Ranking

Na początku dwudziestego ogłoszono nam pandemię. Wirus z kraju odległego opanował całą Ziemię! Wprowadzono kwarantanny, maski, dystans i zakazy (choć z wynikiem w sumie marnym), by nas ustrzec od zarazy. Tak jak wszyscy w tym siedziałem i patrzyłem z osłupieniem, które rosło z każdym niusem, na to co się wokół dzieje. Oczekując najgorszego, zgromadziłem wnet zapasy chińskich zupek i pomelo, czosnku, konserw i kiełbasy. Zakupiłem paczkę masek, jeszcze jedną z ekstra filtrem, postarałem się o papier, bo się nagle skończył wszystkim. No i jeszcze rękawiczki, różne środki dezynfekcji, wędkę, spławik i nożyczki, wszystko, co się przyda w akcji. I na koniec jeszcze dodam, choć to tylko rzecz formalna (ją rozwijać, czasu szkoda) - większość była Made in China.

Musiała być niezłą szprychą,poznali się nad Czarną Przemszą.Wyznał jej uczucia rychłoi dalej już poszli pieszo. /Sosnowiec 28.12.2019

Jeszcze mnie naprzód niosą nogi, jeszcze do pracy sprawne ręce, ale czasami w tym pośpiechu, zdążyć nie może moje serce. Może się wcześniej zestarzało ( miało okazji chyba więcej) nagle zwolniło, złagodniało i coraz częściej walczyć nie chce. Teraz w spojrzeniu ma zadumę, kiedy wpatruje się znów we mnie, jakby starało się zapewnić - z wiekiem spróbuję być pojemne.

„Bóg jest martwy! Bóg pozostaje martwy! I my go uśmierciliśmy! Jak pocieszymy się, mordercy nad mordercami? “ F. Nietzsche Migrena Wszechwiedzący mózg tętni cierpieniem wszechwiedzy, aneuryzmą w nim pęka każda niegodziwość, od drobnego świństewka, po zdradę parszywą, kiedy proch z drzewa zszedłszy, ciągle się bydlęci, w biały wizg nieustanny zlewa się kaskada pękających serc, złych słów i zimny syk stali, lament małych, gwałt murów, huk wystrzałów twardy, nawet kiedy krwi kropla na ziemię upada, to gdzieś jeszcze, gdzieś jeszcze i stają się deszczem, dudniąc echem żelaznym jak miliardy dzwonów, tylko opium modlitwy jest się w stanie przedrzeć, zejścia ciężkie są, częste, chce więcej, chce znowu i to jedno pytanie zadaje wciąż sobie — może mógłbym nareszcie umrzeć, albo odejść?

... to wygładzanie fal ich miękki plusk i cisza że jest ciepła jak wielkie rozgrzane jezioro - pokora a nad nią Ty jak słońce

