Ranking

z czasem zgubionym w kieszeni paczką aromatyzowanych fajek cieniem uległym od słów wpadłaś niezapowiedziana skromne wyciągnięte ramiona ofiarowały miejsce przy stole dzban pełen czasu szalę co nie chyli się pod obcym ciężarem nie znałam praw świata którego szlaki wyznaczasz podnosząc się po ciosie zrozumiałam burząc szykujesz miejsce na nowe przeżyło to co realne kilka kęsów strawy niedosunięte krzesło kiepy w popielnicy ogniotrwała ja

Już pokrzywa, słońce w mleczach, wszelkie kwiecie w maju w rękach, w naszych sercach, nam przybywa, kiedy bukiet tworzy drugie z pierwszym dziecię, a bogatka pełnię szczęścia nam wygrywa. Patrzę w słońce przez zamkniętą każdą z powiek. Wreszcie grzeje, wszędzie trele, tylko czegoś brak w powietrzu. Czego? Powiedz! Tylko ciebie, to tak wiele. 12.05.2021 r.

Ludzkie oblicze Szatana Zagląda mi prosto w oczy Umieramy przygnieceni stosem skórek z mandarynki Rajskie jabłka - w dobie 'teraz' - są raczej kiepskim wyszynkiem Szatan? Głupiec, nie przewidział wieczności. Tej, którą spędzimy razem. U góry skrzypią drzwi A my - będziemy dotykać się duszą przez płonący witrażyk... Niech ktoś naoliwi te drzwi!!! Pewnie znowu kołacze jakaś Ania z Zielonego Wzgórza! A mi mój ludzki Szatan 'kocham' napisał na murze... Od tego czasu pozostaję w domu. Samotność dzielę ze światem - nic nie mówiąc, bo ... komu? Widzę białe madonny i purpurowe ołtarze - zaścielone narcyzami ciał i zbyt przypadkowych zdarzeń Przewracam się z boku na bok Przekomarzanki z Nocnym Stróżem... Na dole Diabeł przytyka mi do skroni chłodny spust Na górze - miłosierny Bóg licytuje się z dekarzem ...

Opuszczam kurtynę powiek, aktor zszedł ze sceny. Otula mnie chłodny półmrok, końcówka dnia wciąż się mieni, I leżę jak przyspawany do łózka tysiącem pierdół. Zaczyna się dobrze mi znane krążenie wśród myśli odmętów. Już wiem, że sen się spóźni, Morfeusz nie zagra swej pieśni. Łza spadnie na dno suchej studni Jej łkanie cisza uwięzi.

świętsza niźli święci z obrazka w przezroczystej kusej sukience na ramiona szal zarzuciła pozbywając się kajdan czym prędzej widywana jest odtąd gdy biegnie pewien malarz uchwycił ją w ruchu a fotograf zrobił jej zdjęcie upamiętnił biegnącą w bezruchu ale ona nie po to uciekła i nie po to powrozy zerwała żeby teraz wisieć na ścianach więc ze ścian i z ram się wyrwała barykady wznosiła i szańce dzieciom kwiaty we włosy wplatała własną piersią nadzieję karmiła do myślenia bezmyślnych zmuszała dzisiaj znowu trwa na nią nagonka dopaść chwycić założyć jej lejce będzie krzyczeć-trzeba zakneblować będzie wierzgać-okowy czym prędzej ale ona i tak się uwolni pęta zrzuci pobiegnie przed siebie naiwna -jak to ona zawsze że tym razem może będzie lepiej

nastrój wznosił byłam etiopską królową dobijałeś mnie do końca po brzaski uskrzydlona w pełni teraz na powrocie pożeram się nawet po wódce nie rozleci po lesie miłość udana bo niespełniona Dziękuję za czytanie. Z przyczyn zawodowych robię sobie przerwę. Pozdrawiam serdecznie wszystkich, życząc ,,sięgania mocniej i wyżej". Agnieszka ?.

