterię. 7) Na stacji zwiędnięte liście zasłoniły widok. Byłem zdezorientowany. Gdy się ocknąłem zobaczyłem kobietę w sukni, była ona ozdobiona koronkami, kokardami, sztucznymi kwiatami, klejnotami i futrem. Dama trzymała wachlarz, a na nogach miała pantofelki. Przeszedłem ,też obok mężczyzny, miał on krótkie spodnie i cienkie pończochy. Nosił on też habit z wąskimi rękawami i kieszeniami. Pod nim dostrzegłem białą koszulę. Poza tym gość miał kapelusz ozdabiany piórami. 8) Rozmarzyłem się, niespodziewanie pociąg ruszył. Po chwili spostrzegłem, wyłaniającą się z wnętrza wagonu opaloną damę w krótkiej sukni. Nie miała ona gorsetów i drogich ozdób. Mężczyźni obok byli ubrani prosto, skromnie i wygodnie. Ubiór innych osób również był dość współczesny. 9) Byłem zmęczony i zasnąłem na parę minut. Gdy się obudziłem za kolejną stacją, zobaczyłem kilka osób ubranych prosto, ale ze smakiem. Ubrania były ze zbędnych materiałów i przypominały biedniejsze współczesne. Minąłem też mężczyznę, którego ubiór był częściowo wojskowy. A jedną spotkaną damę dekorowały loki i pomalowane na czerwono usta. 10) W końcu wysiadłem na końcowej stacji, czasy były współczesne i okolica znana. Mojej przygody nie potrafię wytłumaczyć. Może na pierwszej stacji zasnąłem, a na końcowej się obudziłem. Ale dlaczego moje doświadczenia w znacznej mierze, pokrywają się z faktami ?

Możliwe, że ów tekst już tu jest. Ale może pod innym tytułem? ---------------------------- Góry tego roku wyglądają tak samo jak w poprzednim. Niestety. To bardzo mylące stwierdzenie. Jak się miało okazać, nie dla wszystkich. ∧?∧ To mój pierwszy wypad. Mam dużo szczęścia. Wczoraj pogoda nie dopisywała i nie miałem pewności, czy podejmie wędrówkę. Dzisiaj pięknie i słonecznie. Wymarzone warunki do realizacji marzenia. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że wszystko może ulec zmianie, w najmniej spodziewanych okolicznościach. Poczytałem odpowiednie książki i wiem, że góry mają to do siebie, że potrafią zaskakiwać, niczym kobieta na wierzchołku psychiki. Wierzę jednak, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. Zdobędę upragniony szczyt. Mam odpowiedni ekwipunek z niezbędnymi rzeczami i pewność siebie w sobie. Przeszedłem już spory kawałek. Niestrudzenie i ochoczo. Mijam różnych turystów, wszystkim mówiąc: cześć. Spozieram na błękit nieba i pierzaste chmurki. Ponadto widzę dwie kozice i bace w oddali. Napakowany dobrymi myślami, kroczę raźno przed siebie. Z oddali słyszę dziwny, delikatny odgłos. Nie potrafię określić skąd dobiega. Po chwili ów szczegół, wylatuje z głowy, błądząc pośród skał niczym pijany świstak. Mija trochę czasu. Odczuwam pierwsze dolegliwości uciążliwej drogi. To w końcu pierwszy marsz, po kamieniach i krzywych drogach. Do tej pory nie miałem z tym problemu. Takich przeciwnych ścieżek, los przede mną nie układał. Słońce nadal bystro świeci, muskane białymi barankami. Szybują leniwie nad wierzchołkami. Pierzaste zeppeliny, na tle błękitnej przestrzeni, której tutaj nie brakuje, gdzie wielki człowiek, jest takim