ballada o dwojgu takich znad Nowogródka

jak sukiennica plamiona smutkiem
jest bladolica nad Nowogródkiem,
kiedy o czasie władnego ducha
wszystkim wraz zda się, że to dziewucha,
która gdzieś, kiedyś żyła w tych stronach,
a dziś – po śmierci – niedoszła żona,
noc w noc wśród gwiazd wciąż – za narzeczonym -
pędzi nim zgasną mroku korony

patrz - w mglistej dali – na horyzoncie -
zjawia się panicz jasnym miesiącem
i w pstrych kolorach płynie w ukłonach,
gdzie narzeczona – niedoszła żona -
i tak bez przerwy gonią za sobą,
jakby ta truchta miała być słoną
zapłatą za wszech grzechy za życia
których nie zatrze miara wyzbycia

choć nikt już grzechów tych nie pamięta
i wręcz z uśmiechu patrzy na pęta
w jakie się wdała ta była para,
jakżeby to i dal wyglądała
bez sukiennicy plamionej smutkiem
cnej bladolicy nad Nowogródkiem
i bez panicza strojnego w słońce
- niechaj wciąż gonią po horyzoncie.

Ech..już mi sie troszke znudził Nowogródek...
Hmm..
wybacz
ania

hej ! jest tam ktoś jeszcze ?
może ktoś mógłby mi ... za ten wiersz
będę wiedział przynajmniej
że coś nie tak

pozdrówko W_A_R

dzięki Aniu - jutro postaram się skończyć z tymi tematami

Hmmm... wiersz jest bardzo ładny... beznadziejne okreslenie... fajny? nie umiem opisywac wierszy, wybacz :)... może to nie jest mój typ (za duzo trudnych wyrazów :)) ale ogólnie mi sie bardzo podoba. Może kiedyś dojdę do takiej perfekcji? Życz mi tego! :) pozdrawiam