„Wśród braci i sióstr” (17VII0III)

Zieleń ogarniająca, trawa obejmująca.
Wiatr milczący, sokół lecący.
A pośrodku ziemia miłości szukająca.
Zamiast miłości jest człowiek dymem buchający.

Biedna ziemia, biedny świat.
Kiedy człowiek ma w głowie zielony znak.
I traktuje wszystko jak Kain, brat.

Wielu zabiło życie, żeby zbudować swój ład.
Śmiertelny porządek i wielki duszy brak.
Taki w środku jest pasorzyt-brat wgryzający się w każdy zad.
Dający więcej pracy trzem siostrom niż dzisiaj rak.

Biedna ziemia, biedny świat.
Gdy Neohitler lub Neostalin ma ochotę na polny mak.
Normalny człowiek nic nie zrobi bo jest jak chory skrzat.

Jedyne co ocalić może nas to serca blask.
I zjednoczonych dusz zdejmujących ciepły ruszt.
Miłość, nadzieja i wiara uwolni nas z mask.
Zamieniając pasożyta w spalony maszt.

To jakiś bełkot jest. Najarałeś się, bracie, pod sam dach czy co?
Zastanawiam się nad konsolą zamiast komputera.

drogi galu - myślę, że wiele chciałeś przekazać - ale takie to w formie jak "kazanie" z ambony - no cóż - kazanie wierszem - troszkę też przypomina to tłumaczenie jakiejś tam murzyńskiej pieśni (nie wiem jeszcze jakiej) - coś w rodzaju - negro spiri ... - a przy tłumaczeniu zabrakło przerzutu idiomów

serdeczne pozdrówko W_A_R