w koralu w maku i w letniej sukience całkiem suchą mamy czerwień czerwień nas nie zaskakuje nie wybucha gejzerami krwiobieg w tempie moderato ze szczelnymi granicami u nas nie ma wojny i my jej nie znamy rzędy jednakowych krzyży z brzozowej powściągliwości przecież takie niepodobne do uciekających ludzi tłustym drukiem w czczych nagłówkach o rocznicach zbyt okrągłych pamiętamy po troszeczku pamiętamy po omacku

Do snu zapraszam tylko mgły. Jestem samotną parą, bezdechem rysuję serca na swojej karoserii. Litry balsamów, ale ... Rdza. Dalej już nie pojadę. Nie chcę rozstać się z życiem, choć powinniśmy już dawno zakończyć ten związek. Przynoszę nikomu siatkę bagietek Są sprzed tygodnia. Bo generalnie życie polega na tym, żeby udawać, że wszystko jest jeszcze chrupiące, nawet, gdy na drzwiach oglądasz już tylko własną klepsydrę. Pociesza myśl, że gdzieś tam ludzie przeżywają swoje Barcelony Dla mnie dziś tylko szampan i starzejące się słońce Leżę zdrętwiała od lęku przed strachem Anielskie włosy z cukrowej waty osładzają ten niebyt Sekundy, wieki ... Chciałabym chociaż przyjść na swój pogrzeb I nie rozpłakać się - z litości i pogardy. Potępienie ma bardzo wyostrzone zmysły A ja mam pod kołdrą tępy nóż, który ochoczo je zabije Otulam się szczelniej tą samą kołdrą, pod którą nie doszło jednak do żadnej zbrodni. Ogólnożyciowa recydywa. Wstanę, zjem może bagietkę. Budzi mnie pojedynczy promień słońca i zmęczenie: zbyt długo ... nie żyłam. Ciężko się ruszyć, ale grabarz przesłał bilecik z zaproszeniem Wstaję. Na pewno jeszcze ktoś zmartwychwstał! Złożę kołdrę.

Za porozumieniem stron On mówił do gościa siedzącego obok, że ona go tak drażni, że czasami miałby ochotę pójść do burdelu i przez kilka minut wsysać w pamięć oczami widok innej twarzy na swoim końcu tylko, że seks z nią ma za dobry. No i są jeszcze dzieci. Ona mówiła do facetki na ruchomych schodach, że ma go dosyć tak serdecznie, że najchętniej rzuciłaby go w cholerę, ale nikt tak jak on nie potrafi językiem, dzieci za nim szaleją, a do tego wspólny kredyt. Zatem, żeby zrobić mu chociaż trochę na złość flirtuje w Internecie z innymi. — kiedyś mnie poniosło i umówiłem się przez apkę z jedną taką na niezobowiązujący numerek, a zamiast babki ze zdjęcia przyszła moja żona — powiedział — kiedyś dałam się porwać szaleństwu jednak zamiast czarującego bruneta z profilowego tym, który przyszedł był mój mąż — powiedziała W mieście iks sąd wydał wyrok o rozwodzie bez orzekania o winie.

Pierwszego dnia zauważyłem kiedy zamrażarka się trzęsła na oścież drzwi jej otworzyłem By mgła rozprzestrzeniała się lodem. Ściany w białe dywany zakamuflowały barany Zimą wdycham czyste powietrze wnętrze ze szronu wychuchuję z zewem nadchodzi pora wiosny Gruda sopli spada na głowę już nie ma pary tylko wody krwiobieg pobudzają do życia Świeżość przypływu bada nozdrza las, ląki, moczarów "Briss" w obieg puszcza falami cienie słońca swit przebija żaluzje latem szelest potem oznajmia burze nadchodzi jesień - zbieram krople

