Cała aktywność

@Marek.zak1W każdej sytuacji, nawet najgorszej, należy widzieć dla siebie dobre strony. Ciekawe, kto tak myślał? 🤔

z autorem trudno się zgodzić rodzimy się wręcz doskonali lecz z czasem niszczymy swe piękno by nasze słabości ocalić i zdobyć coś może zbyt lekko kruszymy więc tą doskonałość na drobne co dzień rozmieniamy bo przecież na zawsze jest mało stajemy się niedoskonali ... Pozdrawiam

@Migrena Dziękuję! "Mistrzowskie pióro" – nieźle przesadziłeś, ale nie mam siły protestować zbyt głośno. Serio jednak – Twoje słowa są dla mnie bardzo ważne. Dziękuję za tak serdeczny komentarz. :) @Toyer Dziękuję. Masz rację – czas jest najlepszym sędzią słów. To, co dziś wydaje się ciężkie, jutro może być puste. I odwrotnie. Może dlatego warto je ważyć, zanim je wypowiemy – bo nigdy nie wiemy, które z nich przetrwają próbę czasu. @Annna2 Dziękuję! Bardzo podoba mi się to, jak piszesz o tych trzech słowach – "proszę, dziękuję, przepraszam". Masz rację, że "przepraszam" to nie porażka, a zwycięstwo – to piękne i mądre spojrzenie. Czasem te najprostsze słowa mają największą moc, ale tylko wtedy, gdy naprawdę je czujemy. @Alicja_Wysocka Dziękuję! To porównanie do Sèvres – genialnie trafione. Każdy z nas rzeczywiście ma własną szalę, własny system miar. I może właśnie dlatego tak trudno się porozumieć – bo to, co dla mnie waży tonę, dla kogoś innego może być niemal nieważkie. A czasem odwrotnie. 🤔 @viola arvensis Dziękuję! To bardzo miłe słowa. Cieszę się, że pomysł Ci się spodobał i że udało mi się go przekształcić w obraz, który działa.:) @violetta Ucieszyłam się, że Ci się spodobał. :) Dziękuję! @Waldemar_Talar_Talar Witaj. Dziękuję za te słowa. Niestety tak – "kocham" rzucane na wiatr jest jednym z najboleśniejszych doświadczeń. Może dlatego warto je ważyć, zanim wypowiemy. I jeszcze bardziej – zanim uwierzymy, gdy ktoś je wypowiada. Pozdrawiam. @Gerber Dziękuję! "Rozbieranie słów do nagości" – to świetne ujęcie. Czasem w poszukiwaniu prawdy zostaje tylko "nic", które waży więcej niż wszystkie słowa. :) @infelia@iwonaromaBardzo Wam dziękuję! :)

@Emilie Eve Stahl To wiersz stoicki w wymowie a liryczny w formie, w którym wybrzmiewa jednak oczywista prawda, że rezygnacja jest podyktowana cierpieniem. A nic bardziej niż poezja potrafi je ująć i zrozumieć.

@Berenika97 Zrozumiałem tą mądrość o której piszesz zbyt późno w swoim życiu. Ale jest to najlepsze co można zrobić

jakże wy chętnie słuchacie a oni sprzedają wam kit jesteście na słowa łase i wszystko kupicie w mig wrzucą dwie garście czułości dla żartu niewartych już nic by łatwiej było i prościej zobaczyć gdzie chowa się mysz :)))

@Simon Tracy Dziękuję za te słowa. Może nie chodzi o to, żeby mocować się z ciężarem – może chodzi o to, żeby nauczyć się go odkładać, kiedy ramiona bolą. To nie jest słabość. To umiejętność przetrwania. @beta_b Dziękuję! Lubię Twoje rozróżnienie – prawda sama w sobie jasna, ale jej ciężar zależy od tego, co z nią robimy i czego się po niej spodziewamy. To ciekawe spojrzenie. Pozdrawiam!

Fajny wiersz, ze słowami bywa tak, że czasem jak ktoś rozbiera je tak do samej nagości, by poznać prawdę, one po prostu giną i zostaje "nic" które bardzo ciężko zrozumieć.

@Berenika97 Napisałem tak bo były już osoby, które miały koszmary po przeczytaniu moich wierszy :) Staram się nie kopiować stylu ale tematyka i aura XIX - wiecznej estetyki poetyckiej jest dla mnie absolutnie naturalna jak oddychanie

@huzarc Dziękuję. Twoje słowa same mają wagę – tę dobrą, która nie przytłacza, tylko podtrzymuje. @Jacek_Suchowicz „Prawda” nie jest gazetą, choć ma nakład codzienny. Słowo tak często używane, że wytarło się jak moneta – każdy nosi je w kieszeni, każdy płaci nim za swoje racje. Bo każda „prawda” wypowiedziana jest już tylko cieniem tamtej, maską nałożoną na to, co naprawdę się stało. Dlatego "prawda" powinna być ciężka – żeby trudniej było nią rzucać, żeby bolało, gdy się ją z siebie wydobywa, żeby nie dało się jej tak lekko nosić na ustach jak puste hasła.