małym. Widok zapiera widok w piersiach. Podziwiać piękno, to jeszcze potrafię. Pełen wiary w przyszłość, ponownie słyszę cichy szelest. Pojawia się i znika nie wiadomo skąd. Mam nawet wrażenie, że jestem obserwowany. Olewam to. Jakieś zwidy umysłu i tyle. Wystarczy pomyśleć racjonalnie. Wędruję po dość szerokim szlaku. Z jednej strony zbocze góry, a z drugiej nic. Kciuki z lekka obtarte, wsunięte pod szelki od plecaka, sylwetka przygarbiona, lecz pełna nadziei, gdyż wierzchołek już niedaleko widoczny. Nawet zaczynam wesoło pogwizdywać, ale szybko milknę, bo wyczytałem w książce, że w górach to zła wróżba. A może chodziło o jacht? Nie mam pewności. Tak czy siak, wolę myśleć na ulubioną melodię. Tego przeznaczenie nie usłyszy. Czy aby na pewno? Na mgnienie oka, przypominam sobie pewien szczegół ze swojego życia. Jednak owe wspomnienie, szybko wybiega z umysłu, niczym przestraszona kozica. Widzę turystę przed sobą. Ponownie kłaniam się pięknie i pozdrawiam odpowiednio. Ten robi to samo, zostawiając na pamiątkę, zanikające odgłosy stukania butów. Idę kawałek, niewiele myśląc, lecz po chwili, do uszu dobiega inny dźwięk. Też z tyłu. Szlak w tym miejscu jest dość szeroki. I tak samo jak jeszcze niedawno, z jednej strony zbocze góry, a z drugiej – nic. Nie wiem, co to może być. Tak na dobrą sprawę, jestem na tyle strachliwy, że boję się obejrzeć. Teraz już słyszę wyraźnie, jakby po prawej stronie, coś z tyłu szurało na zboczu. Dźwięk coraz głośniejszy i bliższy, robi się jeszcze głośniejszym i bliższym. Powtórnie widzę innego turystę. Nie mówi nawet cześć. Ma inne myśli w głowie. Szum się nasila, niczym morskich bałwanów. Na domiar złego, słońce zakrywa ciemna chmura i wiatr przybiera na sile. To coś z tyłu jest o wiele bliżej. Zbyt blisko, by pozostać w niepewności. Czuje przeraźliwy chłód. Muszę się odwrócić i spojrzeć do tyłu. Zupełnie mnie zatyka. Kilka metrów przed sobą, widzę zakrwawiony przód śnieżnej lawiny. Czytałem o tym zjawisku, lecz ta jest inna. Na domiar złego te szkarłatne, brudno czerwone plamy. Groźnie faluje na boki, jakby gotowa do skoku. Wyraźnie dostrzegam, drgające nerwy pod pulsującym śniegiem. Sprawia wrażenie gęstej i ciężkiej. Jednak co chwila unosi przód, wychyla się w moim kierunku i wisi chwilę nade mną, by za moment, trochę się cofnąć i przyjąć poprzednią, przyczajoną pozycję. Dźwięki jakie wydaje, to jakby kompilacja wszystkich złowieszczych duchów gór. Mogę uciekać jedynie w kierunku wierzchołka. To jednak nic nie daje. Słyszę z tyłu, złowieszcze ocieranie o szlak. Znowu jest bliżej. Ściga mnie uparcie, lecz póki co nie robi krzywdy. Bawi się jak kot z myszką. Uciekam ile sił wystarcza, widząc przed sobą, ciemny, pulsujący cień. Czuje pierwsze płatki śniegu. Więcej i więcej, choć niebo znowu błękitne. Przystaję na chwile. Raz kozicy śmierć. Muszę odpocząć. I tak nie mam gdzie uciec. Spoglądam do tyłu ponownie. Widzę jak śnieżny potwór spada do przepaści, z odłamkami skał. Hałas jest przerażający. Mam teraz wolną drogę. Rezygnuję z dalszej wspinaczki. Nie zdobędę