W głowie goszczą gorsze nastroje "Szczerość" wrzucona w cudzysłowie Szczerość szukana w cudzym słowie Płaczę sam, mieliśmy płakać we dwoje Nie patrzę już na zegar Wiem, że przyszły złe czasy W ciszy siedzę i czekam Aż łzy zejdą z twarzy Ten smutek mantrą Ten smutek? Znam go Oddałem się każdemu detalu dla Ciebie, myślałem, że wiesz Słucham teraz głośno metalu Lecz w głowie wciąż jazz W głowie gorsze nastroje Zależy mi na Tobie, Tobie na reszcie Niech zagości szczęście nareszcie Mieliśmy płakać we dwoje Robię Ci herbatę Ty mi robisz nadzieję Upadam na matę Los się ze mnie śmieje Czy naprawdę było warto Szastać ostatnią kartą? Mieliśmy spotkać się z zenitem Te krzywdy bolą mocno Niebo miało być limitem Lecz w głowie mam kosmos W głowie goszczą gorsze nastroje "Szczerość" wrzucona w cudzysłowie Szczerość szukana w cudzym słowie Płaczę sam, mieliśmy płakać we dwoje

I odpięła się łatka wody puchową abrakadabrą opierzona w pęknięciu ciszy pieśnią waleni przyklejona w tej krainie gdzie niezachwiany horyzont lazurem głos swój przemilcza zaklęciem nam otwarty kuglami białoksiężnika wieszczy wprost z wody do lasów toni pieszczotą spływamy na muchomora dachu dziwami zasypiając odciskiem magii nad aureolą ducha szybujemy i na zwodzonej chmur kładce krasnoluda muśnięciem w falochronie światłości majaczymy łąkami ukrytymi w kwiatach świegoczemy nowiem zaklętym w księżycu kolędujemy. I jakby jaśniej? W tej krainie nie otrząśniętej z cienia.

grawitacja na początku pojawił się kompleks niższości spowodowany codziennym oglądaniem największej gwiazdy w klasie potem uderzył w nią przypadkowy meteoryt zmieniając w niej pojęcie wartości pierwszy raz poczuła że jest czymś zapadanie się w sobie postępowało bardzo szybko sprzyjała obojętna atmosfera i utrata równowagi osiągając dno miała wszystko w dupie ciemna materia wokół niej zakrzywiła rzeczywistość i głowy zmieniają się w główki dumnie stojących członków wyższych sfer

/Akroteleuton/ Szymborską spotkałem na planecie NeptuN / powiedziała mi - weny nie zazdrość nikomu jak Ja czy ty piaskiem zostaniesz na nowo ubrany z urny wysypem powietrza odwrócisz Niebo Ziemi ogniem w wodach oceanicznych paruj ludzi / Zbigniew Herbert eksploruje ze mną SaturnA / Odparł - podobnie jak ty! Grałem w szachy byłeś dzieckiem podobnym mnie zajrzałem: nocami ślęczałeś na 64 - rech polach przez okna nie wyglądałeś tylko grałeś w bezsenności potem - w szkole trwałeś Tak jak JA - byłeś senny wiem! Też że kolana cię bolały bo napuchły od ciągłego chodzenia w poje....nej pracy apitoksynoterapię sobie zafundowałeś jadem wstrzykując w skórę - ból nie z tej Ziemi / Yeatsa Butlera dojrzałem w planecie EnergiS / Kilka słów rzekł - Chłopie! Nie przejmuj się subiektywizm gryzie obiektywizm i parą! Rzeczywistość prowadź warkoczem tkaną gwiazdami będziesz nawet mało znany satelitom ktore Ciebie nie rozpoznają / Baudelaire Charli i Nasza podróż na JowisZ / podobnie jak Ja! Zerwałeś kontakt z rodziną poświęciłeś karty przeszłości paląc w ogień spędzony czas w towarzystwie artystów dzisiaj mówię! Bycie dandysem tego Świata to malowanie żelazkiem pogniotów ubrania / Arthur Rimbaud "Rambo" i planeta SaturnA / Podobnie jak Ja! - Śpisz w kotlinach erozji wznoszoną orogenezą swojej twórczości szukaj dopływu ruchem górotwórczym śnij o mocy tektonicznej - połąćzą się kontynenty

