Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

organizacja forum


Rekomendowane odpowiedzi

Już nie wiem dla kogo jest to forum.

Miałam cichą nadzieję, że dla wszystkich. I dla  tych,  który dobrze piszą i chcą się podzielić tym z innymi, którzy są mniej wprawni w piórze, stawiającymi pierwsze kroki, i dla takich którzy w ogóle nie piszą ale ich wrodzona wrażliwość i poczucie piękna mogą pomóc każdemu. A zwłaszcza tym, którzy rzeczywiście chcą i potrafią otworzyć się na sugestie czytających. To przecież czytający, odbiorcy i to czy im się coś podoba czy nie decydują o wszystkim.

 

Do tego co istnieje na forum w tej chwili dodałabym kilka pozycji nie dzieląc ludzi na mniej lub bardzie wprawnie piszących ale samo dzieło.

Skoro nikt tak do końca nie  wie czym jest poezja współczesna, bo dla jednych to zupełnie nowatorski nurt dla innych to to co powstaje dziś, czyli współcześnie - zatem wszystko, zamieńmy - Dział dla wprawnych poetów na AWANGARDĘ w ten sposób "Poezja Współczesna"  będzie miejscem dla wszystkiego co awangardą nie jest. Zostaną dwa działy ale będzie wiadomo co mogą zawierać. No i skoro - Wiersze Debiutanckie bez limitu_ zawierają i fraszki i palindromy i satyrę, dorzućmy tam jeszcze oktawy, ballady i sonety, w tej chwili trudno powiedzieć gdzie można to wrzucić - co najwyżej do wierszy gotowych ale  skoro ktoś może się pochwalić bezsensownym palindromem dlaczego nie miałby się pochwalić sonetem ?

Wiersze Gotowe i Poezja Współczesna  będą miejscem dla wszystkich wierszy które nie będą pasowały do pozostałych kategorii.

 

Pozdrawiam cieplutko :)

Bożena TP

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Mi zamysł się podoba. Widać, że Mateusz się stara słucha przemeblowuje forum.

Szkoda tylko, że w warsztacie tak mało jest doświadczonych poetów, którzy chcą pomóc. Wstawiając wiersz rąbankę czy prozę można tekst przebudować włożyć kilka rymow wyciągnąć pokazać jakaś inna technikę, żeby sam tekst był bardziej zjadliwy dla czytelnika. Komentarze z cyklu gniot nie wiele wnoszą. 

Alicja i Deonix nie dadzą rady obrobić wszystkich wierszy. 

Wiem też, że tematy o których ja piszę można napisać o niebo (jak nie o kosmos lepiej) dla pana JADera czy Jacka była by to fraszka 

Miło by było gdyby właśnie tym działem mogli się zajmować doświadczeni poeci... Taka działalność charytatywna dla mas. Wyśmiewanie gorszego nie  robi z nikogo lepszej osoby.

Co do wrzucania wszystkich do jednego worka to nie jest dobry pomysł bo już współcześni i inni maja "ale" , że w innych działach jest ruch jak w ulu. 

Edytowane przez Marcin_Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Marcinie,  pomijając dadzą radę czy nie, to 'obrabianie'

jak się wyraziłeś, jest bardzo niewdzięcznym zajęciem.

Robi się człowiekowi zwyczajnie przykro, kiedy coś radzisz i proponujesz, a autor spłyca wszystko do jednego zdania 'Gusta nie podlegają dyskusji' lub

oskarża cię o brak empatii.

To nic, że klepiesz w klawiaturę pół godziny, że szukasz uzasadnienia, tracisz czas, nerwy, owijasz w bandaże i złotka, żeby nie bolało i lipa, nic z tego.

 

     Kiedyś pewien bardzo mądry poeta powiedział mi:

- Ala, nie warto, ludzie nie chcą prawdy, chcą żeby ich chwalić.

Miał rację po stokroć!

Dobrze, że Mateusz zniósł gwiazdki. Bo w przypływie goryczy, pójdą pod Twój wiersz, który ma dobre notowania i postawią jedynkę.

I niech mi tu ktoś powie, że się mylę.

 

Tymczasem :)

Edytowane przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

,, O gustach się nie dyskutuje ,, - o tym wiadomo od dawna i nie ma o co kruszyć kopii

   brak empatii -tak,niektórzy tak to odczuwają a tym zdziwieniem tylko Alu potwierdziłaś

   że czasem ci jej brakuje

   pisanie w rodzaju ,, ja bym rozpruła wszystko jeszcze raz ,,

   to nie brzmi jak bandaż a tym bardziej jak złotko...

 

    i może ten poeta miał rację

    bo coraz więcej jest dzisiaj samozwańczych krytyków a coraz mniej poetów

     gwiazdki były dobre

     ale skoro tak...

