Cała aktywność

@Sylvia - dziękuje -

Zgrzyt gąsienic, metaliczny jęk. Kolumna pancerna wtacza się w kadr. Smuga dymu nad spalonym polem - w odcieniu „grafit mat". A pośród gruzów — modelka w butach z limitowanej edycji. Kamery śledzą każdy ruch, czy to żołnierz biegnie, czy influencerka po wybiegu? Wchodzę w transmisję na żywo: bitwa trwa w 4K, z komentarzem lifestyle. Prezenter mówi: „Wojna to nowe tło dla odwagi i stylu”. Na dole ekranu — kod rabatowy. Okopy — jak przymierzalnie z luster błota, pociski błyskają jak flesze. Z nieba spadają drony i konfetti, a między wybuchami reklama: „Odkryj siebie na nowo”. Nie wiem już, gdzie kończy się front, a gdzie zaczyna banner. Klikam „Zamknij”, ale okno nie chce zniknąć. W ciszy po ostatnim strzale zostaje tylko echo sloganu: „Bądź sobą — nawet pod ostrzałem”.

@beta_b Dziękuję za te słowa. Bardzo mi miło. :) @infelia Dziękuję. Cieszę się, że wiersz przyniósł trochę nadziei - to było dla mnie ważne. @Nata_Kruk Dziękuję za zrozumienie. To właśnie chciałam wyrazić - że pamięć to forma obecności. Twoje słowa bardzo mnie wzruszyły. Pozdrawiam. @sisy89 Dziękuję. Ja też w to wierzę - że patrzą i czuwają. To piękna myśl, która daje siłę. Pozdrawiam serdecznie. @KOBIETA Dziękuję :) Właśnie o to mi chodziło - żeby mimo smutku było w tym ciepło i nadzieja. Pozdrawiam serdecznie! @Natuskaa Dziękuję. Chciałam spróbować powiedzieć to, co ona by chciała nam zostawić. Pozdrawiam serdecznie. @jan_komułzykantSerdecznie dziękuję:) Pozdrawiam.

@Berenika97 a widzisz? Cieszę się że trafiłam

@Maciek.J nie nastąpi, ma określoną ilość części. Coś innego w częściach? Może

@Annna2A skąd wiedziałaś, że uwielbiam poezję śpiewaną, no i oczywiście Grechutę? :))) Pieknie dziękuję!

@violetta dobrze :)

@Roma To, co stoi na pierwszym miejscu, to Twoja odwaga w posługiwaniu się językiem. Stworzone przez Ciebie neologizmy – "pojestem" i "zzabyciem" – są absolutnie genialne i stanowią emocjonalne serce tego utworu. "Pojestem ci tkliwie" – to słowo idealnie oddaje ideę trwania po fakcie, bycia "po", jak powidok, echo spojrzenia czy wspomnienie, które zostaje z czułością. To więcej niż "będę" – to obietnica istnienia pomimo minięcia. "Zzabyciem ci byłam" – to z kolei świetne ujęcie bycia na granicy pamięci i zapomnienia. Cały wiersz jest grą z czasem i ulotnością. Stwarzasz obecność ("ci jestem w spojrzeniu"), by natychmiast ją zrelatywizować ("zbyt nagle zbyt chwilę") i umieścić między przeszłością a przyszłością ("nim byłam , nim minę") Pierwsza część jest czułą obietnicą trwania, druga zaś niemal gorzką konstatacją, że to, co zostaje, to tylko sentymentalne, być może nawet nieco bolesne lub irytujące w swojej intensywności, doznanie. To wiersz niezwykle skondensowany, ale przez to bardzo mocny w swoim przekazie i piekny!

@Migrena nasze ścieżki się nie zetkną, ja piszę, kiedy chcę i mogę:) nie próbuj zmieniać mojej percepcji na pisanie, bo nie wiesz nic o mnie.

@Konrad Koper Świetnie :)

@Marek.zak1 W moim przekonaniu coś jest na rzeczy. Również pozdrawiam. @Berenika97 Bereniko97 gdybym umiał odpowiedzieć na Twoje pytania no to przepięknie bym żył :) @Annna2 Faktycznie tak jest. Wilki zjadają owce w sposób bezkompromisowy :) @MIROSŁAW C. ;)) Trafne :)

@Kwiatuszek Twój wiersz jest tak subtelny i miły, że od razu trafia do serca. Prysznic jako miejsce intymności, ale też samotności – i zarazem pewnego rodzaju przyjemności w tej samotności. "Rączki, nóżki" brzmi dziecinnie, czule, jakby mówienie do samej siebie w taki sposób było formą samoukołysania. Piękny jest ten moment, gdy samotność staje się niemal pełna – "choć mi z nimi jak w niebie" – ale jednocześnie to "tak poczekam na ciebie" przypomina, że to jednak stan przejściowy, zastępczy. Te kropelki wody jako namiastka czyjejś obecności, czyjego dotyku.

@Berenika97 Zabawne.

