na Medeinisa zinge

na Medeinisa leśne moczary
żaden z Żybintów nie chciał dać wiary,
że w wielkiej skalsie Medeinis siedzi,
póki sam bogactw jego nie zwiedził
póty obstawał w naktis nad ugnis
w noc z nocy w ognisk blask nader próżny
dochodzić wróżby z wnętrzności zwierza
póki nie ujrzał – nie chciał dowierzać,

o Medeinisie – bożyszczu leśny,
próżny Twój dowód, kiedy niespieszne
Żybintów dziaklo, ał i mezlawa,
Danin doczesnych – gdy wróżba krwawa
nie do spełnienia – na lasów poszum,
jakby z bożyszcza był tylko oszust,
jakby atrapą – moc jego była
z wróżebnych cieni – nic nie znaczyła,

Któż dał Żybintom prawo do ognia?
Czy jakaś świętość nader bezwolna?
Czy sam Medeinis z suchych gałęzi?
W tym się z wróżbami bożyszcze więzi,
ze w samej sobie – miara Żybintów,
nie na bożyszcza tego – w uczynku –
na Medeinisa – leśnego bożka –
Żybincie swego pana pozostaw.