****

....

poczułam oddech śmierci

słyszałam kroki
zamiast śpiewu chóru głównego
Archanioła Gabriela

i

spadłam
stoczyłam się

czerwone języki ubierają moje ciało
obmywają
igrają

teraz w otchłani rozpaczy
oglądam
stosy potarganych kart istnień
próbuję odgadnąć sensy i znaczenia

Anioł Smutku otoczył
płaszczem nocy
moje życie
mój stróż żalu
płaczący duch
z czarnych kryształowych
łez
i krwi płynącej jeszcze
z niezastygłego ciała
samobójczyni

płonie biały puch niewinności
ukryty gdzieś pod kamieniem
życia
to anioły tu giną
spadają ich połamane skrzydła
zniszczone
przyrzeczeniami
nieposłuszeństwem głupotą

nieziemskie katusze za jeden grzech

Królestwo mąk
Piekło

Ciekawy obrazek, ktory bardzo mi sie podoba, troche podobny to wizji sw.Jana w Apokalipsie...
pozdrawiam,
Agata.