Dalla serie "vogliamo i scandali" СZY "CHOPIN" RYMUJE SIĘ Z "DASSIN"? Nie można powiedzieć, że polski geniusz Fryderyk Szopen (Frédéric François Chopin) (1810-1849) należał do głównego nurtu (mainstreamu) muzyki klasycznej swoich czasów. Jego twórczość była ślepą uliczką w rozwoju tej muzyki. Chopin pozostał wyjątkową postacią w kulturze muzycznej, powiedziałbym, że zajmował swoją specjalną niszę. Chopin rozwinął styl delikatnego dotyku, jego fortepian był nie bardzo głośny, ale śpiewał i cierpieł. Jego wyjątkowa gra była kalejdoskopem subtelnych niuansów i swobody rytmicznej. Nie można było tego powtórzyć. Rozwinął swój wyjątkowy styl muzyczny do skrajnej perfekcji. W rezultacie ten uważany za romantyczny kierunek muzyki klasycznej, który nazywam psychologicznym, osiągnął swój punkt kulminacyjny i umarł fizycznie wraz z Chopinem. To była genialna anomalia, być może wynikająca z tajemniczej dolegliwości pianisty i wiekiego kompozytora. Chopin Black Key Étude (Étude Op. 10, No. 5), Anastasia Huppmann, Austria Nie pozostawił po sobie zwolenników, ale miał poprzedników i współczesnych muzyków jak Irlandczyk John Field (1782-1837) i Alexandre Dubuc (1812-1898). Dubuc był synem francuskiego arystokraty Jeana Charlesa Louisa du Buc de Brimeau, który wyemigrował do Rosji po rewolucji francuskiej. Był pianistą, kompozytorem, pisarzem, a później nawet wykładowcą w Konserwatorium Moskiewskim. Zarówno Field, jak i Dubuc i Chopin byli zauroczeni folklorem. W muzyce Chopina także szeroko wykorzystywany melodie folklorystyczne. Gdyby nie ich muzyka, zawierająca wiele unikalnych muzycznych intonacji, które kojarzą nam się z Chopinem, nie byłoby Chopina w ogóle. Byłby inny Ferenc Liszt i Robert Schumann, Liszt nr 2 i Schumann nr 2. Field, który większość życia spędził w Rosji, wymyślił gatunek nokturnów. John Field Nocturne #5, John O'Conor Dubuc był uczniem Fielda, a podobieństwo jego stylu fortepianowego do Chopina było uderzające. Jednak jego muzyka fortepianowa była tylko cieniem cieni muzyki Chopina. Alexandre du Buc Les Mouches (Étude de concert, Op. 88), Osamu Kanazawa Ani Field, ani Dubuc nie próbowali nigdy pójść drogą, którą Chopin poszedł dalej. John Field zmarł, a Dubuc stał się autorem, który wypracował specyficzny rosyjski styl romantycznych, sentymentalnych pieśni miłosnych, tzw. "okrutnych" romansów. Francuski patolog Jean Cruvelier, który przeprowadził sekcję zwłok Chopina, powiedział Franzowi Lisztowi: "Autopsja nie dała odpowiedzi na pytanie o przyczynę śmierci, ale płuca cierpiały mniej niż serce. To choroba, której wcześniej nie widziałem". Jako alternatywę dla gruźlicy współcześni badacze sugerują, że kompozytor cierpiał na chorobę dziedziczną: mukowiscydozę (mucoviscidosis) lub niedobór alfa-1-antytrypsyny (alpha 1-antitrypsin). W teorii wszystkie pytania można rozwiązać za pomocą testu genetycznego. Serce zmarłego znajduje się w kryształowej urnie w Kościóle Świętego Krzyża w Warszawie. Chopin. Photo of 1849 Jednak polski rząd nie wydaje pozwolenia na wykorzystanie tych biomateriałów. Brutalny antysemityzm Chopina w połączeniu z jego dziwną chorobą a lá Joe Dassin mogą wskazywać na jego możliwe żydowskie pochodzenie. Genetyka może to udowodnić lub obalić z niezbitą precyzją. Czy na twórczość Chopina miała wpływ śmiertelna choroba i rozumienie przez kompozytora nieuchronności śmiertelnego skutku? Na pewno. Liszt zaznaczył, że cała twórczość Chopina była odbiciem jego tragicznego życia. Chopin. Prelude w E-moll, #4, op. 28 Na przykład niektóre z jego preludiów op. 28 i sonatę b-mol moll (b flat minor) wyróżnia szczególne, bardzo mroczne napięcie emocjonalne, które daleko wykracza poza muzyczne konwencje tamtych czasów. Jak głęboko trzeba pogrążyć się w beznadziejności, aby stworzyć taką jej część, jak "Marsz pogrzebowy", ten archetyp marszów żałobnych? Oto! Chopin. Sonata fortepianowa b-moll op. 35, Marche funèbre, Część trzecia, Lento, Chatija Buniaciszwili Pod koniec życia w jego twórczości jest coraz mniej pięknych melodii, muzyka staje się odważna i bez względu na konwencje i konsekwencje i wariacje trwają dłużej. Zaskakujące, ale prawdziwe! Choroba psychiczna Chopina na tle depresji, apatii i bezsenności jak konsekwencja choroby płuc i serca postępującej do ostatniego stadium stała się przyczyną jednego z najbardziej owocnych okresów w twórczości kompozytora. Chopin. Mazurek f-moll, #4, op. 68 Ostatnim utworem, jaki Chopin napisał przed śmiercią, był mazurek f-moll. *** Dziesięcioletni Chopin swoje pierwsze dzieło zadedykował Wielkiemu Księciu Konstantinowi Romanowowi. Zostało zaaranżowane i wykonane przez rosyjskie wojskowe orkiestry dęte. W 1825 roku Alexandre I wręczył mu diamentowy pierścionek w nagrodę za jego występ. Skomponował także tzw. "psi walc", "Walc małego pieska" op. 64. Jego "Marsz pogrzebowy" dziś często śpiewają w stylu "Boeing", nasz "Boeing" to dobry samolot, trzeba było pociągiem, trzeba było pociągiem"! *** Słowem kluczowym w twórczości Chopina było "zal". Najwyraźniej Duch Święty nawiedził go także we wczesnym dzieciństwie. Zakończę tym tajemniczym zwrotem, którego znaczenie jest dostępne tylko doświadczeniu wtajemniczonych. Balet Kremlowski "Chopiniana" w choreografii Michaiła Fokina

dłońmi co słońce splatają z księżycem gdy w oczach zdają się tonąć oceany senne kwiaty czule muśniemy świtem bez nocy bez dnia i bez granic i połączeni w jeden głęboki oddech szkicując spojrzenia daleko za gwiazdy wszystko inne tłem staje się po drodze istnieje ale przecież nic nie znaczy