wierzchołka. Chce jak najszybciej wrócić do domu. Mam dziwne wrażenie, że biała zjawa, chciała ze mnie wyssać na światło dzienne, jakieś zapomniane wspomnienie. Słońce ma barwę krwi, a czerwone łzy, ściekają po ścianie horyzontu. Tak to w tej chwili widzę. Schodzę dość szybko. Pragnę jak najwcześniej opuścić te przeklęte góry. Dopiero teraz sobie uświadamiam, że mogłem przecież zginąć. Tylko dlaczego ten potwór, nie zepchnął mnie do przepaści. Przecież mógł to zrobić z łatwością. Wędruję szerokim szlakiem, między dwoma zboczami gór. Prawie że biegnę, na ile jeszcze sił wystarcza. Nie chce za szybko, bo mógłbym się przewrócić i uderzyć głową o jakąś skałę. Żywię obawy, że w końcu prześladowcę, szlag trafi na szlaku. Nagle gdzieś wysoko, dostrzegam białą plamę. Jest malutka, ale z każdą chwilą, większa. W pierwszej chwili wmawiam sobie, że to jakiś szybujący ptak. Niestety. Jednak powróciło, by znowu mnie gnębić. Zjeżdża z góry niczym morderczy anioł. Nie bardzo jest gdzie uciekać. To znaczy szybciej, niż teraz. Jeszcze nie wiem, jaka jest wielkość bestii, ale przypuszczam, że znacznie większa, niż poprzednio. Zwały śniegu suną po zboczu… i nagle zmieniają kierunek. Są na szlaku, kierując się w moją stronę. Mam odciętą drogę. Próbuje wchodzić wyżej, ale to coś, wspina się za mną. W końcu powracam na szlak. Bo cóż innego, mogę zrobić. To mi pozwala. Widzę białe, lecz mroczne myśli. Wielu spraw już nie zdążę załatwić. Pulsuje nade mną, a jednocześnie jestem wewnątrz. Ogromne, mroźne serce. Ze sklepienia kapią krople wrzącego śniegu. Drapieżnik, który za chwilę rozszarpie zdobycz. Zapewne po to stworzył kolistą ścianę wokół. Żebym miał pewność, że nie można uciec. Co prawda próbuję, ale powierzchnia, wbrew pozorom, jest twarda jak skały, po których biegłem. Odczuwam przeraźliwy chłód, że aż mi gorąco w płucach ze strachu. Wspominam schab w zamrażalniku. Raczej nie zdążę zjeść. Nagle słyszę w głowie, dziwne, chłodne dźwięki, niczym wilgotne cienie słów. No nie – myślę sobie. – Kupa myślącego śniegu, chce do mnie zagadać. A niby skąd wie, po jakiemu? Poliglota, czy co? Zupełnie mi odwala. Tym bardziej, że realność otoczenia, jakby rozmyta duszącą klaustrofobią, sprawia, że nie bardzo wiem, co jest grane na nerwach. Zimno jak cholera. Jedyny pewnik w tym chaosie. Najchętniej, bym leżał na ziemi i zasnął w mroźnej kołysce. Jednak ostatkami woli, pragnę jeszcze pożyć, zanim przeznaczenie, całkowicie ją zamrozi. Chociażby kilka chwil, aż nadejdzie ta ostatnia, która zablokuje jutro. Puki co, szelest wirujących płatków śniegu, formuje we mnie sens pytania. Dobiega do mnie, jakby się wygrzebał z zaspy. –– Pamiętasz zimę w waszym miasteczku? –– Kto pyta? –– A pamiętasz, co robiłeś dzieciom? –– Dzieciom? Kim ty jesteś? Czemu mnie więzisz? –– Przypomnij sobie. Chyba wiesz, że czasami złe szczegóły, mają wpływ na dalsze życie. Lubią wracać. Nie w formie zemsty, lecz nauki na przyszłość. –– Nauki? Kim do cholery jesteś? Wyjdź z mojej głowy, albo zabij. –– Wiesz, nawet wierzę, że wtedy o tym nie pomyślałeś. Miałeś