Ranking

Sen Adama Na podobieństwo swoje, na obraz swój stwarzasz mnie, podnosisz do życia, lepisz z prochu ziemi, autoportret swój, kopię, ledwie słowem jednym; karmisz jak dojną piersią Ziemia — boska Matka, dajesz mi wolną wolę, przeciw Twojej gryzę jabłko, Ty — miłość, łaska, pełnia zlitowania, Ty — Wszechświat, ziarnko, Ty — Ja, Ty — Szatan przeganiasz mnie z domu, własne dziecko za jedną przewinę, odwracasz wzrok swój ode mnie, pnę się na wzgórze mojej krwi, wołam w pustkę, szepczę krzyż i słyszę aniołów śmiech nade mną, co się kłębią tłumnie jak wrony wokół trupa w czarnej chmurze dzikiej, apokryf nowy rzeźbię w glinie swoim ostrym żebrem, odrzucam niebu i otwieram oczy.

bito mnie zawsze odkąd pamietam gdy byłam mała niewielka niedroga tak okazywali swoją miłość najpierw bili potem wyszarpywali z rąk do rąk lubili trzymać w ciasnych pomieszczeniach i w swoich dłoniach spoconych brudnych lepkich niegodziwych nie chcieli mnie oddać więc wyrywano mnie siłą lecz przyszedł moment że moje miejsce zajęła inna lepsza po stokroć droższa a mnie wyrzucono niepotrzebną nikomu. ___ 2 października obchodzimy Międzynarodowy Dzień bez Przemocy

pamiętam winne noce zapałki płonęły jedna za drugą mówiłaś chłopczyku z zapałkami jestem tobie Christianką Andersenką lecz znajdę lepszy koniec i lepszy pożytek przymarzniesz zespolisz oddechem gorącem napoisz zmysły w tym razem przypięczętowanym łzami trwamy w mądrości nabierania dystansu do wszystkiego już wędrujemy od siebie do siebie

wszystko co mam co dał mi świat noszę w sobie by kiedyś ci dać* najbardziej przekonuje mnie czerń jest gładka miedzy jednym wszechświatem a drugim rozpięte skrzydła nietoperzy — krzyk i coś co rozpycha od środka wystarczy uwolnić kształt nadać formie początek nieskończone niech będzie pokarmem poza czasem a realnym bytem jesteśmy teorią wszystkiego nie da się zrozumieć trzeba znaleźć klucz przejść na drugą stronę uwierzyć że to co tak naprawdę umiera jest źródłem u którego my sprzed początku rozpinamy skrzydła Wracam do domu - Justyna Steczkowska*

Kolejna jesień siadła na łące, kłęby białego dymu maluje. Po niebie chmury płyną obwisłe, sznur dzikich gęsi w dal odlatuje. I znowu motyl utknął za szybą, choć nie wiadomo, jak tam się dostał. Miota się trwożnie,wyjścia nie widząc, i naraz - wolny - odleciał z okna. Przechodzi pani z kasztanem w dłoni, pod kasztanowcem, liczy kasztany. Jesienny motyl musnął w przelocie skrzydłami dłonie par zakochanych. Wiatr na przeciągu łamie gałęzie, sponiewierane lecą konary. Co chwilę mijam kogoś w alejce, lecz my się tutaj już nie spotkamy.

