Nie do twarzy ci z taką jesienią

  Nie do twarzy ci z taką jesienią

 

ilekroć odnajdujemy samych siebie 
dostrzegamy przez filtry czterech ścian 
wszystko to co za zakrętem nadmiar 
przyciska do muru

 

poznajemy swoje słabostki 
nie wierzymy już we wspólne kolacje 
bez żadnej gry pozorów która rwała
monotonię wieczornych wiadomości

 

trzask drzwi płoszy korniki 
dogrzebujemy się do krawędzi być 
albo zniknąć 
w brzuchu szuflady zasypiają fotografie

 

za oknami kolejna rdzawa jesień 
po ulicach bez fantazji brodzą ludzkie 
spojrzenia w blokowiskach wypalają się
domowe ogniska  

 

 

 

 sierpień, 2007

 

 

 

 

 

 

Edytowane 2 Grudnia 2021 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

Nie do twarzy ci z taką jesienią
Co ubiera ciebie w samotność
I nie zachwyci księżyc swą pełnią
Ani drzewa co w parku mokną.......

Twój wiersz inspiruje ale forma nie moja

Pozdrawiam Jacek

wiersz trafia, a to jest najważniejsze,myślę ze większość z nas przeżywa podobnie.
ładne, delikatne metafory nie łamią treści...
pozdrawiam ciepło ES

Jacku, nie straszny mi park po deszczu.. Tytuł wiersza skierowałam do czytelnika, a treść opowiada resztę, mam nadzieję.
Forma nie twoja..?.. nie szkodzi, podziękuję za miły wpis.
Pozdrawiam... :)

Stasiu, to Twój pierwszy pozytywny komentarz w odniesieniu do całości, z czego bardzo się cieszę. Wiem, w wielu rodzinach nie jest tak, jak powinno... podpatruję tu i tam, starając się co nieco zapisać gdzieś na boku. Proszę mnie nie utożsamiać z treścią.... co nie oznacza, że i ja czaaaasem "jesiennieję" w nawet najbardziej słoneczny dzień.
Dziękuję za wgląd, pozdrawiam... :)

nie może być? pierwszy, znaczy postarałaś się, hihi
cmoook

Nati!
Podoba się klimat wiersza,
szczególnie ostatnia nastrojona jesiennie.
Plusowo pozdrawiaM.

oj tak, pierwszy i każdy bardzo ważny dla mnie... jeśli będą następne "moje wklajanki"... zapraszam.
Życzę miłego wieczoru... :)

Marlett, miło, że zechciałaś zajrzeć. Dziękuję i pozdrawiam... :)

Bardzo ciekawy wiersz z przemyślaną dobrą puentą.
Inspirujący - aż mnie korci, żeby zrobić wersję z rymami,
ale żal zepsuć. Duży +
Pozdrawiam.

HAYQ, chętnie przeczytam rymowaną wersję...:), mam słabość to tego typu wierszy.
Cieszę się, że podoba się w całości, to budujące słowa.
Dziękuję za wizytę i ocenę, serdecznie pozdrawiam.

smutne i nie wiem dlaczego tak do mnie przemiawia...bo każe mi przyjąć do wiadomości, że to dzieje sie i w moim gniazdku?
pozdrawiam...

Everygry, podobnie dzieje się chyba w wielu "gniazdach". Życie często wywraca się do góry nogami, ale, żeby przyszłość
była ciekawa, dwoje ludzi powinno patrzeć w tym samym kierunku. Życzę rdzawej jesieni, ale tylko za oknami.
Dziękuję za wpis. Pozdrawiam... :)

"dogrzebujemy się do krawędzi być
albo nie być - w brzuchu szuflady zasypiają"
jakoś nie bardzo podoba mnie się to nachalne być albo nie być;

"na fotografiach cienie wspomnień" cienie wspomnień jakoś trącą mi tautologią. cień zwykle kojarzy mi się ze wspomnieniem.
może więc zdecydować się na jedno, np.:
na fotografiach cienie

--
reszta mnie się podoba. pointa ładnie komponuje się z tekstem.

pozdrawiam
lenka

Lenko, gdzie rosną problemy, stając się niemal rytuałem mijających dni, zaczynamy bardzo poważnie grzebać w myślach, czy być z tym kimś, czy nie... to w pewnym sensie, krawędź ocalenia


no to mnie zaskoczyłaś... mnie samej, cień sam w sobie, nigdy nie skojarzyłby się ze wspomnieniem, ale na fotkach, które zawsze przywołują wspomnienia, widać cienie osób, drzew..itp... stąd moje określenie.


... dobrze, że choć w reszcie znalazłaś coś dla siebie...:)
Dziękuję za wpis, pozdrawiam.

Zgadzam się ze Stasią; mam podobne odczucia:)))) Pozdrawiam bardzo ciepło:))) EK

Ewo, wobec tego cieszę się, że trafia. Dziękuję, że zaszłaś, też pozdrawiam..:)

I love ten wiersz! Gratuluję :) Coś we mnie obudził, na przykład dreszcze rdzawej jesieni w końcówce. I jeszcze to:
"poznajemy swoje słabostki - już
nie wierzymy we wspólne kolacje bez
żadnej gry pozorów które przerywały
monotonię wieczornych wiadomości" - odbierające złudzenia, każące myśleć i pytać.
I niepokojące przerzutnie. Ach!
Pozdrawiam!

Agnieszko... bym się nie spodziewała, że po takim czasie ktoś tu jeszcze zajrzy. Dziękuję za te ciepłe słowa.
Pozdrawiam... :)

Dawno temu, przeglądając wcześniejszą twórczość niektórych osób z orga, dotarłam też do tego wiersza, ale dopiero dzisiaj wrzucam link również u siebie, dla porównania.

 

Edytowane 4 Grudnia 2017 przez Nata_Kruk
korekta linku (wyświetl historię edycji)