Miałam nadzieję, że zacznie padać. Było duszno od początku tygodnia. Przed chwilą słyszałam huki pioruna, ale żadne krople nie spadły. Może za chwilę zacznie. Powietrze jest już trochę inne, ma w sobie powiew poburzowej świeżości. A co jeśli przeszła bokiem? Zamarłam. Niemożliwe, huki były dość bliskie, ale z drugiej strony widzę tylko kilka białych chmur z mojego okna. Zaczęła drżeć mi ręka. Niemożliwe. Niemożliwe. Chcę burzę. Potrzebuję. Desperacko pragnę. Przez uchyloną szybę wlatuje coraz więcej świeżości. Ale świeżość bez burzy to jak perfumy bez mycia się. Nie może tak być. Nie powinno. Zaczynam nerwowo chodzić po pokoju. Czekałam na nią przez ponad miesiąc. Nieznośny miesiąc nieznośnych upałów, Szczupła kobieta w dopasowanej garsonce z telewizji mówiła że będzie dziś. I ja tak czułam. Siadam przed laptopem. Odpalam radar pogody, który nigdy mnie nie zawiódł. Zamykam powieki, aby powoli je otworzyć, szykując się na najgorsze. Tak! Pokazuje, że chmury są nad moim miastem! I że grzmi! Nagle entuzjazm mnie opuszcza. Co jest gorsze, to że jej nie ma i nie powinno być, chociaż sądziłam inaczej czy to że jej nie ma, a powinna być, tak jak sądziłam. Chowam głowę w dłoniach. Miałam wyjść w sam jej środek, w miliony kropli wielkich jak groch, spadających na każdą część mojego ciała i na wszystko wokół. Miałam nic nie widzieć przez strugi wody, miałam… W porządku. Postanawiam ochłonąć. Zostałam rozczarowana, po raz kolejny serce lekko pękło. Jednak nie ma co się załamywać, mam plan awaryjny. Uśmiecham się szeroko do swojej roztropności. Po czym wyciągam zgrabny rewolwer i strzelam sobie w skroń.

ona duszę ci z zawias wytrąca po rozprutych huraganem oczach piachem sypie ja orkanem ust roześmiana w nieba bugaju pochodnią rozświetlam noce krą ścięte w snach pasją rozkwitam czupurnie obłokiem weny legnę w tobie żarem odbita by z odrętwienia wydobyć to co mrozem skrzypi czego dotknę plastrem miodu muśnięte

kiedy malujesz obraz dotykasz serca szepcząc do ucha ja naprawdę Jestem jednakowo bogatym i biednym i dla mnie chociaż wiem że widokiem opłacam Samotność dlatego piszę by ktoś inny mógł zrozumieć że potrafisz wypełnić serca poezją a jednak kiedy czytam to co napisałem to tak jakby ślepy prowadził głuchego bez pretensji po prostu jesteśmy niedopasowani do świata który za szybko się obraca

Pod katedrą w ciemnościach krypty ustawiono Dwie trumny – Słowackiego, obok Mickiewicza Aby dalej spór wiedli pro publico bono Czyja myśl jest prawdziwsza, czyja malownicza Postawiono naprzeciw siebie inne trumny Pamięci Piłsudskiego i Dmowskiego wierne Żeby myśli o czynie i czyn myśli dumny Kwitły w sercach i gardłach ze sobą współmierne Ustawiono samotny katafalk przekuty Na jarosławskie schody, kto stanie naprzeciw Nich licząc paradoksy ceną swej cykuty Kto wciąż żyje? Kto jeszcze - nie umarł? gdzie sprzeciw?