@infelia To gorzki wiersz o lęku i bezsilności. Ta poczekalnia to prawdziwy teatr ludzkiej kruchości. "Struchlali, zapatrzeni w sufit lub w nicość" – od razu widzi się tę scenę, czuje tę atmosferę zawieszonej udręki. Weszła wreszcie staruszka do lekarza: - Przepraszam, chciałam do Grabarza! Lekarz do niej: - Nie szkodzi, trafiła pani w sedno, bo jest mi wszystko jedno. Podniósł wzrok znad "komputra" i rzekł do niej: - No future, nie ma jutra! - Czyli nie zastałam doktora Grabarza? - Droga pani,jestem lekarzem, a dla pani mogę zostać grabarzem.

@Migrena nie, nie pobłądziłeś, ale atam z tym mistrzostwem. Taki żart, erekcjato i nie dramat. Taka gra - między płciami- tu schowana trochę. dziękuję @huzarc to określenie sowizdrzał to mnie się podoba. Tak. Atam fatalizm- normalna rzecz, i pomyśl jakbyśmy byli tacy sami to świat byłby nudnu a tak to jest super no i trochę ontologicznie dzięki @Maciek.J motyle potrzebne są dziękuję @Berenika97 to dla Ciebie: ..(..)Pani mi mówi -niemożliwe pani mi mówi - mnie się zdaje pani mi mówi - niedowiary pani mi mówi - że to żart co jest możliwe to możliwe co mnie się zdaje to się zdaje(..) dziękuję.

@KOBIETA Wiersz pełen zmysłowości i elegancji – to Paryż widziany przez pryzmat namiętności i nocy. Urzeka mnie ta swoboda i nonszalancja, którą czuć w każdym wersie. "Buduarowy pocałunek pod ratuszem" to piękne połączenie intymności z przestrzenią publiczną – typowo paryskie. Obraz czerwonej szminki na szkle i Dirty Martini podawanej z ust do ust to czysta kinematografia, zmysłowa i odważna. Szczególnie podoba mi się zakończenie – "kiedy sam diabeł otwiera drzwi naszej Notre Dame" – to wspaniała gra z sacrum i profanum, z klasycznym obrazem Paryża a tym dekadenckim, nocnym, trochę grzesznym. Pięknie napisane. Pozdrawiam!

@violetta raczej uroczy :)

@Migrena jesteś lekkomyślny:)

@Simon Tracy Odważny hołd dla Baudelaire'a i jego estetyki dekadentyzmu. Wiersz jest intensywny, drastyczny i świadomie prowokacyjny - dokładnie w duchu "Kwiatów zła". Nekrofilia, rozkład, zgnilizna - to motywy, którymi Baudelaire szokował swoje czasy. Trzymasz się tej konwencji. Niektóre wersy są bardzo mocne: "Trumna to śmierci kabina" czy obraz papierosa dymiącego na pomniku - to plastyczne i przygniatające. Zastanawia mnie, czy wiersz potrzebuje aż takiej dosłowności w obrazowaniu. Baudelaire balansuje między ohydą a pięknem, między dosłownością a metaforą - tu czasem brakuje mi tego drugiego bieguna. (Przeczytałam kilka wierszy z tomu "Kwiaty zła"). To nie jest wiersz dla każdego. Nie jest w mojej estetyce, ale przypomina klimat mistrza. Pozdrawiam.

@Nata_Kruk Mi obojętnie !! Skoro...

@lena2_ Napisałaś wiersz pełen subtelnej duchowości i emocjonalnej prawdy. Najmocniejsze wrażenie robi ostatnia strofa — zamknięcie kręgu, które nie jest rezygnacją, tylko uznaniem ludzkiej słabości i Bożej cierpliwości. Odebrałam Twój wiersz jako rodzaj modlitwy - śliczny!

@Annna2 Ten wiersz jest absolutnie błyskotliwy, a jego siła tkwi w puencie, która każe natychmiast przeczytać go jeszcze raz, w zupełnie nowym świetle. Zbudowałaś świetny dialog na klasycznym napięciu między "cnotliwą" (Ona) a "rozpustnikiem" (On). Malina jest cudownie pruderyjna i pełna ludzkich pretensji. Motyl jest cynicznym realistą. I wreszcie finał - "Jam pani niegodnym? Inaczej byłbym głodnym." To esencja symbiozy. On nie jest "niemoralny" – on jest po prostu głodny, a jego głód jest jej niezbędny do przetrwania gatunku. Napisałaś niezwykle inteligentny i dowcipny utwór. Jest jak miniaturowy dramat filozoficzny przebrany za fraszkę. Świetne erekcjato. :)

@violetta daj mi chwilę :) nie czujesz, że sie poznajemy :) napisz dla mnie wiersz ! okaż mi swoje serce ! uśmiechaj się do mnie ! tak jak ja do Ciebie :)

@Annna2 znam ten cykl poetycko-historyczny z innego portalu ale żaluję,że ciąg dalszy nie nastąpi ale może w innej odsłonie? pozdrawiam cię Aniu

@violetta na razie nie czuję się zaproszona na randkę:)