Epidemia (wersja poprawiona)

Potworna Nudziara
zabija przez kalkę
i  wpycha solistów z powrotem do chóru.
Tak już jest, że Śmierć dokonuje 
innych wyborów niż życie.

Lecz to nie jest dobra gospodyni
imprez zbiorowych.
Podaje plastikowe sztućce
i puszcza zbyt szybką muzykę.

Tak naprawdę ma duszę samotnika i wie,
że z licznym gronem
bardziej do twarzy życiu.

Gdy wygasa,
soliści mają sporo czasu,
by nieznośnie pojedynczo
się odradzać.
 

Przy okazji witam wszystkich po latach...Chyba 10 dobrych latach:).

Witaj - muszę się skupić i odnaleźć cię w pamięci

Powroty są urokliwe...

A wiersz zatrzymuje - podoba mi się takie pisanie o czymś

co prędzej czy później musi zaboleć.

Nie dobra   gospodyni - uśmiecham się ...

Jeszcze raz witam i życzę miłych wrażeń.

Dziękuję za odwiedziny. Nie było mnie tu naprawdę bardzo dawno, więc nic dziwnego,  że Pan nie kojarzy. Miłego dnia :)

Witam,

ładny, mocny wiersz ;)

Trzeba przeczytać kilka razy,

by odnaleźć sens ;)

Podaje plastikowe sztućce
i puszcza zbyt szybką muzykę. - piękna metafora ;)

Pozdrawiam ;)

Serdecznie dziękuję za odwiedziny i miłe słowa. 

Ujmuje mnie w tym wierszu jakiś rodzaj "łagodnej filozofii", omawianie ślepych sił natury poprzez nadawanie im cech ludzkich, co je w jakiś sposób obłaskawia, stwarza pole do pogodzenia się. Coś takiego mi się przebija, choć sam tekst "nie zna litości".

Duży plusik oczywiście :)

Dzięki,  miło się czyta krzepiące słowa po sześciu godzinach męczącej trasy. Darz bór!

Wiersz otwarty i zamknięty słowem "soliści". Ciekawe.

 I to naprężenie między "zabija" i "odradzać". Ciekawe. 

Cóż, takie wiersze nigdy nie mogą być łatwe w odbiorze, ani tym bardziej do napisania.

Gratuluję.

Bardzo dziękuję i pozdrawiam.