Kiedy ostatni raz ― trzymałam twoją dłoń… ― … była taka ciężka ― i zimna… … Pamiętam, że uchyliły się przed tobą wielkie i białe drzwi ― skrywające od zawsze ― największą tajemnicę… Poznałeś ją ― będąc już częścią mozaiki Wszechświata ― z wiarą we wszechmoc rozumu… … bez wiary ― w ciało… * Siedzę sama ― na ławce… … otoczona parkowym azylem… … Doszukuję się czegokolwiek ― w rozchwianych gałęziach… … w grze cieni na żwirowej alejce… ― w cierpkim zapachu wilgotnych kwiatów… … Uśmiechasz się do mnie ― rozgorzałym słońcem… … i mówisz ― stłumionym szeptem… … Pragnę wciąż ― o tobie pisać ― układać strofy… … wyżłabiać w kamieniu słowa ― na kształt ― twojego imienia… … … masz władzę ― przenosin ― w czasie… … Jesteś tu i gdzie indziej… … albo jesteś ― tylko pyłem ― drgającej jutrzni… … tęczową pół-obręczą… * Brama koło domu… … przeciąg milczenia… … … ogromne okna ― zaciągnięte ― ciężkimi storami… … Można się spodziewać przebiegającego kota, lecz ― to przemyka całe twoje dzieciństwo… … zbyt krótkie ― zbyt długie ― w cierpieniach… … Wszystkie nocne trwogi… ― zabawki porzucone w kącie… Koń na biegunach ― pokryty kurzem… … na ścianie ― pergamin ― wyblakły przez lata… … fotografia uśmiechniętej twarzy… … Szron przesłonił już szyby… … i coraz bardziej wypełnia pustkę ― wspomnienie twojego głosu… … rączek, co mnie radośnie ciągnęły za warkocz… (Włodzimierz Zastawniak, 2013-12-01)

nim jesień łupinką kasztana rozpęknie i wpadnie ze śliwką jak w kompot w piosenkę zezłocą się słowa i stanie się cieplej niech będzie czym prędzej tak będzie nim rdzawo rozbierze już drzewa z sukienek zielonych jak oczy dziewczyny dziś w ciebie wpatrzonych sczerwienią się słowa niegrzesznie odnajdą się usta i ręce niech miłość jak wino nie woda się leje a ziemia na głowie niech stanie i niebem w burgundach ach westchnę i w ochry och wejdę dla ciebie kochany jesiennie

samotność nie musi nudzić zmuszać do płaczu dokuczać może być delikatna - jak babie lato łąka czy tęcza być uśmiechnięta - jak słońce ciepła ba rozumiana samotność to nie kara to wypadkowa życia nie wstydzi a jeżeli już to tych którzy się jej wstydzą nie rozumieją

Tam, gdzie pod górą mokradła stoją, u brzegu wody, wśród olsów młodych - czeremcha szumi, klaszcze wiatr liśćmi - może on przyjdzie może się przyśni... Dusznym zapachem mami, upaja dziewczynę młodą, co u ruczaja - czeremchy kwiaty w naręcza zbiera - może mnie kocha może już teraz... I nagle pada, i tchu jej braknie... Zapach czeremchy mdlący tak strasznie...! - czeremchy kwiaty trucizną pachną - daj, Boże, umrzeć a on niech za mną...

wyszłam przed drzwi, deszczowe zimno dawało dreszcz bałam się być musiałam wyjść do domu za miedzą wrócił wujek podejrzanie zapytał: co tam? Już nie pamiętam co powiedziałam ukryłam wszystko skuliłam się opierając o dom patrzyłam z niecierpliwością na wprost kiedy wrócicie? Wróćcie już! Zimno mi wszędzie, ze strachu się trzęsę * zapomniałam o tym na lata ten deszcz, to oczekiwanie i drżenie dzisiaj wspomnienie wraca nieprzyjemne zaprzeczenie chcę pamiętać, ale tego jest za dużo! Jak pomieścić mam ponad 20 lat w moim małym sercu, obciążonym tak, że witalności mu brak ale pamiętać chcę, chcę znać historię rozumieć zdarzenia, poczuć emocje zobaczyć podłoże moich lęków i trudności wyzdrowieć z przeszłości by przestać czuć ten deszcz, tą wilgoć i to drżenie

Pod zimnym wichrem kłaniają się drzewa Szumiąc jak fale ciepłych mórz Orientu, Nabrzmiałe skarbem droższym od diamentu. Więc spiesz się! Dalej! Nadchodzi ulewa! Nie wiesz gdzie szukać? Zapytaj się dzieci, Bo wiedzą wszystko o bliskich łowiskach, Gdzie drąg potrzebny by perły pozyskać, A gdzie pustkami uschła gałąź świeci. Jeśli masz szczęście i zdążysz przed burzą Zdobędziesz parę klejnotów jesieni. Nie bierz ich dużo i noś je w kieszeni, Niechaj na strychu się zimą nie kurzą.