Za czerwień słońca Za zielony śpiew Za rudą wiewiórkę Za dziecinną duszę Za Pierwszą Miłość Za Nienawiść Za poranki bez końca Za noce bez początku Za cudowne wędrówki Za brak i dostatek Niebieskie są moje radości i smutki Czerwone jest wino i krew Zielone są drzewa i morze Co szumi bez końca, w Czas Za pisarzy wielkich Za tych, co chcą zmienić świat Np. Stalin Za dzikie wróżby Za głodujących I za sytych Za to wszystko trzeba zapłacić Miłością.

a ja wraz z nim sprowadzony do decyzji jak nie karmić raka kurczę się sprzątam piorę gotuję tylko zdrowo przełączam tiwi gdy ktoś ma umrzeć uśmiecham się pomagam ile sił mam nie pomaga uśpiony remisją gdy przyszedł nawrót zapadam się chyba byłem? byłem kiedyś beztroski ufny i niezmącony już nie pamiętam siebie z dawnych lat nie ma w tym mojej winy jednak utraciłem niewinność łan najt stend to nie był kto zaczerpnie ze skażonego źródła?

i wpitalają po nocach, bo w dzień czasu nie mają

zapach oranej ziemi czy bzu bardziej przemawia zapach udanej miłości czy smutku i łez godniejsze zapach śmierci gorzej boli czy dno człowieka a może owe zapachy to pranie mózgu droga w ciemno więc nie przejmujmy się nimi niech tłem będą

Gram w ciemności Bezkrzykiem niebijącego już serca ani jedną kroplą graf aut. Artur Groszkowski

Pośród sczerniałych palców malarza artysty zimnych ścian, obok hałasów głuszących ciszę muzyka podczas dnia i ja niemową byłem tam bez głosu dla języka bez dłoni dla człowieka z palcami w misce obok nut. Byłem tam, gdzie byłem cały w świetle podczas pełni błękitnego księżyca, wśród głośnych oddechów. Malarzem, muzykiem, poetą każdej nocy w milczeniu pożerającym siebie w lustrze innych sposobów na wyjście z autoportretu.

sąsiad olał środki każdy produkt sklep i miast fermy wrzodów palnął sobie w łeb cichutko bez huku (wcześniej ciut dał w szyję) strzał z chińskiego łuku oczywiście - żyje. ;)

wchodzisz coraz głębiej pod skórę wypijasz czas noszę nazwisko jakóba przez u zwykłe drzewo płonie w ognisku wężowych serc naprawdę napisałam wężowych? szybciutko czary mary wycofuję się rakiem oddaję co twoje biorę moje wieczór śniadanie samotność miłość jest niepojętą zagadką 280121

Łatwo wcale nie było doskonale pamiętam byłem dzieckiem za oknem gra czerwona pandemia ona dużo zmieniła ta orkiestra nie polska ale musiała zostać trudne długie godziny przedreptane w kolejce sąsiad z przodu i z tyłu znanych twarzy jest więcej przysklepowa rodzina bez odstępów bez masek lecz z uśmiechem na twarzy półki brakiem świeciły podstawowych produktów ocet obok musztarda czasem kubański cukier w święta banan nadgniły łatwo wcale nie było ale jakoś się żyło dzisiaj szron kryje głowę media pieprzą - zaraza ale inna niż dawniej nie zabrania pomarzyć a ja czuję się gorzej nie wiem jak to się stało przecież było tak dobrze i coś się zesrało