 

      pozdrowienia dla wszystkich

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    Dzięki Bogu nie znam łaciny;) Ja przyjmuję wszystko Ćwiczenie znów lekko poprawiłem dzięki dobroci  Deonix, ale już nie będę forum męczył.              

     Przepraszam za słowo, ale właśnie chyba najlepiej pasowało w mym wąskim słowniku. Gdyż kojarzy mi się z godzinami męczącej pracy. Jesteś bardzo miła, wrażliwą osobą i domyślam się ile energii rozterek masz przy pisaniu komentarzy by nikogo nie urazić. *

    Co do gwiazdek lubianek itp mi zależy jedynie na tym by chłonąć wiedzę i dobrze się bawić. Czy ktoś mi da pół gwiazdki minus czy napisze, że gniot ( choc z tym ostatnim fajnie jak wytłumaczy czemu) będę wdzięczny, bo dzięki temu wiem nad czym popracować... Jakby mi zależało na poklepywaniu po plecach to czytałbym dla mojej rodziny :)

co do nauki to np. Fajnie wyłuszczone były rymy w Misiu czytacz/Bożeny. 

Ja jestem wzrokowcem i lubię jak ktoś pokazuje może aż do przesady jak wykonać pewne rymy chyba pan Andrzej/JADer będzie miał czkawkę przeze mnie, ale w raz dwa trzy też podpatrzyłem jak inaczej można pisać 

fakt jest wiele osob stosujących fraszkę A. Sztaudyngera

Prawda w oczy kole 

a więc kłamstwo wolę

Ale przez to stoją w miejscu. 

Pozdrawiam 

* ze mną możesz prosto...

chamie weź to zmień 

bo wers się łamie ;) 

Edytowane przez Marcin_Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czasem warto pomóc, a czasem nie.

Po pewnym czasie pobytu na forum na ogół orientujemy się komu warto coś doradzić, podpowiedzieć, a komu najlepiej lekko złośliwie "przysolić". Ale to nie tylko to, są wiersze, kiedy z miejsca wpada do głowy pomysł, co można by zmienić, czy poprawić, a przy innych ani rusz. Wtedy lepiej nie doradzać.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Czemu forum jest poważne.

No cóz, można było przeczytać wypowiedzi niektórych prominentów forum narzekających, że forum schodzi na psy, że rymowanki-rąbanki, zabawa hejże, ha.

Miałem dość cięta odpowiedź na takie dictum, ale temat zamknięto.

A co do posuchy w satyrach - cóż, nie chciałem zasmiecać forum, obniżac jego poziom, więc zamiast satyry wkleiłem "koncert".;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Fakt i dlatego jak napisałem wyżej fajnie jak doświadczeni poeci pochylają sie nad maluczkimi . Im was wiecej na warsztacie tym któremuś zawsze coś wpadnie do głowy. Pozdrawiam pana oraz panią

Edytowane przez Marcin_Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dlatego już gdzieś pisałem dziękuję panu za przybycie. Powtórne pojawienie. Bo wcześniej widziałem niebo pan pokazuje mi kosmos. Micha mi się cieszy jak tylko widzę nowy temat dodany przez pana... I czekam jak dziecko na następne 

Edytowane przez Marcin_Krzysica (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

I masz Andrzeju - czarne na białym - że potrafisz pisać ciepłe wiersze, które przyciągają jak magnes. :)

 

Myślę, że każdy czyta wiersze rymowane, bo (mówię za siebie) trzeba mieć rzeczywiście dobre pióro żeby biały wiersz zachwycił.

Wszystkiego, co zostało na tym forum zamieszczone nie przeczytałam   a właściwie, to  przeczytałam niewiele i póki co, nie znalazłam takiego awangardowego wiersza, który powaliłby mnie na kolana.

Nie chcę się powtarzać ale tym razem darujcie :) - rzadko kto czyta dzisiaj  poezję współczesną  właśnie dlatego, że coraz rzadziej przypomina poezję.

 

Miłego wieczoru życzę wszystkim :)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karb udała Rada. Bobu, bo wisi Bob! O, bis! I w obu Boba dar, a ładu brak.    
    • Czy myślisz że ciebie prowadzę? Szanuję od zawsze twą wolę. Wybierasz kierunki wydarzeń, zaliczasz wykroty z mozołem.   A drodze wygodnej i gładkiej, takowej przenigdy nie ufaj. Lecz pozwój, by Bóg twój od teraz, prowadził i nie dał ci upaść. :)  
    • Dokąd prowadzisz mnie drogo, zanim spod nóg się usuniesz? czy w wiekiem będziesz mi bliższą, abym cię mogła zrozumieć? Ile masz w sobie zakrętów, za którym już cisza głucha? Czy mogę z jasnym spojrzeniem, bardziej niż sobie zaufać?  
    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...