A ja uwielbiam stary testament. I jest to jakaś odgórnie zaprogramowana nieścisłość i chyba czytanie po łebkach by tylko dostrzec w nim patriarchat i męski porządek świata. Wszystko co tyczy się kobiet tam jest tylko trzeba to wydobyć i po to sięgnąć. Przecież już w Genesis widać gołym okiem, że Bóg stworzył kobietę na końcu nie dlatego, że była najmniej istotna, a najdoskonalsza. Każde boskie stworzenie chronologicznie było doskonalsze od go poprzedzającego. (stąd fakt, że kobieta została stworzona z tkanki żywej o stałej temperaturze 36.6 C a nie z gliny itd. etc.) To, że patriarchat był faktem też nie przypisywałbym czyimś odgórnym prawom i ustaleniom, a biegiem życia, który musiał się wydarzyć, a na pewno się wydarzył - ewolucja to też prawolucja... człowiek wzrasta upraszcza rozszerza i tak cyklicznie to się toczy. Pozdrawiam Pan Ropuch

lecz czy płacząc nie kocham najbardziej? miękka cicha otwarta nagle świata pełna tak, że aż się przelewam .

za szklanką morza ujrzałem brzeg kołyszący oddech duszy w tangu mocnej rakiji wiatr przegania chmury drwiąc z wędrowców na odległość w kierunku nocnego Istambułu W Pomorie jest katiusza i codzienny cerkiewny dzwon rzeźby samotności odganiam rankiem kawą i zakuskami każde morze mieni się inaczej Czarne pragnieniem przebycia samego siebie

wygłuszam przepijam krew w zniżce kurs myśli odwlekam próbuję przepełniona ty on miękkich męk hermetyczny trójkąt niepomierny

bez powtórek wszystko było nowe, świeże teraz nagrywamy można się cieszyć raczej nie to przeszkadza

Woń jesiennej ściółki, niezmiennie — mnie mami, wypełnia nozdrza, i łapie w potrzask falami. Bez woli wdycham, powoli nasycam rozkładem. W środku nieczysty, na mech puszysty się kładę. I w tę godzinę wspominam dziecinę, którą byłem, światłem natchniony w ten czas miniony — lekko żyłem.

I MATA, LATAWIEC, OWOCE I WATA LATA MI.

im jesień piękniejsze ma barwy a słońce je złoci stokrotniej tym mocniej myśl duszę uwiera że jestem tu tylko przechodniem

Kiedy już się upewniam, że nie oddychasz Wstaje słońce i budzi cię w blasku okrzykiem I ten dotyk, ten zawodny przyjaciel Spóźnił się dotkliwie, by uciszyć Wymazać koszmar z marzeń A potem jeszcze światło Rażące od zaniedbań Wbiło szpilkę w oko Chcąc wykurzyć z pokoju sprzeczność

Jednym słowem

Do tej pory przeżywałam żałobę a Ty myślałaś, że przesadzam ze smutkiem że wybieram lenistwo nad wyraz bierna i nieciekawa Przeżywałam żałobę po matce bo jej nie miałam od dziecka, choć żyje do teraz, odrzuciła mnie w cierpieniu nad sobą Przeżywałam żałobę nad domem bo go nie miałam od dziecka, choć stoi solidnie na fundamentach nie chronił przed zimnem Przeżywałam żałobę po zaufaniu bo go nie miałam od dziecka choć żyłam z uśmiechem nie czułam bezpieczeństwa a Ty myślałaś że przesadzam ze smutkiem krytykowałaś mnie tą myślą bezmyślnie Przeżywałam żałobę po dziecku po każdym dziecku które przeżywa żałobę i nie wie skąd ten głód, gniew i niepewność i cierpi z niezrozumienia a Ty myślałaś że przesadzam ze smutkiem i w końcu ja też uwierzyłam a do tej pory przeżywałam żałobę po sobie