graphics CC0 (powaby międzywojnia) pan prezydent Mościcki jak zawsze szykowny w wysokim błyszczącym cylindrze top hat w lakierkach — białych rękawiczkach życie Warszawy urocze teatrum na balu mody w Hotelu Europejskim Loda Halama zostaje królową nocy a cudna Nina Andrycz wychodzi na scenę w asyście autorów dramatycznych w sobotni wieczór posrebrzany księżyc podświetla motylki krawaty wystawowych manekinów z przeszklonych witryn gorliwi bawidamkowie uśmiechają się do swych asystentek plastikowych emancypantek sztywne atrapy upozorowane na ludzi powab ich fildekosowych pończoch trwoni powszechne zaufanie mentalnie to zimny syntetyk męskie polimery ożyły całkiem na serio całuśni — przystojni — lekko dramatyczni w kieszeniach z jedwabną chusteczką suszą zęby do damskich żelowych autochromów vis-a-vis fabryka braci Pawelskich w zakładzie ajentów i fotografii kolażu z przeszklonych gablot sztuczne zakurzone baronessy trafiają cyklicznie do chromowni era robotów spowita pełną parą pewność związków w trwałość opiewa mentalnie gawiedzi bliżej do Sieradza gdzie imć Antoni Cierplikowski golarzy konsulem zwany tnie jak idzie młode dziunie na chłopczyce mecenaski sztuki napoleonki ondulacji powabnie wyginają ciała w śmiałych pozach francuskich kuszą hultai rasowa kokietka niedojrzałemu kochasiowi zalotne oczko puszcza panny dziobate — panny pryszczate ciągną do stolicy i golą frajerów pozornie niedostępne w małej czarnej od Coco Chanel — za całus zdobytej żyją sobie pożywnie pod szklanym rozpylaczem zafascynowane Luxtorpedą ostrzarką brzytew kieliszkiem absyntu jutro znów ktoś da się oczarować akrylem szorstkiego tartanu na korcie tenisowym Legii kolejny napalony stołeczny amator koszulki polo stylu preppy i mikstów w loży rozkmini minispódniczkę sunącej po nawierzchni Susan Lenglen w przypadkowym rozkroku i dziś wieczorem stolica piękna ma własne Suchodolskie — praktyczne panie poetów nawiedzonych nagabują metresy malarze pędzlują pieszczotą płótna rzeźbiarze stroszą dłuta matematycy w „Kresowej” obliczają prawdopodobieństwo przeżycia upojnej nocy w „teatrze Bagatela” młodsze zadziorne pokolenie oddane sprawniej nagości z gracją schodzi po schodach sceny w „Morskim oku” w apogeum rewia w marabutach ogólnie szyk — blef— blichtr a życie na prywatkach? na korbę patefony bakelitowe odbiorniki na płycie szelakowej argentyńskie tango rozpieszcza pary ulicę dalej klasyczna sceneria Warszawa Mieczysława Fogga okólnik barytonów — tang milonga koniecznie bez tańca brzucha jak w kultowej „Oazie” już późno z wieży zegarowej kuranty biją noc oparem grawituje mgłą przymyka rzęsy opada pudrem w zaułkach ciemnych bramach migocze brylantyną z męskiej pomady rozgrzywia się przedziałkiem w chytre lisie futerka zagląda wtedy obłe dekolty surowych dam nurtują ciała liryczne kto tam wie w czym się obstaluje uczynna noc? u Gałka może zaświecą latarnie? zaradni kręcą interesy na Placu Marcelego tata Tasiemka pobiera haracze i kadzą mu: królu złoty! owalny plafon pławi miejscowych apaszów dzielnica podszyta dreszczem nie szukaj tu luksusu i promocji a między Marszałkowską a Nowym Światem weselni promują swing i jazz w Alejach Ujazdowskich bogactwo detali aluminiowe felgi chevroletów — opli — i buicków — lśnią silniki charczą zaworami w głowicach overhead valve na topie za kierownicą umięśniony model w pilotce obok luba z bukietem róż wyjadą do Monte Carlo pragną glamouru na deser finisz od francuskiego hugenoty pod płaszczem z szewronu na miękkiej podszewce jakaś urocza materia pod rękę z nastrojowym apologetą filozofii masyw umięśnionego ciała w sile wieku wychodzą z domu mody Bogusława Herse na Marszałkowskiej — szał! spoglądają w lustra okien w kamienicy przepychu windy wędrują po piętrach budynek ogrzewa własna elektrownia w sobotnim tyglu związki zasila kabel elektryczny poczuj ów klimat! noc już chowa się za czarnym garniturem frędzlem — bufką — cekinem szum płaszczy i peleryn Jadzia Smosarska z Jurkiem Pichelskim na Starówce w ulicznym życia pragnieniu więc może: „Dwie Joasie” a „Trzy serca”? jazda do kina! bohema przywiązana do tradycji choć ceni naszyjniki i kolie suknie z żorżety tweedowe graniaki z czapką na bakier kwiatki w butonierkach laski i parasole bo moda wiąże się ze sztuką to jednak co Rzeczpospolite i biało-czerwone będzie zawsze dla nich jak supeł trwałego zobowiązania opery — rewie — teatry różowo i niebiesko widownia w tiulowych szalach „relief kali” pachnąca mimozą alabastrowe ciała artystów wykwitają brokatem lecz jakieś okrutne przeczucie targa stołecznym pospólstwem girofle-girofla nuci im antywojennym manifestem i wierzą w powonienie orientalny zmysłowy shalimar rozproszony po tłumie zza aksamitnej kurtyny jest tylko tanim efektem całkiem nudne życie w detalach scena i garderoba garderoba i wybieg jakaś kiecka rankiem wkładana przez głowę nocą zadzierana od kolan z rozporkiem czy bez — czy to ważne? w mniemaniu młodszych panów kobieta konweniuje z namiętnością puder — szminka lusterko w satynowym puzderku z zatrzaskiem ozdobnym kamieniem tyle z życia! przybijaj stempel! stolica tętni wyznacza trendy kształtuje rytuały społeczne a ludzie przeciskają się ciasnymi uliczkami po cichu — nad ranem doktoranci uniwersytetów klezmerzy grający do kotleta rytualni klarneciści melodyjni atrakcyjni odsztyftowani w filcowy homburg przywieziony z Hesji z jedwabną tasiemką nad podwiniętym rondem pospolici łowcy awansów topazy savoir-vivre’u z wyuczonym wdziękiem wrażeniowi i romantyczni ci inni — spod ciemnej gwiazdy chojracy spod kina niedogoleni zapuszczeni jak Wagnera „golemy” wyznawcy Gustava Meyrinka w pospolitych fedorach rondo uchylasz palcem wskazującym kikujesz — marszczysz czoło do zjawiskowej kokietki w fotoplastikonie twoja jest wolna Wola

