obraz

rzeka
jak wstęga
kałuż zielonych
spłynęła
krzywą kroplą
po odbiciu policzka

to tylko ja
uśmiecham się
promiennie
po jej krzywiźnie

Ciekawy wiersz. Nie wiadomo, czy to "rzeka" łez na policzku, czy odbicie twarzy w rzece, i czy ta twarz jest promienna, czy zapłakana, a tylko "krzywizna" falującej wody sprawia, że wygląda jak uśmiechnięta - takie niejasne miraże, jak we śnie.

wstęga zielonych kałuż - co to znaczy?

Też właśnie się zastanawiam. Że niby łzy?.. ale zielone? Nie wiem co to znaczy, ale tak czy inaczej podoba mi się ( jak wszystko co ma zieleń w sobie) :)

Wiersz moim zdaniem oryginalny, ma cos w sobie. Sprawia tylko wrażenie trochę zagmatwanego, jakby autorka przedobrzyła z treścią w stosunku do formy.

Porównanie nie dla mnie - rzeka jak kałuże, troszeczkę na wynos jest to. Chociaż można ocean porównać do jeziora, a jezioro do oceanu, chociaż o wiele efektowniej jest znaleźć inne rozwiązanie, np;
"wpłynąłem na suchy przestwór oceanu" - o, to jest wzorcowe.
Dalej ta rzeka płynie jak łzy - to albo-albo, albo rzeka, albo łzy. Czemu "krzywą" to już tajemnica, ale jest to efektowne (te łzy na buźkach).
Puenta radosna, ale ja tak radośnie nie podchodzę do tego utworu, żebym nie napisał "potworu".
Pozdrawiam.

Mają Państwo bardzo interesujące interpretacje mojego wiersza, zaczynam na niego patrzeć zupełnie inaczej. Czekam na dalsze świeże refleksje.

Ten Twój obraz Anno, to chyba bardziej zwierciadło ujrzałam w nim kilka ciekawych rzeczy:-). Pozdrawiam

popieram ojeja w wypowiedzi j/w ofkors :)