po prostu zły dzień. Jak wiele innych. –– Zły dzień? O czym ty pierdzielisz? Nie widzisz, co się dzieje. Za chwilę będę soplem lodu. –– Czy wiesz, jak to wpłynęło na te dzieci. Co później przeżywały. Ile się napłakały. –– Napłakały? Przeżywały? Pytam ponownie. Kim jesteś? Dlaczego masz czelność, mieszać mi głowie? Niczego złego nie zrobiłem. –– Pomyśl. Była zima. Wiele dzieci, które błagały, żebyś tego nie robił. –– Cholera! To o to chodzi. O jakieś głupie dzieciaki. Wnerwiały mnie tą swoją zabawą i tyle. Przecież za chwile, mogły następne… –– Następne, też zniszczyłeś. –– I przez to ten cały cyrk przeżywam? Przecież nikogo nie zabiłem, nie okradłem, nie… –– Przeproś je za to. Ja to im przekażę. Wybaczą tobie. Znasz powiedzenie: poza krawędzią przebaczenia? Wtedy już nie ma odwrotu. –– Przeprosić? Za taką głupotę? Nigdy w życiu. To one powinny mnie przeprosić! Mnie! Rozumiesz? Działały mi na nerwy, jak mało kto. –– Bo ciebie nie miał kto nauczyć. Dlatego zazdrościłeś. Tak? –– Co ty chrzanisz! Brakuje ci piątej śnieżynki. Wynoś się z mojej głowy. Daj mi wreszcie święty spokój. –– Cały czas staram się dać. ∧?∧ Mroźne, zadaszone półwięzienie, w kształcie nie do końca złożonych modlących dłoni, gdyż pojawiło się jedyne wyjście, które zdaniem mym, nie stwarza optymistycznej prognozy na przyszłość. Dostrzegam turystów. Przechodzą przez ściany, idąc dalej. W ogóle mnie nie zauważają. Tylko mały chłopiec, kiwa na pożegnanie. Może dzieci potrafią dostrzec więcej. Czuję silny powiew wiatru. Stoję przylepiony do tylnej ściany. Tam gdzie zwieńczenie nadgarstków. Nie mogę uciec, albo raczej nie chcę. Przede mną jasna plama jedynego wyjścia. Widzę błękit nieba, wierzchołki gór oraz szybujące ptaki, ale jakieś to wszystko inne. Poza pojmowaniem. Malutki wobec ogromu, wypychany przez mroźne dłonie na zewnątrz, poza krawędź zrozumienia... wiem gdzie jestem, ale nie wiem, gdzie będę.

Nie zaciskaj oczu Miej je szeroko otwarte Chce wpaść ci w oko i od razu wylecieć Bez płaczu W oka mgnieniu Połknij mnie, wypluj i spuść w toalecie

Coś jest w tym pokręconym tekście :))) A końcówka mnie wymiotła, bo poszedłem w skojarzenia prawie erotyczne :))) Zboczonym?

@Ilona Rutkowska Dziękuję za czas i tak wnikliwy komentarz - bardzo mi miło:). @Annuszka Serdeczne dzięki :)

dzisiaj zgrzeszę nie ma rady chociaż jeszcze duch mój walczy "obiecałeś słów dotrzymaj" supeł w brzuchu wyjścia nie ma jak lew skradam się po zmroku z nerwów wyszła żyłka w oku wnet dopadam swą ofiarę ona śmieje się bezwstydna na amory moje zimna czule słowa mówię pięknie że nie liczy się zewnętrze że w skowronkach będzie cała by po prostu się otwarła Jest i cud bo się udało mym pieszczotom się poddała tego nigdy człowiek nie wie ale jestem w siódmym niebie dla mężczyzny najważniejsze żeby miała piękne wnętrze lecz ktoś nagle ciągnie z raju Kapitanie hej pomału to lodówka jest załogi co po nocy Pan tu robi prawda w oczy czasem boli więc mu mówię "Ja tu jestem na kontroli" --------- Chociaż z niej jest zimna sucz czy ktoś oprzeć się jej mógł??