dużo jest zakrętów śmierci pełnych niepewności bywają kłopotliwe ale i takie które się uśmiechają dużo jest zakrętów za nimi zaś są następne więc po co prosto chodzić lepiej się pogodzić iść przez życie zakręcając co nie boli dużo jest zakrętów które kochają ich sie nie bójmy

@Dima Kartonof Ciekawa dedukcja. :-) Regionalnie, mówisz To ja też "pojadę" fraszkowo /Tour de pogoń Niestety jazdy ze szprychą skończyły się bardzo szybko. Rowelas oklapł po cichu... Dętka z oponką na brzuchu/ :-) ;-)

Mili panowie, i kochane panie; "to, co się stało, to się nie odstanie". Pewnie niebawem osiągnę furorę, gdy się do tego tematu zabiorę. Ileż to już razy... urywam w pół słowa, gdy się od tej kwestii zaczyna rozmowa? Przykładów bez liku, a przypadków wiele; pojawił się "k o r o n", i mamy p a n d e m i ę. Napadało śniegu, jest pięknie i biało, a na drogach zaspy, gałąź... obłamało. Za miastem siedliska drzemią, nie ma drogi, gdzie indziej zabrakło prądu, albo wody. Jakiś rozdział życia - zaś, uzależnili - od tych, co pomocy by nie udzielili. I ran nie rozdrapuj, na rozpaczy łkanie, bo to, co się stało, to się nie odstanie.

@Tomasz Kucina Idę Tomaszu na narty do Rzeczki jak radzisz, powdychać trochę naszego polskiego zdrowego powietrza, bo jeszcze jest nasze. Radzę zrób to samo.

