Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bohater obyczajowy


Henryk_Jakowiec

Rekomendowane odpowiedzi

Możecie o mnie mówić bohater

i to bohater obyczajowy

bo ocaliłem od zniewolenia

jedną mężatkę i cztery wdowy

 

choć zagrożeniem był gwałt perfidny

przemoc fizyczna, podstęp i siła

udało mi się temu zapobiec

bo żadna z nich mi nie odmówiła.

 

Tutaj nasuwa się prosty wniosek

nie gwałt i przemoc, lecz dyplomacja

wieczór przy świecach i zakrapiana

suto szampanem wspólna kolacja

 

potem już tylko dobrane słowa

o niekoniecznie prawdziwej wizji

i zaproszenie do obejrzenia

filmów z video i z telewizji.

 

Kiedy już szampan zmiękczy opory

nie pozostaje już nic innego

jak delikatnie zaoferować

- a może byśmy, no wiesz ten tego

 

tak się urasta na bohatera

spełniając swoje samcze zamiary

gdy wilk jest syty a owca cała

i nie ma gwałtu ani ofiary.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Somalija

Kiedy człek się rano budzi

w koło cisza, zero ludzi

co najwyżej wróbel ćwierka

lub motyle grają w berka

 

żonka jeszcze smacznie chrapie

myślę sobie stary capie

cóż innego ci zostało

pisz o seksie i to śmiało.

 

Pachną róże, szumią liście

a ja piórem zamaszyście

pierwszej strofy wersy stawiam

i już się nie zastanawiam

 

czy mi wyjdzie gniot czy cacko

pełen wiary piszę chwacko

temat mi od słonka leci

bowiem księżyc już nie świeci.

 

serdecznie pozdrawiam ;)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@[email protected]

Mówią, że pokorne cielę...

trochę zmienię tu końcówkę

może wyssać czterem krowom

może zrobić im palcówkę

 

lub cokolwiek by zechciały

zrobi dla nich wedle woli

jeśli cię to jest byczek

wtedy każdą zadowoli.

 

pozdrawiam ;)))

@Somalija

Działkę mam rekreacyjną

cóż wic tam uprawiać mogę

propaganda? Nie, odpada

precz odrzucam także jogę.

 

Seks na działce? Oczywiście

nie na trawie, lecz w altance

a gdy czasem braknie żony

nie odmawia się kochance

 

Sąsiadeczce tej zza płotu

nie odmówię, gdy w potrzebie

wszystkim w koło robię dobrze

choć zarzynam tylko siebie.

 

p.s.

dzisiaj odrabiam zaległości ale jutro - czemu nie?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

 

i to jest piękne Panie Heniu

 

 

 

 

że z głupot świata (w ich powodzi)

 

 

 

 

jest gdzieś instrukcja jak zgwałceniu

 

 

 

 

ktoś bohatersko mógł przeszkodzić

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@jan_komułzykant

Sam sobie brawo biję, od kiedy

przeistoczyłem się z się z gwałciciela

i choć to tylko pomysł poety

na żywo niech mnie każdy powiela.

 

Więcej cel pustych będzie w więzieniach

a panie będą nam łagodniejsze

i śmiem tu nawet zawyrokować

że szanse będą dla nas nie mniejsze.

 

W savoir vivre się podszkolimy

ogładę złączy się z elokwencją

a potem to już rajskie rozkosze

byle nie było zgrzytu z potencją.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Henryk_Jakowiec

przy potencjalnym tym zgrzycie

zarzut odwróci oględnie

(wciąż niezgwałconej kobicie)

znany papuga - bezbłędnie

 

i tylko uważać z kobitą

trzeba i patrzeć na boki

czy papug nie sięgnął po żyto

bo po tym marne widoki

 

i tak jej w głowie zamota,

że niezgwałconej jak w rui

bez savoir vivre - idiota

pokaże się jej w etui

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@jan_komułzykant

Szukałem w myślach jak tu zapobiec

by nie dopuścić do sytuacji

i wymyśliłem żeby papuga

natychmiast poddać eksterminacji

 

a kiedy inny się znów wychyli

gościa do klaty i na stracenie

a potem wszystkich i będzie spokój

na poetycko - sądowej scenie

 

tylko poetę trzeba oszczędzić

bo któż by pisał takie historie

nie zawsze śmieszne i nie na miejscu

chociaż tworzone przez alegorie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Antosiek Szyszka

Ja niezmiennie trwam przy swoim

bo w ludową mądrość wierzę

lepiej zrobić coś w naturze

niż napisać na papierze

 

a w tabletkach jest niestety

sporo chemii, która szkodzi

jedno lecząc drogie niszcząc

- u mnie na plan drugi schodzi.

pozdrawiam ;)))

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dokąd prowadzisz mnie drogo, zanim spod nóg się usuniesz? czy w wiekiem będziesz mi bliższą, abym cię mogła zrozumieć? Ile masz w sobie zakrętów, za którym już cisza głucha? Czy mogę z jasnym spojrzeniem, bardziej niż sobie zaufać?  
    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...