@Alicja_Wysocka Dzięki:). Pozdrawiam @iwonaroma Tak, to jest możliwe, nic nie jest na zawsze. Pozdrawiam @Berenika97 W tym świetle jest to bardzo satysfakcjonujące, to takie zwycięstwo niemal nad całym światem:). Pozdrawiam

Nie zbieram już dłonią wiatru, nie proszę o deszcz, uczę się patrzeć, jak ptaki odlatują, choć skrzydła zostają we mnie. Zazdrość była jak mróz, zostawiła biel, barwy otuliła swetrem. Nie podejmuję walki z losem, on płynie niczym rzeka, mi pozostał brzeg. Serce, które pękło, stało się jedynie echem.

@Simon TracyNa pewno ma! Ale dla nastolatki to było dużo. Teraz już inaczej patrzę na utwory tego typu, więc bez obaw o koszmary. :))) Gdybym przeczytała Twoje teksty bez wiedzy, kto je napisał - od razu skojarzyłabym je z AEP. Pozdrawiam.

@Sylwester_Lasota Panowie lubią komplementy – fakt, choć udają, że to zbędny akt. Wzruszą ramionami: „E, tam, niepotrzebne", a w środku czują: „O, to było przyjemne". Nie przyznają się głośno, bo to niemęskie, ale uśmiech im gości – lekki, łobuzerski. Odwiedziny odwzajemnione, komplementy rozdane. Pozdrawiam! :)

@Berenika97 Wydaję mi się osobiście, że Poe ma mocniejsze utwory grozy niż "Ligeja" ale każdy ma inny poziom graniczny makabry i grozy w swej wewnętrznej potrzebie strachu. Nie wiem czy moje utwory przerażają mniej ale nie chcę żebyś później miała koszmary :) Szczególnie dziękuję za słowa o tym że sam Poe chętnie by zerknął na "Cmentarna zgubę". Dziękuję za komentarz

@Marek.zak1Trochę optymizmu: 🙂 -Mistrzu, ona mnie lubi, lecz innego bardziej. - No to masz szczęście – przynajmniej lubi cię bardziej niż resztę ludzkości. To już coś.

@Toyer Napisałeś wiersz, który ma w sobie spokój, pogodzenie – jakbyś dotknął czegoś ważnego i nie musiał już krzyczeć. Szczególnie uderza mnie wers:"ale kiedy już pokochamy, to co brzydkie pęknięte złamane" – bo to jest istota rzeczy. Nie chodzi o osiągnięcie doskonałości. Jest tu mądrość bez moralizowania, czułość bez sentymentalizmu. Zwłaszcza koniec – "niedoskonałe życie, doskonale się wypełni" – to jest klamra, która zamyka całość bez patosu. Elegancko. Piękny tekst.

@iwonaroma korzystam ze swojej, może jest trochę sztuczna, ale moja:)

@wierszyki ach ta Żelazowa Wola, ileż mi ona mi życia zawodowego zdefiniowała:)

@Simon Tracy To jest utwór, który czyta się z zapartym tchem, a po skończeniu zostawia on w czytelniku głęboki, niepokojący ślad. To mały poemat grozy, misternie skonstruowany i przemyślany w każdym calu. Jesteś mistrzem budowania atmosfery. Od samego początku, od "przekrwionych oczu" i niepewności co do snu, potem, krok po kroku, budujesz scenerię jak w najlepszej gotyckiej opowieści. Czuje chłód letniej nocy i słyszy koncert świerszczy, jednocześnie odczuwając narastający lęk. Słyszy się "brzęk srebrnej tacy", "jęk sypialnianych drzwi", czuje się zapach "dopalającego się cygara" . Te codzienne, zwyczajne odgłosy i obrazy tworzą iluzję normalności, która sprawia, że końcowy wstrząs jest jeszcze potężniejszy. Czytam o mężczyźnie ogarniętym niepokojem, ale i wielką miłością, czuwającym przy śpiącej ukochanej. I nic nie zwiastuje koszmaru. A potem następuje ostatnia strofa, która jest jak uderzenie obuchem. Sam Poe by się nie powstydził tego tekstu. Uchwyciłeś esencję jego twórczości: połączenie piękna i makabry, miłości silniejszej niż śmierć (w najbardziej dosłownym i przerażającym sensie), motyw niezaufanego narratora, którego perspektywa jest zaburzona przez szaleństwo i obsesję. To wspaniały hołd dla mistrza. ps. To "Ligeja" spowodowała, że do tej pory uciekam od grozy i horrorów. Ale Twoje teksty z powrotem mnie oswajają .

@Somalija a może nie, hehe:)

@Roma To bardzo dobry, subtelny i dojrzały wiersz pełen miękkiej metafizyki, lirycznego światła i wewnętrznego ukojenia. Jest poetycko dojrzałą opowieścią o powrocie po uniesieniu. Nie ma w nim patosu ani pustych ozdobników – tylko delikatność, spokój i wiara w sens bliskości. Pozdrawiam:)

Fizyczność łączy Samotność dzieli I tak ci smutno Gdy leżysz całkiem sama W brudnej pościeli...