Grzesiu, ty mnie ciągle teleportujesz do współczesności. Do dziś. Nawet, jeżeli ja piszę sobie tekst w nawiązaniu do stu lat wstecz. Każesz mi wypowiadać się i zajmować stanowisko w zasadzie do kwestii czysto politycznych. A ja ci cały czas tłumaczę, że na polityce się nie znam i nie czuję doń sentymentu. Pisząc o tych „dysonansach społecznych” próbowałem skierować twoją uwagę na fakty. No do chol..ry zawsze niektórzy ludzie mają gorzej w życiu a inni lepiej. Nie należę do „śmietany artystycznej czy merkantylnej - nie jestem plutokratą” więc do mnie pretensji nie miej. Nie jestem też Kordianem bym darł szaty z tego powodu. Świata przecież nie zmienię i nie mam zamiaru. To, że o „dysonansach” napisałem, to nie oznacza, że udaję iż ich nie ma, albo ich nie zauważam. Musisz wreszcie zrozumieć, iż każdy tekst przebiega w jakiejś charakterystyce i temacie. Jeżeli ten utwór opowiada w zasadzie o klimacie dwudziestolecia międzywojennego, to nie możesz mnie oskarżać o brak empatii społecznej, bo np. nie napisałem o nierównościach społecznych, nie można napisać o wszystkim. To nie jest opis epoki - tylko - wrażenie, impresja - spojrzenia okiem na ulice Warszawy - par excellence - czyli w najwyższym stopniu - WRAŻENIOWE, trudno więc oskarżać mnie o wybiórczość. Ktoś może za chwilę zapytać a dlaczego nie napisał o pogodzie, a dlaczego nie ma o koniu Kaczary z wiersza Gałczyńskiego tylko o Natalii i latarnii, Valeria napisała, że zapomniałem o bazarze Różyckiego (bo skojarzenia w tym kierunku ją zaprowadziły). Nic nie zapomniałem, po prostu wiersz zawsze określa jakiś subiektywny kontekst. To niby ja mam zastanawiać się i antycypować czego czytelnik w wierszu nie zobaczył?, czego mu brakuje?, opowiadam o własnym wrażeniu? Teraz o tych „dysonansach” jeszcze - otóż te „dysonanse” nie mogą przecież zasłonić ci oczu, na fakt, że Polska w tym okresie była wreszcie niepodległa. Ale po grubo ponad stuletniej niewoli. Trudno więc, by w ciągu zaledwie 20lecia stworzyć przysłowiowe Edorado. Grzesiu? Powinniśmy się do jakiś wzorów historycznych odnosić, przepraszam czy ty jesteś jakimś totalnym nihilistą?, neodadaistą? Jeżeli kontestujesz akurat ten okres w historii - to tak to wygląda - niestety? Ty mnie już w drugim komentarzu oskarżasz o CYNIZM? Ale cynikiem nie jestem. Jeżeli nie odnoszę się do polityki, nie oznacza to przecież, że jestem cyniczny? Nie jestem też historykiem - bym widzieć powinien „CAŁOŚCI”. Pytasz mnie kto chce obecnie przejąć władzę nad Europą. Otóż odpowiadam nie interesuje mnie to. Wiem, że współczesna polityka Polski zmierza w kierunku dobrym. Nie ulega świadomościom które sugerujesz a nie mam podstaw uznać je za uzasadnione, współczesna polityka Polski dba też o tych prostych, uboższych i malutkich, bo prowadzona jest w jakimś tam zakresie i polityka socjalna - A JEJ NIE BYŁO - jeszcze do niedawna. Natomiast ja nie muszę się z nią identyfikować zaraz i oficjalnie, nie mam potrzeb w tym zakresie, nie wszystko w życiu musi być za coś --> albo parząc w drugą stronę, wszystkiego co było przed 2015 rokiem nie muszę potępiać. Bo były i rzeczy pozytywne. Ogólnie, popieram wszystko to co Polsce służy, a --> te wrażenia i opisy klimatyczne w tym wierszu akurat służą pod każdym względem Polsce, bo w „pięknie” nie ma nic złego. Jeżeli masz ochotę kontestować lub fatalizować proszę bardzo, ja kocham tolerancję. Generalnie współczesna polityka Polski inklinuje trochę ku czasom dwudziestolecia, nie odżegnuje się od nich. Więc chyba ok. Natomiast, ja nie odwołuję się do oceny współczesnej historii Polski, bo po prostu jest na to za wcześnie. Politykę warto oceniać z dłuższej perspektywy czasu. Kiedy mamy pewne epoki zamknięte. Dotyczy to także polityki międzynarodowej - bo jest ona niezwykle wrażliwa. Takie zdanie miał np. Ignacy Paderewski. Natomiast sami politycy mają prawo do metodycznie wyznaczonych kierunków realizacji w tejże polityce. Niestety nie jestem politykiem. I nie będę polityków oceniał. Chyba precyzyjnie określiłem swój punkt widzenia - Grzegorzu. I szczerze. Miłego weekendu - również ☺

może to ludzie o super mocach i w dzień się chowaja

@Karina Westfall, @Nejczer, @Franek K, @beta_b, @Moondog91, @Antoine W Dziękuję z całego serca

Przychodzisz po jesieni Ty puchata królowo roku Twoje skarby sfruwają z nieba Rozświetlają świat niosąc spokój Biel otuliła Ziemię Oczyściła z momentu poprzedniego Niesie chłód i ukojenie Dla dnia codziennego Idę parkiem do Ciebie Śnieg iskrzy i chrzęści pod stopami Zachwycona zimową ciszą Zimowymi esami i floresami Drzewa oszronione Wielokształtne wielopostaciowe Budzą uczucia najwznioślejsze Poetom wiersze wypadają z głowy Ja oczami wyobraźni Widzę ciebie w płatkach śniegu idącego Nie wiem jeszcze może spotkam ciebie Całego ośnieżonego