Kumpel z tych gorszych zapytał niedwuznacznie - chłopie (byku) co ty wiesz o życiu? Odparłem na sztorc - nic nie wiem. Zjeżyłem się niczym zwierz jeż. Nie wiem nawet, czy mogę nazwać się poetą aczkolwiek i ja popełniłem kilka wierszy. W życiu. Wierszy - zapytał. Hm, to ciekawe, dobre te twoje wiersze chociaż? Stary, szczerze nie wiem. Ogarniam tyle o ile lajki i liczbę wyświetleń. Nie rozumiem prawdziwego sensu komentarzy. Z hejtem jest mi najmilej. Aha. Cisza. Ziomek dostał zgryzu jak ja. Następnie zapytał - a tamta Anna Cię kochała? Odparowałem - no nie, no nie wiem. Bez przerwy mówiła, coś czyniła, padły wszelkie plany, poszła na stronę, nie płakała. No cóż. Bywa i tak. Toż to życie - rzekł. Potem miały miejsce poglądy polityczne, żarty klasycznie z brodą, opowieści nie z tej mańki, magia aut, Brodka, Nosowska i Tede, sąsiad z sąsiadką, wystrój wnętrz, linie tramwajowe, jakość produktów, adresy stron internetowych, influencerka na topie, Twitter, Insta i FB, rzeczy - dużo rzeczy, plany na brak przyszłości i tym podobne. No dobra - to by było na tyle. No to część. Nara. Na odchodne zawołałem drogi Marku następnym razem to ja stawiam i to ja pytam. No i masz jak w banku zdziwioną reakcję. Zwiędła mina zawadiaka. Nieznacznie. Badminton. Latające lotki. Dużo się działo. Młyn. Na końcu szlajania szlug szlus w drodze z osiedlowej ławki do mieszkania niezmiennie na siódmym. Dziś swędziała mnie maseczka.

czemu człowiek boi się prawdy a z kłamstwem chodzi pod pachę czemu człowiek taki głupi nie wierzy w to co pachnie czemu człowiek idąc do przodu do tyłu patrzy czyżby się bał czemu człowiek boi się śmierci przecież ona nic a nic nie kłamie

Zacząłem działkę uprawiać teraz. Zasiałem kwiatków całą rabatkę ale co z tego, gdy kret przechera porył mi grządki w równiutką kratkę. Chcąc się go pozbyć, na różne środki straciłem prawie wszystkie pieniądze. Nic nie pomogło. Postanowiłem że skurczybyka ręcznie urządzę. Wziąłem łopatę i siedzę cicho za kępą trawy, patrzę na pole. Wreszcie spod ziemi wyłazi licho a ja znienacka, jak przyfanzolę! Trafiłem dziada aż wpadł do dziury. Cieszę się, że ta zgaga nie żyje, bo dostał zdrowo łopatą z góry, ale mi uciekł, choć z krzywym ryjem. Pewny już tego jestem, bo kiedy przyszedłem sprawdzić jak rosną ziółka, działka znów była zryta niestety. Ale nie w kratkę teraz, lecz w kółka.

BAŁTYCKA SYMFONIA W nadmorskim lesie bezruch i cisza, jak przed koncertem, tylko złoty blask słońca kładzie na gładkiej korze drzew genialne partytury rozstrzelanych cieni. Mozaika zwartych, postrzępionych paproci tworzy wzorzystą posadzkę sceny, inkrustowaną srebrzystymi owalami pajęczyn, zielenią mchów i rudym brązem zeszłorocznych igieł. Wtem, delikatnie drżące dzwonki osikowych liści zwiastują - przebiegający wśród najwyższych gałęzi podmuch: odgłos wiolonczeli. Na obojach złotych pni sosen wiatr gra melodię starej szanty… Brzmienie fagotów gęstych krzewów kolczastego rokitnika, zdobnego słonecznymi jagodami nut górnej oktawy, ustępuje świszczącej muzyce wiklinowych harf, uginających struny witek pod długimi palcami jasnozielonych liści. Srebrzyste tuby lepiężników przejmującą melodią zamiatają piaski wydm - lśniąc, jak błyszczące saksofony przystojnych jazzmanów, wyrzucających jednym zadęciem wszystkie dźwięki pięciolinii. Altówki mewich krzyków rozpostartymi skrzydłami ścigają podmuchy nadmorskiego wiatru, wzbudzając śpiewny flet skrzypiącego piasku, który podrywa seledynowe smyczki traw, chylące się ku wspólnemu graniu w takt rosnącego szumu wód. Wzmagają się werble morskich pomruków i wtórujący im – jak dźwięk kotłów - huk fal, łamiących swe srebrne, spienione grzywy na fisharmonii piaszczystej plaży. Granatowe prospekty nadciągających z zachodu chmur wspaniałym organowym chorałem wypełniają niebo aż po horyzont. Potęgą wielkiego finału rozbrzmiewa bałtycki sztorm.

