Okaleczony

nie ma żadnej blizny

pęknięcia wewnętrznego

utraty zmysłów

a jednak jest

pod płaszczem dnia

stawia swe kroki

nawet nie wiedząc

po co łapie oddech

nocą zasypia

i tu się zaczyna

koszmar oślizły

co spaja sen z jawą

może inaczej można by zniknąć

lecz co ma powiedzieć pamięć rozmyślnie

wytłumaczyć nie chce zmęczonego oblicza

i sięga tylko w czas z nad przepaści

ludzie zawiedli

syczeli w modlitwach

gdzie zatem szukać

swoistej ciszy

legenda normalności

to jakiś normatyw

dlaczego wiec szczegół

ma tak wiele twarzy

i po co ta litość

co dłoni nie poda

jedynie szydzi

z twojego szczęścia

Moim zdaniem, to Twój najlepszy utwór, jaki czytałam w ostatnim czasie u Ciebie.

Pozdrawiam @fregamo

@fregamo   

Nie jest dobrze, kiedy zbyt często rozpamiętujemy "czas z nad przepaści", bo - Kiedy patrzymy w otchłań, ona zaczyna patrzeć na nas.

A litość "co dłoni nie poda"? Może wcale nie szydzi, a sama jest przerażona. Twój wiersz zatrzymał...

Pozdrawiam :)

@ais serio...

dziękuję

@Victoria

dziękuję za słowa

pozdrawiam was

@ais @fregamoTeż się ku temu skłaniam . Obok wiersza Oblicza miłości i Martwy , chyba najbardziej mi się  podoba właśnie  ten. Tu troszkę  czwartą  strofę  bym odchudził, ale to na mój  użytek. Ogólnie wiersz bardzo ciekawy. Z jednej strony pozostawia przestrzeń  dla czytelnika, a z drugiej , traktuje w sposób  dobitny. Pozdrawiam. 

@Radosław dziękuję za...

Pozdrawiam również

Zatrzymuje na dłużej. Szczególnie czwarta strofa, która rysuje bliski mi obraz. Taki bez tła, znad przepaści. Pozdrawiam.