@Tomasz Kucina "Dysonanse społeczne" aleś to cynicznie nazwał, historyk opisujący jakikolwiek wycinek bytu narodowego, musi widzieć całość, a nie tylko te wycinki życia społecznego, które mu pasują do jego teorii. A było różnie, wiesz o tym doskonale, nie odważył bym się aż tak wybielać tego okresu pod kątem jednej tylko warstwy społecznej, która egzystowała na koszt innej czy innych. Ale załóżmy że takie były realia ówczesnego bytu narodowego, sytuacja obiektywna. Faktem jest że odzyskaliśmy niepodległość i trzeba było zacząć budować Polskę od nowa, na zasadach jakie sami ustaliliśmy a nikt nic nam nie dyktował. Komunę omińmy, narodowy dramat - protektorat Rosji, a teraz co mamy obecnie? Kto sie sili na to, aby bez jednego wystrzału objąć władzę nad Europą /czytaj Polską/. Ani słowem się na ten temat nie zająknąłeś... czyżbyś tego nie widział? No tak ale Ty nie lubisz polityki. Miłego weekendu.

Dotąd nie wyrosło nic co posadziłem. Masz rację, za dużo podlewałem, ale ziemia była taka sucha. Za bardzo chciałem. Który to już rok bez plonów? Ledwo manewruję cierpliwością. Wyrośnij! Jak tylko potrafisz albo spadnij z nieba wprost do mojej głowy. Zapuść korzenie, rozgość się, czuj się jak u siebie. Posprzątam kiedy wyjdziesz, jeśli wyjść postanowisz. Sam nie mógłbym wyrwać. Oferta jest bogata, spójrz, już w pierwszym punkcie ta symbioza, powinna cię zainteresować. Podzielę myśli między nas dwoje, rozwinę ich najskrytszy kłębek. Zabierz, nie potrzebuję, mam je od dość dawna, oddam. Nie widzę, nie nadchodzisz, a ja już dbam. Szkoda, że tak bardzo uparłem się, żeby wyhodować właśnie ciebie.

Pewien szlachcic mistrzowi raz zadał pytanie, czy następne jak pierwsze bywa miłowanie. - To jest tak, jak na wojnie, pierwsza ścięta głowa, pozostanie w pamięci, jako wyjątkowa.

@WarszawiAnka - ŻE TU I CO, - I CI TU ŁŻE JEŻ, - ŁUT... - I CIOCIU - TEŻ.

@jan_komułzykant Adagino, sufler elf u Soni gada. A dar - antrakt, kart narada. Maskotka, jak tok sam.

@WarszawiAnka ŁAP OGON, NOGO - ŁAP. ON I OGON KOTA - PAT, OKNO -GONI NO. OGON BARANA, PAN ARAB - NOGO. A SPONSOR - KROSNO PSA.

musi z procą grali Bach i Mozart, czy strzelali, że do dziś słuchają?

