Videomania.

Nie pamiętam dokładnie, ale były chyba późne lata osiemdziesiąte. Schyłek już właściwie.Telewizja emitowała wówczas program o tytułowej nazwie: „Videomania”. Sympatyczni prezenterzy, których nazwisk niestety nie mogę sobie przypomnieć (zawsze mi w pamięć gęby zapadają, szczególnie te zakazane) prowadzili wówczas swego rodzaju show. Brak mi pewności, czy użyłam tu właściwego określenia. Jeśli nie – fachowcy wytkną mi owo niedociągnięcie. Z góry dziękuję.
Wracając do tematu przewodniego (nie mylić z Przewodnią Siłą Narodu!) wspomniana audycja jawiła mi się, jako zabawna, dowcipna, z takim satyrycznym zacięciem. Przy okazji Nowym powiało...
Prezenterzy w ujmujący i błyskotliwy sposób promowali kolejne osiągnięcie techniki w zakresie systemów audiowizualnych. Videofon.
To zabawne i nieduże urządzonko znajdowało się na biureczku w telewizyjnym studio i można je było dostrzec w lewym dolnym rogu ekranu. Wystarczyło podnieść słuchawkę, wystukać (a może wtedy jeszcze wykręcić?) numer, by na małym ekraniku zainstalowanym przy aparacie pojawiła się przesympatyczna buzia osobnika, powiedzmy przebywającego właśnie na Karaibach.
- Witam Cię Zenku. Co u Ciebie?
- Kłaniam się pięknie, drogi Kaziku. Pozdrawiam Widzów, he... he. Ano, przebywam obecnie na Wyspach Kanaryjskich, prawda... ee... pozwolisz, że się usunę na moment z pola widzenia. Niech też nasi Drodzy Widzowie zobaczą Kawałek Świata. O! Proszę, jaki piękny widok. Opalone dziewczyny, bikini... eh...
- Aa!!! Zenuś, widzisz. Taki światowy chłopak jesteś. Bywalec salonów, kurka wodna...
- No... kochaniutki, bywa się tu i ówdzie, he, he. Ale jakby się jakiś Saloon trafił, to ja tam wybredny nie jestem.
- Aa... a woda tam ciepła Zenuś? Powiedz ty nam, słodziutki.
- Ano... ciepła, ciepła. Ino tak jakoś inaczej, niż w Polsce.
- No, no. Się wie.
- Niby się wie, ale żal człowieka jakiś ściska w dołku. Niebawem do odlotu trza się szykować. A tu tyle hektarów do obejrzenia. Widzom do pokazania...
- Matko Bosko w klapie uwięziono! Hektarów, powiadasz? Zenuś, popatrz – my Cię wysłaliśmy na tydzień, a tu się okazuje, że to za mało. O przedłużenie trza pisać do zarządu.
- Czego... kurwa przedłużenie!?
- No, tego... pobytu, nie?
- Aa! Pobytu. No tak, tak... koniecznie. Człowiek się poświęca, wyjeżdża tak daleko, kulturę ten... tego... krzewi, znaczy się he he... wiedzę. Anatomii tego tamtego... się nauczyć może i innych nauk przyrodniczych liznąć... eh...

Możemy dalej ciągnąć ten felieton, wywód, kawałek prozatorski, czy jak go tam zwał. Tylko po co? Teraz to my sobie możemy tak polizać, że hej, a w każdym domu to przynajmniej jedna para „oczu przylepnych” jest. Nie wspomnę już o uszach zatkanych w celu doprowadzenia odpowiednich sygnałów dźwiękowych.
Jeszcze nam tylko trzeba solidnie uszczelnić wiadomy otwór, co by się człowieczyna poczciwy nie zesrał od nadmiaru wiedzy.
Tym fizjologicznym akcentem kończę mój wywód, zachęcając Państwa jednocześnie do oczyszczania organizmu z toksyn i regularnego wypróżniania.

P.S. Ukrytą puentę (a nie ukrywam, że taka istnieje) to już sobie każdy we własnym zakresie może wyniuchać.

Przepraszam Basiu, alem głupi i puenty nie znajduję. Pewnie gdybym ją znalazł inny miałbym stosunek do tekstu. A tak wciąż kołacze mi się w głowie pytanie: po co ona to napisała?
Tekst o natchnieniu podobał mi się dużo bardziej.

Pozdrawiam

No wiesz... Don Cornellosie - kiedyś rzeczywiście taki program był w telewizji. Pozwoliłam więc sobie troszku pokpić na jego temat, ale delikatnie, łagodnie, bez wielkich przerysowań. Hmm... a po co to napisałam? Tak jakoś... z sentymentu do tego okresu, bo młoda byłam i ładna ;-) (podobno). To chyba wystarczy za powód? :D
Pozdróweczka serdeczne i dziękuję za poświęcenie mi czasu/Basia