Życie jest PyłemMiłość jest PłomieniemA resztaJest tylko SmutnymI krótkim Wspomnieniem...

@Michał_78 Super, że u Ciebie tak tekst zadziałał. Nie lubię utworów, które narzucają gotowe interpretacje. Pozdrawiam. @8fun Masz rację, może dla niektórych jest szansa. Ja, niestety, mam wokół siebie więcej przypadków, którym kucyk już nie odrósł:). @Jo Shakti Nie pomyślałam o nim w kategoriach talizmanu, raczej zwykłej pamiątki, dzięki za takie trafne skojarzenie:). Pozdrawiam. @Nata_Kruk Prasuję tylko w wierszach, na "żywo" nie cierpię - tylko w sytuacjach bez wyjścia:). Dzięki za odwiedziny. @GrumpyElf Właśnie przed chwilą skończyłam lekcję wychowawczą - oglądaliśmy fragment tego filmu - uwielbiam (podobnie jak książkę). Pozdrawiam:). @error_erros O ile Kolega nie wybiera się do wojska, to raczej nikt nie każe ścinać:). Pozdrawiam:). @Dag Widzę, że stosujemy podobne uniki przed osobistymi pociechami :). Pozdrawiam.

Cykl szorowania nie jest skończony w praktyce działa to w obie strony gdy się szoruje to wciąż się zdziera na przykład buty pod nimi ziemia Wymieniać mogę tak w nieskończoność pilnik paznokcie gardło z przeponą mydło się zmydla szorując ciało w kubku łyżeczką mieszasz kakao Drzewo co swoimi korzeniami sięga wciąż coraz głębiej skała tam pęka i jeszcze wspomnę kropelkę wody co swym uporem kamień wyżłobi Musisz mi rację niestety przyznać że szorowanie to nie łatwizna Szorować garnek przypalony jest obowiązkiem każdej żony bo kto przypalił niechaj szoruje odkąd mam żonę-nie gotuję

cisza mnie lubi jest zawsze obok potrafi płakać uśmiechać się cisza mnie kocha śpi obok mnie jest szczera niewiele chce cisza mi poezją umie pocieszyć jest mego jutra oknem i drzwiami cisza jak siostra dużo o mnie wie jest ze mną nawet gdy wiatr i deszcz ciszą mą nadzieją nie unikam jej rozmawiam z nią nocą i dniem cisza moją trumną pochowa mnie przykryje sobą ja o tym wiem

Auto jechało dwupasmówką, - siedziałeś przy mnie obok - i nagle... myśli me pobiegły, do lasu... leśną drogą... Zmierzały wprost do leśniczówki, - na plażę, nad jeziorem - wywoływały, w mojej głowie, wręcz zamieszanie spore. Zastygłam, jakby na ten przypływ, - drugi brzeg grał w oddali - zanim przewoźnik, ten z klepsydry, spiął szlak między brzegami. Wracały z głębi wolniej nieco - przyniosły fale wspomnień - urywki rozmów, błyski fleszy, coś działo się... koło mnie(?) Oczy utkwione nieruchomo, - w zieleń skupienia myśli - co siedzi w głowie; nie wiadomo, na zawołanie przyślij. Stało się, gdy przerwana cisza - tłucze się wśród zarośli - chciałam zatrzymać ich na chwilę, lecz śladem wieszcza poszli. fot: autorka