Kasztanowce powariowały kwitnąc po raz drugi, kwiatem oczarowały, chociaż kasztany pospadały. Obym nie dostał w głowę, przez te anomalia pogodowe, nie doznał szoku jakiego, nie daj Boże wiosennego. Ale dobrze że astry widzę, dojrzałą kukurydzę, pola zaorane, gdyż byłoby przechlapane. Bo ja lubię jesień, przecież minął wrzesień, chłopki fajne porobię z tych kasztanów sobie zaś panienki, ustroję w śliczne sukienki i będą tańczyć panowie z damami trzymając się zapałkami, na parkiecie z liści.

uśmiechem witam dzień nie przejmuje się nocą która plotła byle co chciała ważną być otwieram drzwi i okna zapraszam lepsze by poczuło że tu mu lepiej niż tam bo na gorsze jeszcze przyjdzie pora czas nie uniknę tego bo to życia brat uśmiechem witam chwile nie każę za drzwiami stać skupiam na nich myśli wyganiam płacz

Dziękuję. Osobiście uważam, że w tych sprawach nie istnieje coś takiego jak prawda uniwersalna. Mam swoje podejście. Dosyć sprecyzowane, chociaż jakoś nigdy do końca nie zdecydowałem się na domknięcie furtki. Może dlatego m.in. że to tak cholernie poetycki temat. Żarcik. Nigdy jednak nie za przestałem może nie tyle szukania ile rozglądania się wokoło. Z serdecznym pozdrowieniem

JEMU KILO POPIOŁU ŻUŁO I POP - OLI KUM, EJ.

Tajemnice tego świata dotąd jeszcze nie odkryte dziś ujawniam wam albowiem choć dowody są niezbite jedni milczą niczym trusie innym nie jest to na rękę ja tam tortur się nie boję zniosę najstraszniejszą mękę. Wyobraźcie przeto sobie jak ja czułem się we wtorek wracam tak jak zwykle z baru a na drodze stoi stworek wzrost około metr sześćdziesiąt dosyć szczupły i też wiotki ja do niego proszę pana i tu się zaczęły schodki. Facet mi nie odpowiada tylko mruga światełkami więc stwierdziłem, że na pewno łapię kontakt z kosmitami. Zostawiłem go na chwilę bo on z zimna mi zzieleniał z baru przytargałem flaszkę lecz on chyba nie doceniał naszej, polskiej gościnności bo nie czekał aż powrócę trudno, teraz łyknę z gwinta na trzy razy ją obrócę.

Brawo! :) INO GAZU, DEMON! NO, MEDUZA GONI.

@WarszawiAnka NO, MEDIA I DEMON.

W zwariowanym świecie podróbek, ludzkich spraw wątpliwej jakości, pomóż Panie, byśmy umieli, odróżniać namiastki miłości.

Marcinie, trzeba było przywalić;) Pozdrawiam. Warszawianko, dobrą ścieżką idziesz;) dzięki. Grzesiu, tego nie wie nikt. Wszystko jest możliwe. Deo, popierdółkowate?!:D Niemożliwa jesteś :D Chyba mnie już trochę znasz i wiesz, że u mnie możesz głośno myśleć, zawsze. Najważniejsze, że sama doszłaś do tego i to poukładałaś. Zdecydowałam się na ten cytat, ponieważ chciałam połączyć po trosze fizykalność z duchowością. Myślę, że ów motto doskonale spina te dwie sfery oddając charakter tego co miałam na myśli. Bardzo Wam wszystkim dziękuję za ślad.

Admirał w ogrodzie, zaś ja szeregowy, fruwa sobie, motyl kolorowy. Nad głową motylek, w brzuchu ich wiele, figury święte, w moim kościele. Pójdę z panną młodą, a dajże Boże, pierścionek ślubny, na serdeczny włożę. Co potem będzie, to zobaczymy, oby nie po grudzie, od wiosny do zimy. Chwasty w ogródku, mnie garb dodany, nie ma komu robić, bo dzieci to pany. Asio motylki, nie figle w głowie, szóstka wybiegła, w świecie panowie Pójdą za trumną, wdowa zapłacze, jak dane niebo, w niebie ją zobaczę. Oto jest treść, którą rzędami a jeśli coś popsułem, do diabła z rymami.

@gałąź Ja daje serce za temat i za przebłyski jak ten temat poprowadzić ale ogolnie to Ty musisz tu dużo poprawić. Rymy brzmią nieprawdziwie z deka groteskowo a nie powinny.