to na pewno musi być proca której wszyscy się lękają

W zasadzie masz rację. W samej Warszawie, żyli ludzie ubodzy. Natomiast, dobrze, że uzasadniasz politykę Józefa Piłsudskiego. To nie o to chodzi. Bo ja z elit i Stolicy nie jestem. Natomiast. Chodzi o inną rzecz. Zauważyłem, że istnieje pewien kierunek obrzydzania 2 RP. Pretekstem do tego mają być nierówności społeczne. Ale zastanów się sam i odpowiedz sobie na pytanie - kiedy ich nie było w historii? Komunizm tego nie rozwiązał - chociaż zakładał egalitaryzm. To jest typowa norma społeczna --> że jedni ludzie zawsze wykorzystują innych ludzi. Tworzą gildie, układy, ja tego kwalifikował i opisywał nie będę. Ale dysonanse społeczne istnieją istniały i będą istnieć. ZAWSZE. Szkoda. Ale taki jest świat. Natomiast najważniejsza w tym wszystkim jest wolność- norma dobrowolności - demokracja i przede wszystkim --> Naród - czyli ludzie, którzy organizują się wokół idei PAŃSTWA. Gdy nie ma państwa nie ma rozwoju. NIGDY. I NIC NIE MA SENSU. Nawet pragnienia równościowe, bo nikt nie jest równy podczas niewoli. DLATEGO: Czasy dwudziestolecia były okresem młodziutkuej wczesnej polskiej państwowości. Były romantyczne i pozytywistyczne równocześnie. WRESZCIE --> Po 123 latach zaborów mieliśmy wolną Polskę. Dlaczego więc ja miałbym to zanegować? Musimy mieć jakiś kręgosłup moralny jako Naród. To są najlepsze czasy do przyjęcia za model patriotyczny. Zauważyłeś Prawie wszyscy główni wielcy poeci żyli i tworzyli w okresie Młodej Polski i Dwudziestolecia? Wcześniej jakie były wzorce tylko poezja romantyczna i dalej Kochanowski. Ubogość i mizeria. Ale Młoda Polska międzywojnie - wręcz wykwit poezji i w różntch nurtach. Wtedy--> > Rozwinęła się też polska szkoła matematyków, sztuka, malarstwo, architektura, style w tejże sztuce. Dalej gospodarka. W tym okresie wprowadziliśmy złotego do obiegu, reforma walutowa, uchwaliliśmy nowe konstytucje, wybudowany został port w Gdyni otworzyliśmy się na świat przez morze--> później powstał Centralny okręg przemysłowy -na śląsku. Górnik stał się ważny. Gospodarka rozwijała się w zawrotnym tempie. To budowało w ludziach poczucie więzi i potrzebę bogacenia się. Dlatego ja opisuje tą Warszawkę w ten sposób, bo tak ludzie tam czuli, tak się bawili. W lokalach, używali życia - bo mieli forsę i chcieli ją wydawać. Tak i ukochali sztukę, ją tworzyli i duchu modernistycznym. To mam o tym nie pisać? To o czym mam pisać - o biedzie i fatalizmach? Jakie to będą wzorce? -> - te ważne imperatywy? UDUCHOWIONE? Dwudziestolecie międzywojenne i Młoda Polska - to DUCH! NADZIEJA! I wolna Niepodległa Polska. Mi to wystarcza. Do czasów zaborów czy późniejszych z lat po 1945 aż do 89 nie mam zamiaru się odwoływać. Tam nie było ducha. Bo był materializm dialektyczny. To mnie nie kręci. Dwudziestolecie jest "wodotryskiem" różnych trendów w sztuce, rewią mód i nadziei uduchowienia twórczego. Seksualności, emancypacji ale i wartości katolickich, norm konserwatywnych. A wszystkie trendy polityczne przed i w początkach niepodległości dążyły do ugruntowania Polski na mapie politycznej świata. I Piłsudski socjalista, i Dmowski nacjonalista, i Witos jako chłop i Korfanty w Poznaniu i Daszyński na lewo, wreszcie kosmopolita Paderewski - mega patriota! Wielki Orędownik sprawy polskiej w Paryżu. I prezydent USA., który o Polskę zabiegał. Rozumiesz? A ten tekst i tak zawiera elementy sakastyczne. Więc nie jest tylko sielanką - Grzegorz. Zauważ też to.

Mówią, że jak posieje to zbierze. I ja w to wierzę. Nawet jeśli z ziarna nie wykiełkuje spodziewana roślina to wszystko jest nauką. Nawet, a może przede wszystkim porażki. Oby bylo tak i w tym przypadku. Pozdrowienia

znowu śniegu napadało nie wiadomo czy za dużo czy za mało

;)

lepiej przez pustynie na wielbłądzie gdzie piasku można rozpocząć badanie

choć nie zawsze fajny, z powodu lodu, taniec-połamaniec z finałem na sorze

i tu oto jest pytanie czy to fakt, czy w mrzonkach -zdalnie?

poczekajmy, aż wrzesień pokoloruje nam świat i wspomnienia

potem popić zdrowym napojem, żeby nie mieć problemów z nastrojem

to ocena subiektywna, a zagadka podchwytliwa

najlepsze są Śnieżki krasnale, im zawsze pracować się chciało

co to za rytmy niecodzienne ? paktofonika ? ja nie wnikam , idę teraz sie poprzemieszczać

piwo chmielne, to na imprezy sobotnio-niedzielne dzisiaj szampan i muzyka :)

uwagi celne zakończmy rok w radości okrzykach

@>Marianna< Cel ino Celino? I kos Ewo. Mi zima goni cel, kleci nogami zimowe soki. O, rewizor ma zimno. Ta, baton mi zamrozi Wero.

@~Marianna_ Na pot Iza konie chce, ino Kazi to pan. A napotne sen to pana.

@~Marianna_ Ikra lata Natalko, to klata na talarki. @Henryk_Jakowiec I Kofi Annan. A raban gna baran, Anna i foki.