@GrumpyElf oczywiście, że nie. stąd moja prowokacja :) swój swego szybko wyczuje ;)

@emwoo Ale ja wcale nie jestem taka Ziemska :)

@OloBolo Fajnie to sobie wymyśliłeś, ale te pierwsze trzy strofy takie z głębią, niemalże filozoficzne. Zachwycają mnie :) A potem żonę do garów stawiasz...! Ach.

@OloBolo Ale fajne:). Poprawiło mi humor:). Przy czym jakby mi mój mąż wypalił dwiema ostatnimi strofami, to już ja bym mu ten obiad ugotowała i wyszorowała cokolwiek. Niedoczekanie.

Zasady: Użytkownik dobiera słowo do poprzedniego słowa tak jak mu się kojarzą (ciekawe dokąd dobrniemy)np. Chmura - niebo. Moje słowo to poezja

Proponuję zabawę "Co by było gdyby?" ? Zasady: Jak się pytam: Co by było, gdyby samochody latały? Następna osoba odpowiada i zadaje swoje pytanie Zapraszam do udziału. ?

graphics CC0 etiopska Aika krzyczy przez liany synaps: kocham Haddisa! czarna subsaharyjska rastafarianka wrzuca soczystą tangerynkę do rzeki Atbara owoc opada z wodospadem na pola ryżowe okwitające w nenufary etiopskie słońce w wodzie do kostek zapala monokryształ motyki jej kochanka… wtedy ciałka Meissnera dziewczyny ożywają uaktywniając skórkę wysłanej do chłopca tangerynki czulą po drodze wonią gaje eukaliptusa nad kwiatem oleandra miodne żele elastyczna skóra Tigrajki pęcznieje nabiera różowej konsystencji Haddis z koszem ryżu na głowie poślubi Aikę… gąbczastą i pulchną jak indżera jej stiukowe kolumny nóg to dwa połączone baobaby wkrótce w koronach drzew skrzydlata awifauna ogłosi kacykiem etiopskiego kruka Haddis kupił go i zaobrączkował tangerynką zapłacił na targu w Addis Mercato — *erotyk fantasmagoryczny

Gdzieś na półeczce, w saloniku, za siódmą szafą, w siódmej wnęce, wśród kurzu, książek, na kominku, stała laleczka w pozie wdzięcznej. Obok żołnierzyk przeźroczysty, z hartowanego szkła, kaleka. Choć serce złote miał, i myśli, wciąż nie widziała go tancerka. ref. Laleczka ze stali damasceńskiej, kiedyś jej rycerz złamał serce, a teraz tańczy, bo już nie chce pamiętać, kochać, czuć. Nic więcej. Laleczka z damasceńskiej stali i żołnierz w bojach hartowany. Choć obok siebie, a - w oddali. Samotni, smutni, z różnych bajek. Lecz dnia pewnego, bladym świtem, kiedy promieniem słońce głaszcze, czyjaś zabłysła na kominku łza, jak z wyśnionej dawno baśni. I zobaczyła w niej tancerka wpatrzone w siebie, czułe oczy. I zrozumiała - różne bajki miłością można w jedną złączyć. Ref. Laleczka z damasceńskiej stali i żołnierz w bojach hartowany. Ona - dla niego, a on - dla niej. W siebie wpatrzeni, zakochani. Laleczka ze stali damasceńskiej z żołnierzem - życie tańczyć będzie. Mocno trzymając się za ręce, Bezbronni, ale silni - szczęściem. oryginał: "Laleczka z saskiej porcelany"; słowa: Jacek Cygan, muzyka: Majka Jeżowska

@Nefretete Ano widzisz :) Słowa "szyba nasza" odkrylam, ale z niczym nie mogłam powiązać. Dziękuję za wskazowki... muszę wobec tego pogłówkować :) Pozdrawiam :)