Oto wersy z mojej główki; taką mam kulturę / sztukę, że nie noszę nigdy chustki, lecz włożyłabym... perukę.

SAWANNA - I KARMI MARK I ANNA WAS.

Komentarz sama sobie napisz bo ileż można kadzić ;)

@duszka dziękuję pięknie za opinię! popracuję nad wierszem jeszcze mając w pamięci Twoje słowa, zobaczę co z tego wyjdzie ostatecznie :) uwielbiam konkretną krytykę, wtedy wiem co można poprawić, gdzie się nie spina. Pozdrawiam

@gałąź Ciekawy i według mnie ważny, sięgający w niepokojące warstwy naszej podświadomości temat.. Napisałaś o tym otwarcie i odawżnie, jakby wołając o pomoc... Proponowałabym Ci tylko nadać nieco więcej zwięzłości niektórym wypowiedziom, (podobnie jak to zrobiłaś w pierwszej zwrotce), aby zabrzmiały mniej epicko, a bardziej lirycznie i przez to wyraźniej. Miałam też spontanicznie pomysł, aby ostatnia zwrotkę zakończyć nieco innym sformułowaniem: "wyzdrowieć z przeszłości", i że byłby to dobry tytuł. To tyle moich przemyśleń :) Pozdrawiam Cię serdecznie :)

Puento miodzio:) pozdrawiam:)

Liryczność i nastrój tego wiersza zachwycaja mnie... Jednak nie moge się im w pełni poddac, bo mój rozum "zahaczył się" o zmienność czasów, w których piszesz i przez to nie znajduję porządku czy spójności treści... Szczególnie czas przyszły początku drugiej zwrotki, w pewien sposób prorokujący, mnie dezorientuje. Czuję, że dzięki pięknu i lirycznosci obrazowania wybaczam mu to, ale nie do końca :) Pozdrawiam.

Schodki to masz w czwartym wersie trzeciej strofy.

wbił się w ziemię i rozszczepił na kolory i odcienie jestem ich drżeniem gdy mnie wzniesiesz zgasnę . .

Nie pozdrowię promieniami ponieważ słońce za chmurami ale pozdrowię słowami pozdrawiam.

Piękne. Po prostu piękne. Pozdrawiam

Lirycznie o promieniu :) Pozdrowienia

CO, WODA - WYBAW ABY - WAD OWOC.

zawsze jesteś ze mną nie pozwalasz o sobie zapomnieć wiercisz się na skraju ducha spacerujesz po linii uczuć a chybot Twój kołysze mnie wraz z moim dziś i jutro ty czekasz wiernie by tamy stawiać potokom płynącym aż gniew we mnie wzbiera a chwila gdy zdarzy mi się nie myśleć znika bo pryska jak bańka jak tylko usłyszę Twój szept kolorujesz mój przyjacielu bezbarwną i kruchą istotę odziewasz w skrytość łaskawie wulgarność wtykasz w oczy i tworzysz mój towarzyszu swą opowieść w opowieści mej nie wiem czy wszystko zawdzięczam czy za wszystko cię nienawidzę znów robiąc krok do tyłu przed tym co nieuniknione

Facet nosi i ubiera spodnie - i, oczywiście, powinien mieć jaja ;)

Już wiatr ostatnie liście z gałęzi drzew strącapromyki słońca ciepłem nas nie popieszcząletnie obłoki kłaniają się deszczomten sam obraz malowany bez końcaszare chmury przesłaniają słońca pozłotęprzemija dzień coraz bardziej krótkia na pięciolinii zostały nutkiz nich ptaki zanucą tęsknotęwkrótce zamilkną i hen za ocean odlecążegnając tę porę podarowaną odlotompająki coś tam dla nas uplotąi gwiazdy tak szybko zaświecączy ktoś ten czas cofnie i cokolwiek zmieniw pokoju na ścianie stary zegar cicho tykaszum wiatru brzmi jak muzykaz partytury dla królowej Jesieni

@>Marianna< : Dziękuję. :) ON DAWAŁ. KUKAŁA MAŁA KUKŁA WAD, NO.