W ostrowach piersi, w łonie fałd motylich kwitnie, Pąs pocałunku wargą rozwierzganą w świecy, Wijącej drapieżny błysk skrzydlacie przez plecy, Kroplami oddechów w noc czule i dobitnie. Wpływam czółnem w lagunę jej ud aksamitnie, Żylastą pięścią chwytam cień włosów kobiecy. Łączymy się tak bliscy a nadal dalecy, Pomalowani bólem nieba na błękitnie. Wstał mleczny świt, ona śpi w progu mego życia, W łóżku, u brzegu dnia na zgięciu światłocienia, Jak słowiczy śpiew słodko wabiący z ukrycia. Jej powieki zlepione spokojem sumienia. Moje otwarte zdrady skazą nadużycia, Słów - obróconych w kłamstwo i gorycz zwątpienia.

@siachna Poczułam tę wiosnę, ładny pejzaż namalowany słowem, na jego tle czytelna sytuacja. Brzmienie też mi się podoba, ciekawe załamanie tego brzmienia w dwóch ostatnich wersach - tym samym bardzo dobrze podkreślona zmiana nastroju, przewrotność tego fragmentu. Jedyne, co wzbudza moje wątpliwości, to ten wers: kiedy bukiet tworzy drugie z pierwszym dziecię, szyk przestawny, brzmi archaicznie, trochę "patetycznie", przez to nie klei mi się z resztą utworu, mam wrażenie, że taki wers trochę "na siłę" przy naturalnej reszcie wiersza. Z drugiej strony może być to mój subiektywny odbiór i być może ja czegoś tu (mówiąc kolokwialnie) "nie ogarniam:)" do końca. Generalnie - podoba mi się. Pozdrawiam.

@Marcin Krzysica przepiękny i kompletny wiersz, którego chyba nawet szkoda na warsztat;)

@Leszczym dziękuję za komplementy ale chyba przesadzasz :) hihi

popytaj delikatnie, nie spłosz. chcę takiego z ryżem :)

@Dag to ja dziękuję, za wszystko ???? @Tomasz Kucina dziękuję ?, ???

@emwoo hahaha ???, ja też. Pojawia się nowa szansa, muszę moje siły twórcze zewrzeć w szyku i trochę inaczej skierować ?.

@emwoo To jest rodzaj, świecącego mchu, który występuje, głownie w górach. Tatry czy Sudety. Miałem okazję ją zobaczyć, tak pod myśl twojego wiersza. Świeci w blasku księżyca, głównie, zielonym szlakiem rozciągającym się, począwszy od skał po samą ziemię. Dotknąłem jej - i zgasła. Co do historii - świetlanka to złoto Goblinów, którego Szwedzi, kiedyś tam szukali-:) Ot to ciekawostka. @emwoo Jakbym miał, w prosty sposób zinterpretować twój wiersz. To tekst o epoezjanii.

nie widziałam :) dziękuję za szalony wgląd - że też potrafisz takie dziwy wyłuskać z mojej "dzierganki" :)

oczywiście, że tak :) jestem w stałym kontakcie z wielowymiarem :)

@BPW - @corival - duże dziękuje -

@Nefretete Język tańczył mi piruety przy "wychuchuję" i trzymałam kciuki żeby się nie przewrócił xD W samotności nawet w jednym pokoju można dostrzec wszelkie cykle natury i wpleść zjawiska w emocje.

Dawno cię nie czytałam ale widzę, żeś zgrywny jak zawsze ;)

@Sylwester_Lasota @Wojciech @[email protected] @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję za obecność i uśmiechy. Zastanawiałem się czy nie wstawić "ciecia" do satyry. Chciałem pokazać, że czasem robimy wielki raban z błahego powodu (jak ten cieć) a wystarczyło by tylko lekko coś poprawić, lub załagodzić. Pozdrawiam :)